Başkası İçin Hayat
Hayattan çok kendimizi küçümsedik bir yerde,bunu da hayatın bizi ezip hor gördüğünü söyleyerek ve kaderin önüne geçemeyeceğimiz gerçeğinin yanında bir de herşeyin bizim kaderimiz olduğu ve hiçbirşeyin bizim elimizde olmadığı yalanını uydurarak yaptık...
Kazandıklarımızın ve kaybettiklerimizin yanında bir de onlara olan sorumluluklarımıza kafa patlatmak durumunda kaldık,insanlara ve eşyalara;oysa kendimize ve daha da önemlisi,yüreğimize olan vazifemizi asla ciddiye alamadık...
Birilerinin bizi kırıp incitmesine elbet ki izin vermezdik,ancak bu uğurda bunu yine kendi kendimize yapıyor olmamız ise gerçek bir israftı bizim için;yaptığımız şey iyilik bile olsa iyilik yaptığımızı görmezden gelirken sonucunun bize kötü geldiğini bal gibi biliyorduk,biliyoruz zannediyorduk,çünkü bu da kahpe şeytanın aldatmacasıydı.Ben ve benim gibileri mesela;başkaları için yaşarken kendimizi yerin dibine sokmaktan çekinmedik ve çekinmeyiz de,çünkü bizim asıl hayatımız başkalarına harcadığımız emeğe verdiğimiz hayattı...
Çünkü başkasına birşey yapınca bitmiyordu kendine yaptığın gibi;ya sende,ya onda ve muhakkak da Allah'ta kalıyordu bunun bedeli.Elbet ödenmişti bize olan hesap,bizim borcumuz da kapanmıştı böylece.Her ne kadar öyle yaşamasak bile,yine de alan memnun veren memnundu hayat müessesesinde...
O yüzden asla kendimi anlatmaya çabalamadım başkası için yaşamayanlara;çünkü kendimi adadım,başkalarına yaşayanları doğru yolda olduklarına inandırmaya...
Kazandıklarımızın ve kaybettiklerimizin yanında bir de onlara olan sorumluluklarımıza kafa patlatmak durumunda kaldık,insanlara ve eşyalara;oysa kendimize ve daha da önemlisi,yüreğimize olan vazifemizi asla ciddiye alamadık...
Birilerinin bizi kırıp incitmesine elbet ki izin vermezdik,ancak bu uğurda bunu yine kendi kendimize yapıyor olmamız ise gerçek bir israftı bizim için;yaptığımız şey iyilik bile olsa iyilik yaptığımızı görmezden gelirken sonucunun bize kötü geldiğini bal gibi biliyorduk,biliyoruz zannediyorduk,çünkü bu da kahpe şeytanın aldatmacasıydı.Ben ve benim gibileri mesela;başkaları için yaşarken kendimizi yerin dibine sokmaktan çekinmedik ve çekinmeyiz de,çünkü bizim asıl hayatımız başkalarına harcadığımız emeğe verdiğimiz hayattı...
Çünkü başkasına birşey yapınca bitmiyordu kendine yaptığın gibi;ya sende,ya onda ve muhakkak da Allah'ta kalıyordu bunun bedeli.Elbet ödenmişti bize olan hesap,bizim borcumuz da kapanmıştı böylece.Her ne kadar öyle yaşamasak bile,yine de alan memnun veren memnundu hayat müessesesinde...
O yüzden asla kendimi anlatmaya çabalamadım başkası için yaşamayanlara;çünkü kendimi adadım,başkalarına yaşayanları doğru yolda olduklarına inandırmaya...
0 Yorum:
Yorum Gönder