Hafızamda

Hala hafızamda sesi ve gözleri;ama heryer sessiz,kimsenin bakmadığı kadar ıssız bu yerde benim onu hatırlamam da bir o kadar anlamsız.Yine adımlarken bu bitmek bilmeyen yolları,maziden tekrar tekrar karşıma çıkan onlarca hüzün kalbimi yere sarmaya çalışırken soruyorum kendime''Ben..Ben neden hala buradayım?''
Yaşamın bana kazandırdıkları var olmasına,ancak bunların bile pek çoğu soyut.Ne acıdır yaşadığın şeylere gösterdiğin tepki için takdir edilmek.Çünkü o zaman kötüyü iyiye çevirmeye çalıştığınız için takdir edilirsiniz,ortada bir kötülük olduğu için;hangimiz mutluluğu''daha fazla''kıldığı için tebrik edilir ki,anca mutluluğa sahip olanlarımız...

Eski mutluluklar var hafızamda,fotoğraflarda,kağıtlara ve defterlere yazılmış el yazısı satırlarda;mutlu fotoğraflara ağlanır be abi,çünkü pek çoğundaki mutluluk bir daha yakalanamayacaktır.Zaten bu yüzden fotoğraf çekeriz,içten içe bunun farkında olduğumuz için...
O kaybolmuş mutlulukları hafızamızda canlandırarak kendimize acı çektirdiğimizi düşünenler halt etsinler,kim demiş?!

Geçmişe saplanmış ok gibiyim biz,kendi geçmişimiz bizi kanatırken biz hala geçmişteyiz;geçmişi bizim için bu kadar önemli kılanlar ise yaşananlar değil,o zaman yaşayanlar.Geçmişte bir aşk yaşıyordu mesela birinin içinde;o şimdi yok,zaten o biri de kendi değil artık...

0 Yorum:

Yorum Gönder