Avunmamış

Avunmamış insanlar böyle oluyor işte ya,dert anlatmaktan daha çok dert dinlemek,teselli edip birilerinin yanında olmak istiyor,çünkü en iyi onlar biliyor.Biz de yaşadık tabi,herkes geçecek,bitecek diyerek zamanımızı yedi ama hiç birşey değişmedi.En çok da diyecek birşeyi olmayanlar kanattı yaramızı istemeden,durumumuzun fenalığı en çok o şekilde vuruluyordu yüzümüze...
Karşımızda boğazına birşeyler düğümlenen adamlar geçiyor,bizi mutlu etmek için çırpınıyordu;onların o hali bizi daha çok acıtıyordu,ama onları daha çok acıtmamak için,biz de acımaz olmuştuk...

Dayanıklılık değildi bu bizimkisi,sadece bize merhamet edenlere karşı duyduğumuz minnetin fedakar sayılabilecek bir göstergesiydi.Yalanlarla geçindik belki biz,yüreğimiz el vermedi kimilerine doğruyu söylemeye.Bazen birşey en çok bizi etkiliyordu,ancak yine yalan söyledik sevnlerimize;onları bizden daha çok yakmasa da,yine acıtıyordu be abi...
Mutlu taklidi yapmak karşındakinin iyiliği içinse o kadar da zor olmuyor,ama kendi içine dönünce aniden yıkılmamak elde olmuyor....

Gerçeği öğrendiklerinde kızarlar,yine sizi sevdikleri için kızarlar;fakat o geçer,o geçer ama bu geçmez.Bir de anlayabilseler sırf onların iyiliği için zaten katlandığımız buncasına bir de güler yüzle geri dönmeyi başarabildiğimizi,şüphesiz ki ayakta alkışlarlardı bizleri...

0 Yorum:

Yorum Gönder