Temas
Temas anı belkide canımın en çok yandığı andır,her ne kadar objektif bir insan olsam da aramızı seninle eskisi gibi tutmayı başaramadım,hala aşığım sana.Seninle konuşurken bile içimin ne kadar cız ettiğini tahmim bile edemezsin.İnsan bazı hislerini yıkamıyor,ne yaparsam yapayım sırf sana tekrardan kapılmamak için aramıza koyduğum soğuk duvarı yıkamıyorum.Her gün yüzünü görüyorum ve her gün biraz daha acıyor canım.Şu an gözlerimden akan yaşları akıtan da bu.Senden uzak kalamıyorum,sana yakınken de acıyorum.Ama olsun,alıştım ben acılara,bağışıklık gibisin sen bana.Seninle ettiğim en küçük temasta bile içim yanar;İsmini duyduğumda,gözlerine baktığımda,sesini duyup senle konuştuğumda...Ama en çok da sen ağladığında,en dayanamayacağım şey budur belkide.Bana ne olduğu önemli değil de sen en ufak üzülürsen biter,bütün dünya başıma yıkılır adeta.Sana yakın da olamıyorum,uzak da.Hala aklımdasın,hep aklımdaydın.Hiç unutmazmıyım seni,neden?Neden sürekli aklımda o gözlerin,o gülüşün,o sen.Hiç bitmeyecek mi bu sensizlik,hiç dinmeyecek mi bu kederim,bu acım.Bitmez belki,olsun;Zaten ben unutmak istemiyorum.Acı da olsa unutmak istemiyorum,içinde sen varsın çünkü...