Taklit
Sanki bazen kendi taklidimi yapıyormuşum fikrine kapılıyorum,eski benim.Ama sanki eskiden yaşadığım herşeyi yaşayan kişi ben değilmişim ve şimdi de o kişinin hayatını devam ettiriyormuşum gibi hissediyorum.Geçmişteki o hiç geleceğe dair böylesine büyük endişelerimin olmadığı ve daha da önemlisi;senin olmadığın günleri hatırlıyorum da,özlüyorum yaa.Bir çocuk varmış eskiden,adaşmışız hatta.Sonra birşey olmuş birgün,kötü birşey...Uyandığımda çocuk çoktan gitmişti,yerini ben almıştım.Biliyordum,zor olacaktı bu hayatı yaşamak.Elbet katlanırdık ama,tıpkı diğer herşey gibi birgün bu da geçerdi.Ama o gün hala gelmedi,gelene kadar bekleyeceğim.Biliyorum,elbet gelecek o gün;Bugün olmasa yarın gelecek,yarın olmasa daha sonra gelecek.Gelmek zorunda,çünki;Eğer gelmezse dünyanın adaletinin olmadığı tescillenmiş olacak.Ama kader bu ki;mutlaka bir umut var geride bekleyen.İnsanı doğduğu günden bugüne getiren de o umut aslında,yoksa yine yalnızlık krizlerimden birini geçirip intihar edecektim.Ama yine biliyorum ki,umudumu asla yitirmeyeceğim.Cehennemde bile bir umut vardır çünkü,çünkü Allah kullarına hep merhamet eder.O'nun büyüklüğü de bu değil mi zaten;ne olursa olsun yine en doğrusunu tereddütsüz ve en kesin şekliyle bilmesi.Umudunuzu kaybetmeyin,kendinizi de...