Her insanın her konuda mutlaka bir stratejisi vardır,olasılıklar ve biraz da şansa güvenerek yaşarız genelde.Günlük hayattaki birçok şeyde farketmeden kendi stratejimizi uygularız.Yaşam tarzı dedikleri şey de tam olarak bu aslında.Kendini hayata adapte etmek yerine hayatı kendine göre senkronize etmek diyorum ben buna.İsyankar veya asi oluşumdan değildir ama hayatta çoğunlukla birşeylere uyum sağlamaktan çok onların bana uyum sağlamasına çalıştım.Bazen

Hani başınıza birşey gelir de söylemezsiniz sevenlerinize,eşinize,dostunuza.İstersiniz,üzülmesinler,canları yanmasın.Çünki siz de bilirsiniz nasıl bir his olduğunu,yaşamışsınızdır mutlaka.Sizin için sırf onların mutluluğu önemlidir,ne kendi canınız ne de kendi mutluluğunuz umurunuzda bile değildir.İşte insan böyledir,yufka yürekli.Size böylesine değer veren bir insan varsa etrafınızda,onu asla bırakmayın derim ben.Ben çoğu zaman bilemedim çünkü o kişilerin kıymetini,çoğu zaman yüz üstü bıraktım onları.Bakın,şimdi de bu

Hani bazen düşünemezsiniz ya bir an,adeta durur beyniniz.En acınası olanı da hiçbirşey yapamamaktır,eliniz kolunuz bağlı.O an çektiğiniz acı bin acıya bedeldir belkide.Hata yapmak işten bile değildir,hele işin içinde sevdiğiniz birisi varsa.İyi,kötü,müslüman,hıristiyan bütün insanların değer verdiği birileri,birşeyler mutlaka vardır.Aksi olsaydı eğer,belkide hiç acı ve hiç hüzün olmazdı.Ama ben düşünemiyorum sevgi diye birşeyin olmadığını,o zaman insanlar arasında lanet bir akrabalık

Bu aralar dünya fazla sıkışık bir hale geldi.Bunun sebebi nüfus artışı vs değil.Bir yanımızda ihtilal,diğer yanımızda savaş,öbür yanımızda da açlık ve yoksulluk var.Şimdi diyeceksiniz''Ee iyi de zaten böyleydi.''Haklısınız zaten eskiden de böyleydi,ama hiç farketmediniz mi;Sanki bütün olayların ucu bize,Türkiye'ye dokunmaya başladı.Neden böyle bir açılış yaptım bilmiyorum ama asıl bahsetmek istediğim şey dünyadaki politik ve militan çatışmlalar veya ekonomi

Arada sırada içimde çok kötü bir his beliriyor.Mutlu zamanlarımda sanki çok kötü birşey yaşamışım ya da bu mutluluk çok kötüleşecekmiş gibi hissediyorum.Bu his sürekli var,sürekli aşırı musuzluk ve ölüm hissi.Canım hiçbirşey yapmak istemiyor ve ağladı ağlayacak bir hale geliyorum,hatta şu an bunu düşünürken bile aynı hissin bir çeşit yansımasını yaşıyorum.Bunun için ilaç alıyordum ve hiç faydası olmadığından dolayı

İnsanlar umursamazdır,hatta dünyadaki en duyarlı insan bile.Mesela Afrika kıtasındaki çoğu gelişmemiş ülkelerdeki aç insanlara ve ölümlere duyarlı olabilirsin eyvallah,ama sen yanındakinin,bir sevdiğinin ruh halini ve sıkıntılarını düşünmüyorsan bunun hiçbir önemi yok.Yalnızlığı da bu yüzden seviyorum,çünkü bazen bir insanım yapamadığını dört duvar yapabiliyor.Acıyı seviyorum evet,ama mutluluktan çok değil.Ben alışkınım kendime,sen gelme alışamam.Sorup duruyorsunuz derdimi,söylemiyorum.Neden?Çünki kendi kendime yaşamayı seviyorum acımı,çünki

Hayat böyledir,herşey birden bire gelişir ve farkına dahi varmazsınız.Mesela;Genelde yazmaya karar verince ne yazacağıma dair hiçbir fikrim olmaz,ellerim klavyede düşüne dururum.Hayatı,kendimi,onu,diğerlerini,siyaseti,dini,jeolojiyi,tarihi,coğrafyayı.Birden bire bir beyin fırtınası oluşturur ve vakit kaybetmeden yazarım.Çünki fikirler soğuyunca anlamını yitirir.İşte bu yüzden tüm yazılarımı tek bir seferde yazarım,asla kaydedip sonra devam etmem.Çünki devam edeceğim zamanki ruh halim yazıya başlarkenki ruh halimden farklı olursa o

Gittikçe çoğalıyor herşey,bitmek bilmeyen bir hırsla.Hüznüm,aşkım,kederim,sevgim büyüyor.Acılar da büyüyor umutlar da,sınırı yok büyümenin.Ama ne yazık ki;İçimdeki çocuk da büyüyor,masum umutları ve masum sevgisi giderek azalıyor.Büyüdükçe acı çekiyor o çocuk,acı yok ediyor umudumu,acı yok ediyor sevgisini.Ama ben biliyorum;Umudum bitse bile sevgim asla bitmeyecek.Ne zaman ki sevgim biter,işte o zaman bilin ki o ben değilim.İşkence de etseler,öldürseler de alamazlar sevgimi.Aklımı

Hani dün bir yazı yazmıştım ya,adı da''Büyüdü Umut''Nereden bilebilirdim bu büyümenin yalan olduğunu.Zaten yazmıştım orada''Bu da sahte bir umut çıkarsa!''diye,aynen de öyle oldu.Bugün okuldan çıktık ve son derce mutluydum,elbette çoğu mutlu anımda olduğu gibi önüme bir engel çıktı.Uslu uslu gidiyordum eve,yola kaldırıma bakınırken ne gördüm;Yine O onunlaydı.Belki de yanlış anladım ama sanmıyorum be felek,sanmıyorum.Hani geçen gün demişti ya,yalanmış.Böyle

Her ingilizce dersinde bir konuşma metni olur ve hoca 2 kişiyi kaldırır.Ben hep korkardım hiç kalkmazdım,bugün bir cesaret geldi ilk defa kalktım.Meğersem haklıymışım korkularımda;Hoca beni seçti,yanıma kimi seçti dersiniz?Az çok tahmin ettiğiniz gibi O'nu seçti.Sadece yaşayanlar bilir bunun nasıl bir his olduğunu.Karşı karşıya duruyorduk ve bir konuşma yapmamız gerekiyordu.O normal davranıyordu ama ben onun suratına,hele ki gözlerine bakamıyordum.Gözümden

Birşeyler yapmalıyım,uzun süredir aynı olumsuz tonda devam ediyor hayatım,riske girmeliyim.İyi veya kötü herhangi bir gelişme,bir umut olmalı hayatımda.Normale dönmek için,geçmişe dönmek için bir umudum,şansım olmalı.Denemeye değer birşeyler olmalı hayatımı iyileştirmek için,kazanılabilecek ödüller gibi mesela.Bir değişiklik olmalı.Çünki sürekli aynı devam eden bir olay için umutlar gittikçe azalır derler.Şans ve Umut;Güzel görünen 2 tane lanetli kelime.Kimse bilmez bunların kötü olduğunu,yaşayanlardan

Hani o hiç kaybetmediğim umudum vardı ya sana dair,işte o umut büyüdü.Sana birdaha sormayacağım,çünki demiştim;''Gelirsen ben buradayım.Sana kalmış,ister bir şans verirsin bana,ister gidersin başka şanslılara.Yine içimde o salakça aşk ve umut duyguları.Beynim sesleniyor;''Lan gerizekalı,sana geleceğini gerçekten düşünüyormusun.Tekrar aynı acıyı yaşama bilerek,aptal gönlüne değil de biraz bana uysan şimdi bitmişti herşey!''Biliyorum,beynim haklıydı.Ama yine seçme şansım olsa yine gönlümü seçerdim.Biliyorum

Günlük hayatta belkide en çok başımıza gelen sorundur haksızlık,ama başkasının hakkı bize geçtiğinde düşünmez bir kısmımız.Herşey bir haksızlıktır ama bana en çok koyan,yapmadığım birşeyin acısını çekmek.Ama yaptım,sevdim.Sevmek bir suçmuş meğer,nereden bilebilirdim.Kötü bir insan olamadım ben,kötülük yapamadım.Hatalarım oldu,bazen üzdüm insanları;Ama bunun bedeli sensizlik olmamalıydı.Beni bu hale sen getirdin ama senin bir suçun yok,suçun yoksa bunu sen mi yaptım bana?İşte

Hepimizin hayatında bir tane vardır bu kötü kızlardan,yanlış anlamayın;Kötü olanlardan değil,istemeden zarar verenlerden bahsediyorum.Yine her mevzudaki gibi kaderin ucu buna da dokunuyor tabi,dün gece oturdum ve düşündüm kendimi onun yerine koyarak;Tam bir sıkışıklık bu,tıpkı bendeki gibi.Düşündüm ben kendime karşı aynı duyguları hissetmeyen o olsam galiba ben de aynı şeyi yapardım.Ama kader işte,aynı fikirde olsak bile canımızı acıtabiliyor,hayatın küçük

Bazen herşey tuhaflaşıverir birden,anlam veremezsiniz olanlara,çok karmaşıktır.Kendinizi küçücük bir kutuya sıkışmış hissedersiniz bazen,bazen de çok karanlık hissedersiniz.Siz daha neler oluyor demeden karşınıza çıkar sebepler.Hiç kafanızda ölümünüze dair kesin bir tarih oluştuğu oldu mu,sanki o gün ölecekmişsiniz gibi?Benim oldu,ve sizi temin ederim ki kafanızdaki o bütün hislerin sebebi budur.Bunu nasıl yeneriz,nasıl yüzleşiriz bilmiyorum;Bilseydim yaşamazdım bunu.Sadece bu saydıklarımdan ibaret değil

Seni sildim attım dedim,vazgeçtim dedim,yaktım dedim kalbimdeki yerini,kuruttum umut dolu gönül ağacımı dedim ama yalan.Dipte kalmış bir gram umut.Dedim sana vazgeçtim ama nafile,olmadı.Ne yaparsanız yapın sürekli içinizde bir eksik,bir boşluk kalıyor;Dolmaz bir boşluk kalıyor,bitmez tükenmez bir acı saçıyor.Bu boşluk da uyanık,ondan başkası gelmesin diyor.Ben bu kadar boş olduğumu bilseydim çeker giderdim be yürek.Hani bir bulmacanın herşeyi tamamdır ama

En çok değer verdiğiniz şey nedir?Onu feda edermiydiniz,ama asıl soru?Kimin için feda ederdiniz.Sorulmak istenen soru;Ne kadar ileri gidebilirsiniz.Öncelikle bilin ki ileri gitmenin cesaret veya zeka ile ilgisi yoktur,ona verilen değerle hiçbir ilgisi yoktur;Siz istediğiniz kadar cesur ve istediğiniz kadar akıllı olun,ona dünyadaki en çok değeri verin yine de bazen çok ileri gidemeyebilirsiniz.Üzülmeyin sakın,sizin suçunuz değil bu.Bilirsiniz;Bazı şeyler kaderdedir,bazı

Bu yazımı tamamen siz okuyucularıma hitapen yazıyorum,sizin fikirlerinizi almak istiyorum.Sizce ne yapmalıyım?Ya da benim veya onun hakkında neler düşünüyorsunuz.Sizden ricam;Tüm bunların cevaplarını ve eklemek istediğiniz ne varsa bana sayfanın en alt kısmındaki mail kısmından göndermeniz.Eğer yazacağınız mesajın altına mesajınızı paylaşmamı isteyip istemediğinize dair not bırakmanızı rica ederim.Merak etmeyin,isminiz vb bilgileriniz veya bahsettiğiniz sırlarınız asla kamuoyuna veya herhangi bir

Sokağın kuralı yoktur,tek başına mücadele edersin.Sokaktaki tek kanun;Güçlü olan kazanır.Zaaflara yer yoktur,ve de merhamete.Her benim diyen çıkamaz sokağa.Sinsidir geceleri,arkanı kollayamıyorsan ölürsün.Asla güvenme kimseye,bilemezsin asla.Masum olabilirsin ama kirlenmek zorundasın nefes alabilmek için.Yapamazsın başka türlü,sadece masum ve günbahsız ölürsün.Sokak dediğime bakma,o mecaz anlamda.Asıl bahsettiğim ise gerçekler.Hani derler ya;Ana kuzusu diye,işte böyle.Kuzu ahıldan çıksın kurtlar mevzide.Biraz dikkat sadece.Özgürlüktür bir bakıma,kafesten çıktın

Benden korksunlar istedim aykırı,kabaca ve anlaşılmaz davranarak onları uzaklaştırmak.Yüksekte olayım,varsın yanlız kalayım.Yüksek,gönül yüksekliği diyorum yani.Yalnız insanlar,yalnızdırlar belki ama daha olgundurlar hep;İşte böyle bir yükseklik benim bahsettiğim.Belki şimdi bile sahibimdir bu yüksek mertebeye,kim bilir?Herşeye rağmen yine buradayım,yine böyleyim,yine kendimleyim.Ben anlaşılmamayı seçtim,gizemi,uzaklığı ve soğukluğu sevdim.Sevmezdim aslında,ama sıcak ve iyi kalpli olan insanlar zaaflıdır,tıpkı merhamet gibi bu;Bir katile merhamet edip onu

Ben çoğu zaman konuşurken büyülü kelimeler kullandım biraz ve temel mantığa göre düz bir şekilde açıklamak yerine daha çok mecaz kelimeler ve çeşitli kamufilelenmiş kinayelerle ve pek çoğunuza göre sıradışı bir şekilde anlattığımdan ve sizin benim düz bir mantık odağı içerisinde konuştuğumu zannettiğinizden dolayı anlamamış olabilirsiniz.Ama düz bir konuşma asla dikkat çekmez ve dinlenmez.Pek tabi ben bunun için

Çoğu sözde romantizm filminde felsefe yapmaya çalışan bücür kafalı yönetmen ve senaristlerin uydurdukları meşhur bir söz vardır;''Büyük aşklar nefretle başlar.''Yalan dolan bu,büyük aşkları başlatan şeyler söz konusu kişinin kişiliği ve de öznel vücut güzelliğini yüksek olmasıdır.Gerçekten büyük olan aşklarda 2. etken biraz daha arka plandadır.Örn:Önceden de tanıdığınız birisini düşünün(saçma sapan birini değil)bu kişiyi neden seversiniz?Muhtemelen sosyolojik açıdan sizinle

Ne zaman çıkacak karşıma doğru kişi?Nereden bileceğim o olduğunu?Ya yanılırsam peki?Bu gibi birçok soru var yine aklımda,verecek bir cevabım yok,sadece kendimi avutmaya yetecek yalanlarım var.Bir tutam masumiyetim,biraz da kırgınlığım var.Yorgun ve üşümüş bir ruh belkide,ya da beyaz bir yürek... Nereden bulacağım şu ruh eşimi?Ruh eşi,severim bu kelimeyi;Sanki gerçekten beni anlayan ve benim gibi hisseden birisi varmış gibi.Tanışmak isterim,benim

Evet,senden vazgeçtim.Daha bir hafta önce bu cümleyi söylememin imkansız olduğunu sanıyordum,taa ki düne kadar.Hani dedin ya artık kimse yok hayatımda,o zaman düşündüm işte;Eğer bir insan bu kadar kısa süreli ve çok kişiyle çıkıyorsa 2 ihtimal vardır;Ya doğru kişiyi bulamamıştır,ya da aşkı anlayamamıştır veya niyeti ciddi değildir.İşte bunu düşündükten sonra vazgeçtim.Herşeyin tamam olduğunu ve çıktığımızı varsayalım,sen eğer benim sana

İnsanlar şaka yaptığımı sanar bazen,oysa gayet ciddiyimdir.Sonra günü gelir,sadece hafiften sırıtırım;Onlar anlar.Neden beni ciddiyle almıyorlar diye çok düşündüm,onlar yaşaamdığı içinmiş meğerse.Tutup dertleşemedim bile kimseyle,çünki onlar beni kendileri gibi ssanıyordu;Sahte ve acısız bir aşk yaşayan sahte insanlar gibi.Elbette onlar da öğrenir,umarım geç olmaz.Fazla büyüklük iyi değil,ben hep şımarmak istedim çocukca;Ya ben beceremedim şımarmayı,ya da izin vermediler.Şimdi ne oldu;Soğuk ve

Bilmem nasıl geldim bu hale,gözümü açıp kapamamla bir oldu.Yazamadım bir haftadan beri,nasıl yazardım.Diyemezdim ki seni,açamazdım yine eski defterleri;Kapanmamış eski defterleri ve siyah sayfalarını.Beni de gömerler birgün,defterlerimi de.Veresiye defterimin ilk maddesi,hani almıştın ya beni,vermedin hala geri.Defterler de yanar,içim gibi kor kor.hani der ya türküde;''Can telef ediyor,gül acem kızı.''Sen bilmezsin;Ne beni,ne sevgimi bilmezsin.Bilmezsin ama sanarsın,sanki mutluymuşum,aynıymışım eskisiyle.Bazı yalanlar vardır,sessiz ve

Hayatım sanki kısa bir filmin sonsuz tekrarı.Hergün birkaç damla gözyaşı,hergün özlem,hergün yangın.Hiç değişmez mi şu lanet döngü,hiç mi geçmez şu kara bulutlar.Söz vermiştim geçmişe,baştan yaşanmayacaksın diye;Tutamadım,ne geçmişimi durdurabildim,ne seni,ne sevgimi.Hiçbirşey yapamadım,bekledim sadece;Ne olacaksa onu bekledim,sonumu bekledim,seni bekledim.Sen gelmedin ama onlar geldi;Sahnelenememiş bir aşkın son perdesi,Shakespeare'in son sahnesi gibi.Artık en ufak ümit yok belki ama,hala içimde o bir tutam

Saat tam 12.Normalde bu kadar geç saatlerde yazılar yazmadım ama ne yapayım,yine içime tak etti yalnızlığım.Yattım yatağıma, sanki uyuyacağım varmış gibi.Yine o loş ışığa bakarken düşündüm seni. Ah bu ne feryattır, duyan olmaz, bilmez kimse. Kendi karanlığımda bensizim yine, yine sensiz. Gitmez gözümün önünden o narin bakışların, gitmez kulaklarımdan beni son kez reddeden sözlerin. Sen uyuyorsun belki düşlerinde

Bir cisimi nasıl tanıtırsınız?Sert,siyah,sivri,soğuk,keskin.İşte bütün bunlar şu anki hayatım sayılabilecek nitelikler.Peki ya ben,beni nasıl tanıtırdınız?Üşümüş,siyaha boyanmış,yaralanmış,kanamış,acıtılmış.Tabi sadece bu kötü yanlarımdan ibaret de değilim elbet,mesela;Ölüm nedir bilmem,değer veririm,sevmeyi iyi bilirim.İngilizce söylemek gerekirse Im a supportive and sensitive.I don't know dead and I know love,ım very lovely and LONELY man.Bu işin şakası tabi de hakikaten böyle yani,gerçekten de hayatın tanımı

Artık yok içimdeki ben,duygusal ben de yok kırgın ben de demek istiyorum ama diyemiyorum,biliyorum;Derinlerde biryerde hala o duygusal ve hüzünlü çocuğun çığlıkları.Geçmişi önüme alıp kavga ettim hep,bilemezdim ki neden bunlar.Yazdıklarım,bıraktığım tek hatıram.Onların her biri birer ben aslında,benden ibaret cümleler,benden hikayeler onlar.Onlar içimdeki seni,onlar ben anlatır.Bütün dinlediğim müzikler,tıpkı bana beni anlatan şarkıcıların sözleri sanki.Giden sadece ben değil içimdeki,mutluluğu da

Bu sözlerim belkide en içten sözlerim.Ümit besen çalıyor masamda,gülüşün geliyor aklıma,bütün iyi anılarımız.Herşey süperken birden bütün bunların boş bir hayal olduğunu anlıyorum.Bütün bunlar tam da şimdi 12/10/2013 22:45'de oluyor.Yine gözlerimden akan birkaç damla yaşım var yanımda,karanlık odamda.Son sözlerim bunlar olsun ki,ölürüm sana.Sen istersen varım,istemezsen yokum.Biliyorum,belki de günahın kadar sevmiyorsun bile beni.Olsun,yine de canın sağolsun.Ben de devam ederim yaşamaya,güler

Çok düşündüm,acaba değer mi sevmeye?Değmiş olmalı,yoksa sevemezdim.Neden sevdiğimi düşündüm,tek bir cevap vermek veya bir liste yapmak mümkün olmadı,bilemiyordum.Bu,tam da;Güzel olduğunu düşündüğün birşeyin çirkin olduğunu düşünmeye çalışmak kadar aptalca olsa gerek.Temeldeki tanımı bir insanın başka bir insana duyduğu ilginin diğer insanlara  duyduğu ilgiden daha fazla olması.Bu ne kadar da saçma bir tanım,sebebi bilim.Bilim,mantık gibi gözüken ama aslında neredeyse düpedüz

Meğer zaman cidden hafifletiyormuş acıları.Buna hiç inanmamıştım,taa ki hafifleyene kadar.Zaman belki hafifletir acıyı,hatta belki dindirir bile.Ama asla unutturamaz acıyı.Şayet eğer ki hafifletmeseydi ölümler çok zorlaşırdı.O haberi aldığınız anki hislerinizin bir ömür boyu hiç dinmediğini ve azalmadığını düşünün;Hayat gerçek bir zindana dönüşürdü.Ben istemem acıyı unutmayı,hafifletmeyi,veya dindirmeyi.Hep ilk günki kadar taze olsun,çünki acım ne kadar tazeyse savgim o kadar gerçek

Yazıma çok sevdiğim ve ilgiyle takip ettiğim bir düşünürün,Charles Bukowski'nin sözleriyle başlıyorum;''Azizlerden çok sapkınlar ilgilendiriyor beni. Serserilerin yanında rahatımdır, çünkü ben de serseriyim. Kanun sevmem, ahlak sevmem, din sevmem, kural sevmem.Toplumun beni şekillendirmesinden hoşlanmam.''Ben de tıpkı böyleyimdir.Belki bazılarınız buna kabalık diyebilir ama ben köfteyi ıssırmadan direk ağzıma da atarım,yoğrurda da batırıp yerim;Bu benim tarzım ve bundan zevk alıyorum.Beni

Uzun zamandır düşündüğüm bir fikir,bu yazılarımı bir kitapta toplayıp ünlü yazarlara okutmak ve onların da desteğini alarak yeni çalışmalarla meslek hayatımın ilk adımlarından birini atmak.Sonra da düşündüm kendi kendime;''Millet senin derdini mi okuyacak.''İçimdeki ses haklıydı,hatta biraz fazla haklıydı.Sonra anladım ki mesele dert tasa değil,ben sadece kendimi anlattım,belkide bu bir biyografi bile sayılabilir.İnsanların asıl dikkat edeceklerini düşündüğüm ve istediğim

Hani derler ya''Keşke başka birşey dileseymişim!'' ya da birşeyi istersiniz ve olur ya,istediğiniz zaman sizin eşref saatinizdir.Benim ne eşref saatim oldu,ne kendi satim,ne de kendi zamanım.Saat bile Eşref'in baksanıza ☻ Ben tüm hayatımı başkaları için harcadım.Ya başkasını feverek harcadım,ya da başkası için ağlayarak.Umarım benim yaşayamadığım hayatı da başkaları yaşarlar.Kim bilir;Belki ölmeden önce son kez mutlu,son kez huzurlu oluruz.Saatlere

Sebebi yok,acıyor sadece,çok acıyor.Kırmızı acıyor,siyah acıyor.Hayatımda hiç bu kadar ölmek istememiştim,zaten nefes alıp vermek için de fazla bir sebebim yok.Bir ardımda bırakacağım insanlar var,birde boşa giden umutlarım.Durmayın,hadi aksini söyleyin desem;Söyleyemezsiniz,çünkü siz ne beni bilirsiniz,ne de biraz anlarsınız beni.Hiçbirşey yapmıyorsanız arkamdan ağlarsınız,yapamıyorsanız da anlarsınız.Ben de yapamıyorum hiç birşey,tek yaptığım her çekişimde acı veren birkaç soluk almak ve sonumu beklemek.Hayatın

Yinede kızgınım sana,her ne kadar sevsem bile.Çocukça davranıyorsun,canımı daha da acıtıyorsun.Sürekli bana dinmeyen bir kızgınlığın var,tıpkı benim dinmeyen sevgim gibi.Sana kötü birşey mi yaptım,söyle.Söyle ki anlayayım suçumu özür dileyeyim.Nereden gelme bu nefretin,hele ki bana;Ben ki değil seni kızdırmak,seni güldürmeye bile cesaret edemiyorum;Biliyorum çünki,tekrar yakacaksın canımı,tekrar o sahte umudu besleyeceğim sana karşı.Bünyem çok seni kaldırır belki ama,bir damla sensizlik

Daha o kadar kafayı bozmadım belki ama,ederim kim bilir.Suçlu sensin;O kadar kişiyle çıktın ve belki hep yanlış kişilerle,sonra da vazgeçtin belki tamam da;Neden burnunun dibindekini görmedin,kulun oldum,yemin ettim namusuma şerefime,ama sen bilemezdin;Belkide aptal geçmişin tekiydin.Sen geçmişteysen;Gelecek olsa ne,olmasa ne?İlyas geldi yanıma,kardeşim,kadim dostum ve hatta belkide güvenebileceğim çok az kişiden biri.Dedi bana''Hacı ben yanlışlıkla başka birini ayarladım ona.''Ben ne

Yorgunum,yoruldum düş ve hayallerimden,sahte umutlardan.Yoruldum şu gözü kör duygularımdan,içimdeki nefesinden de yoruldum,kalbimdeki hissinden de.Uzun bir uykuya ihtiyacım var,derin ve uzun.Cenaze marşı güzeldir.Belki piskopat olduğumu düşüneceksiniz ama ben bunu cenaze marşı olduğundan söylemiyorum.Bakmayın cenaze marşı dediklerine,bütün hayatı anlatır aslında;Gamıyla,tasasıyla.Hayat dediğin nedir ki,canlı bir cenaze sadece,tek farkı ise;Bir umut var.Ama unutulmaması gereken;Umut kazanmayı değil,dayanmayı sağlar.Yani;Ne kadar umutlu olursanız olun,yine de

Kabul etmek sadece can yakar,sonsuz ve şiddetli.İnkar etmek daha iyidir,her ne kadar içten içe kabullensen bile.Ben kabullendim seni,seni ve başkalarını.Bazıları buna asillik,bazıları centilmenlik der ama ben aptallık diyorum,evet;Ben de aptalım.Akıl yaramıyor,yarar sandığımız şeyler kısa dünya hayatının sahteliklerinden ibaretken zararı kalıyor;Dünyada da ahirettede.Bazı geceler tavana bakarken şu sözler geçer aklımdan;''Elimden tutan olmaz,kabul et beni sen dünya.''Sigara gibiyim,içimde her an

Kimi soğuktan üşür,kimi soğukluğundan.Soğuk rüzgarlar var içimde,bir fırtına var belkide.Üşüdüm,kalbimin en sıcak yerinde bile.Tuhaf değil mi?Kendi kalbimde olmam,senin olman gereken yerde.Çatlak bir cam gibi;Tek yapabileceğin şey camı değiştirmek,asla kırılan parçanın yerine yenisini koyamazsın,dayanmaz.Kalp bu bilader,nasıl değiştireyim?Ben bu sorunun cevabını bulana kadar belkide yok olacağım.Yok bile olsam,biliyorum sen uzaktasın.Asla yaklaşamayacağım bir hedefe koşmam bile Öylece oturmaktan iyidir elimde içki

Bilemedin sen beni,işte buyum ben;Bundan ibaret.Ne bir az ne de bir fazla ,kimse bilmese de buyum işte,tam da bu,gördüğünün aynısı ama düşündüğünden fazlası.Asıl mesele,ne anladığın.Kim ne derse desin ben hep aynı kalacağım,ama onların düşüncesi değişir,bilemem.Sence salak,aptal,kurnaz,zeki,çirkin hatta sakat bile olabilirim ama ben sadece kendimden ibaretim,sen bilsen de bilmesen de.Mutlu gördün ya beni,umurumda değilmişsin gibi hani.Sen de haklısın tabi;Bilemezdin

Ben ki senin umurunda değilim,ne mutluyum ne de kendimdeyim,yanında değilim,yarın da değilim.Kim ölmüş kim kalmış,ben kalan değilim.Vücudum yaşıyor,ben hayatta değilim.Sen benim değilsin,ben dünyada değilim.Tek bir şeyden eminim,o da seni sevdiğim.Ben kimim,kötü değilim,leş desen değil,keş desen değilim.Belki birim ama onbeş değilim.Ağladın ağlamasına da,gözünde yaş değilim.Hatırlamaya değer bir hatıra,tanınmaya değer bir insan değilim belki gözünde.Bil ki bildiğin ben değilim,bilmediğinin ta

Tarih boyu Galile gibi pek çok bilim adamı ve astrolog savundukları fikirlerden dolayı hapse mahkum edildi,fakat sonra yanlışlık yapıldığı anlaşıldı.Tek bir kişi dışında bütün insanların aynı düşünceye sahip olması bu kişinin suçlu olduğu anlamına gelmez,insanlar yaşamaya başladıklarından beri kendi bilinçlerinde bazı kavramlar ve mantıklar oluştururlar,işte bu yüzden Galile'nin düşüncesi yanlış bulundu;Bireylerin mantığına aykırı olduğu için.Mantık birimi günümüzde değişken

Yazmak veya söylemek çok kolaydır,asıl iş karşıdakine doğruyu anlatabilmek.Olaya temelinden yaklaşalım.İki adet canlı ağız denilen organlarından çeşitli sesler çıkararak bu sözlerin kendilerindeki anlamına göre birbirleriyle iletişim kuruyorlar.Cümleyi dikkatli okursanız anlayış gerektiğini anlarsınız.Bu karşıdaki kişinin zeka kapasitesinden çok düşünce tarzı ile ilgilidir.Her zaman objektif bakabilen ve kendini karşısındankinin yerine koyabilen kişiler iletişim kurmakta usta olmuşlardır.Peki ya karşılarındaki diye sorarsanız

Bu aralar yakın çevremin sıkça sorduğu sorulara cevap vermek istiyorum.Neden bu yazıları yazıyorsun diyenler var,nedeni;Gerçek beni yazıyorum,tanımayanlar bilsin,yanlış tanıyanlar öğrensin.Başlarda aslında bu soruyu soranların çoğunun yakından tanıdığı o kişiye olan hislerimi ve ona söylemek isteyip söyleyemediklerimi yazıyordum ama sonra ''Geniş Özet'' adlı yazımdada anlatacağım olaylar oldu ve artık ona yazılan mektuplardan daha çok kendime yazıdığım duygulara dönüştü.Bunu yazıyorum

Hayatım boyunca pek çok zaafın oldu ve hepsini başka bir şeyle örterek avunmaya çalıştım.İnsanlar teknoloji hakkında çok bilgili olduğumu söylüyor,keşke olmasaydım.Yalnızlıktan ve gerçekte yapamadığım şeyleri sanalda yapmak gibi bir hevesim olduğundan kendimi teknolojik aletlerle avuttum.O zamanlar akranlarımda olmayan birçok şeye sahiptim ama kendimi hiç normal bir insan gibi hissedemiyordum.Ailemin bana karşı olan endişesi de cabası;Onlar gitsin sen gitme

Bu yazdığım her bir satırı bütün dünyadan okuyorlar.Neden herkesin bildiğini ailemden saklıyorum.Ben tuangaç değilimdir ama ailemin beni takdir etmesi nedense hiç hoşuma gitmemiştir.Birşey diyemezler bu durumda,sadece takdir ederler.Ama eğer takdir edilecek birşey olsa,reddetmezdi değil mi?Savaşta sağ kaldığımıza sevinmeden önce gazi olduğumuza üzülsek iyi olur.Evet bu bir savaş;Benimle benim aramda.Şimdi de herzamanki gibi yenik durumdayım,umarım zaman kurtarır beni.Hayat dediğin

Herkes standarttan fazlasını hayal eder,ben de öyleydim.Sonra birşey oldu,artık standardı hayal etmeye başladım.Nereden nereye,zaman alıp götürüyor umutları,aşkları ve mutlulukları.Sadece ardından bakabiliyoruz yaşanmışlıkların.Kusursuz yaşam için kendimizi harcıyoruz,adımızda boş bir sayfa dolusu boşa harcanmışlık.Yaşayacağımız bile kesin olmayan gelecek için çabalarken,geri dönemeyeceğimiz şimdiyi silip atıyoruz.Tıpkı şarkıda söz ettiği gibi''Elimizde umutlar var,mutlu olmaya yetmez ki.Bazı ölümler uzunmuş,bazı hayatlar kısaymış.''Ne kadar da boş

Deli olduğumu düşünenler var,bende öyle düşünüyorum.Ben hem deli hem de çatlağın tekiyim.Belki çatlağım ama sapasağlam olanın sızdırdığından daha az sızdırırım.Bana deli diyenler,diğer düşman ve antilerim normalse eğer,deli olmaktan çok memnunum.Asıl mesele;Kime göre deli?Kendini akıllı sanan birine mi,yoksa deli olduğunu bilen birine mi.Deli olduğunu bilen bile akıllı olduğunu sanandan daha akıllıdır.Bu da hayatın küçük bir muzipliği diyebiliriz.Hayat bile çok

Kolay mı silip atmak,sebepsizce kızmak,tavır almak gereksizce.Sorarım sana;Bu kadar kolay mı damlalarca gözyaşı dökmek,kolay mı tek kelime ile öldürmek.Sana kolay olsa da,bana imkansızdır.Kimseye karşı kötü bir niyetim olmadı şu güne kadar.Her insan gibi birkaç kötülük yaptım elbet,ama güldürdüğüm,yanımda mutlu ve huzurlu hisseden onca insan vardı hayatımda.Ben belki milyonlarca hata yaptım,hatta belki hepsinden pişman oldum.Pişman bile olsam,yine de en

Sözüm yok sana,ne diyebilirim ki;Kızamam,suçun yok.Anlatamam,dinleyeceğin yok.Ama ağlayabilirim,nasıl olsa bir mendil vereceğin yok.Sevmek,tarihin en büyük laneti.Seversen,farzet yoksun.İşte böyledir felsefe;Hayatı iyi kötü çekiştirirsin.Herkesde sana karşı sanki entelmişsin gibi saçma bir his oluşur.Bilmezler,bilemezler asla;Birşeylerin farkında olmanın insana ne kadar acı verdiğini.Bilmesinler de zaten,bilirlerse acı çekerler.Aykırı bir insan olmak kötü değildir.Belkide kimse onu anlamadı ama onun da umurunda değil zaten.Aykırılık iyidir

Uyuyamıyorum sayende tıpkı her günki gibi.Tatilde problem olmuyordu öğlen uyanıyordum,peki ya şimdi?Şimdi zaten maksimum 8 saat uyuyabileceğim zaman dilimi varken seni düşünüyorum uyku tutmuyor.Bir bakıyorum saat gecenin 1'i olmuş,baş ucumda senin hayallerinle sızıp kalıyorum yatağın bir köşesinde.Sabah uyanmak zor olmuyor ama bütün günüm sersemcesine geçip gidiyor.Uyku mesele değil de,sen yoksun ya;Çok koyuyor bazen.Sen ki bir tanrıça,ben ki beyhude