Ve saat ikisi işte gecenin, balkondaki o yalın tatlı rüzgara baskın gelen cırcır böceği sesi yer yer sekteye uğratıp varlığımı, en çok bana unutturuyor sanki beni.

Bireyselliği düşünüyorum şu sıralar ve konjonktüre göre bir acının maskelenmesini, misal geçim sıkıntısının yine bazı kaydadeğer dertleri anlık gibi de olsa örteyazmasını yani; yanmaya yüz tutacak dahi kuru kalmış ehemmiyeti misal -en azından benim nezdimde- dostluk gibi kavramların, en çok bu hiç çıktın çıkmadığı vakitlerde kendimken ve anlıyorken her şeyi -başta bağlar, duygular ve yaşanmayasıları önde tüm durumlar belki- artık birileri ile bir yaşamı paylaşma fikri, benim gibi biri için bile, adlı bir külfet biçiminde devleşiyor her gün.

Evlenmek örneğin, yahut eş dostla, herhangi birileriyle belirli ve açıkçası epey kısa bir uzunluğun ötesinde zaman geçirdikçe benliğimi yitirir oluyorum sanki; kendi kendimelik zehrini bir kere aldım ya, akıl hastanesinde zorla yutturulup bir de dilimin altının falan kontrol edildiği acı bir ilaç gibi bunca zaman düzenli aralıklarla geçti ya boğazımdan yalnızlık ben hiç istemesem de ve çaresi gibi görünerek her şeyin... Öyle yabancılaştım ve huzuru sadece, ölüme asla yaklaşmayan bir mutlak sessizlikte bulabiliyorum artık ne acı; oysa öyle böyle duygular beslemeyi, kadirşinas bağlar inşa etmeyi ne de içten isteyip bekledim onca yıl, neyden sonra bu baskın ve kesinlikle beni ben yapan hevesim kuru bir toprakça emildi bilmiyorum ki.

Oysa bildiğim bir şey var, güvenli sınırı çoktan aştım ve bu kadarı fazla biliyorum, kendini yalnızlığın korunaklı panjurları içine hapsetmiş çoğu kimse gibi bunun güzel olduğu masalını uyduramıyorum insanlarlalık her ne kadar üzerimde sakil de dursa, güvensiz de olsam ve ister geçmiş kaynaklı isterse artık bir şeylerin vakti geçmiş gibi hissettiğimden olsa gerek kimseye değin herhangi anlamda bir "onunlalık" arzusunu eskisi gibi yüce taşıyamasam da.

Birilerinin dostlarım olduğuna ve birbirimizi karşılıklı sevip önemsediğimize, el üstünde tuttuğumuza inandığım yıllar ne güzeldi, doğrusu onları öyle yapan da yalnız buydu ya; şimdi ne geriye baktığımda dönme dürtüsü uyandıran tatlı bir geçmiş, ne önümde devam ettiğimde bir şeylere değeceğine olan umut.

Bana tek gerekenin inanabileceğim birileri olduğunu bildiğim saatlerdeyiz şimdi.

Belki de kafamın kaldıramadığı asıl şeyimdir ben okuyucu, ancak ikincil bir şey yahut biri olmaksızın beklentiye uygun yaşayabilen bir beta balığından yoktur pek de farkım.

Yine de bir parantez gibi açılmak ve büsbütün yanılmak isterdim, gerçekten aşık olabildiğim, gerçekten birileri ile derin, sıkı ve kesinlikle kalıcı dostlukları yirmibeşimden sonra dahi olsa kurabildiğim ve bu defa doğru insanlara denk geldiğim paralel bir gerçekliğe uyanmak isterdim bu geceden sonra.

İstek dediğime bakma, cam kırmalık acillikte bir ihtiyaç bu ya;

zaten ne cam var ne ben değilim kırgın,

iyi ki varsın, bu yazıyı her kim okuyorsa.

Sadece senin ve benim bildiğimiz sır kalmak isterdim okuyucu, kaybolmak isterdim, herhangi kimseyle hiç tanışmamış, alışmamış, bağ kurmamış olmak isterdim; kurunun yanında yaşı da ateşe verip iyi ve kötü her anıyı öldürmek isterdim... Tezat gibi duruyor biliyorum, insanlardan bu denli kaçarken yegane derdimin bu denli kendi kendime kalmışlığım olması; ama yalnızlığı lüks bir tercih olarak yaşamayan hiçbir birey zorlanmaz bunu anlamakta eminim. Tadını bilir gibi olmasaydım yani hafiften, görmeseydim kıyıda köşede birbirlerine gözleri parlayarak baban insanlar, değer vermeler, özlemler, onsuz eksik hissetmeler falan... Bilmeseydim o kadar rahattı ki, ne kaçırdığımı.

Çoktan dinmiş bir yağmur gibi silinsem yer yüzünden, belli belirsiz esintim kalsa; hatırlamasalar da herkesin bir an hissedip devam ettiği. Benim bir hikayem yok belli ki, bir şeyin yahut hayatın ne baş ne yan rolüyüm ne figüranı...

Buraya yazıp duruyorum lakin safi çaresizlik okuyucu, sen bile var mısın bilmiyorum artık; ben niye hep kimsenin olmadığı, geçip bile gitmediği bir yerde duruyorum ki?

Geri dönmemek, olmamış olmak üzere bir yere gitmem gerek benim, mecazen gömmem gerek kendimi taşsız, sonrasında üstünde tepinmem belki; çünkü bugün ben, herhangi bir insanın beni tek bir hissimi dahi paylaşacak kadar anlamaktan fersahlar uzak olduğuna o kadar ama o kadar emin oldum ki, emin olmak öldürüyor beni. Kalmadı beklenecek bir şey, bitti işte, bittim gör n'olur. Yapayalnız bile değilim, umarım kendi kendime konuşmam gece vakti.

Keşke yanıbaşımda bir uzak olsa okuyucu, el yordamıyla uzanıp, kendimi çekip, şıp diye çok uzak bir yere gidiversem her yerden; acil durumda kırılacak boktan bir buton gibi dursa şuramda, öyle bir kırsam ki hiç sağlam olmamış olsa.

Benim için olmadığını bilsem de yapılmış ve yaşanmış şeyler için teşekkür ederim, belki de köşeleri gidilmeye gidilmeye unutulmuş olan dünyaya; benzer yanlarımız ve yalnızlığımız çok böyle bakınca, zira hiç sanmıyorum sistemdeki kalan 7 tip ile çok da samimi olduğunu.

Düşerken atlamaya dönüşen bir şey belki benimki, içgüdülerim kızılötesi sensör vazifesi görüyor olsa gerek, uzun zamandır ne ısı, ne yakınlığın adı dahi değil burda; farkına varılmasından hoşlanmasam da farkında olduğumun, dev bir istisna biçimi olarak: Bütün olmadığım benler ve açıkçası daha önemlisi etraflarındaki insanlar -o hani hiç benimle yahut benim olmamış ve olmayacak olan- karşısında, hiçbir şeye ve kimseye ihtiyacı olmayan ağır bir heykel yahut es kaza sabitlenmiş bir ceset gibi durmak dimdik, arada fark yok nasılsa.

Teşekkür ederim kuantum fiziği, emekli Salih Öğretmen ve diğerleri; yokuş yukarı giderken ve ilk kez güneşe dönükken beni durdurup, her kim ol(a)mayacaksam tebligat biçiminde, oldukça hoş bir yeniyetme garson kız nezaketinde, kel kafalı ve önemli olmayı ciddi durmakla bağdaştırmış ensesi kalınlar nezaretinde sunduğunuz ve beni gerisin geri döndürüp ardımdan ateş açtığınız için.

Ne vardı Alptuğ olmasaydım, ne vardı aynı unutulmuşluğu hiçbir şey yaşanmamışsızın boktan bir sahil kasabasında iyotça çürütülen ve bir yandan da şeker gibi parlamaya son kez devam eden birinci sınıf araç boyası misali yaşasaydım.

Bu kadar yalnız olduğum için teşekkür ederim, genel.

Hata diye değil, böyle de yaşanmaz diye

Güvensiz, koyu bir teyakkuzun

Eteğinden aşağı, düşer gibi her gün.

Bir şeyi bir daha yapmak, başka bir şey yapmaktır aslında

Bazısı yapılmadan olmaz, rahip gibi yaşanmaz

Sen eski okuduklarına bakarak yazsan da hayatını

Kalemin gittiği yön ileri, geçmişe yazamaz

Tecrübe dediğin ön koşulu deliliğin

Ders çıkarmaksa kalıplaştırmak

Düşerken aşağı bakmaya korkan insan

Çıkarken aşağıyı sırtında niye taşır ki?

Ve yine, adlı bir ezber düşüyor önüne

Bilmediğin ihtimale oynamak saflık değil

Belki başka olur ve yine

Başka biri sen, her seferinde... Sonuç değişmezse de.

İşlemediğim şeylerin yangını sanki ellerimde,

Hiçbükey bir adam oldum çıktım;

Geri dönebilsem derdim eskiden,

Meğer geride bir şey de yokmuş, olmamış

Bir hararet, karartı, ince bir çizgi, unutulu isim

Biliyorum, kemikli olsa çoktan kırılmıştı kalbim

Farkı yok buz üstünde üşümekten,

Dünü gece düşünmekten,

Eski bir eli tutmanın yahut anlamanın;

Gelmeyenle geç kalanın yok,

Varılmış, ertelenmiş hükümlerin,

Biriyle ya da değil ölmenin bile.

Baştan yazılmak isterdim,

Bu defa kalın puntolu ve

Yürekten bir çağrı ile

İmdat değil davet biçiminde

İlk ve tek kez istenmek hayatımdan.

Ardına yaslanılan bir kapı gibi ben

Eminim açılmayacağım

Tıklanır gidilirim ara sıra

Sanırsın yok geri dönüşüm

Sanırsın bariz hatayım.

Oysa uzun zamandır... Burda bile değilim.

Kendini bir ürün olarak görmeyen kimse, karşısındakine bir şey vaat etmek zorunda değildir. Oysa toplumumuzda her türlü ilişkiden beklenti, adeta "amiral battı" oynamaktan farksız hale geldi: Sipariş verircesine özellikler sıralamalar, gizem arayışları, "Ben zor biriyim" iddiaları, taktikler, kaçma-kovalamacalar ve yeni yeni ortaya çıkan içi boş kavramlar...

Bu durum, sanki yalnızca bize özgüymüş gibi görünüyor. Örneğin, yabancı biriyle flört ederken "Şunu derken aslında bunu mu kastetti?" türünden bir gerilim yaşanmıyor. İlişki, bir tarafın elde etmeye çalıştığı, diğerinin ise arzulanan olduğu bir dinamikle ilerlemiyor. Aksine, çoğunlukla etken-edilgenlikten uzak, açık, net, gerilimsiz ve vakit geçirmenin ötesinde, gerçekten tanımaya odaklı bir ortaklık kuruluyor. En önemlisi, eğer karşınıza aşırı tuhaf biri çıkmadıysa, iletişimde öncelik sizinle olan bağın kalitesine veriliyor. Sosyoekonomik farklara takılmıyor, sizi kategorize etmeye çalışılmıyor ya da "Şöyle erkekler şöyledir," "Böyle kadınlar böyledir" gibi beylik, tepeden bakan ve herkesin diline pelesenk olmuş "toksik" varsayımlarla hareket edilmiyor. İnsanlar karşısındakine vakit ayırıp, aradığı şeyler içinde ne kadar ve ne biçimde var diye bakmak ve bir ilişki ve bağ kurmanın belki en tatlı aşaması sayılan keşfi doyasıya yaşamaktansa; aklındaki şeyi temel alıp, karşısına çıkanları da tıpkı bir dating app umarsızlığıyla sağa sola atıp duruyor, kitabı kapağına göre dahi yargılamamak sanki bu biraz.

Bu bağlamda, toplumumuzun iletişim ve ilişki kurma konularında kültürel olarak ciddi bir yozlaşma yaşadığını ve bunu bir tür egoizme dönüştürerek bastırdığını üzülerek gözlemliyorum. "Hayat kısa ve kimse sizden önemli değil" gibi, geniş kitlelerde karşılık bulacağı kesin olan söz öbekleri, tam da bu yüzden sosyal medyada her iki gönderiden birinde karşımıza çıkıyor. Egoizm adeta tavan yapmış durumda; iki kişi tartışırken, birinin durup sakinleşmeye çalışması ya da orta yolu bulmak için çaba göstermesi artık güç, çünkü bu bir zayıflık olarak görülüyor. Elbette hiçbirimiz, birilerinin bizi olmadığımız bir şeye dönüştürmesini hoş karşılayamayız. Ama iki sivri köşeli cismin birbirine çarpa çarpa geçirdiği bir ömür gerçekten daha mı anlamlı? Yoksa bu, uzun vadede bir tür yalnızlaştırma politikası mı?

Erdemin tanımı değişti, ne acı. Artık erdem, gitmek ya da bir şeyi bırakabilmek oldu. Bu sonuncunun motivasyonunu anlıyorum; çoğu zaman haklı bir tarafı fazlasıyla var. Ancak sorun, belki de geçmişte yaşanan bir şeyin tekrarlanmaması için bir güvence olarak, gelecekteki her ihtimale peşinen bir sigorta poliçesi gibi bu tavrı uygulamakta yatıyor. Bunca zaman yanlışlara bağlandığımız için, bağlanmayı kötü görmeye başladık. "En bağımsız olan kazanıyor" gibi söylemler bu devirde revaçta.

Oysa insanın, aslen yuva diyebileceği birilerine ihtiyaç duyduğunu kim inkâr edebilir? Keşke biri bunu inkâr edebilseydi; belki en çok da ben edebilseydim. Bilmiyorum, sahiden o kadar ütopik mi: Tamamen kendi olan birini, yine tamamen kendi olan birinin sırf bu yüzden sevmesi ve birbirleriyle mutlu, uyumlu olmaları? Konu mutluluğa gelmişken, "Ben seninle mutsuzluğa da varım." lafı ne zaman yalnızca arabesk bir replikten ibaret oldu anlamıyorum; tabii burada o yahut bu biçimde "karşıdaki kişiden doğan" bir mutsuzluğun kastedilmediği de açık, nitekim sanki bunda bir kuşku yokmuş gibi en ufak bir tökezlemede tereddütlü, ayakların eşikte beklediği, hep daha iyi ihtimalin uzakta görüldüğü ilişkiler normalleştiriliyor içten içe. Tamam bitirmek, anlaşılmadığın yerde durmamak gibi bir bakımdan fevkalade saygın bir hamle ama böyle diye diye her şeyi, bütün incelikleri, örneğin oturup kendi hatalarımızı düşünmeyi falan en önemlisi, kestirip atar olmadık mı?

Güçlü insan olmamızın yolu niçin duyguları rafa kaldırmaktan geçsin, bize bunu kim öğretti? Neden küçük ciddiye alan, gamsız ise göklerde; kimin bu illüzyon, benim değil bilin isterim. "Prenses erkek" diye aşağılanan insanlara karşın, vasıfsız, amaçsız ve içi boş birliktelikler, tıngırdayan yaşamlar...

Zıt kutuplardan bir yol çıkmaz aslında; bir yerde kaçınılmaz olarak dominant olanın, olmayanla kurduğu bir bağa döner. Peki, kendiyle birebir aynı biriyle olmak, toplumun "tu kaka" dediği kadar kötü mü? Aynı şekilde, referans vasıtasıyla kurulan herhangi bir ilişkinin -görücü usulü de buna dahil- kötü olduğu ne kadar gerçek? Dürüst olayım: Bugüne dek tanıştığım herhangi bir insandan bir fayda gördüğümü söyleyemem, ne yazık ki. Ama güvendiğim insanların ortak çevresinden gelen kişiler hep bana iyi geldi. Sana ne iyi geliyor peki, okuyucu? Sana kim iyi geliyor? Onu bulmak için ne yaptın? Yoksa benim gibi durup anlaşılmayı mı bekliyorsun? Ses ver lütfen, fazla yalnızım.

İletişim kurmayacağım insanlar hayatımda neden herhangi bir sıfatla yer kaplıyor diye düşünürüm sıkça, "bir gün işim düşer" kafasını da riyakar bulduğumdan olsa gerek çektim yine pimleri; haberi yok oncasının artık hayatımda olmadıklarından, ha olsa ne fark ederdi ya... Masadan eksildiği yok kimsenin, kullanılmayan rezervasyonlar iptal olup müşteri banlanıyor yalnızca.

Biliyorum hiçbir elleri kanda değil, kaldı ki diyelim meşgul oğlu meşguller, 21. Yüzyılda 1 hafta boyunca telefona bakmamak gibi bir realite kurmanız imkansız mesela... İhtiyacım olduğunda -ihtiyaç dediysem basitinden bir n'aber, ötesi değil çoğu zaman- ulaşamayacağım yahut alelade hatırına düşmeyeceğim, gerçek bir yakın ilişkinin doğal süreçleri gereği bir sıklıkta ve yalnızca içten gelerek öylesine dahi haberleşmeyeceğim birilerinin sıfatlarını hayatımda taşımanın ağırlıktan başka ne yanı olabilir ki? Bazıları insan mı null object mi diye dahi düşünüyorum inanır mısın? Sokaktan geçen herhangi bir tipe 20 lira versem çok daha iyi performans sergiler zira, ilahi komedya. Dost sadece bir kelime uzun zamandır, şimdi herkes tanıdık.

Her yola çıkarken pi'yi üç, kendimi yalnız ele almayı öğrendim uzun zamandır; kimseye güvenerek yapmam hiçbir planı, kimseyi hesaba katmam, yedek bir ihtimal olarak dahi tutmam; her ipi yalnız ve yalnız kendim göğüslemek üzere ellerim. Biraz da bu yüzden benim bunca sık yalnızım demem, arkamda öylece oturan güruhu, arkamda duranlardan sayamam ya. Her defasında sular çekilir, bir ben kalırım, bilirim.

Eksik olsun böyle dostlar, herhangi bir nesne daha işlevsel duygusal açıdan bile.

Yangınlanıyor işte böyle geceleri, düşündükçe

Kutlamalarına gidiyorum mağlubiyetlerimin teke tek

Negatif sefer sayılı düşüşlerde sıra bekliyorum

Çok ayıp bir şey gibi şimdi yaşamak, böylesine yalnız

Konuğu olmadığın davetlere imrenmek sanki perde arkasından

Bu şiir hiç yazılmamalıydı belki, olduramadığını da kabul etmeli

Yolumu kesiyor çoktan geçmiş vakitler,

Kötüler bekliyor kör noktalarımda

Her yorgun kadar azadeyim sanki dünyanın dönmesinden

Macera aramayı, gençliği geçtim çoktan;

Öylece durup güzel bir anı, tüketmek istiyorum kısa bir pipetle

Sessiz, fark edilmemiş, biraz bana benzeyen güzellikleriyle.

Neden hiç çağırılmıyorum, değmeden çarpıp düşüyorum daha

En fazla hatırlanmayan bir gül kadar kokabiliyorum sanki

Boğulmamanın balıklara özgü olduğu çağda, her insan birer denizken

Işıklarımı en kapatan neydi bilmek, geri dönmemek isterdim bu açık.

Bu satırlarım anla diye değil, geç kalınmış bir kapı ziliyim ben artık

Duyduğun hüzün bile bana değil şu an, boşver

Ben de isterdim kırabil kapılarımı ki kilitli değiller

Olsun, yine de görmeyi dilerdim iyiliğime dair bir hıncı,

Dönmek arzulardım seferden tek başıma olmadan ilk kez belki

Bilirim eliniz ilişmez, akla düşen biri sayılmam göz önünde olmadıkça

Dönülüp yahut dönülmeksizin bakılmak isterdim yine de

Göz ucuyla da olsa, iğne ucuyla da olsa, tescillenmek bir bakıma

Benim belirttiğim kadar yaşıyorum ne acı, o denli varım;

Ki olmak bazen, kendinden başkası için ne ifade ettiğinle öyle paralel.

"Bir Süre Yere Paralel Gittikten Sonra" başlıyor her şey,

Yine de bilginiz olsun, ben yittikten sonraki kalabalıklar, nice güzel anmalar

Fikrimi yahut benliğimi paylaşmalar, keşke tanısaydımlar... Açıkça anlamsız.

Hatta doğrusu biraz yaralayıcılar, kimselerin zihninden düşürmediği

Yargısal ve kendine yakıştıramayış türevinde onca bıçaklar.

Ben ki yıllardır tetanoz olmaya devam eden biri olarak, yine de sarılırdım herkese.

Referanssız ilişkiler kuramıyorum artık, bir tarafın edilgen diğerinin etken olduğu

Her şey birer yanılsama gözümde, bitmeye yemin etmiş, sözsüz türküler gibiler

Kayıp gidiyorum sanki zamanının içinde bir izin, geri saysam da saramıyorum

Hiçbir hayata cuk oturmuyorum, bunu bilmek mahşer işte, her gün görüyorum

Öyle dışarıdan dışarıdan.

Kapımı çalmayı iste n'olur

Tam arkasında yaslı dursam da, açılınca üstüne yığılmam, söz!

Bir değsen yeter... Her kimsen, saatim geçmeden.

Yeltenilmemiş bile dikenli tellerime, ilk günkü gibiler;

Gerçekten var mıyım diye düşünüyorum bu sıralar, biraz bari var mıyım?

Hiçbir şey hesapladığım gibi gitmedi, uğruna ne kadar çalıştımsa da... 25 yaşında, her yanı egzama, kelliğin sınırında biriyim; hala ailemle yaşıyorum çünkü işsizim, en fenası da en ufak bir yaşam ibarem yok, birbirimizi gündelik hayatlarımızdan haberdar edip sıkça merak duyduğumuz ve konuşmaktan keyif aldığımız herhangi biri yok hayatımda, bir dostum yahut sevdiğim... Doğrusu, o kadar kimseyle konuşmuyorum ki bazı kelimeleri unutmaya başladım.

Hiçbir bağım kalmadı yaşayan şeylerle, herhangi bi'şeye başlarken yapayalnız olduğumu bilerek başlıyorum; ki hiçbir şeyim uzun sürmüyor artık, içimde sürekli anlam sorgulayan bir gıcık, ne gerek var diyorum, neyi yapsam yapmasam ne fark edecek ki?

Kıyısındaydım, çok yaklaşmıştım, çekip gidecektim, gerçekleşecektim. Hiçbiri olmadı, hiçbirim olmadık. Adeten ve idameten alıp veriyorum her nefesi, Bir gümüş gibi kararıyorum korkutucu bir hızda, ben ki geri dönüşü olmayı çoktan geçtim ama en azından hani, birilerinin de beni anladığını bilseydim. 

Bi'köşede terk edili olduğumu biliyorum, boşverildiğimi biliyorum, üçüncü şahıstan çok gerisi olduğumu biliyorum herkesin. Görünüşte beni daha güçlü yapan bu şeyin adı ehemmiyetsizlik, kelle koltukta geziyorum, daimi kendi bacağımdan asılıyorum; hani şu yanımda olur, şu şöyle yapar diyemiyorum, ister onca yıllık arkadaşım ister daha derin bağım olsun, herkesin bir anlık hevesine bakıyor süreçler; bastığım her taş biraz oynuyor, yatamıyorum geceleri, gözümü kırpamıyorum yolcu koltuklarında, emanet edemiyorum hiçbir şeyi kimselere.

Her gün bütün gün vuruluyorum, yaşamı uykuya tutturuyorum, unutturuyorum da kendime biraz, kendim olmanın sünger gibi emdiği şeyleri. Tutsalar gerçekleşecektim ama bırakır insanlar, ben dahil değil, asla. Hiçe sayıyorum, geri değil ileri.

Etsin isterdim okuyucu ama görüyorum ki değmezler dünyasındayız, bilhassa da insana; seni temin ederim değmez yaptığın, yapacağın hatta yapmadığın. Bizim doğamız gitmek, ki kimse de bir yer vadetmemişken, sırtımızda kendimiz, sevgilerimiz, bizi biz yaptığını iddia ettiğimiz her şeyle, ağır aksak da olsa gitmemiz gerekir er geç.

Birer umut sandığımız bütün aidiyetlerimiz yanılgı, köpekler bekliyor karanlık köşe başlarında zihinlerimizin; insan itiraf etmeden duramıyor kendine ister istemez, ne denli sevgisizliğini.

Ufalandı umutlar düşler, Alper abinin romanındaki gibi, birinin tutması lazım şimdi yıkıntıların nöbetini; ki istemeseler de nöbettedirler, bilmezler ama nöbettirler hayatı dipten seyredenler.

İşte ben de öyle, eskisi gibi kimseye, hiçbir şeye ama hiçbir şeye...

Değmeden geçip gitmeyi böyle öğreneceğim, yeni baştan ve son kez.

Sularım, kanım, instagramdaki boktan takip isteğim birden çekildi geri,

Gerime ne kaldı, en son hangi gecem yaz'dı;

Bilmekten ve bilimum herhangi şeyden nece uzaklığımı...

Bir ben, bir uyku, bir susuz gün.

Nitekim sabit fikirlilikle asla karıştırılamaz bu sözünü ettiğim, benim derdim orijinalliğimin sekteye uğramaması, saçma şeylere özenip biraz ondan biraz bundan bir tip olup çıkmamak.

Ben başka bir hayatın mensubuyum; bir başıma, sessiz sakin, kendi çapında ve basit şeyler yaparak bunlardan anlam duyan, keyif alan, sıradan, alelade hayat süren, kendi halinde bir tip olmak istiyorum ve korkarım değer yargıları benim en son bile düşünmeyeceğim komik bir yanı insanların. Çok üstüme düşmeyin benim, ben o etkinlik arkadaşınız olacak yahut kendini hayallerinizi gerçekleştirmeye adayan "ideal" sevgili olacak kişi değilim.

Sadece duru bir nefesi her saniyesini hissederek almak, yıldızlara bakmak, basit bir tv filmi seyrederken bisküvi yemek çok mutlu etmeye yeter beni ve ben o bir şey kaçırma illüzyonuna düşmem, hayatı ıskaladım demem. Asıl soru, benimle misin yoksa sen de vasst kelimesini anlam bilmeksizin tu kaka ilan edenlerden mi? Basit olmak ne zamandan beri neden kötü oldu ki?

Git gide daha da sessizleşiyor günlerim, 

Oysa ben rüzgarlı bir söğüt altı olmak isterdim

Kalabalık şarkılar, sıcak kokular, uykusal şeyler

Başımı okşayan birliktelikleri bir aradalıklar

Hiç kırılmamışça kanadım, eskimemişçe yüzüm

Telafisi gibi güvensiz ve yalnız gençliğimin

Derininden çıkmayı isterdim bu eski denizin

Değmeyen onca insanda tükenmiş o güzel yanlarım

Ürkek bir yabancı kıldı beni dünyaya;

Bedenim demir atmış ruhum yitik zamanda, nerdeyim

Kesin olan o ki kimseyleyim, ne ruh ne kalp ne zihinlerde

Adımı duymuyorum uzun zamandır, sadece her şey kadar

Uzağında olduğumu bildiğim bir denizin uğultusu

Çağırıyor ve uyutmuyor

Ağlıyor ve unutmuyorum.

Çoktan bitmiş bir şeyim hepsi bu

Hatırlanmayan bir hikayeyim, başı sonu olmayan

Öyle kenarda bir şeyim, denk dahi gelemeyeceğin

Adlı bir hiçim okuyucu, biliyorsun

Hiç, hiçbir şeyce özlenmediğimizi

Tüm yaşadıklarımın gerçekliğini, derin bir denizde, uzun çıplak ellerimle ağır ağır boğmak isterdim okuyucu; bir kurşun duyuyorum çoktan sıkılmış, sorun şu ki içimden dışıma, yine de deliyor işte beni. Biz bu hayatın debelenen çocuklarıyız senle, peşin hükümlü yaklaştım ama beni okuyorsan yapacak onca şey yerine, hasbelkader örtüşen lakin asla da birbirini örtemeyecek -ki keşke örtebilse inan çok isterim- yaralarımız olduğu barizdir.

Yapayalnızım okuyucu, edebiyaten değil her bir zerremle buz gibi yapayalnız; gündelik hayatta görüştüğüm, konuştuğum, derdini dinlediğim falan kimse yok; yanlış anlama eskiyi falan aradığım yok, elimde olsa uzun bir yangınını seyretmek isterdim, yalnızca çıtırtı sesleriyle baş başa... 

Sadece bir ses bir nefes isterdim yeni, hakikaten güvenebileceğim, artık tereddüt etmeyeceğim, biraz sokulabileceğim, kadirşinas ve bana karşı kalınca bir sevgiyle bezeli... Birileriyleliği özledim okuyucu, Ömür Hanım şiiri gibi hissediyorum kendimi, bilmem anlar mısın daha iyi şimdi.

Gitmek istedim, gidemedim; kendimi vurduğum bi'işimdi, şimdi sinek avlıyorum, yirmibeşimde, aile evinde, canımı dişime takıyorum. Zor tabii tırnaklarınla kazıya kazıya geldiğin yerin hiçbir şey etmeyişi; binbir iyi nice bol duyguyla, en kötüsü gururla yanında taşıdığın onca insanın gözünde heptendir hiç olmuşluğun ve kullanılmışlığın idrakı.

Şairlere de güvenmiyorum artık, hele şair kadınlara; ne cinsiyetçilik ne genelleme, yalnız acı var bu dahil her sözümün ardında; bir ömür yanıltılmayı beklemiş katı fikirlerle dolu bavulum ve üzgünüm ama tek onunla savunabiliyorum kendimi, oysa ben de isterdim biri alıp fırlatsın elimden yahut bırak desin şu sımsıkı tuttuğun kulpu, ben tutarım elini... Siz hem çok sessizsiniz hem de çok yargılayıcı okuyucu, evet sen de, belki yargılamıyorum diyeceksin ama sessizsin ve bu yeterli, delirtecek zira bu sessizlik beni, biri bana kaydadeğer bir şey desin mesela artık, "boşver" değil. Nefret ederim boş vermekten, boş verilsiğimden bilirim çünkü.

Sen de suçlusun okuyucu, bir film gibi beni öylece seyredip geçiyorsun uzaktan; ha belki bu denli hak etmiyorsun kızılmayı ama bilmiyorum, pasif her ilişki mide bulandırıcı geliyor bana, gerçi bugün herkesin eteğindeki taşları döksek kimin kimle ilişkisi, sevgisi, arkadaşlığı yüzeysel yahut yalan değil ki?

Sana yine de neden mi yazıyorum, tek yapabildiğim bu çünkü kendim için, sen de gayet iyi biliyorsun dönüp dönüp sana geleceğim; ha en azından artık geçmişe gitmiyorum, kendi içimde affedip suçlular özür dahi dilemeksizin, yalnızca eski o hakiki sandığım dostluk görünümlü şeyler sürsün diye yok yere barışmaya çalışmıyorum.

Ben gitmeliyim o iki kere iki okuyucu

Ama benle birinin de gelmesine ihtiyacım olduğunu görüyorum uzun süredir ve

Öyle ürkütücü ki tanışmak ve güvenmek

Keşke sevgisiz sürebilseydi hayat.

Sadece gerçekten, tam manasıyla ve hep yanında olacağım, yanımda olacak, sevip sevileceğim, gözetip gözetileceğim, gün içlerinde birbirimizin aklına düşeceğimiz, iyi hissettireşeceğimiz -al bu yeni kelimeyi duvara as- birilerini aradım çeyrek asır. Sadece bunu istedim. Bil.

O yüzden anlıyorum ki şimdi her şeyi geride bırakıp gidebilmek bile tek başına tatsız ve o kadar da çare değil, tek başıma gidemem o mutluluğa, tek olmasam belki gitmek de istemem, işte burda başlıyor zaten düğüm.

İçimde kırık çiçeklerle

Bir cam altında yazın

Uzanıyorum rüzgarla

Uçar belki kafamdak

Kaygılar kargaşalar

Nasıl tanışılırdı biriyle

Balık nasıl tutulurdu

Çok şey var öğrenmem gereken

Nereden geliyor bu yol sesleri

Nereye gidiyor aklım da ben dahil değil

Bir gün bir gece ısmarlasam kendime

Tanıdığım herkesi, her şeyi

Emanet olsam kapayabilsem gözlerimi

Birer çift duygulu gözün seyrinde ve

Artık mutlu değilse de en azından

Kaygısız, kaygısız.

Yakıp yıkabilecek olma hürriyeti müthiş bir hazdır insan için, ben demiyorum ki kullanılmalıdır ama ancak bu gibi "ihtimaller" insanları ve size davranış/bakışlarını hizaya getirebilir; şayet bu dediğim yanlış olsa sigortacılık diye bir şey olmazdı.

İyi olmakla saf ve savunmasız olmayı bir tutan anlayış biraz Hristiyan öğretisi gibi gelir bana, hani yanağına mı vuruldu ötekini dön misali. Etrafımızdaki herkesin bizim iyi yahut kötü yapabileceğimiz her şeyin sınırlarına iyi kötü vakıf olması lazım ki bizi ciddiye alsınlar. Boktan bir filmde duymuştum tam da hatırlamıyorum, ısırman gerekmiyor ama dişlerin olduğunu görsünler, tam o hesap işte, dünkü çocuk olmadığının ilanı için taş üstünde taş kalmaması gerekiyorsa bazen şov yapmanın sakıncası yoktur.

-

Yine de mütemadiyen çok zorluk çekiyorum içimdeki o yangın ekeni salma arzuma ket vurmakta, çünkü çoğu zaman insanlarla iyi geçinmenin o kadar da bir numarası yok ve kimse size aa ne kadar iyi dedikten sonra buna değin bir liyakat için kendini sorgulamıyor ama bir kez yüksek perdeye geçtiniz mi sesler kesilip bakışlar size dönüyor ve daha da garibi, o moda, yani hiçbir şeye ihtiyacınız olmadığını, iplerin elinizde olduğunu gösterdiğiniz halin tadını bir alınca öyle kolay dönemiyor ve herkesin çatır çatır kalemini kırmaya, o zamana dek pasif agresif vesaire davranarak yarı yarıya içinize attığınız her şeyi tak tak masaya vurmaya başlıyorsunuz.

Ödüm kopuyor bazen sinirden, galiba diyorum şimdi ya bıraktım ya bırakacağım bu şirin, kibar bilmem ne tavrı ve ezip geçeceğim. Hoş, çoğu durumda bu bana reel olarak hiçbir şey kaybettirmeyecek oluyor ama yine de ne bileyim, hem kendimden korkuyor hem de o iyi çocuk kalmayı çok seviyorum, dünya elimdeki silahı kendine doğrultup rulet oynamak gibi fantezilere sahipse de. Gözümün görmeyeceğinden korkuyorum, yazılarım denli akıcı ve sivri dilimle bam telini koparıp atmaktan korkmuyorum birilerinin de, bunu yaptıktan sonra pişmanlık hissetmeyecek olmam ihtimali, yahut bazen ihtimalden ziyade bunu kesinen bilmek korkutuyor beni daha ziyade.

Bu dünyada en büyük güç, henüz yapmadığın, almadığın vs. şeyleri "(e/a)bilecek olmak; bu onları gerçekleştirmiş olmaktan çok daha fazlası, imkan.

Kendime çarpıyorum düşünmenin mümkün olmadığı yüksek hızlarda

Geri sayıyorum eş-dostumu, kişisel big bang'ime dönüyorum

Bir defa aldım müsamaha göstermemenin tadını, bile bile ladesim artık;

Herkese her şeyi en yüksek perdeden bildiriyorum ayıpsız

Rektör müsün atasın, patron musun kovasın diyorum

Durmuyorum ezene kadar tam manasıyla; görüp, çekip gidiyorum.

Ben ki bir bıçak gibi batmayı, bunca yıl kalakaldığım yerden

Bana yakışmayacak diye dile getirmediğim hakikatlerden

Öğrendim çekecek bir kapıymış tek ihtiyacım,

Aidiyeti maharet bellemiş insanlara boşlukta

Aldığım nefesi karnımın tokluğu sanmışım.

Öğrendim çekecek bir kapı lazımmış bana, çekip vuracak bir kapı

Önünde yalnız ben olduğum için açılmayan,

Delikten geçmişin baktığı göz kırpmadan.

Eski diye kırmayalım mı kapıyı, anlamıyorsun.

Nostaljik bir değeri yok dışarıda kalmışlığımın

Hep beni bir şeylerden ayıran kapılar, artık koruyan tek şeyler

Açmam, açamam,

Açık hallerine hiç hazır değilim.

Çalışmak-çalışmamak arasındaki makasın hayli kapalı olduğunu gözlemliyorum (ailesiyle yaşayan biri için tabii) ve "astarı yüzünden pahalıya geliyor" denir ya, deli dehşet çalışıp çok komik rakamlar elde edebiliyorsun -ister freelance ister maaşlı- ve anlıyorum hiç yoktan iyi, daha kötü durumda insanlar da var falan eyvallah ama başkasına göre yaşanmaz ki. Hatta komik rakamı geçelim, görece iyi bir rakam alsan bile aslında gün sonunda ne değişiyor ki cidden çok iyi bir rakam olmadıkça; açlık- yoksulluk sınırına erişebilse kına yakacak bunca aile var...

Ülke gerçekleri... Özel üniversiteden burslu olarak da olsa mezun olup Anadolu'dan kopup gelen bir yönetmen falan olamayacağımı, sektördeki işsizliği en başından biliyordum, ona rağmen tek saplantım bu olduğu için bile bile lades ederek sinema okudum (zaten fiziki durumum gereği tutup çok da başka bir şey yapamazdım, yazılım desen matematiğim yok ama en fazla yine üç aşağı beş yukarı bu ayarda, fiziki gereksinimlerden münezzeh bir meslek seçmek durumunda kalırdım ki zaten günümüzde para eden zanaatler de hep fiziksel) ve zerre pişman değilim; lakin iş-işsizlik arasında gelir farkının emek farkından kat kat az hatta yer yer minicik olacağını kim öngörebilirdi?

Kaldı ki bu yola sanat, estetik, bir şeyler anlatmak benzeri, gayet makul kaygılarla çıktım ve bilgi birikimimle, çalışma azmimle şu an benim geçimimi sağlayan işlere bakıyorum arada fersah fersah fark var, belki de beni en inciten şey bu; ben dandik sosyal medya gönderileri falan filan yapmak istemiyorum çünkü bunları yaptıkça sanki potansiyelim de buymuş gibi üzerime yapışır bir hali olduğunu fark ettim doğrusu. Esasen çok daha büyük şeyler yapmak istiyorum ve altından kalkacak becerimle öz güvenim de var fakat dönüp dolaşıp geldiğim yer: İmkan.
E imkanı yaratmaya günleri feda ederken de pek tabii öyle şeyler yapmaya vaktim yok, hadi bırakıyorum o üç beş kuruşluk işleri desem psikolojik huzurum ve vaktim olacak ama bu defa imkanım olmayacak...

Yine benimle aynı hisleri paylaşan, hayatı sadece çalışmakla, potansiyelinin altında çalışmakla geçen sıfır sosyal hayatlı ama hırs ve enerji sahibi bir arkadaşım beni ikna etti ve kendi çapımızda da olsa üst düzey kaliteli bir şeyler yapmaya çalışıyoruz her bakımdan, o çok kısıtlı vakitlerde bu uğurda gün ışığına dahi çıkmaya başladım hatta, hayata döneyazdım anlayacağın ama...

Realist yanımla oturup düşününce sadece kendimizi oyaladığımızı hissediyorum, zira yapacağımız şeylerin bir katma değer oluşturabilmesi en başta politik olarak bile yalnız bize bağlı bir durum değil, tırnaklarınla kazıman bile birilerinin bir biçimde sana izin verip vermemesine, arkanda olmasına bağlı, ya da ne bileyim senin yapmak istediğin şeyi o nüfuzlu birilerinin yapmak istemiyor olması, kimseye rakip olup ayağına basmıyor olman vs. lazım ki yükselesin; herkesin birbirine çöktüğü, kendiliğinden ve başarısıyla bir yerlerde sandığımız insanların birileriyle içli dışlı olduğuna şahitlik ettiğimiz bu düzende de oldukça fantastik bir ihtimal bu.

Gün sonunda ben 25 yaşında aile evinde yaşayan, engelli, stresten kel kalma arefesinde, gece-gündüz çalışıp "tamamını" kenara atmasına rağmen kendi bireysel yaşamını kurması çok çok çok zor olan biriyim. Tamam şuan ülkemiz gençlerinin çoğu bu durumdan muzdarip ama sırf bu durumu tek yaşayan değilim diye iyi mi hissetmeliyim? Sonuçta benim için yine değişen bir şey olmuyor. Belki beni yeni okuyanlar için ajitasyon kıvamında olacak ama eskiler bu cümlenin derinliğini daha net anlar: Ben gençliğimi yaşayamadım ve çoktan gitmiş oluşunu 4K biçimde seyretmekteyim şu sıralar.
Sadece, kendime bir söz vermiştim; basit bir sahil kasabasında basit bir 1+1 evde, henüz yaşlanmadan sessiz sakin yaşayabilmek, geçmişin bazı tortularından kaçmak. Bundan, üstelik kendi dahlim olmaksızın koşarak uzaklaştığımı görmek beni öyle üzüyor ki... Bu benim için adeta bir kırılma noktası, belki diğer saydığım her şeyden çok daha önemli, en önemlisi. Kendimi gerçekleştirmem, bir şeylerden kopmam, bazı yaşanılanların acısına değmesi ancak ve ancak bununla mümkün; beklemiyorum anlamanızı da işte, susmak istemedim yine de.

Yine de tüm bunlara rağmen bu cumhuriyetin hayrını görmedim diyemem, diyenden de şüphe ederim; her ne kadar kimi kesimler sırf bu sebepten bile beni sanattan adeta men edecek olsa bile. Neymiş efendim tatlı adammış, ha okey o zaman terör destekçisi olmasının pek önemi yok falan... Neyse bu konuya girersem asıl bahis güme gidecek, devam:

Mevzu üçe beşe bakmak da değil bu arada, ben bunu asla yapmadım, çok abuk işleri dahi aldım ve kitabına uygun biçimde teslim ettim ama mesele şu ki DEĞİYOR MU? Gerçekten çalışıp ettiğimize değiyor mu? Baba ne bileyim bilmem kaç günlük çalıştığın iki öğün yemek falan edebiliyor nihayetinde, yahut hani eyvallah değmiyor ise bunun çözümü ne? Kafayı yedirtiyor çünkü insana bu. Bireysel yaşam elbet kurulur öyle böyle diyenler olacaktır fakat, öyle böyle olan, adeta bir savaş gibi olacak şeyi ben o kastettiğim yaşamak ile bir tutmam, tutamam; yoksa ben de biliyorum derme çatma, bozma bir düzen kurmayı ama bunun bana ancak daha da zararı olabilir gerek sağlık gerek benzeri yönlerden. Bu tabii kimilerine konformist bir yaklaşım gibi görünebilir ama inanın bana o kadar basit değil her zaman herkes için. Ben hiçbir türlü kendim yaşayamayacaksam -ki bu benim için bir nebze daha zor olabilir herhangi birine göre fiziksel şartlarımdan ötürü- en azından çalışmayıp da yok yere üzülüp kafamı doldurmasam mı?

Yoluna koydum gibi her şeyi aksak ritimli de olsa

Şimdi yalnız gitmek kaldı ki o da belki baki

Mevzu ne bulunduğum yer ne buradalık esasen;

Kendimi gerçekleştirmiş, onca olup bitmişe rağmen,

İlmek ilmek dokuyup o kafamdaki hayatı kurmuş olacağım

İşte asıl o zaman, açıkçası afedersin bir tarafına koymuş olacağım

Eski dostların, yaraların, değmeyen kadınların...

Çünkü o vakit boş verebilecek kadar önüme dönmem gereken

Güzel bir şeyim olacak nihayet, işte yaptım diyeceğim

"Ne bok yerlerse yesinler" olacak o zaman özür dilerim,

Çünkü ben herkesten dahasına sahip olacağım, "tam istediğime"

Hiç özlemeksizin ve herkesi, her şeyi tek celsede

Bir defter gibi kapatıp gideceğim, bırakabileceğim;

bana yapılan onca haksızlığa değmiş olacak sonucum.

Pandoranın blogu olacak o vakit burası 

Muhtemelen yazmayı da bırakacağım,

Anlatmak değil yaşamak olacak yeniden gayem

Mutluluk anlaşılmayı gerektirmez mutsuzluk aksine

Susup gideceğim, görmesen de, artık iyiyim bileceksin

Sık sık denizin karşısına geçip öylece bakacağım 

Bir film gibi izleyeceğim sakince hayatı

O onu bu bunu yapmış, kar kalsa da yanlarına

Ölseler açık seçik, şeksiz mutlu olacak olsam da

Ben artık kendimi gerçekleştirmiş olacağım ve

Bu yüzden kalmayacak tek önemi

Çok düşündüm, hatta sadece bunu düşündüm bugüne dek

Tek yolu bu o eski yaraları kapamamın

Bir gitsem her şey bitecek hakikaten,

Sisli, bulanık, anılmayan şeyler olarak kalacaklar

Ama ihtimal bu ya, gidemezsem...

Her şey şuan parlasa da giderek kararan fakat

Geri dönüşü olmayan, bedeli yazmayan bir

Gümüşe dönecek ve ben gitgide bu spiralde

Ufala bulanıklaşa kaybolacağım.

Her gün aklımı kemiriyor bu adsız ihtimal

Bu düzende kalamam, kaldıkça eridiğimi biliyorum 

Gitmem lazım okuyucu, dönmediğim doğum günümdür.

Yalnızca bir sahil kenarında yaşama fantezisi değil benimki

Mesele gitmek değil, yol değil; kendime sözümü tutmalıyım

Gitmeli, unutmalı, temize çekmeli, nihayet rahatlamalıyım;

Ne kimsenin öcümü alacağı var, ne bana yakışır çünkü arzulasam da

Bir erdem olarak çekip gitmeliyim,

Sen de beni anlamalısın.

Öyle uzun zamandır kayıp ki yolum, dikkatini çekerim ben değil yolum...

Ne yapıyorum ben ya, nerde durmam gerek ya da kaçırdım mı çoktan bir şeyleri. Çokça çalışkan biri olarak, böyle olmanın bir boka yaramadığının bir damar gibi attığı vakitlerdeyim epeydir ve... Bu boktan uğurda biraz kendi üstüme çok geliyorum, bir süre her şeyi bırakıp öylece durasım var ki yaklaşık bir yıllık zaman zarfınca maddi olarak hiçbir eksiklik hissettirmez böylesi bana ama... Yine de parayla bozdum kafayı, üçe beşe hiç bakmaksızın devamlı bana doğru bir akış olması derdindeyim ve temel ihtiyaçlarım için dahi minimum harcamayı yapmak gibi üst seviye takıntılarımın başladığını ben de fark ediyorum artık ama elimde değil gibi.

Ben hayatım boyunca çalışmak dışında hiçbir şey yapmadım ki, kendimi hiç gönül rahatlığı ile, boşver diyerek bir kenara atamadım hiçbir konuda, dinlenirken bile asla tam manasıyla kafam uzakta olmadı meselelerden. Belki de hiç yaşamadım biliyor musun? Hiç. Çalışmak dışında en ufak bir hayatım ve yaşamsal faaliyetim yok, eşim dostum vesairem yok; normal şartlarda bu denli çalışan biri en kötü ihtimalle milyonları olan biri olmalı ama benim tüm yaptıklarım da toplayınca bir zıkkım etmiyor.

Taviz verirsem hayatın anlamının benim için o kadar da kalmayacağı bazı şeyler var ama ne vakit birilerine bundan söz edecek olsam bana çok dahasından taviz vermek durumunda kalan insanları örnek gösterip duruyorlar... Duvara konuşuyorum yani. Taviz dediysem şu; erken kalkmak, hafta sonu çalışmak, acil diye yumurtadan çıkmış gibi iş gelmesi falan... Neymiş efendim herkes bunlara zorundaymış, ben zaten tek benim demiyorum ki, hepimiz adına sinirliyim.

Ederini alıp alamamak tartışması şuraya dursun, yani işimde iyi olmam üzerime böyle yüklerin binmesini mecburi kılmamalı, misal benim görece evde olduğum bilindiği için herhangi bir insana yapılamayacak emrivaki bana da yapılamaz bu çok net, zira ben freelance biriyim, yaptığım kadarını verirsin yapmıyorsam başkasını bulursun nedir yani, sanki göbek bağım yahut mecburiyetim var... Bu tip şeyler benim çalışmaktan ibaretliğimi çok yukarı çekti ve bazen gerçekten bir robot gibi hissediyorum, akşamları film izlemesem kendime ait bir şeyim yok.

Sen söyle ne yapayım okuyucu, hiç yoktan iyidir diyerek asılmaya devam mı yoksa hayatımın en güzel yıllarını yok yere ezip geçiyor muyum? Zira evden çıkmasam da, çıkabilir olma ihtimalimin suistimaline ilk kez denk geldim ve bu bir noktada bana kendimi de sorgulattı, umarım anlıyorsundur.

Bunca çalışıp böylesine düşüncelere kapılıyorum ancak netice değişmeyecek, orta vadede hatta uzun vadede birkaç milyonum olmayacak, kendi evimi herhangi işler bütününden kazandığım para ile almam krediyle dahi mümkün olmayacak, ne uzayıp ne kısalacağım; kimileri baba parası ile ya da kendileri benim onda birim kadar çalışıp kazanmalarına rağmen garip biçimde öyle hiçbir şeyden kusur kalmıyor ki, ulan yani bir ben mi yanlış yapıyorum bu hayatta, herkesten çok çalışıp "hiç" yemiyorum kazandığımı ama nasılsa yetmiyor yine.

Değmediğini hiç bu kadar hissetmemiştim insanlar dışında bir konuda, attığım taşların ürküttüğüm kuşlara. Ah benim bu her şeyi fazla ciddiye alışım, hali itten beter adamlar gamsız baykuşlar gibi dolanırken sanki sırtımda bir ur dikili. Artık ailem de ben de eminiz psikolojimin bozulduğuna, bir tatile git, uzaklaş, bırak diyorlar; bak diyorlar işsizlik maaşın var, kenarda şu kadarın var, şuradan gelecek şu kadarın var... Ama beni anlamıyorlar işte, sen anlıyor musun acaba. Neyse. Bu gece de 1 buçuğa dek çalıştım ve şuan saat üçe geliyor; gündüzleri de zaten çalışıyorum, sırf yaşadığımı hissedebilmek için gece bari geç yatıyorum işte.

Yaşadığım şeyin hayat olmadığını ben de biliyorum ama... Amasını bilmiyorum işte.

Tırnaklarımla kazıdım, platinli kof bacaklarımla tırmandım

Bugüne dek ne yaptımsa kendi çabam, tek bir eş-dost payı yok

Her yolu yapayalnız yürüdüm ailemi saymazsan,

Hiç şuracığımdacasına biri olmadı, birileriye gibi hissetmedim

Önceleri eksiklik adleder bunu, gıptayla bakardım bir aradalıklara.

Şimdi göğsüm benden sağlam, şimdi alıştım, şimdi hiçbir şey...

Ben biliyorum ya ne noktadan geldim, nelere göğüs gerdim

Beni kendi gücüm zehirledi acımdan yükselen belki

Halletmeye alıştım öyle böyle, her şeyi tek başıma

Gözümü kapatıp bırakamıyorum hal böyle olunca

Yolcu koltuğunda hayatın kendimi.

Hissedemiyorum ne bağ, ne sevgi,

Kırılamadığımı bile fark ettim belki bu en acısı.

Bilgisayar oyunu gibi, kapatınca biter oldu insanlar,

Sana yemin ederim özlemiyorum bile en ufak bir şeyi.

Yalnızca düzenli aralıklarla, acılara içre can vermelerini temenni ettiğim eski dostlar var ki e olsun o kadar da. Hahah.

Keşke diyorum daha da, evet daha da kalabilsem kendi kendime

Hayatımdan gelip geçen onca insan sanki karşı kaldırımda

Hiç burada olmamış ve olmayacaklar gibi

Bırakıyorum en ufak gerilen tüm ipleri ve Allah biliyor ya

En başından göstermelik tutuyorum, çapayı hiç atmadım ki

Yine de doğrusu isterdim eskisi gibi kör kütük de olsa, ister aşk ister dost makamından bağlanabilmeyi

Oysa şimdi ancak bir fazlalık, vücudumun kabul etmediği birer yabancı madde insanlar,

Sırtımda yük nefesleri dahi yanıbaşımdaki

Kaldırmıyor kafam, inan katlanamıyorum

Biriyle sohbet ederken dahi kapıyı çekip çıkıyor ruhum,

"Bunu neden yapıyorum." der gibi;

Her şey hadi neyse de, herkes anlamını yitirdi.

Şimdi söyle beni kim nasıl yenebilir ki,

Neyle-kimle tehdit edebilir ki?

Mahrum kalabileceğim bir ilgi, sevgi veya benzeri bir şey mi

Yoksa her adımımda yanımda yılmaz birer nefer gibi dostlar mı

Hiçbiri yok, hiç olmadılar ama ben yaşadım işte, ayakta kaldım

Hem doğrusu kim bana niye elleşsin

Bu kapalı devre bir avuç yaşam fonksiyonundan ibaret şeye

Adına hayat denmek durumunda olsa bile

Her şeyi kendim, tek başıma öğrendim, becerdim, bekledim, ümit ettim, kaçtım ya da her ne fiil kaldıysa işte.

Yalnız kendi eksenimde, yalnız benden ibaret her şey.

Bir tür ego değil bu, yalnızca ilk defa kendimden tamamen eminim.

Ben yalnız bile değilim okuyucu

Başka diye biri yok zaten.

Sadece...

Bunu kendime ben yapmadım.

Mevzuya ortasından gireceğim okuyucu: Ben galiba bir noktada delirdim, bunu kendime ititaf etmekten hicap duymuyorum artık. Sorun şu ki hiç para harcayamaz oldum, adeta temel ihtiyaçlar için dahi vermeye gitmeyecek neredeyse elim; hiç kıyafet falan almıyorum, çok sevdiğim rahat bir beyaz pantolon var onu giyiyorum binde bir dışarı çıkarsam ve belki de bu yüzden aynı şeyden bir sürü var zannediliyor bende Zuckerberg gibi; iki çift ayakkabım var biri yaz biri kış, giymediğim için bizimkiler zorla ayakkabı aldırana dek sıfır gibi gidiyorlar. Hiç yetmeyecek gibi geliyor içten içe, dursun istiyorum o sebepten, öylece dursun; öğrenilmiş çaresizlik gibi bir şey bu bendeki ekmek kavgası, keşke unutabilsem. Babam sağlık sigortası yaptırdı geçen zorla, her şeyden tasarruf et sağlığından etme diye; haklı ama ne bileyim, yıllık sekiz hakkım eksilecek diye cidden çok bir şeylerin sınırına gelmeden hastaneye de gitmem ki ben, kendimi biliyorum.

Hep orta direktim ben, keza ailem zaten öyle, babam memur annem ev hanımı, öyle dümdüz insanlarız biz, en büyük ileri görüşü yastık altı altın olacak ölçüde temkinli, etliye sütlüye karışmadan kendi yağında kavrulan; yanisi hiçbir zaman ne fevkalade olduk ne büsbütün boka battık, kaldı ki ekonomik fevkaladeliği arzu dahi etmemişimdir hiç ama... İşsiz kaldığımda tepe yaptı zannedersem bazı yarı yerli yarı yersiz korkular. Ki şu an tüm ülkede bu korku hakim değil mi, göz altındaki çoluk çocukların ve henüz onlar durununa düşmemişlerin ailelerinin kalbinde; annem de bana hep yazma etme der durur, yani kendi çapında o da çok haklı ama o çocukların da yok mu sanki benle aynı dertleri, aileleri; onlar o riski almış ve düşüncelerini zor yoldan belirtmişler, ben en azından klavyeye mi dokunamayacağım? Ayıp olur, yazık olur bir defa.

İşten ahım şahım bir maaş almıyordum ama maaşımın on katından çok daha fazlasının kenarda durduğunu söyleyebilirim; ailemle yaşıyorum, hiç -ailemin zorla dışarı çık gez eğlen diyeceği kadar hiç- dışarı çıkmıyorum, kendime en ufak bir şey almıyorum, bir tek telefon faturası ki yani telefonu da arada insanlara yaşadığımı belli etmek haricinde inanın hiç aramaya kullanmıyorum. Bu durumda bile sanki o para hiçbir halta yetmeyecek gibi hissediyorum, hane gelirimizin dörtte birine hatta daha azına sahip olup geçinebilen kimselerin var olduğunu bilmeme ve şükretmeme rağmen sırf bu garip his yüzünden yapmaktan o kadar da memnun olmadığım ve eder altı kazandıran bir sürü işe biden yöneldim ve ruhsal olarak altlarından kalkamıyor gibiyim.

Ailemin geçmişinde bir dönem orta-üst sınıf olabilme ihtimalimiz vardı ben çocukken ama bazı tatsız hadiseler yaşandı her ailede olduğu üzere ve gelecek teminatı olabilecek bazı şeyler uçup gitnek durumunda kaldı kimi durumlardan kurtulmak için; sanırım o dönem çok ayıkmasam da bu durum benim zamanla içime oturdu, nispeten daha rahat bir tipken adeta bir baba ihtiyatı kuşattı bedenimi, bilemiyorum. Ki. hani "kötü" nitelendirilebilecek bir duruma bırak düşmeyi kıyısından geçmedik, sadece orta direkliğimiz tescillenmiş gibi oldu.

Hiç hesapsız harcamadım, kendi paramı kazanırken ve üstüne üstlük ailem de "O kadar çalışıyorsun bak biraz kendini şımart, hatta bu defa benden olsun." falan defken dahi bunu beceremedim, son dönem dışarıdan yer oldum bir tek çünkü multinetle ödüyordum, o içten içe gökten düşen bir şey gibi geliyor bana nedense.

Yahu en basitinden, geçen gün canım muazzam sütlaç çekti, alırdım, çok çok param vardı ama 200 lira verip alsam, yerken "bir sütlaca 200 lira vermişlik hissi" ondan aldığım tadı gölgede bırakacaktı, aynı şekilde bir başka gün mantı istedim ama evde kendim yaptım o rakamları vermek beni duygusal olarak rahatsız ettiğinden.

Benim kafam eskide kaldı, ben dolmuşa binerken üç buçuk dört liraydı öğrenci, 20 liraya yemek yerdim, onu da içeceksiz yerdim ki mideme oturup daha tok tutsun, 25 lira olurdu içecek ile birlikte, felekten bir gün çalayım desem 35 liralik bir şey alırdım ama 40 lira üstü yemekleri alanlar enayiydi benim için... Harçlık alırdım ama bir düzeni yoktu, keşke düzenli almayı talep etseymişim aslında; bir kere hafta başında bir para alırdım, okuldan direkt eve geldiğim için, kantinden falan aburcubur almadığım için o para bir aya dek falan kalırdı, babam harçlık vermek isteyince de var derdim haliyle, o da vermezdi doğal olarak.

Bu kadar otobiyografi sonunda günümüze gelelim madem. İnsanların boykot dediği şeyin benim yaşamım olduğunu fark ettim, ki bu bazılarının tabiriyle hayatsızlık olarak da nitelendiriliyor ama umurumda değil o kısım şimdilik.

Düşünmeye başladım, kim nasıl bu kadar açlıkla korkuttu ulan beni, bu kadar minimal yaşayıp kendince de olsa gecesini gündüzüne katıp üçe beşe asla bakmadan çalışan ben nasıl oluyor da bir milim yol katedemiyorum? Ulan asgarinin asgarisi hatta psikolojik rahatsızlık boyutuna gelmiş olabilecek derecede az harcama yapıyorum ama yine o kadar da birikmiyor, hiçbir şey etmiyor; tamam olmayan için çok para ve buna da şükür evet okey ama eh be kardeşim.

Normal şartlarda sosyoekonomik olarak çoktaaaan orta sınıfı aşması gerekirdi benim gibi kimselerin, hadi tamam geçtim onu da ayrı bir eve çıkıp yine low level mazbut bir hayatı kolaylıkla sürdürebilmem gerekirdi kesinlikle.

Ben bu çabayı niye veriyorum soracak olursanız eğer, finansal özgürlüğün bu dünyada her şeyi başı olduğunu düşünüyorum ve açıkçası bıktım para kazanmak için birilerinin aslında o kadar da mantıklı yahut kendileri için gerekli olmayan, acil olmayan, benim bilgi ve deneyimim yok sayılarak gelen abuk isteklerini gerçekleştirip kendi kafamdaki şeyleri yapamamaktan. Beğenmediğim birine hayır ben seninle çalışmayacağım dene özgürlüğü kadar muazzam bir şey yok çünkü bu dünyada. Parayı veren benim düdüğümü çalabileceğinden o kadar emin olmasın istiyorum, hepsi bu.

İşte boykot da tam tamına böyle bir noktadan başlıyor, İmamoğlu değil mesele, kişi olarak bakan yok bu mevzuya; tak etti artık geçim tak, iş yok, olanı insani değil veya üç beş kuruş kar peşinde sürekli bir şeylerden taviz verip profesyonellikten uzak davranan kimselerin tekelinde bilhassa sanatta; engelli olmasam en azından hamal falan olurdum da bize de bu, milletin her firdatta çemkirebilip kendisinin daha iyi anladığını iddia etmekten çekinmediği sanat ve pazarlama alanları kaldı ne yapalım. Buna karşın gördük ki bazıları da o kadar kolay para kazanıyor ki, kaymak tabaka hep kaymak; kapısından bile geçemediğim sinema sektöründe çalışanlar onlardan, henüz çalışmayan ama köşeler tutulduğu için çalışacağı çoktan belirli kimseler de öyle keza, herkes birbirinin tanıdığı; ghettolar desen asla tenezzül etmeyeceğin yasa dışı işlerden fırlıyor ekonomik tepeye, yüzüne dönüp bakmayacağın vasıfsız suç makineleri millete hava atıyor paraları, arabaları ve tüm gusto, ahlak mahrumiyetleriyle. Sen ben de günü gününe ne vergi varsa verip, arabaya binince aman ha ceza yemeyelim diye şehirler arası yolda en ufak bir çatı görünce 50'ye düşüp eve olması gerekenden 1 saat geç varıyoruz falan, evet evet yaşandı bu.

Son söz, yanlış anlamayın ben cimri değilim, benim derdim kendimle; Volkan Konak'ın ne kadar çok genç okuttuğunu duydum geçen Allah rahmet eylesin, en büyük arzularımdan biri de böyle şeylerdir, ya da ansızın filmlerdeki gibi birilerinin bakkal veresiyesini sıfırlamak falan; hadi iyilik etmek şuraya dursun, dedim ya hesapsızca çok ufak da olsa bir şeyler yapabilmek, örneğin fiyatına hiç bakmadan dilediğim yemeği yiyebilmek, dostlara dilediğiniz gibi yiyin için bendensiniz diyebilmek gönül rahatlığıyla üç ayda bir de olsa... Ne yat kat istiyorum ne spor araba, umurumda olmadı ki bugüne dek, basit bir sahil kasabasında 1+1 bir evde kendi halimde emekli gibi yaşayıp ölmek arzum benim, öyle günümüz gençleri gibi dünyayı gezmeyi arsulayacak kadar açık ve enerjik bir ruhum da yok açıkçası... Şu an için sadece bu geçim korkusunu aşmam gerek ve bu da ancak milletçe, hak ettiğimizi alabileceğimizden emin olduğumuz bir işleyiş içine girebildiğimizde başlayacak, işte boykot bu yüzden önemli, uzun yıllardır açık olan bir makası halk eliyle kapatmak için belki.

Bu yazı bir sonuca bağlanmayacak, milyonlarca işsiz orta halli gençten birinin abuk dışavurumunu okudunuz, dilerim her şey çok güzel olur, güneşli günler görürüz, teşekkürler.

Bir devlet asılıyor gece vakti halk damarlarından

Hürriyet ki bilmek ve emin olmak, yaşamak seçtiğini

Gazdan meydanlarda mevzu ne ağaç ne bir adam

Bu böyle olmaz da ondan, böyle yaşanmaz

Karşında ele başı, efendiler beyler havada uçuşur

Hava soğuk, vatandaş ıslak

Hangi hain var ki rahat uyuyacak

Bu böyle olmaz, böyle yaşanmaz

Karardı ekranlar verildi hükümler

Her şey peşin, her şey borç halka

Bu böyle olmaz, asla da ödenmez

Çalınan ne gençlik ne umutlar

Hey sen de şimdi ayağa kalk

Öyle veya böyle dayan millet

Sensin hak, mülk sahibi

Susma, bu böyle olmaz zira

Yolları denize çıkan her yeri hep sevdim, iki elim kanda olsa, iki elim kan da olsa gideceğim;

Kalmak için ne bir yerim, ne birim var, tüm gücümle gideceğim.

Dikiz aynalarını kırdım zamanın, işte yine yalnız ben varım,

Gidip de başımı bile çıkarmayacağım

Çekip gideceğim denize en yakın yerlere, oralarda kuracağım hayatımı

O herkesten her şeyden uzakta, ilk fırsatta ve tereddütsüz

Denize düşüp, kendime sarılacağım sadece

Bu kadar yalnız olduğumu ben bile bilmezdim

Kıyıya yakınım başarmak hususunda ama o da değil yalnızca, bu hafta sonu, hayatımın geri kalanını ve benim deyimimle "gerçek yarısını" geçirmeyi umduğum yere gidiyorum. İyice bir keşfedeceğim önce, kağıt üstü ezberimde zaten ama karış karış adımlayacağım; hem kafa dağıtacağım biraz, işti güçtü, eski dostlardı derken yine bir gümüş gibi karardım.

İçimde bol buzlu derin bir öfke var hissediyorum, yekten şuna karşı diyemem ana hikayeyi bilsem de, sen de biliyorsun şayet düzenli okuyorsan; onu yüzeye çıkarmıyorum, zaten hacet de yok ama kendi içimi kemirdiğini hissediyorum zaman zaman, önceleri hak eden birine denk düşmeyi isterdim ama farkındayım ki onu birine sunmak bitmesini sağlamayacak, ben de dönüştürmeyi seçtim haliyle, her daraldığımda burada sana yazmayı mesela.

Sence yapabilecek miyim okuyucu? Bu kez gerçekten çekip gidebilecek ve kendi miladımı başlatabilecek miyim? Yepyeni bir çevre, yeni bir kafa, yeni hobiler belki, başka şeyleri hatırlatmayan bir şeyler, belki biri...

Kendimi gerçekleştirmiş olurum o zaman, "Amaaan!" diyebilirim, boş verebilirim, yeniden kitap okuma alışkanlığı edinebilirim ve en sevdiğim kitaplarımdaki altını benim çizmediğim kısımlar içimi acıtmaz mesela... Böyle anlatınca çok hayal duruyor ya o sinirimi bozuyor işte bir çıt, hani uçmak ile bu saydıklarım eşdeğer mümkünattaymış gibi. Neyse devam: Çıtım çıkmaz, kimseye ses etmeden o burnun kenarındaki cılız ağacın yanında duran, denize tahta banka çöker kalırım tüm gün; yine düşünürüm anlayacağın ama geçmişi değil, rağmenlerimi, herkese ve her şeye rağmen kararlılıkla ve kitabına uygun, tam anlamıyla tırnaklarımla kazıyarak gelebildiğim o basit, mütevazi, çoğularının gözüne bile ilişmeyecek dingin, kendi halinde hayatımı. İşte o vakit hazır olurum, kendini gerçekleştitmiş ve yaşamaya nihayet hakikaten başlamış biri olarak her anlamda... Bütün pürüzlerinden arındırdığım o tatlı hayatı paylaşacağım, yadırgamayacağım biriyle olmaya. Kimseyi kaybedemeyecek olduğum için herkese içtenlikle söylerim mesela zaten birbirimizin hayatında hiç olmadığımızı, nitelik ve kadirşinaslık içermeyen, bir bağ biçiminde bulunmayan bütün tanışıklıklarımı bir kenara atıp artık eski hayatımdan kimseyi tanımamayı seçtiğimi, büsbütün her şeyi kenara koyup kenarı eskiden arzuladığım gibi yakmaktansa nerede olduğunu dahi unutabilmeyi yegane gaye edindiğimi.

Bir şeyleri temize çekmek ancak hakikaten sahici olanlarını bir kenara ayırıp, kalanına kıyabilmekle mümkün zira biliyorum, kaldı ki bir değeri olduğundan da değil bu zorlanış, keşke öyle olsa, insan yalnızca çok emek harcadığı için aslında bir halt etmemiş insanları ve şeyleri çöpe atmak istemiyor, yazık ki bu denli basit. Kıymak değil bunun adı, hiç olmamış veya çoktan ölmüş bir şeye ne kadar yazık edilebilirse anca o, ayıp da değil bu yüzden, çekip gitmek ayıp değil seninle gibi duran çevre ve arkadaş gibi duran şeylerden... O yüzden büyük bir kararlılıkla kapatacağım ardımdan kapıyı, hafızamda hiç yer etmediğinden ubutmam da gerekmeyecek şifresini ve eşikten ilk adım attığımda yeni bir ben olacağım, ya da daha doğrusu en eski ve asıl ben.

Ben ki senin beni bildiğinden bile uysal ve iyi biriyim okuyucu, filmde dediği gibi dertten şiddete meyyalim; o yüzden bir an evvel çekip gidelim, bulunduğumuz yerle alakalı olmasa da gitmekle yemin ederim alakalı ve ben bir gün bunu sana çok uzaklardan kanıtlayacağım, üstelik umarım yalnız olmayacağım artık, otuzumdan sonra edindiğim dostlarım ve belki eşimle kim bilir. Beni bekle lütfen, ben bekleyeceğim çünkü kendimi, en güzel halimi. 

Seni bilmem ama ben, bilhassa annem tarafından çok uzun süre "ne ederssn onu bulursun" mantığı ile yetiştirildim, okey bu kötülüğü engelleyen bir şey teoride fakat aynı zamanda iyilik edenin iyilik bulacağı gibi ağır bir yemin de barındırıyor ufaktan; nitekim dünyanın beşeri kısmı asla öyle rasyonel bir yer olmadı, Mattia Ahmet Minguzzi de ne yazık ki bunun apaçık örneği. Bütün kötü düşüncelerden münezzeh kalmayı başarmış, kişiliği oturmuş, belirli erdemlere ve kişisel ahlaka sahip ideal bir genç, olması gerektiği gibi yani...

Ettiğini mi buldu o? Yok yere birkaç piç kurusu yüzünden başına gelenler, olabileceklerin en ağırıydı. Yani demek istediğim, bize öğretilen gibi "Sen boşver büyüklük sende kalsın, sen sükut et Allah'ından bulsun" benzeri tavırlar işe yaramaz, karşımızda sürek avıyla itlaf edilmesi gereken hayvan sürüsü var ve onlara efendi davranmak hiçbir zaman için o piç kurularının başlarını öne eğip utanmalarını sağlamayacak, yaş olarak çocuk sayılsalar bile karşımızda asla topluma kazandırılamayacak, herhangi bir işlevi dahi bulunamayacak dev güruhlar var.

Zamanında günümüzdeki denli ciddi olmasa da çok zorbalığa uğradım, neyse ki bu bahsettiğim gerçekleri içselleştirmiştim; efendi çocuk profili de çizsem karşımdakinin seviyesine hatta altına düşünmeden inip hemen parlayabilecek bir yapı geliştirdim, bilirsin bazen sen dişlerini gösterene hatta bir ısırık alana kadar kimse durmaz. Çok net hatırlıyorum, bir malzemem çalınmıştı ve benimle uğraşılıyordu bilirsiniz, kimin aldığını bulmak için yapılabilecek en keskin şeyi yaptım, dedim ki "Bunu hangi orospu çocuğu aldıysa anasını sikeyim." Biliyorum bu bana yakışan bir şey değil fakat tam bir turnusoldu, ortaya en ağır lafı atıp ortamda en sinirlenen tipi bul ve işte aradığın o...

Herkes "Bize nasıl öyle dersin!" derdindeydi ama esas noktayı elbette ki kaçırıyorlardı, bana bulaşmamış olsalar bu laf zaten kendilerini kapsamayacaktı ve ben zaten kim olduklarını bilmiyordum bile ama işte insanın vicdanı çok acayip, kendileri gayet iyi bildiklerinden kim olduklarını, mesajım 12'den vurup atıyordu onları; hem düşünsene, teorik olarak "birine" küfür etmediğim için ben de suçlu sayılmazdım, kitabına uygundu her şey.

Karşındakine onun diliyle kafa tutmazsan asıl adil olmayan budur, ben inan ki hiç küfür dahi etmezdim fakat böyleleriyle dogfight edebilmek için mecburen içselleştirdim ve şimdi ise yazık ki söküp atamıyorum; neyse ki bir zaman sonra bu "iyi çocuk" olmanın artılarını keşfettim ve otoriteleri kendime bağladım, bel altı ispiyonlarla hiç elimi suya sabuna sokmaksızın kimi zaman aileleri, kimi zaman okul gibi yerlerin yönetim kademeleri, kimi zaman ise polislerce rencide edilmelerini, yaptırımlara maruz kalmalarını vesaire sağladım, neticede serseri de olsalar bir defa anlatınca sicillerine işlettirebileceğim herhangi bir suçun gelecekte başlarına nasıl bela olabileceğini istemeseler dahi anlıyorlardı ve böyle bir yol seçtiğim için kendimden de ödün vermemiş oldum, tahriklere kapılıp haklı iken haksız duruma düşen bir amatör olmaktansa. Bu yüzden hiç kavga etmem gerekmedi, zaten edemezdim de fiziksel durumum malum, ben de aklımla savaştım.

Lakin günümüzde gelinen boyut bambaşka, bu yılanların başı bırak otoriteyi yekten kanunla dahi ezilmiyor çünkü kriminallik zaten onların arzu duyup yücelttiği bir şey, böylelerini hukukun aslında şefkatli bile sayılabilecek kucağı ile yenemezsin, bir gün çok pişman olup hapisten son derece düzgün insanlar olarak çıkmak şuraya dursun, evvela sana bana daha da bilenecek ve ilk fırsatta yine ellerinden gelen kötülüğü umarsızca işleme koyacaklar. Hal böyleyken idam çok seksi bir kavram, yaşları umurumda değil çünkü ona uygun davranmadıkları için uygun bir müdahaleyi de hak etmiyorlar, daha dün yaşları 18'den küçük çocukların kullandığı bir aracın içerisinde üç tabanca, kalaşnikof ve el bombaları bulundu; bu şartlarda ne çocuğu allahasen, kime ne anlatıyorsunuz! Hadi diyelim tamam öldürmedik, bunları maden ocaklarına sürmeliyiz bacaklarında prangalarla, yerim ben buna karşı gelecek insan haklarını, Ahmet insan değil miydi? Bırakalım maden ocaklarında benim işçi, emekçi abilerim sefalet çekeceğine bu andavallar ölümle burun buruna gelsin, ölürlerse de kader der geçeriz nedir yani. Çok mu vicdansız görünüyorum? Hayır, ben şu an o kadar çok vicdanlıyım ki hiç değilim gibi duruyor inanın.

Kötülükten fersah fersah uzak ve güzel yetiştirilmenin bedelinin olması çok acı verici, senin kimseye bulaşmamış veya sevgi dolu biri olman fark etmiyor, yine annelerimizin sıkça uyguladığı "Sen bir şey yapmazsan o da yapmaz." benzeri telkinler birer birer boşa düşüyor, zaten bu dünyada kötüler iyilere zarar verir, kötülere niye versinler. Kan taşı gibi bir öfke birikiyor içimde, gerektiğinde özellikle psikolojik eziyetler içeren akılcı bir kötü olabilip yine de tüm bunları imajım içerisinde yapmak istiyorum.

İnsan kötü olmamalı ama anlayacak kadar bilmeli kötüyü diye düşünürüm hep, çeşitli ortamlarda çeşitli insanlarla bulundum bugüne dek ve mesela kimin yasaklı madde kullandığını, pinpon topundan sis bombası yapmayı, kısacası bir sürü boktan, kirli şeyi biliyorum; özel ilgi alanım olduğundan değil, sırf tanımak için, biriyle göz göze geldiğimde niyetini ve ters bor durumda neler yapabileceğimi bilmek için öğreniyorum tüm kötülükleri, hatta suç belgeselleri izlemeye başladım şu sıralar... İçten içe temiz kalmak için kiri ezberlemek gerekiyormuş meğer, ne olmayacağını bilmek ve büyük bir kararlılıkla emin olmak için.

Yine de insan keşke sonsuzca güvenli bir fanusta, bir konfor alanında yaşasaydım diyiveriyor, dünyadaki bunca kiri görüp bilip dayanmak kolay iş değil. Bu yazıyı yazmaya 7 Mart gecesi başladım ve şimdi ayın 8'i, kadınlar günü; aklıma onca isim ve ismini unuttuğum yüzler geliyor, Özgecan Aslan gibi, geçenlerde surlarda öldürülen kız gibi, Ceren öğretmen gibi...

Muhtemelen onları o fanusa koysak bize çok kızarlardı, özgürlüklerini kısıtlamış olurduk ve çok da haklı olurlardı fakat hayatta da olurlardı; işte ben bu ikilemi aşamıyorum, Şubat adlı bir dizi vardı ve onda bir karakteri aşırı zengin annesi doğduğundan itibaren, her eksiğinin giderildiği ve isteyebileceği her şeyin sağlandığı bir odada büyütmüştü, kız yirmili yaşlarında olmasına rağmen en ufak bir kötülük hakkında hiç fikri olmayan, çocuksu fakat pür bir iyilik ve ahlakla bezeliydi.

Bu dünyaya bir çocuk getirmeli mi sorusunu aştım ben ama o çocuğu nasıl yetiştirmemiz gerektiğinden hiç emin değilim, yani zorunda kalırsa birini nasıl öldürebileceğini, kendisine savrulan bir bıçağı nasıl karşı tarafa döndürebileceğini falan öğretmeli miyim yoksa el bebek gül bebek, güllük gülistanlık mı yetiştirmem gerek her şeye rağmen? Hadi diyelim ikinciyi seçtim, arkadaş ortamından nasıl koruyacağım mesela? Neticede çocuğumdan benim gibi kalın kırmızı çizgilere ve prensiplere sahip olmasını ve hiç arkadaşı kalmaması pahasına herkesi üstünce eleyebilmesini bekleyemem ki; yine Alptuğ sigaraya bok atıyor denecek belki ama sigara gibi hiç de masum olmayan bir şeyi bile herkes aptal arkadaş ortamları sayesinde bu kadar çabuk hayatına sokarken; hayatlarını özgürlük kelimesiyle süslemiş güya havalı ve kesinlikle illegal, yanlış şeylere meyletme potansiyeli yüksek o aptal çocukların bir çocuğa oldukça büyülü görünebilecek o aldatıcı illüzyonundan içi merak dolu çocuğumu nasıl koruyacağım, yasaklara dolu biri olsam falan işe yarayacak mı...

Kafam çok karışık okuyucu, tüm bunları düşünmek için fazla erken olduğunun ben de farkındayım ama bir gün bu gerekecek ve korkarım ben o güne kadar tek kademe ilerleyememiş olacağım bu hususta.

Peki sen ne yapardın?

Geçenlerde ilk kez uzun yola çıktım okuyucu, yani sürücü olarak.

Ezelden beridir bunun rahatlatıcı bir aktivite olacağına dair inancım vardı belki ama buncasını ben dahi beklemiyordum, hiç bitmesin istedim, zaman olup akıp gitmek istedim. Varmanın bir tadı yok, ayrıca varmak oldu mu gittiğin yolun niteliği de değiştiriyor her şeyi; bozkırda mı deniz kıyısında mı ilerlediğin gibi, ayrıca varacağın yere olan beklenti ve hissin de yolun biricikliğini zedeliyor bir nebze, yalnızca gidişin, gidiyor olmanın ta kendisinin verebildiği bir his var, hatta adı da becermek.

İnsan becerir gibi oluyor işte o an, kimi zaman gerçek kimi zaman illüzyon da olsa sanki geçmişten, bazı belirli kimselerden, kısacası olmaması gereken herhangi şeylerden kaçabilmeyi; bak sakın yanlış anlama ben geçimsiz değil bilakis inan bana ki bu dünyada görüp görebileceğin en geçimli insanlardan biriyim, yalnızca sorun şu ki kendimi ve olmam gereken ideal beni fazlaca iyi tanıdığımdan, aslında çoğu insanınkilere göre oldukça toleranslı olsalar da sayı olarak fazlaca kırmızı çizgim olduğundan, kendimi ezdirmeyip seçici olduğumdan falan gün sonunda kendi arzu ettiği kalıba "birebir" uymam beklentisiyle hareket eden insanların uğradığı bir hayal kırıklığı olduğumu itiraf etmem gerek.

Beni yalnızca yollar, dolayısıyla süreçler anlar gibi geliyor bu sebepten, hele hele yalnızca sonuç odaklı siyah-beyaz bakışlı kimselerin bunu bir de hayatın basit ve pratik bir ele alınması biçiminde sergilemesi yok mu, işte bu benim sinirden burnumu kanatıyor ve anlaşılmanın kıyısından dahi geçemeyeceğim bariz bir statü olarak, birlikte bir yola çıkmamın imkansız olduğu kişiler arasında da bunlar belki en önde bulunuyor. Siz pragmatik değilsiniz, siz yoldan, yolculuktan acizsiniz; benim uzun yolum sizi yıpratır anca, fatura bana kesilir sonra, yoldaki onca manzara zehir olur kaçar nihayetinde boğazıma, olmamış şey mi sanki?

Neden alakasız biçimde bu konuya dadandın dersen okuyucu, bilmiyorum insan artık nankörlükten mi başka bir şeyden mi bilmiyorum, yolu bulduktan sonra bir de ona birlikte çıkacağı kişiyi arıyor, hani öyle damdan düşer gibi gelen değil de daha ziyade biçilmiş kaftanı. Çok sevdim ben bu işi, hani çoluk çocuğun dahi diline doladığı kavram var ya "terapi", benzin sonsuz olsa, dur diyen olmasa; bir çift göz otursa yanı başımda, o da artık olsa güzel olur ama ya, olur olmasa da...

Gitsem, gitsem, gitsem

Kalmasam hiç

Kimsenin yanına

Kâr

Herkes tüm gün yan gelip yatarak film izliyorum sanıyor, halbuki ben sadece karşısında film açık olan ve aslında kırk çeşit şey düşünmekten, yatar halde felç geçirmiş bir adamım, hepsi bu.

Sanırım hayatıma hatırı sayılır boyutta bir yenilik getirememek uzun zamandır doldurmuş beni, içten içe sinirliyim her şeye, fazla bağırıp çağırır oldum farkındayım, hatta gözümün kararmasından korkar oldum ne yalan söyleyeyim. İkidir çok net şekilde bazı ihtimallere çok ama çok yaklaşıp sonrasında fersahlarca geri düşüyorum. Benim gitmem lazım okuyucu, istek değil gerek yemin ederim. Çamura saplanmış bir araba gibi zihnim ve gazı kökledikçe de sabit durdukça da batıveriyorum. Aynı anda o kadar çok şeyi düşünüyorum ki; ciddi fakat yine de boktan olan realist kaygılardan tut da duygusal yıpranmışlık ve benzeri bir sürü şey kan dolu ama sessiz savaşıyor içimde.

Asıl mevzu işten çıkmamla başladı, ben zaten bir noktada çıkacaktım çünkü oyun sektörüyle hatta oyunlar ile hiç bağdaştıramamıştım kendimi, sorun şu ki ben bu çıkışı kendimi güvenceye aldıktan sonra yapacaktım ve bunun birazcık da olsa erken olması önümü çok bulanık kılıyor. Aslında şu andan itibaren hiç çalışmasam yine de aynı düzeni hasbelkader devam ettiririm ama meselenin dokunan yanı, çalışmanın benim için bazı şeylerden bir kaçış olması, örneğin geçmişi düşünmekten.

Şimdi hem geçmiş gelip duruyor aklıma, hem önümdeki belirsizlikler, iş bulamamak. Yani bulurum aslında şu ya da bu biçimde ama uzun zamandır hayalini kurup dibine geldiğim şeyleri öldürür bulduğum takdirde; düşlediğim sahil kasabasına muhtemelen taşınamayacağım çünkü yüksek ihtimalle remote olmayacak bu kez işim, hadi yazlık olarak aldık desen ona da gidemeyeceğim çünkü bir yere yeni girdiğinde ilk yılın dolmadan izin imkanın olmuyor... Hayatım değişecekti ulan, her şey hazırdı, her şey, çok uzun zamandır idealize ettiğim yaşam biçimi parmaklarımın ucundaydı, kendimi gerçekleştirebilecektim nihayet, belki kötü yanlarımı da hepten törpüleyecektim, herkesi her şeyi geride bırakıp akıp gidecektim. Şimdi koca bir hiç oldu hepsi, ben dahil belki. Asla bu döngüden, bu şehirden çıkamayacak, bazı şeyleri kırıp aşamayacak olduğumu içten içe kabul edeyazıyorum ve bilen bilir çoğu hikayenin sonu budur aslında, devam bile etse.

Adlı bir kaya gibi dursam dümdüz ve tavizsiz ve sarılsa biri bana, gerçi biri de yeter mi bilmiyorum ya... On yaz, on kış hiç bırakmasa, ısınsa hatta kırılayazsa kaskatı bedenim ama sımsıkı tutsa şöyle bıkmadan. Biri olsa ya da birileri, tetik gibi ellerimin altında durup hatırlatsalar, nasıl biri olmadığımı.

Şimdi ben bir yokluğun göğsündeyim

Ve geri geri düşmekteyim, ne acı

Doğrusu bunun için kalkıp bir şey yapmasam da

Bana muhtaç ölsünler isterdim

Gerçekten kötü mü bu emin değilim

Bir sabah kalkıp acımasız biri olmadım ben

Ama çoğu insan bir sabah başka biri oldu, bilhassa bana karşı

Sorarım sana ulan, bana kim acıdı? kim gözünü kırptı da

Ben asla yapmayacak olup istediğim kötü şeylerden utanacağım

İt gibi çalışıyorum ulan ben, neden? Para mı lazım? Yoo.

Sırf olup biteni düşünmemi baskılıyor diye canım çıkıyor

Gece körlerinde yatıp sabah körlerinde kalkıyorum niye?

Faydalı bir şeye dönüşsün diye içimdeki sinir ve hüzün

Hak ettiklerinin yarısı kadar bile davransam korkardınız benden

Bense şu anki halime rağmen oturup yazarak atlatıyorum

Terbiyesizmiş. Keşke olsaydım, gerektiği gibi olurdu her şey

Dostunu da seçemiyor insan ne acı, yani seçim yapmış halim bu olmasa gerek. Keşke her biri yerine sırtımda cesetler taşısaydım, o cesetlerle onca yıl konuşup dertleşseydim, o cesetlerin doğum günlerini kutlasaydım falan ne bileyim... Gerçek ve tam manasıyla biricik olan tek bir dostum var ki o da bacağımdaki metal parçası. Ne kadar da birer eşya misali davranabiliyor insanlar insanlara ve üstelik bunu sığdırdıkları öyle süslü bahaneleri var ki, yazık.

Ben mesela bütün gün buraya yazıyorum, neden? Okunduğundan bile emin değilim ulan, hiçbir cevap yok, mesaj yok, hiçbir şey yok; sadece delirmemek için kendi kendime konuşmaktansa yazıyorum, hepsi bu. Neyse boşver.

Az evvel şu filmi izledim, adamın birine tam kırk milyar dolarlık bir şirket miras kalıyor ve hisselerini devretmesini istiyorlar, ben de her film için özenle yapmaya çalıştığım üzere kendimi o durumun içerisinde düşündüm ve ne yapacağımı buldum:

Ömür boyu bütün giyim, yiyecek ihtiyaçlarımın karşılanmasını, tüm fatura vergi ve benzeri şeylerimin ödenmesini isterdim en önemlisi; hadi abart Alptuğ azıcık dersen de, her yeni çıkacak Apple cihazın bana alınmasını, bütün masrafları karşılanacak ve Türkiye'de yer alacak, benim fiziksel sağlığıma göre dekore edilmiş basit ve kaloriferli, 2+1 bir deniz kenarı (denizin girişi de yokuş veya taşlık olmamalı tabii, desteksiz girebilmeliyim) ve devamlı olarak yenilenen büyülü bir sinema sistemine sahip bir ev; ha bir de yakıtı, sigortası vesairesi karşılanacak, her sene yenilenecek bir Suzuki Jimny... Çok mu vasat geldi dileklerim, son maddemi de dinle öyleyse: Batman'deki Alfred gibi hem her şeyime yardım edecek hem de baya oturup dertleşebileceğim, çalışanım gibi olmayan falan bir abi. Hepsi bu. Ha ev niye 2+1 dersen, misafir kabul etmemek için bahanem olmalı.

Planın güzelliği basitliğinde, reddedemeyecekleri kadar ucuz bir teklif; bir de reddettiklerini düşünsene, koca şirketi ya da kırk milyar doları ne yapacağım ki? ne önemi var? Muhtemelen dünyanın en zengin insanları servetlerinin tamamından asla istifade edemeyecek mesela... Gerçi az zengin insanlar daha garip oluyor, adam aslında ortalama sayılacak bir Mercedes almış, geliyor sana bana hava atıyor;

"Elon Musk'ın roketi var sana ne oluyor?" diyorsun, "Sende Mercedes yok ki." diyor. Yani kıstasın, rakibin bensem vay haline be kardeşim: alkış istesen alkışlardık yani masrafa gerek yoktu.

İstemiyorum havuzlu, bin odalı villalar, yatlar-katlar, süper spor arabalar... Belki görsem aklım çelinebilir ilk dakika ama oturdum ciddi ciddi düşündüm, benim için hiçbir şey ifade etmiyor; ben bu hayatta en çok bilgisayarda bir şeyler yapıp, işleri bitince televizyon karşısında film izlemekten mutlu olan bir adamım, anlatamam yani size onu, cennet gibi hissediyorum öyle akşamlarda, bayağı içim okşanıyor.

Hal böyle olunca hayallerim de yine bu durumun en mükemmel versiyonu olabilir ancak, ne bileyim dünyanın en hızlı interneti falan gibi. Hadi diyelim çok manyak şeylerim oldu, altın klozet falan, ee? en sonunda şu siyahi şarkıcı gibi kameraların önüne de çıplak kız mı çıkarmalıyım, sıralama öyle mi ilerliyor? Ahahah. Neymiş efendim çok emekli hayatıymış benim arzuladığım, ha illa yaşlanıp elden ayaktan düşünce olsun değil mi bahçesinde salıncak, bir kafeste kanarya melezi saka olan, tüm gün sakince müzik dinleyip arada balık tuttuğum sessiz bir ev.

Halt etmişsiniz, iyisi mi beni boşverip ana akım hayallerinize odaklanın siz, hayal etmeyenin dövüldüğü o sırt çantanızı alıp dünya turu yapmak gibi; işin komiği şu ki aslında aynı yere çıkıyor, hepimiz bizi mutlu edeceğini düşündüğümüz şeyleri hayal ediyoruz ama siz garip bir şekilde popüler olanın geçerliliğinden, diğerinin tü kakalığından aşağılık biçimde emin olabiliyorsunuz.

Şimdi birileri gelecek, o her zaman her yerde denk geldiğiniz tipten birileri, bana ağız dolusu vizyonsuz diyecekler; görgüleri öyle şekillenmiş çünkü, onlara göre parası olan insanın sahip olması ve yapması "gereken" şeyler var, tıpkı bu doğrultuda ağızlarından salyalar akarak bir gün yerinde olmayı ümit edip bir yandan da kıl oldukları ama bunu asla belli edemeyecekleri insanlar da olduğu gibi. Kim belirledi ulan bu ölçütleri, kimin ne yapması gerektiğini? Daha da önemlisi şu, zenginleri oluşturan normlar neden zengin olmayanların daha çok dilinde?  Golf de oynayalım mı bari?

Geçenlerde Ferdi Tayfur öldü, demediklerini bırakmadılar adamın arkasından vay millete ne acılar çektirmiş şarkılarında falan; bir tanesi bile onun garibanlara yaptığı iyiliği yaptı mı peki? Ulan herif gider ayak bütün taşınmazlarını falan bağışladı, siz fitre, zekat falan veriyor musunuz bari? Neyse yanlış oldu, daha yazının sinirleneceğim kısmına gelmemiştik. Yani demem o ki herkes salak ve şekilci, sonra da para mutlu etmiyor şekerim diyorlar; etmez tabi, sen o parayla mutlu olacağın değil, mutlu görüneceğin ve çoğunluğun mutlulukla özdeşleştirdiği şeyler yaptın çünkü; ha unutmadan, bir topluluğun marjinallerden oluşması onu her zaman alternatif kılmaz, onlar da kendi çaplarında çoğunluk yani, herhangi sosyal grup ya da cenah içerisinde bu duruma dair bir cacık değiştiği yok.

Benimki "Ay yavrum ben azla yetiniyorum, bak ne kadar da mütevazıyım." gibisinden bir tavır da değil ha yanlış anlaşılmasın, sadece beni tam anlamıyla mutlu eden -hadi burda abartılı bir kelime kullanayım-keyiften orgazm eden şeyleri çok net biliyorum; tabii nice insan mutluluğu çok şaşalı, çetrefilli, edinilmesi zor bir şey gibi kurguladığı için onu kendilerine sağlamasını umdukları şeylerden de bir o kadar komplekslik bekliyorlar; gel gör ki aynı insanlar ne zaman sanata dair bir şey görseler minimalizm övmekten kendilerini alamazlar. Öğrenilmiş tepkiler işte, ben buna kızıyorum, tüm toplumsal sınıfların ortak bir biçimde herkese ve her şeye karşı sunduğu ortak, aptalca, temelsiz tepkiler!

Neyse siktiredin toplumu, yine bana dönelim. Bu aralar çok fazla düşünüyorum ve şu kanıya vardım geleceğim hakkında:

Ben gelecekte çalışmak istemiyorum, yani daha doğrusu "geçinmek için çalışmak" istemiyorum ve bunun için de hayat standartlarımı değiştirmezsem yapmam gereken aşırı fazla şey yok, atadan kalsa ben alsam falan aşağı yukarı bir 4-5 basit daire yahut dükkan benim şu anki yaşantımı (ailemle olan ve üç kişilik yaşantımı bile yani) fersah fersah sürdürürüm. Böylece kendime boşluk kalır ve gerçekten tutku duyduğum, beni heyecanlandıran işleri kabul ederim ve onlar da yalnızca yanıma kâr kalır; birinin tipini mi sevmedim, ya da kaba saba itin teki mi; defol git kardeşim derim, lazım değil işin, kaybol!

Başta söz ettiğim gibi basit bir idealim olduğu için de, bir Porsche alacağım diye abuk birinin emrinde çalışmak durumunda kalmam, bugün denk geldiğim adam gibi; herifi tanımıyorum da yazılımcı galiba, sözümona ileri gelenlerden ve tam da bunu kullanarak 20'li yaşlardaki gençleri "seni listeme yazdım" falan diyerek tehdit eden bir tip, iş bulamamasıyla korkutuyor aklınca. Böyle çok insan tanıdım esasen ben, hatta daha sert birkaç olaya doğrudan şahit oldum, eski dostlarımın başına geldi...

Kendi devir daim eden bu düzenimi kurarsam herhangi bir dış müdahaleye kapalı olacaktır, dolayısıyla bilmem ne şirketinin kralı gelse benim için o kadar da önemli olmaz, bana ters bir şey dendiğinde masadan kalkıp gidebilirim, kaybedecek hiçbir şeyim olmaz; belki asla onların liginde olmam ama -çok afedersin- ciddi derecede taşağım olur, ki beni bilirsin, çok film izler, son sözlere bayılırım. Hem çok güzel bir şey nerden baksan, herkes şöyle böyle çekinip el pençe divan durup, bilmem ne bey/hanım diye kırılıp dökülürken istifini bozmayıp namerde muhtaç olmamak; neticede yükseği arzulayan birini düşüşle çok güzel korkutursun da, yerde oturmak isteyeni -ki yukarıyı yerden üstün diye kim belledi o da ayrı saçmalık- bu ırgalamaz. Belki de sırf bu yüzden finansal özgürlük benim kavramım, zenginlik öyle değil çünkü gerçekten ekseriyetle çoğu insanın tat alıp bayıla bayıla anlattığı en tipik şeyleri bile sevemeyen ama çok ufacık abuk şeylere delice mutlu olabilen değişik bir tipim ve kendimi böyle kabul etmeyi başardım, siz nasıl başaramıyorsunuz anlamıyorum.

Diğerleri desen belki bana deli der, küçümser kendince ama sorarım sanki önceden çok mu farklı bir şey yapıyorlardı. Ben kendini avucunun içi gibi tanıyan, neye meyledebileceğini bilen -örneğin kredi kartı açtırmama, içki içmeme gibi şeylerimin sebebi budur- ve nasıl gerçekten ama gerçekten mutlu olacağından emin biriyim; hatta sana tahmin edebileceğin bir sır vereyim, o başta saydıklarımın sadece yarısı bile verilse muhtemelen fit olurum, çünkü kalanını kendim sağlayacak kadar irade ve özgüven sahibiyim.

Şimdi sıra sende, düşün bakalım kendini,

Belki gir gün bana gelirsin, tanışırız,

Mehtap eşliğinde bunları konuşuruz belli mi olur

Yalnız rakı balık edebiyatı falan klişeler sıkacaksan istemem,

Maksimum kola olur bende, yadırgayacaksan gelme.