Çok bile kaldım aslında, bunca zaman bir şeyin beni yutması ve yitmem lazımdı, saatim iyiden iyiye aşındı; kimsenin bir şeyi değilim ben, olmayı da düşünmüyorum, yalnız malumun ilanıyım biliyorum.

Bu yazıyı, hep bir ağızdan intihar eden onca dalganın tam ucundan yazıyorum, bilerek belki de "bu zamana kadar" en sevdiklerimin, beni anlamaya bir üzerlik tohumu mesafesince dahi yakın olmadığını, zor da olsa mıh gibi işleyerek içime. 

Kimseyle geçen hiçbir zamanın ehemmiyeti yokmuş meğer, neden ısrar ettimse bunca zaman ait olmadığım yerlere bilmem ki, al başını git halbuki, herkesin bir yeri yurdu olması gerekmediğiyle yüzleşerek bir gün batımı.

Hayır ne de severdim oysa sizi, görüyorum ki fersah fersah uzağı(m/n)dasınız madem, e öyle de kalsın. "Bilmem kime yazarsan konuşmayalım." gibisinden tehditler yükselir olduysa sizsizlikle, kimse durup benim nr hissettiğime dönüp bakmıyorsa zaten beni öldürüp atmışsınız bir kenara da, malumun ilanı anca şimdi vurmuş kıyıya.

Ben yine bakarım çaresine başımın, sessiz, yalnız yaşarım; tek kimseyi daha tanıyıp bilmeksizin, eksik olsun, keşke çoktan olsaydı ya da önce vurup bir dalga, sonra unuttursaydı işte...