Sahiden benim suçum muydu beni ikna edebilecek denli güçlü şeyler olması; tam yıkacakken duvarlarımı, daha da kalın örmeye.

Kaskatı kesilmeden dayanılmıyor belki ve belli ki bir ölü gibi; anlatıyorum ya aldırma, siz beni ne zaman anladınız ki? Yanan bir mumla aynı eylemi paylaşırken aynı vazifeyi de gördüğümü bilmedim onca yıl ben, basit bir aksesuar yani. Öyle ki düşsem kırılsam, yenim olsa dahi o kadar da ehemmiyeti yok; bilirsin çoktan yaşandı bu da, kiminin haberi var, yine aynı kiminin umurunda değil de o kadar.

Ben ki kendimi kusup, geride kalan o şey olarak devam etmek isterdim yaşama, isteseydim şayet; kendisine doğru gidildiği düşünülse de asla yaklaşılmayan bir ay olmak ve de kesinlikle bir gece ansızın sönüp gitmek isterdim, en iyi ihtimalle bir şey değişti denirdi ama kimse benden bilmezdi yine.

Havaya açılıp havada unutulan bir ateş olmak isterdim, yorgun mermi olup kendime düşmek isterdim, iç organlarımı delip devam etmek isterdim kör kalbime son hızla ve bitirmek isterdim işte tüm derdini.

Dün bir herifim ben.

Ne bugüne ne sonrasına yakışmayacağım

Biliyorum artık hepten yabancıyım.

Son seferi bekliyorum