En az ikimiz de biliyoruz öldüğünü palyaçonun

Bölündüğünü dünümüzün bile artık bırak biz olmayı

Her karanlık aynı mıdır, hepsi herhangi ışıkla aydınlansa da

Nerden başladıysam anlatamadım, bittiğim yerler kesti sözümü

Sessiz olmayı, ince bir kitap ayracı gibi düşüp kaybolmayı

Daha iyi anlıyorum artık gereği kalmamayı, azaldığım gözleri

Okunmayan adlarımın benim olmadığını o kadar da ve

Kimsenin bir gün çıkıp beni yeniden tanımlamayacağını da

Bir kot olsaydı yaşam; ellerim cebinde, koşardım yokuş aşağı

Sıkışık bir zaman dilimi gibi kesilirdim dahil olduğum her pastadan

Anlatamadım asla, hiçbir yere er geç yakışmadığımı

Sakil ve yalnız kaldığımı her hikayenin sonunda, sen de dahil.

Akşam ışıklarının vurmadığı bir yerdeyim, temkinli ve tekinim

Bilirim, çağırılmayacağım; korkmuyorum, gelmeyecek kimse

Asla anlatamadım ama ben yabancıyım, öyle de kalacağım;

Şimdilik merak gözlerde, gitgide sönecek, herhangi bir hiç olacağım

Yalancı bahar'ım, zira fazla vakıfım

Kızamam, küsemem; alıştım ve halden anlarım

Ne vakit gitmeye kalktıysam nitekim, anlatamadım

Onlardan gidiyor olduklarıma, içlerinde zaten hiç yerim olmadığını

Tam da bu yüzden gittiğimi, ancak ben gidince fark ettiğini herkesin

Hiçbir şeyin değişmediğini, ne acı. Her şey biraz soğuk şimdi, mesafeli.

Kendilerini mi kandırıyorlar nedir, görmüyor ve ciddi inanıyorlar ama

Ben kokusunu alıyorum inceden inceye azalan ilgi ve her şeylerinin...

Anlatamıyorum!