Bazı şeyleri eksik olarak görmüyorum artık benden koparılan, aynaya bakar gibi seyre dalmıyorum içimdeki boşlukları, boktan bir kayıp puzzle parçasıymışçasına önem affetmiyorum uzun süredir; zira eksik sandığım halimin de tamam olduğunu anladım çok iyi, uzun da sürse vardım farkıma, yeri dolmayan şeylerin yerlerini, bizatihi yerlerinin dolmayışının doldurduğunu ve bunun ben yaptığını beni.

Ah eski, içi boş, riya ve yalan dolu dostluklarım, ah incelikten nasibini almamış yüksek yollarım, kapaklandığım Ankara kaldırımları, çok uzun süredir önünden geçmediğimden olsa gerek bana bir şey hatırlatmayan köşe başları... Bir daha teklesin istemem zira kalbim, bir daha eskinin münasebetsiz bir anısına, kör kötü birisine denk gelirsem biliyorum... ölebilirim.

İyiyim gibi geliyor uzun zamandır, aklıma gelmeyi bırak kasten düşünmem dahi üzmüyor bir şeyleri ama yıkılır sanki duvar, itin biri yaslanırsa tutup, eski bir dost belki; sahi eski diye dost mu olur Allah kahretsin albayım, peki ben değil ama toy bir insana nasıl açıklayacağız şimdi dost olmayanın eskiden de olmamışlığını onca tatlı anısına rağmen ki?

Bir süredir atlatmış, iyi durumda, yangısı alınmış biriyim 

Bunu biliyorum, kendimi seviyorum, her şeyi anlıyorum da

Doğrusu korkuyorum, hak etmeyeni hsk etmediği biçimde

Es kaza görmekten mutlu mesut ve hatırlamaktan, hiç ellenmemişliğimi