Keşke yanıbaşımda bir uzak olsa okuyucu, el yordamıyla uzanıp, kendimi çekip, şıp diye çok uzak bir yere gidiversem her yerden; acil durumda kırılacak boktan bir buton gibi dursa şuramda, öyle bir kırsam ki hiç sağlam olmamış olsa.

Benim için olmadığını bilsem de yapılmış ve yaşanmış şeyler için teşekkür ederim, belki de köşeleri gidilmeye gidilmeye unutulmuş olan dünyaya; benzer yanlarımız ve yalnızlığımız çok böyle bakınca, zira hiç sanmıyorum sistemdeki kalan 7 tip ile çok da samimi olduğunu.

Düşerken atlamaya dönüşen bir şey belki benimki, içgüdülerim kızılötesi sensör vazifesi görüyor olsa gerek, uzun zamandır ne ısı, ne yakınlığın adı dahi değil burda; farkına varılmasından hoşlanmasam da farkında olduğumun, dev bir istisna biçimi olarak: Bütün olmadığım benler ve açıkçası daha önemlisi etraflarındaki insanlar -o hani hiç benimle yahut benim olmamış ve olmayacak olan- karşısında, hiçbir şeye ve kimseye ihtiyacı olmayan ağır bir heykel yahut es kaza sabitlenmiş bir ceset gibi durmak dimdik, arada fark yok nasılsa.

Teşekkür ederim kuantum fiziği, emekli Salih Öğretmen ve diğerleri; yokuş yukarı giderken ve ilk kez güneşe dönükken beni durdurup, her kim ol(a)mayacaksam tebligat biçiminde, oldukça hoş bir yeniyetme garson kız nezaketinde, kel kafalı ve önemli olmayı ciddi durmakla bağdaştırmış ensesi kalınlar nezaretinde sunduğunuz ve beni gerisin geri döndürüp ardımdan ateş açtığınız için.

Ne vardı Alptuğ olmasaydım, ne vardı aynı unutulmuşluğu hiçbir şey yaşanmamışsızın boktan bir sahil kasabasında iyotça çürütülen ve bir yandan da şeker gibi parlamaya son kez devam eden birinci sınıf araç boyası misali yaşasaydım.

Bu kadar yalnız olduğum için teşekkür ederim, genel.