Aidiyetim ağrıyor en derin köşelerinden, kaybolup gitmeyi bile garanti altına alamazken ve cesedi olduklarımın sureti çakılı dururken gözlerimin önünde; çok iyi biliyorum bir daha yapmayacağım ama kimsenin yapamadığımı fark etmeyeceği onca şeyi. Koskoyu zincirlere tutunuyorum, her gün en az 10'a bölünüyorum, ne geride ne ileride bir şey kaldı, şimdi yalnız aşağı bakıyorum, zira gözüme batıyor olmadığım her yer, kimi kalpler...

Hiç mutlu değilim, olmam da gerekmiyor ve adsız bir kabul içindeyim ama neden benim gibiler göze aldıkları her şeyi yapmakla sınanır okuyucu? Ağır geliyor bana, gitsem kalsam ağır, başkaları ile birlikte sürmesi bu hayatın ağır çünkü onların inisiyatifi gömüyor beni, gelip-gidenler devamlı ve ben kalıyorum öylece her seferinde, incinip incinip kendime dönüyorum beyaz bir matemle; ne bir tereddüt ne bana dair endişe, yalandan bari kaybetme korkusu, önem belirten basit bir merak dahi olmaksızın. İnsanlığın çölünde geziyor gibiyim duygusal olarak, her bir dokunuş bende yanık bırakırken, çarpsam dahi fark edilmiyor. Ve ben bıktım, hiçbir şeyi olmadığımı fark etmekten göz bebeklerimin her defasında.

Artık defterleri kapamaya gücüm yetiyor da

Hiç açılmadım, ona yanıyorum.