O kadar da öcü görünmeyen şeyler var artık okuyucu, sanki bir tek onun olduğunu ve sımsıcak kucak açtığını gördüğün için, bir mecburiyetten ziyade anlamaya çalışmak yahut şans vermek biçiminde koynuna girdiğin, oysa evvelde kötü bildiğin birileri gibi düşün.

Parlak mavi oyuğuna yerleşip yaşamın, bir yok kadar azade seyrederken herkesi, görürken en hayvani yerlerini kravatlar, parıltılar içinde; ateşe vermek istiyorum tek kez gençliğimi, her şeyden geriye tek kalmadığımı, en iyi bildiğim şey ilan ederek; nazik ve anlar ellerce tutulu ilerlemek, düşmeyi tedavüldeki yerinden etmek nihayet.

Her şeyi anlıyorum artık ve en daha önemlisi belki, bunu yalnız yapmak istemiyorum; bir silah arkadaşı arıyor gönlüm birbirimizi ateş etmekten de ateş almaktan da uzak tutacağımız, bir suç ortağı arıyor aynı şekilde, tüm gün suçun neliğinden bahsedip suçsuz kalacağımız, yapmadığımız şeylerin olmayan günahlarını karşılıklı çıkaracağımız, geriye geçmişe dair ne bir hüznü, ne kini bırakacağımız.

Kendim dışında ve benim kadar etkili bir karar merciine, ek görüşe ihtiyacım var, asli bir hayata ve bu ancak mümkün başkasıyla; yüzümü döndürdüğümde görebileceğim birini, oradalık bilgisinin kalbimi teskinini istiyorum bunca zamandır yalnızca ve her şeyimle, birleşip yeni ve hep de taze kalacak bir bütüne vakfolmaya kefilim, neden sadece ben?