Akıl,Baş ve Aşk
Sanırım en büyük sıkıntı artık aklımı başımdan alacak bir aşkımın olmamasıdır,belki de başımın ağrısıdır ama arada fark yok zaten.Bilemiyorum,artık hayat fazla mı makul işliyor;evet siz olsaydınız bu iyi olurdu ama bir zamanlar aşk denildiğinde akla gelen ben için tam bir işkence.Ne ara bu hale geldik be;ne heyecan,ne tutku,ne umut kalmadı.Şu vakit birine aşık olup bir duygu ve hal karmaşasının içinde pahasız debelenmek vardı;biliyorum yeterince deli bir alışkanlık,ancak hoşuma gidiyor.Uzun zaman oldu demek için tam vakti aslında,biraz iç de geçirebiliriz,bunun yanına azıcık da bisküvi fena olmazdı doğrusu.Yorgun olduğunu söyleyen benim evet ve bu yalan da değil,ancak buna rağmen nasıl oluyor da hala içten içe bu denli hevesli hatta neredeyse dinç olabildiğimi aklım almıyor."Allah vergisi sanırım" diyip geçecektim fakat demin de bahsettiğim şu başım çoğu zaman beladan kurtulmuyor.Bela dediysem kadınlar,bir şekilde olduğu gibi görünmeyenler ve göründüğü gibi olmayanlar,ya da sadece olmayanlar."Kısacası hepsi"gibi sonlanan bir cümle bekliyorsanız sizi hayal kırıklığına uğratacağım çünkü her zaman olduğu gibi bu yargıya varmaktan korkuyorum...
Aklımı başından alma cesareti gösterecek birinin olmayışına karşın benim de başımdan alınmaya değecek bir aklım yok zaten;mütevazılık değil sadece iş,aşk gibi babasının hayrına bir iş.Hoş,böyle biri olsa dahi belki de bunu çılgınların aksine tüm aklı yerinde olanların dilediği gibi diliyor olmama rağmen o gün geldiğinde tıpkı dikenlerin arasındaki yumuşak tüylere dokunmayı dener gibi korkulu,temkinli ve ürkmüş olacağım...
Yine de bir saniyeliğine her şeyi boşlamayı düşünürsek deli cesareti gibi,serserilikten çok daha az tehlikeli ama çok daha mantıklı ve heyecanlı bir şey,bunu ummak bile.Üstelik belki de sadece böyle düşündüğümden bile hem kendi önüme duvarlar örüyor hem de onları yerle bir ediyorum.Yeterince garip biriyim sanırım,garibim de biraz.Ama aklım başımda ve aşk diyorum...
Aklımı başından alma cesareti gösterecek birinin olmayışına karşın benim de başımdan alınmaya değecek bir aklım yok zaten;mütevazılık değil sadece iş,aşk gibi babasının hayrına bir iş.Hoş,böyle biri olsa dahi belki de bunu çılgınların aksine tüm aklı yerinde olanların dilediği gibi diliyor olmama rağmen o gün geldiğinde tıpkı dikenlerin arasındaki yumuşak tüylere dokunmayı dener gibi korkulu,temkinli ve ürkmüş olacağım...
Yine de bir saniyeliğine her şeyi boşlamayı düşünürsek deli cesareti gibi,serserilikten çok daha az tehlikeli ama çok daha mantıklı ve heyecanlı bir şey,bunu ummak bile.Üstelik belki de sadece böyle düşündüğümden bile hem kendi önüme duvarlar örüyor hem de onları yerle bir ediyorum.Yeterince garip biriyim sanırım,garibim de biraz.Ama aklım başımda ve aşk diyorum...
aaaaşk inadına aaşk şarkısı çalmaya başladı kafamda, doğru bir yargıya mı varmışım?
YanıtlaSil