Bekliyor Muyum?
Yine çoğu boş günümde olduğu gibi kendi bilinçaltımı kurcaladım,kafamda neredeyse hangi konuda olduğu bile meçhul olan karışıklıklar vardı ben de bir cesaret gösterip üzerine gittim.Zannedersem bir şey bekliyorum içten içe;yoo yoo hayır,o her zamanki beklediğim şey değil onu saymıyorum bile artık;ya da kısmen o olabilir,nereden bileyim ben?
Bak yarın pazartesi,başlıbaşına bir başlangıç.Kim bilir belki yeni biri çıkar demekten kendimi alamıyorum nedense,zira ilk defa bir pazar günü pazartesiye bu şekilde bakabiliyorum.İyice uysal bir herif oldum ben ha,hayırdır inşallah.Ne bileyim,bazen şöyle düşünüyorum;yani ben her ne kadar edinemiyor olsam da bir şeyler hak ediyorum,hayat da benden bir şeyler hak ediyor,örneğin umut.Artık verdiğim sözler gereği de umutlu,renkli ve aşktan kopmamış,hala sımsıkı bağlı bir tarza bürünüyorum....
Hayat mutluluğu gerektiriyor,belki de artık arabesk yerine Karsu dinlemeyi.Çünkü artık aklımda yer edinen bir güzel düşünce;bir durumun umut vermemesi onu umut etmekten alıkoyamaz.Aslında bunu çoktan fark etmiş olmam gerekirdi,zira senelerde cilmeden uygulamışım bunu...
Özellikle de şu sıralar hayat ufka baktığımda fırsatlar barındırmıyor lakin içimde filizlenen tatlı hisleri korkuyla zincirlemek pek benlik bir davranış değilmiş bunu anladım,üstelik de bunu anlamamı sağlayan yegâne şey de birkaç şarkı oldu sanki,sadece onlar olmasa bile çoğu onlar."Bırak beni böyle"basit bir laf değil çünkü,benim için klasik anlamından ziyade kendi kafasındaki pas tutmuş düşünclere söylediği bir laf gibi insanın.Bırak beni mazi,bırakın beni eski dostlarımın ve sevdalarımın düşleri der gibi.Bırak dedim ve bıraktım,bunu çoook ama çok uzun zaman önce yapmalıydım;hoş,ne fark eder ki olan oldu,üstelik sanırım bekliyorum...
Bakın çok nadir bir şeye şahit oldunuz,hatta belki de bir ilke;çünkü büyük olasılıkla ilk defa bir soru sorarak başladığım yazıma gerçekten bir yanıt buldum...
Ben kendi cevabımı biliyorum artık,o bilmek için yanıp tutuştuğum cevabı hiç bilemeyecek bile olsam en azından bir şeyler biliyorum...
Tek bir taş dışında tüm taşlar her zamankinden çok daha yerinde artık,düşünce yapım,kişiliğim falan filan işte;hem kim bilir,belki de o eksik taşın yerini bulması için gereken her şey sağlanmıştır böylece.En fazla zaman gerekiyordur,ama alıştım ben bu zaman kovalamacasına artık...
Yeni,arınmış bir Alptuğ'un taptaze bir hayatının başlangıcına tanıklık ediyorsunuz,tüm bu süreci başlattığı için okumuyor bile olsa buradan Karsu'ya teşekkür ediyorum;bu kadarına sebep olmayı o da beklemiyordu eminim,ben de öyle.Bu arada beklediğim bir diğer şey de,bir sonraki konser;çünkü yalnızca dün bile aynı şarkısını sekiz defa dinledim...😊
Bak yarın pazartesi,başlıbaşına bir başlangıç.Kim bilir belki yeni biri çıkar demekten kendimi alamıyorum nedense,zira ilk defa bir pazar günü pazartesiye bu şekilde bakabiliyorum.İyice uysal bir herif oldum ben ha,hayırdır inşallah.Ne bileyim,bazen şöyle düşünüyorum;yani ben her ne kadar edinemiyor olsam da bir şeyler hak ediyorum,hayat da benden bir şeyler hak ediyor,örneğin umut.Artık verdiğim sözler gereği de umutlu,renkli ve aşktan kopmamış,hala sımsıkı bağlı bir tarza bürünüyorum....
Hayat mutluluğu gerektiriyor,belki de artık arabesk yerine Karsu dinlemeyi.Çünkü artık aklımda yer edinen bir güzel düşünce;bir durumun umut vermemesi onu umut etmekten alıkoyamaz.Aslında bunu çoktan fark etmiş olmam gerekirdi,zira senelerde cilmeden uygulamışım bunu...
Özellikle de şu sıralar hayat ufka baktığımda fırsatlar barındırmıyor lakin içimde filizlenen tatlı hisleri korkuyla zincirlemek pek benlik bir davranış değilmiş bunu anladım,üstelik de bunu anlamamı sağlayan yegâne şey de birkaç şarkı oldu sanki,sadece onlar olmasa bile çoğu onlar."Bırak beni böyle"basit bir laf değil çünkü,benim için klasik anlamından ziyade kendi kafasındaki pas tutmuş düşünclere söylediği bir laf gibi insanın.Bırak beni mazi,bırakın beni eski dostlarımın ve sevdalarımın düşleri der gibi.Bırak dedim ve bıraktım,bunu çoook ama çok uzun zaman önce yapmalıydım;hoş,ne fark eder ki olan oldu,üstelik sanırım bekliyorum...
Bakın çok nadir bir şeye şahit oldunuz,hatta belki de bir ilke;çünkü büyük olasılıkla ilk defa bir soru sorarak başladığım yazıma gerçekten bir yanıt buldum...
Ben kendi cevabımı biliyorum artık,o bilmek için yanıp tutuştuğum cevabı hiç bilemeyecek bile olsam en azından bir şeyler biliyorum...
Tek bir taş dışında tüm taşlar her zamankinden çok daha yerinde artık,düşünce yapım,kişiliğim falan filan işte;hem kim bilir,belki de o eksik taşın yerini bulması için gereken her şey sağlanmıştır böylece.En fazla zaman gerekiyordur,ama alıştım ben bu zaman kovalamacasına artık...
Yeni,arınmış bir Alptuğ'un taptaze bir hayatının başlangıcına tanıklık ediyorsunuz,tüm bu süreci başlattığı için okumuyor bile olsa buradan Karsu'ya teşekkür ediyorum;bu kadarına sebep olmayı o da beklemiyordu eminim,ben de öyle.Bu arada beklediğim bir diğer şey de,bir sonraki konser;çünkü yalnızca dün bile aynı şarkısını sekiz defa dinledim...😊
0 Yorum:
Yorum Gönder