Mecburi
Her ne sebeple olursa olsun birinden ya da bir şeyden mecburen vazgeçiyor olmak çok elzem.Bu sanki cani avlusuna çocuğunu bırakır gibi hüzünlü ve diğerleri tarafından bir o kadar utanç verici bir şey.Mecburiyetimi anlamamaları gücendiriyor tabi beni de,sanki yeterince benimleymiş,şartlar da bir o kadar yerindeymiş de tek kabahatli benmişim...Ama bazen diyorum,keşke öyle olsaydı;çünkü bu,bizatihi kendim de olsa bir kimseye suç bulmamı kolaylaştırırdı...
Aslında bir şeyleri değiştirmeye çalışmak da buna öncü geliyor ve bunun da sebebi değişmesi gerekmesi,en azından bizim öyle zannetmemiz;zannetmek diyorum ama yeterince güçlü kabahatler yok mu?Kimse hiç bir şeyden vazgeçmeyi istemez ki zaten,sadece razıdır;anne-babanın boşanması gibi mesela,sen elinden geldiğince karşı çıkarsın lakin bunun senin kararın olmayacağını bilirsin,işte bu yıpratır insanı,bunun adı da kabullenmek...
Gönlü(nefsi değil gönlü)hoş tutmanın maksat olduğu bir dünya için fazla gıcık lakin buna rağmen itici olmayan şu hayat.İçine girenlerden çoğu zaman ben sorumlu değilim,özellikle kadınlardan ve onların da özellikle aşık olduklarımdan..Beni kafanızda az çok nasıl canlandırdığınıza şahit olduğum için söyleyeyim,sadece aşık olmam; mesela bu defa aşk değil hoşlanmak,ilgi duymak ya da her ne dersen de.Şunu bilin ki bunların hiç biri de aşktan değersiz değil,zira hepsi içinden aşk doğma ihtimali muhtemel şeyler.Bu arada önceki beyanlarımla bunun arasında bir tutarsızlık sezdiyseniz eğer,cevabım her geçen gün hepimizin biraz daha büyüdüğü olabilir...
Şuna bakar mısınız abi bu bile mecburiyetten,özellikle de bir baltaya sap olmak falan güya;sanarsın ki Allah hepimizi ayrı bir amaç için yaratmadı,zira insanlara bir şey kanıtlamaya mecburuz sözde...
Ancak çoğunuzun aksine benim kafam bayağı bir rahat,ister muhalefet diyin ister anarşi(ikisi de siyasi değil duygusal anlamda tabi),beslediğim bu düşünce ve tavır belki de Ah Muhsin'in dediği gibi çağın açısını dik tutacak...
Mecburiyeti olmasa da sadık olmayı seviyorum ayrıca,benim özgürlüğüm aşk,sevgi,hürmet ve samimiyetten oluşma;oysa benim karşımda yer alabilecek tek şey kalbimden daha küçük olan önyargılar...
Aslında bir şeyleri değiştirmeye çalışmak da buna öncü geliyor ve bunun da sebebi değişmesi gerekmesi,en azından bizim öyle zannetmemiz;zannetmek diyorum ama yeterince güçlü kabahatler yok mu?Kimse hiç bir şeyden vazgeçmeyi istemez ki zaten,sadece razıdır;anne-babanın boşanması gibi mesela,sen elinden geldiğince karşı çıkarsın lakin bunun senin kararın olmayacağını bilirsin,işte bu yıpratır insanı,bunun adı da kabullenmek...
Gönlü(nefsi değil gönlü)hoş tutmanın maksat olduğu bir dünya için fazla gıcık lakin buna rağmen itici olmayan şu hayat.İçine girenlerden çoğu zaman ben sorumlu değilim,özellikle kadınlardan ve onların da özellikle aşık olduklarımdan..Beni kafanızda az çok nasıl canlandırdığınıza şahit olduğum için söyleyeyim,sadece aşık olmam; mesela bu defa aşk değil hoşlanmak,ilgi duymak ya da her ne dersen de.Şunu bilin ki bunların hiç biri de aşktan değersiz değil,zira hepsi içinden aşk doğma ihtimali muhtemel şeyler.Bu arada önceki beyanlarımla bunun arasında bir tutarsızlık sezdiyseniz eğer,cevabım her geçen gün hepimizin biraz daha büyüdüğü olabilir...
Şuna bakar mısınız abi bu bile mecburiyetten,özellikle de bir baltaya sap olmak falan güya;sanarsın ki Allah hepimizi ayrı bir amaç için yaratmadı,zira insanlara bir şey kanıtlamaya mecburuz sözde...
Ancak çoğunuzun aksine benim kafam bayağı bir rahat,ister muhalefet diyin ister anarşi(ikisi de siyasi değil duygusal anlamda tabi),beslediğim bu düşünce ve tavır belki de Ah Muhsin'in dediği gibi çağın açısını dik tutacak...
Mecburiyeti olmasa da sadık olmayı seviyorum ayrıca,benim özgürlüğüm aşk,sevgi,hürmet ve samimiyetten oluşma;oysa benim karşımda yer alabilecek tek şey kalbimden daha küçük olan önyargılar...
0 Yorum:
Yorum Gönder