Yeni Bir Biz
İçim çok tuhaf Cuma'yı Cumartesi ile bir eden bu gece, mutluluğu bilmem ama huzur dolu olduğum kesin uzun zaman sonra, kendimden ve başkalarından sonuna kadar emin olup gurur ve güven duyduğum da öyle. En başta sevdiği birinin sesini duymak iyi geliyor tabii insana, bunun tarifi yok ama dahası da var. Çok kişi seviyor onu, sevsin de zaten, sevilmeyecek kadar en son insan bile değil, listenin sonunda ben varım. Yine de, onun bana söylediği üzere sizinle tatlı bir hisle paylaşıyorum ki, onca kişinin arasından, en sevdiği olmasa da en mutlu edebilecek kişi benim onu. Bir "biz" çıkar mı bilmiyorum ortaya, çıkabilse ne ala ama hakikaten bunu mesele etmiyorum artık.
Öyle pek kimseyi mutlu etme vasfına sahip olmayan ben için ne garip durumdur, en sevdiğinin mutluluğu edebileceğini bilmek bir şekilde. Kabul, bu zamana kadar seven olmadı beni ama bugün yanımda olmayan birkaç değmez istisna hariç kime sordumsa benden iyi dost olduğuna kanaat getirdi. Ben de dost olacağım bundan sonra, en iyi dost, hatta ondan bile ötesi... Zaten aşktan daha öteyiz çoktan, bilmem tabi o tam ne hisseder ama bence öyleyiz. Kalıplara sığmayan böylesine durumlar o kadar değerli ve ben onu o kadar çok seviyorum ki. O mutlu olsun gerisi hiç, varsın aşk da bu yazılarca sınırlı olsun; Neşet baba gibi olmak istiyorum ben, adanmak ve bırakacağım o eser niteliği taşımayacak her bir şeyle sevgi ile hatırlanmak.
Yok bundan sonra başka kimseyi sevmek evet, ama onunla olmayacağı için karamsarlığa düşmek de yok; karşılıklı görevimiz iyi olmak, tek istediğim onun iyi hissetmesi, bununsa bir koşulu benim iyi hissetmem. Hissederim öyleyse, yaparım, gözümü kırpmadan. Şereftir, alın yazısıdır, çok iyi hissediyorum kendimi ona dair bir şeyde; acıtmıyor mu ama bazı gerçekler, elbette. sonuna kadar, acıtmazsa ayıp ama sevgim üstün geliyor, zaten ben görüntümün aksine hiçbir zaman beceremedim bencil olmayı, iyi ki de beceremedim.
Bundan kelli bildiğim keskin bıçak gibi her bir bilgi yük olmayacak bana, olsun diyeceğim, çünkü onun varlığı yetiyor. Koptuk koparıldık biz, o suçlu ben suçlu bunun hiçbir önemi yok; yeniden birleştik, öyle ya da böyle, ne şekilde olduğu, ne isimde olduğu zerre umurumda değil bir araya geldik, biz olduk, yeniden.
Sanırım şimdi biraz daha arttı işte bahar mevsimine inancım, ne de olsa mevsim bahar olunca, aşk gönüle doyunca, sevenler kavuşmasa bile bir yerlerde mutluysa ve bunun kaynağı diğeriyse, yaşamak ne güzel.
Belki o da olur, inşallah olsun, n'olur olsun; bir araya gelelim, seneler sonra bile olsa, kör topal bile, yara bere içinde bile olsa. Gelelim ki ben geçen gün derste "Mutlu aşk olur mu?" dendiği vakit susup kalmıştım, adam gibi kanıt sunamamıştım, içimde kalmasın. Alın diyeceğim tüm dünyaya ya, alın bakın, inceleyin, oluyormuş, her şeye ama her şeye rağmen mutlu aşk oluyormuş...
Ha birleşemedik mi? Hayat işte, onun canı sağolsun, Allah ikimizden de razı olsun, başka da dileğim yok. Saat tam on ikiyi vurmuşken ben ağırdan kaçayım insanlık, herkes kendine, birbirine çok iyi baksın. Sizi seviyorum.
Yeni bir biz olmanın tadı ile...
Öyle pek kimseyi mutlu etme vasfına sahip olmayan ben için ne garip durumdur, en sevdiğinin mutluluğu edebileceğini bilmek bir şekilde. Kabul, bu zamana kadar seven olmadı beni ama bugün yanımda olmayan birkaç değmez istisna hariç kime sordumsa benden iyi dost olduğuna kanaat getirdi. Ben de dost olacağım bundan sonra, en iyi dost, hatta ondan bile ötesi... Zaten aşktan daha öteyiz çoktan, bilmem tabi o tam ne hisseder ama bence öyleyiz. Kalıplara sığmayan böylesine durumlar o kadar değerli ve ben onu o kadar çok seviyorum ki. O mutlu olsun gerisi hiç, varsın aşk da bu yazılarca sınırlı olsun; Neşet baba gibi olmak istiyorum ben, adanmak ve bırakacağım o eser niteliği taşımayacak her bir şeyle sevgi ile hatırlanmak.
Yok bundan sonra başka kimseyi sevmek evet, ama onunla olmayacağı için karamsarlığa düşmek de yok; karşılıklı görevimiz iyi olmak, tek istediğim onun iyi hissetmesi, bununsa bir koşulu benim iyi hissetmem. Hissederim öyleyse, yaparım, gözümü kırpmadan. Şereftir, alın yazısıdır, çok iyi hissediyorum kendimi ona dair bir şeyde; acıtmıyor mu ama bazı gerçekler, elbette. sonuna kadar, acıtmazsa ayıp ama sevgim üstün geliyor, zaten ben görüntümün aksine hiçbir zaman beceremedim bencil olmayı, iyi ki de beceremedim.
Bundan kelli bildiğim keskin bıçak gibi her bir bilgi yük olmayacak bana, olsun diyeceğim, çünkü onun varlığı yetiyor. Koptuk koparıldık biz, o suçlu ben suçlu bunun hiçbir önemi yok; yeniden birleştik, öyle ya da böyle, ne şekilde olduğu, ne isimde olduğu zerre umurumda değil bir araya geldik, biz olduk, yeniden.
Sanırım şimdi biraz daha arttı işte bahar mevsimine inancım, ne de olsa mevsim bahar olunca, aşk gönüle doyunca, sevenler kavuşmasa bile bir yerlerde mutluysa ve bunun kaynağı diğeriyse, yaşamak ne güzel.
Belki o da olur, inşallah olsun, n'olur olsun; bir araya gelelim, seneler sonra bile olsa, kör topal bile, yara bere içinde bile olsa. Gelelim ki ben geçen gün derste "Mutlu aşk olur mu?" dendiği vakit susup kalmıştım, adam gibi kanıt sunamamıştım, içimde kalmasın. Alın diyeceğim tüm dünyaya ya, alın bakın, inceleyin, oluyormuş, her şeye ama her şeye rağmen mutlu aşk oluyormuş...
Ha birleşemedik mi? Hayat işte, onun canı sağolsun, Allah ikimizden de razı olsun, başka da dileğim yok. Saat tam on ikiyi vurmuşken ben ağırdan kaçayım insanlık, herkes kendine, birbirine çok iyi baksın. Sizi seviyorum.
Yeni bir biz olmanın tadı ile...
0 Yorum:
Yorum Gönder