Sana sesleniyorum gönül ve ruh eşim, her kimsen. Bir yerlerde benim yaptığımı yapıyor olduğunu bilmek hoş, lakin ayıp bu senin yaptığın; ben seni beklerken, sen gönül besliyorsun başkalarına.
Bekle o günü, ikimizin de tesadüf olmadığını bildiği o tanışma, karşılaşma anını bekle. Bekle ki tarihimiz yazılsın, sen ve ben olmanın yanı sıra bizliği yansıtalım birbirimizin gözlerinde ve sözlerinde.

Senin ve benim yaşadığımız her şey "bizim" için aslında; bir gün karşılaşacağımızı bilerekten birbirimizi aramakla, başkalarında bulmak ile kül etmeyelim hayatımızı. En sonunda da Allah'ın buyurduğu "kaza"mız gerçekleşerek birleşelim, bir olalım.

Kim bilir belki sen de bir yerlere yazıyorsundur bu gibi satırları, belki de bu sayede buluruz birbirimizi.

"Birbirimizi bulduğumuzu nereden anlayacağız?" deme bana; nereden olduğunu bilmiyorum ama anlayacağız. Birbirimizden öncekileri anladığımızı sanmıştık; oysa birbirimizi gerçekten bulduğumuzda zaten birlikte olup, ayrılamayacağız.

Bekle beni, çok yakınım sana; hissediyorum seni, biliyorum senin de beni hissettiğini.