3'te
Saat gece 3,öyle işte...
Doğru yol denilenin zerzerişlerine kulak kabarttım yine..Vazgeçmiş gibi değilim ha sanki,hiçbirşey değişmemiş gibi;hala daha içim cız ederken arada tenha tenha,kendine inanmak bile yeterince zorken.Az daha isyan edecek gibiyim sanki,her yaptığına karşılık bekleyen çocuklara benzedim iyice;oysa neyi feda ettim ki sanki,bende olmayanı söz gelimi..Belki de sorun budur ha,söz gelimi olması yani;ya ne,içimden gelse daha mı iyiydi vazgeçmek?Peki ya içimde kalanlara ne demeli,şişenin dibinden farksız;ki ben bile dokunamıyorum onlara,hatıra danteller gibi oracıkta,ölmüş birinin dardolabında duran o ütülü elbiseler;kimse giyemez onları,kimse beğenemez çünkü onlar elbise...
Şeker falan verin bana,''Geçecek'',''Güzel günler göreceğiz''diyin hiç olmazsa;çünkü ikna olabilecek gibiyim artık o en basit kuruntulara bile,üfleseler üşüyeceğim o denli...
Gece 3'te kendini kandıramıyor tabii insan,başka şeylerle uğraşıp geçiştirmeyi de beceremiyor;n'olursun kaybetmeyeyim birgün kendimi,''Pes!''diye diye yığılmayayım yerlere,aniden doruk noktasında bir sevgiyle özlemin kucağında bulmayayım kendimi,bir o yana bir bu yana çaresiz hissetmeyeyim..Doğru olanı yaptığım için gocunmayayım lütfen,ve bana kalmasın cünkü bana kalsa biliyorum köpek gibi severim...
Zaten hayatım sevmekten ve beklemekten bir nebze öteye gidememişken en azından tekrara düşmeyeyim öyle sürüp gitmeyecek şeylere ne olacağını düşünmekten alamıyorum kendimi..Yani bu filmin mutlaka mutlu bir sonu olmalı,yahut hala fragmandayız...
Ben sadece o masum çocuklar gibi yürekten inanabilmek istiyorum hala,herşeyin tersine dönebileceğine,hayatımın da biryerlerde yalnızca beni aynı emin tavırla beklediğine,kavuşacağımıza...
Gece 3'te hayallerine dahi inanma şansı kalmıyor insanın,aynı şekilde kadınlara ve çok zorlarsanız da insana...
Doğru yol denilenin zerzerişlerine kulak kabarttım yine..Vazgeçmiş gibi değilim ha sanki,hiçbirşey değişmemiş gibi;hala daha içim cız ederken arada tenha tenha,kendine inanmak bile yeterince zorken.Az daha isyan edecek gibiyim sanki,her yaptığına karşılık bekleyen çocuklara benzedim iyice;oysa neyi feda ettim ki sanki,bende olmayanı söz gelimi..Belki de sorun budur ha,söz gelimi olması yani;ya ne,içimden gelse daha mı iyiydi vazgeçmek?Peki ya içimde kalanlara ne demeli,şişenin dibinden farksız;ki ben bile dokunamıyorum onlara,hatıra danteller gibi oracıkta,ölmüş birinin dardolabında duran o ütülü elbiseler;kimse giyemez onları,kimse beğenemez çünkü onlar elbise...
Şeker falan verin bana,''Geçecek'',''Güzel günler göreceğiz''diyin hiç olmazsa;çünkü ikna olabilecek gibiyim artık o en basit kuruntulara bile,üfleseler üşüyeceğim o denli...
Gece 3'te kendini kandıramıyor tabii insan,başka şeylerle uğraşıp geçiştirmeyi de beceremiyor;n'olursun kaybetmeyeyim birgün kendimi,''Pes!''diye diye yığılmayayım yerlere,aniden doruk noktasında bir sevgiyle özlemin kucağında bulmayayım kendimi,bir o yana bir bu yana çaresiz hissetmeyeyim..Doğru olanı yaptığım için gocunmayayım lütfen,ve bana kalmasın cünkü bana kalsa biliyorum köpek gibi severim...
Zaten hayatım sevmekten ve beklemekten bir nebze öteye gidememişken en azından tekrara düşmeyeyim öyle sürüp gitmeyecek şeylere ne olacağını düşünmekten alamıyorum kendimi..Yani bu filmin mutlaka mutlu bir sonu olmalı,yahut hala fragmandayız...
Ben sadece o masum çocuklar gibi yürekten inanabilmek istiyorum hala,herşeyin tersine dönebileceğine,hayatımın da biryerlerde yalnızca beni aynı emin tavırla beklediğine,kavuşacağımıza...
Gece 3'te hayallerine dahi inanma şansı kalmıyor insanın,aynı şekilde kadınlara ve çok zorlarsanız da insana...
0 Yorum:
Yorum Gönder