Aşk ve Yazar

Öte taraftayım ben,yani kendimce;hiç düşündünüz mü,bu adam ne yer,ne içer,ne yapar,kimdir?Herkesin kafasındaki imaj;şiirlerle dolu,şahane özgüveni olan bir adam,belki yalnız tabii,biraz marjinal günümüz toplumuna..Ama siz hiç bu taraftan bakamazsınız,üzgünüm;bakmayın da mümkünse,üzülürsünüz,acı çekersiniz belki...
Yazdım,varımı yoğumu yazdım evet;kiminizin hayatını değiştirdim,kiminizin bakış açısını,kiminizi hüzünlendirip ağlattım,mutlu edip güldürdüm kabul..Aferin bana,çok şey başardım di mi ben şimdi?hoş,bunu hiçbir zaman kabul edemedim.Çünkü ben çok yalnızım efendim,bir önceki yazıdaki gibi cismen ve manen..Ağır bir hikaye bu,çok ağır ve sert;15 yaşındaki masum bir çocuktan bekleyemeyeceğiniz kadar çetin,öyle ki özet bile geçemem...
Çok şey yaptım evet,birilerine faydam dokunsun diye,dokundu da;çok başarılı bir yazarım belki,belki çok çok daha başarılı olacağım inşallah,önümü açık görüyor çoğu insan...

Ama it gibi de yalnızım efendim,evet it gibi;öyle ki beni hayata bağlayan en büyük şeyin yalnız bir kısmının varlığından haberdar olduğum sizlerin uzunlu kısalı yorumları olduğu gerçeği..Her zaman okuyorum bunları,eski yorumlarınızı,mesajlarınızı;bunları ben mi yaptım diyerek de gururlanıyorum tabii,ama kendime bakınca da bir şey göremiyorum açıkcası...
Demek istediğim 3 defa reddedilmiş,yüzlerce yazısı ve şiiri adeta''elinde patlamış''diyebileceğiniz,kendince avunmaya çalışan bir adam..Şu gün ben Nobel ödülünü de alsam,sevinçten alnından öpebileceğim özel bir insan yok..Anlayamazsınız...
Bazıları abartıyorsun diyor ama,ben ait olmaya alışmışım,bağlanmaya,şöyle dolu dolu,gerçek sevmeye,tutkuya,romantizme;ve evet,zamane kadınları romantizm sevmiyor kardeşim,şiirlerim de ölü çocuklar,ben de komadayım esasen...

Lanet olası bu..Demek istediğim,içimde onca sevgi,aşk ve tutku seli varken ben kendim olamıyorum,kuşlar göklerde güzel çünkü,çünkü güller toprakta.Allah'ım aşırı sevgiden alma canımı,kime sunayım,nedir bu romantizm,yersiz ve yalnız başına neyin tutkusudur bu?Dudaklarıma takılı kalmış tonlarca sevgi sözcüğüyle gömülmek istemiyorum anlayın,alamadığım çiçeklerle,kutlayamadığım yıldönümleriyle..Beni ben yapan ve yazmamı sağlayan şeyin imkansız bir aşk oluşunu metanetle karşılayamıyorum artık,bilir misiniz bu nasıl da koyuyor adama?yani sen istediğin kadar aşkı yaz,kimseye aşk olamamışsın diyor bana hayat...

Aşk ve yazar çelişiyor bu durumda,aşk ve şiir,aşk ve aşk..Öyle ki beliğ duygular mağrur bırakıyor bizleri,kör topal idaer eder gibi,çırpınıyor,yetiniyor gibiyiz dışarıdan duygularla...

Giderek de saçmalaşmaya başladı bu yazı,beni bunu yazmaya iten o sebepsiz hınç aniden diner gibi oldu şimdi,şuan ben bile kendimi anlayamayacak haldeyim düşününce..Belki de bunca kişiye tüm bunları hissettirebilmişken tek bir kişiye hissettirememiş olmamdır mesele,yahut kendime,daha da fenası asla bir başkasının bunları bana hissettirmek için benim ona hissettirmeye çalıştığımdaki kadar çaba harcamayacak olmasıdır..İnanın bana bilmiyorum,içimde bir his var gerisi aman Allah sadece..Bir psikolog bunu okusa iyi olurdu mesela...
Neyse,aklıma mutfaktaki başıboş kurabiyeler geldi,şimdi onları yiyip unutacağım bunları ve sabah tekrardan,sonra okula gideceğim ve dönünce tekrar,sonra...

Rabbim ben sadece yalnız ölmek istemiyorum affet...