Okul Yaşamı
Kuzenim okula başlıyor dostum, konumuz bu bugün; aslında konumuz o kadar da kuzenim değil, daha çok ben tabi...
Düşündüm de... Okula başlıyorsun, tek tek harf öğrenip birkaç sayfa boyunca gerizekalı gibi onu yazmaya mecbur tutuluyorsun, sonra sayılar falan giriyor işin içine; belki başta kafan rahat ama illa b*ka sarıyor bir gün. Hadi benim gibi değil diyelim kimse, herkes ezelden beridir günübirlik çalışmış, ama bu defa da sorun bitmiyor...
O okul öncesindeki mutlu, masum çocuk muhakkak kayboluyor, bir iki it çakal çıkıyor daha o yaşta bile, ilk başta küfür öğreniyorsun, sonra her türlü şerefsizlik falan, biraz da aşağılık kompleksli falansan zaten dünden razı oluyorsun. Gaddarlaşıyorsun bir kere, neden? hatadan başka bir şey yapmayanlar bile ne hatalarına ne yanlış anlaşılmalarına göz yumuyor da ondan; senin de onları ezip geçmen gerekiyor haliyle, acımasızların arasında ekmek bulabilmek gibisinden. Sonra benim de bir dönem yapmış olduğum gibi yapabiliyorsun, kaba, sert, asabi yahut aklına her ne geliyorsa işte öyle görünmeye çabalıyorsun; en azından kimsecikler iyi-kötü sana yaklaşmasın hesabı... Sırf sistem icabı ya da artık her nasıl yapılıyorsa reşit olup her şey senin kontrolünde olduğunda yanına yaklaştırtmayacağın insanla her gün burun buruna oluyorsun, ondan bir huy kaparsan da kesin yine sen suçlusun; biraz akıllıysan bunun itirazını ediyorsun ama çocuksun işte, pohpohluyorlar, olmazlar falan filan kendinle başbaşa kalıyorsun. İnsan işte tam o an kendini yaratıyor, kendi psikolojisi, tepkileri, davranışları, düşünceleri ve vesairesi... Dediğim gibi, biraz dayanıksızsan bunun sonu yok, lanet biri olup çıkıyorsun, neredeyse herkes gibi...
Gelelim her yazıda değinmezsem Blogger'ın maaşımı yatırmadığı konuya, aşka;
(Bu arada maaş falan yok şaka yapıyorum, bizimkisi yalnız gönül tokluğuna)
Tam bir tarih veremeyecek olsam da uzun zamandır çoğu insanın ilk aşkı okulda oluyor, yani o insan gerçekten aşık olabilecek biri ise; ancak öyleyse daha kötü, çünkü onun gibi olamayacak kişiler yığınının altından çekip alabileceği biri... Zor...
Mesela aşık oluyorsun, aşık olduğun kişiye bakıyorsun neredeyse günübirlik onlarca ilişkisi mevcut; ot içeren o meşhur örneği verirdim ama gına gelir diye vermeyeceğim. Bunu bile bile aşık kalmak mı? bu bir kusur değil, zira elimizde değil; zaten tecrübelerime dayanaraktan söylüyorum, illa ki bitmesini sağlayacak bir şeyler yapıyorlar kötü de olsa...
Tüm bunlar olurken insanlar bunu bilmiyor, en azından 18 yaşın üzerindeki çoğu kimse; onlar sanıyor ki tıpkı alarmlı bir saat gibi okul, ders, yemek vs standartlarla güzelce geçinip gidiyorsunuz, bugün hangi şerefsiz hayatınızın içine etti, yahut bu yazıyı okuyanların öyle bir derdi olmaz ama kimlerle ne çakallıklar peşindesiniz düşünemezler. Eskiden buna kafayı takardım ama anladım ki bu doğalmış, zira düşünmesi beklenen insanlar normalmiş ve kafalarındaki çocuk algısı da kendi normallikleriyle paralel olduğu için bu gibi şeyler beklemezlermiş; kendime de bir söz verdim bu arada, bunları daha çok düşüneceğim. Bir şeyin içinde olmak tam olarak da böyle bir şey işte, insanların düşüncelerini, beklentilerini veya duygularını doğrudan aşıp dümdüz edebilen bir "hayat", istisnasız hepimiz de buna karşı koymakla hükümlü...
Bakın eğitim, öğrenmek-öğretmek, gelişmek-geliştirmek falan bunların hepsi çok güzel ve benim okulla bu açıdan bir derdim yok; ama şunu da kabul edelim ki, yine çoğumuz hayatımızı cehenneme çeviren insanlara okulda, cennetimiz olacak insanlara otuzunda rastlıyoruz. Okul kötü demem, ama insanlar öyle; ve yedi yaşındaki çocuğun bile kötü olduğuna inanmak o kadar da gerçek dışı bir eylem olmalıydı evet, ama bence değil, ne yazık ki...
İlkokul, ortaokul, lise, Mona Lisa falan derken herkes değil ama belki sen bu yazıyı tereddütsüz ve kelimesi kelimesine haklı bulan kardeşim, şimdiden yaşlanmış hissediyorsun; bununsa tek bir iyi yanı, kendi kendine de olsa kendini kontrol edebilmenle, erdemli hissetmenle, en çok da bu günlere yanlış bir şeyler yapmamış, serseriye-kabadayıya pabuç bırakmamış ve sapasağlam gelmenle övünebiliyorsun, kendi kendine dedim çünkü herhangi bir insana bunu söylediğin takdirde böbürlenmiş oluyorsun, o yüzden bunlar hepimizin arasında birer sır...☺
Son olarak tüm bunlar bize ne katıyor bilmek ister misin? Tecrübe değil dostum, mizah; bir vakit sonra o insanların hala çok önemliymiş gibi yaklaştığı konulara bakıp bakıp gülebiliyorsun. Okul yaşamında kendin olabiliyorsan böyle, kontrol sende olduğunda piyonların bile hor gördüğü bir taş olmaktan çıkıp, seni hak eden bir toplumdaysan eğer şah olabiliyorsun...
Düşündüm de... Okula başlıyorsun, tek tek harf öğrenip birkaç sayfa boyunca gerizekalı gibi onu yazmaya mecbur tutuluyorsun, sonra sayılar falan giriyor işin içine; belki başta kafan rahat ama illa b*ka sarıyor bir gün. Hadi benim gibi değil diyelim kimse, herkes ezelden beridir günübirlik çalışmış, ama bu defa da sorun bitmiyor...
O okul öncesindeki mutlu, masum çocuk muhakkak kayboluyor, bir iki it çakal çıkıyor daha o yaşta bile, ilk başta küfür öğreniyorsun, sonra her türlü şerefsizlik falan, biraz da aşağılık kompleksli falansan zaten dünden razı oluyorsun. Gaddarlaşıyorsun bir kere, neden? hatadan başka bir şey yapmayanlar bile ne hatalarına ne yanlış anlaşılmalarına göz yumuyor da ondan; senin de onları ezip geçmen gerekiyor haliyle, acımasızların arasında ekmek bulabilmek gibisinden. Sonra benim de bir dönem yapmış olduğum gibi yapabiliyorsun, kaba, sert, asabi yahut aklına her ne geliyorsa işte öyle görünmeye çabalıyorsun; en azından kimsecikler iyi-kötü sana yaklaşmasın hesabı... Sırf sistem icabı ya da artık her nasıl yapılıyorsa reşit olup her şey senin kontrolünde olduğunda yanına yaklaştırtmayacağın insanla her gün burun buruna oluyorsun, ondan bir huy kaparsan da kesin yine sen suçlusun; biraz akıllıysan bunun itirazını ediyorsun ama çocuksun işte, pohpohluyorlar, olmazlar falan filan kendinle başbaşa kalıyorsun. İnsan işte tam o an kendini yaratıyor, kendi psikolojisi, tepkileri, davranışları, düşünceleri ve vesairesi... Dediğim gibi, biraz dayanıksızsan bunun sonu yok, lanet biri olup çıkıyorsun, neredeyse herkes gibi...
Gelelim her yazıda değinmezsem Blogger'ın maaşımı yatırmadığı konuya, aşka;
(Bu arada maaş falan yok şaka yapıyorum, bizimkisi yalnız gönül tokluğuna)
Tam bir tarih veremeyecek olsam da uzun zamandır çoğu insanın ilk aşkı okulda oluyor, yani o insan gerçekten aşık olabilecek biri ise; ancak öyleyse daha kötü, çünkü onun gibi olamayacak kişiler yığınının altından çekip alabileceği biri... Zor...
Mesela aşık oluyorsun, aşık olduğun kişiye bakıyorsun neredeyse günübirlik onlarca ilişkisi mevcut; ot içeren o meşhur örneği verirdim ama gına gelir diye vermeyeceğim. Bunu bile bile aşık kalmak mı? bu bir kusur değil, zira elimizde değil; zaten tecrübelerime dayanaraktan söylüyorum, illa ki bitmesini sağlayacak bir şeyler yapıyorlar kötü de olsa...
Tüm bunlar olurken insanlar bunu bilmiyor, en azından 18 yaşın üzerindeki çoğu kimse; onlar sanıyor ki tıpkı alarmlı bir saat gibi okul, ders, yemek vs standartlarla güzelce geçinip gidiyorsunuz, bugün hangi şerefsiz hayatınızın içine etti, yahut bu yazıyı okuyanların öyle bir derdi olmaz ama kimlerle ne çakallıklar peşindesiniz düşünemezler. Eskiden buna kafayı takardım ama anladım ki bu doğalmış, zira düşünmesi beklenen insanlar normalmiş ve kafalarındaki çocuk algısı da kendi normallikleriyle paralel olduğu için bu gibi şeyler beklemezlermiş; kendime de bir söz verdim bu arada, bunları daha çok düşüneceğim. Bir şeyin içinde olmak tam olarak da böyle bir şey işte, insanların düşüncelerini, beklentilerini veya duygularını doğrudan aşıp dümdüz edebilen bir "hayat", istisnasız hepimiz de buna karşı koymakla hükümlü...
Bakın eğitim, öğrenmek-öğretmek, gelişmek-geliştirmek falan bunların hepsi çok güzel ve benim okulla bu açıdan bir derdim yok; ama şunu da kabul edelim ki, yine çoğumuz hayatımızı cehenneme çeviren insanlara okulda, cennetimiz olacak insanlara otuzunda rastlıyoruz. Okul kötü demem, ama insanlar öyle; ve yedi yaşındaki çocuğun bile kötü olduğuna inanmak o kadar da gerçek dışı bir eylem olmalıydı evet, ama bence değil, ne yazık ki...
İlkokul, ortaokul, lise, Mona Lisa falan derken herkes değil ama belki sen bu yazıyı tereddütsüz ve kelimesi kelimesine haklı bulan kardeşim, şimdiden yaşlanmış hissediyorsun; bununsa tek bir iyi yanı, kendi kendine de olsa kendini kontrol edebilmenle, erdemli hissetmenle, en çok da bu günlere yanlış bir şeyler yapmamış, serseriye-kabadayıya pabuç bırakmamış ve sapasağlam gelmenle övünebiliyorsun, kendi kendine dedim çünkü herhangi bir insana bunu söylediğin takdirde böbürlenmiş oluyorsun, o yüzden bunlar hepimizin arasında birer sır...☺
Son olarak tüm bunlar bize ne katıyor bilmek ister misin? Tecrübe değil dostum, mizah; bir vakit sonra o insanların hala çok önemliymiş gibi yaklaştığı konulara bakıp bakıp gülebiliyorsun. Okul yaşamında kendin olabiliyorsan böyle, kontrol sende olduğunda piyonların bile hor gördüğü bir taş olmaktan çıkıp, seni hak eden bir toplumdaysan eğer şah olabiliyorsun...
0 Yorum:
Yorum Gönder