Yeni bir yazı için çok gencim ben, her bir defasında söylüyorum ancak yine unutuyorum bunu da, yaşlılık işte. Descartes bir noktada yanılmış bu arada, düşünüyorsam varım diyemezsin öyle rahatcana; senin onları düşünmen, düşündüklerinin hayatında var olduğunu göstermez. Ben şahsen birilerini çok düşündüm, bunu yazarken dahi belki sırf bunun üzerine yazıyorum diye aklımdan onlarcası geçiyor. Belki de düşünür olmak

N'aber abiler ablalar, devam yaşlanmaya? Ben de canım ben de, hem siz üzülmeyin bakıyım öyle çok, oldu mu, hepiniz çok güzel ve iyisiniz. Nereden mi biliyorum? Üzümünü iyiyin bağını sormayın. Keyfim mi yerinde? Hadi canim, yok be; sadece rahat takılıyorum biraz, o da tamamen rahat olmamamdan kaynaklanıyor tabi. İnsanlar iyi, insanlar güzel, şansım varsa ben de aralarından sayılmaya

Kadınlar acımasızdır, bugünkü konumuz bu; bunu ben söylemedim üstüme yürümeyin, bunu bana kadınlar söyledi; hatta ben onları dinlemedim, sonuçlarına da ziyadesiyle katlandım. Bir şey benim için bu kadar zorken bir kadın için nasıl bu kadar olabildi, aynı şartlardayken üstelik; anladığınız dediğimi, anlamasanız da olur, zaten sırf bu konuda onlarca örneğim mevcut cebimde. Yakacağım o olacak zaten bu cebi

*Aşağıdaki şarkı eşliğinde okuyunuz. Bir gün bir adam bir de kadın varmış söylemesi ayıp, adam ölmüş sonradan ama bu önemli değil. Bu ikisi birbirini çok sevmişler, ama nasıl sevmek; aralarında yedi yüz kilometre varmış bana mısın dememişler, çok güzel anlar biriktirmişler, anlatmak olmaz şimdi... Derken bir gün olmaması gereken bir şey olmuş, her ilişkide birtakım tartışmalar olur fakat

Bir şey daha öğrendim bugün, aman eksik kalsın, evlerden ırak denecek denli bir halt. Meğer seven insanın canı en çok sevdiği insanı başka biriyle yanak yanağa görünce acırmış; bir zamanlar birbirine ait hissettiği, onsuz eksik gedik hissettiği, onunla keyif bulduğu sevdiğini. Öyle ki bugün şarkı çaldım söyledim, yazılar yazdım, şiirler okudum, neler neler yaptım fakat bu acıyı zerre

Ben bu satırları yazarken, gözlerim neredeyse ağlayacak lakin annem gelebilir. Bugün sizin için aşina olmadığınız bir hikayem var. Son yazımdan biliyorsunuz belki, hani o sözü geçen tek pişmanlığım. Onu buldum bugün, yıllar sonra; değişmiş biraz, yüzü daha bir güler olmuş, güzelleşmiş de tabi, sevdiği ve onu seven biri var anlaşılan, bana kıyasla da pek bir mutlu. Ben? Bin

*Bu yazı resim dersinde bir kağıda alelacele yazılmış notlardan oluşmaktadır Şimdi ben tıpkı okulun karşısındaki -biraz da ilerisinde- paslı elektrik direği gibiyim üzerine kar yağan, bana mısın demeyen fakat ölü gibi duran. Birinin bu düzeni alaşağı etmesini beklerdim oysa klişeler gereği; bakarsın tam da bu yüzdendir klişeye nefretim, başımı türlü sinematik durumdan (kötü anlamda) kaldıramıyor olmamdan. Ben paslı

"N'olur gelme!" ile "N'olursun gel!"lerimin arası takriben bir bakışına eşdeğer. Ben hakikaten yalnızımdır, öksüre tıksıra şiir okurum bir başıma orada burada, duvar kenarlarında, kalorifer üstlerinde, bulduğum başıboş sandalyelerde, metrukta, izbede falan her yerde. Sense şekilden ibaret sanırsın, "kuğul" görünmeye çalıştığımı, belki de çapkınlık için öyle görünmek istediğimi düşünürsün, hakkındır da -beni tanımaya "gerçekten" cesaret edememiş herkes kadar- ama

Özen gösterişlerimize yazık... Senelerdir hayat ve hatayı kendimde aradığım vakalar, ilişkiler ya da artık ona benzememeye başlamış şeyler. Dev bir ön yargı belki şu an karşılaşacağınız, ama kusurlu, ama kusursuz, ama gerçek... Şöyle söyleyeyim, biri için belki eksi beş derecede bir belki daha fazla saat beklemişsindir; bir laf eder diye değil, haline acır diye değil, beklediğini görür diye