Bu yazımı "Eski Okul" yazımın devamı mahiyetinde değerlendiriniz... Zira iki hafta oldu o yazıyı yazalı takriben, bense elinde sonunda Emir'i kırmayıp gittim oraya. Peşin peşin söyleyeyim bir daha da gitmem! Daha kapıdan girdiğimde onu gördüm abi, oysa sevgilisinin yanından elini bırakıp kalktı, koşarak benden tarafa geldi, -tıpkı filmlerdeki gibi- lakin bana değil... Gelmesin de zaten istemez, aman uzak

Yalnızca aramızda kalması kafasıyla sevgili dostlar... Birini beklemem gerekiyordu bugün, kapının önünde beni bekleyen bir araba vardı; içimden bekleme sebebimin çok da önemli olmadığını düşündüm bir süre sonra, zaten takriben bir iki dakika belki beklemiştim; arabaya bindiğimde anladım ancak, bekleme sebebim olmasa bile, beklediğim kişi benim için önemli olabilirdi. Bu lafı sündürmeyin bak, çeşitli anlamlar yüklemeyin-doğru dahi olsalar-.

Beyaz bir adam olsaydım mesela, ten rengi babında değil, masum anlamında falan da değil, beyaz işte, öyle beyaz; sade, kifayetsiz, belki korkusuz, pek tabi kuşkusuz; ölümsüz de derdim ama ne haddime bu grilikte, dünyanın tüm bu griliğinde, büsbütün rengarenk bir yeri siyah beyaza çevirdiğinizde ağır basacak olan hükümsüz ve bulanık grilikte. Siyah adamlar, şu an onlardan biri olduğum

İlginç bir adam olduğuma gerçekten kanaat getirdim bugün, örneğin çeşitli kişilere içten içe hayli kabarık, dehşetli bir öfke dolabiliyorken, bütün ipler benim elimdeyken, o kişiyi tabiri caizdir ki inim inim inletebilecekken de merhamet edebiliyorum her nasılsa. Alptuğ Dağ tam olarak bu demek belki de... Hocamın da haberinin olduğu bir şeye yönelik bir diğerine beni şikayet eden, üstüne üstlük

Farsça kökenli güzel bir kelime, "tek" anlamına geliyor; ama ben bugün bu anlamı tartışmayacağım sizinle, nicedir tekim zaten yok bilmeyen. Asıl bahsetmek istediğim şey, hani böyle yekten söylemek vardır ya, olsun bitsin hesabı, kıvrandırmadan öyle, ince ince. İster buna yalnız bir adamın kendine delirmeleri diyin, ister belki de haklı bir meçhul; hislere kapılır insan, hisler hisler hisler... Örneğin

İnsan bilmiyor, insan tereddütte kalıyor, terliyor insan, elini boynuna götürüyor ki bu bir stres belirtisidir. Yaşlanıyor insan, adım adım uzaklaşıyor, uzaklaştığının ne olduğunuysa ancak... Neyse. Eğer oğlum olacaksa şöyle düşünüyorum (bunu ona söylemeyin tabi); eğer şimdi görmeye alıştığımız çoluk çocuk gibi olacaksa sıkıntı yok, ama es kaza babasının izinden gidip birini gerçekten sevmeye, insanların algılarını hiçe saymaya niyetliyse

Sahiden unutmuşum ben ya, bunu iyi bir şey bilirdim gerçi; ama bir insanın gözlerine bakarken iç çekmemek mesela (olumlu anlamda), kalbin kimseye zerre pırpır etmemesi, hayallerini belli başlı birinin süslememesi, kısacası sevememek yani. Allah'tan hazırlıklıydım buna, o kitabı yazarken tam da bunu düşünmüştüm... Ben o kitabı en çok... En çok bir gün aşkın nasıl bir şey olduğunu unutacağımı

Kuzenim okula başlıyor dostum, konumuz bu bugün; aslında konumuz o kadar da kuzenim değil, daha çok ben tabi... Düşündüm de... Okula başlıyorsun, tek tek harf öğrenip birkaç sayfa boyunca gerizekalı gibi onu yazmaya mecbur tutuluyorsun, sonra sayılar falan giriyor işin içine; belki başta kafan rahat ama illa b*ka sarıyor bir gün. Hadi benim gibi değil diyelim kimse, herkes

Zordur Akdeniz akşamında aşık olmak, ben de olmadım zaten korkmayın. Öyle hatunun biri geçecek de önünden yanından, gülümseyecek falan da sana, dalgalar usullaşıp güneş batarken üzerlerinden yansıtacak turuncusunu ve sen de "Çok güselsin!" falan diyeceksin de, olmayacak bir sevdiği de, gülümsemeye devam edecek... Her yerde bu kadar hatta çoğu yerde bundan daha zor; ama burada bir farklı zor...

Dostlar şuan tatildeyim ve şöyle bir mevzu mevcut, kertenkele... Kaldığımız odada kertenkele görmüş bizimkiler ve saklanmış, bir daha da kimse görmedi... Buradaki yazmaya değer kısım; Bir şey vardır, bu bir korkudur, bir umuttur yahut kertenkeledir; vardır, hep kayıptır, içten içe onun hep oralarda bir yerlerde olduğu gerçeğiyle yaşayıp ona göre davranırsın, belki de çoktan çekip gitmiştir bile ama

Hayat tıpkı bugün telefonuma bizim ilçede olmayan pizzacıdan kampanya mesajı gelmesi, bizim buradakini aradığımdaysa öyle bir kampanyamız yok demesi, müdürüne sorması ve neticesinde telefona dönüp önce bizde o kampanya yok diyip ardından "Kapalıyız" demesi gibi. Bok-tan bir ça-baa!.. Madem kapalısınız niye telefonu açıyorsun adamcağız? Ha dini inanç bağlamında bir kapalılıksa; bir bunu niye müşteriyle paylaşma ihtiyacı duyuyorsun, iki

Eh, ben de istedim tabi unutulmamayı; ama öyle yok "best seller" olacağım, unutulmazlar arasına adımı yazdıracağım kafasıyla değil, kendi nezlimde daha çok. En çok da unuttuğum insanlar unutmasın istiyorum beni, daha doğrusu; hayatımı belirli bir yöne öyle yahut böyle çekip ardından basıp gidebilmiş ve benim daha zar zor unutabildiğim kimseler. Acı macı çekmesinler, sadece biraz zihinleri kurcalansın istiyorum

Bugün "Geçmişin burnunun dibinde bitmesi" konulu yazıyla karşınızdayım...☺ Soru şu; "Alptuğ niye o kadar çok deneme yazıyor" Baştan söyleyeyim çok değerli, sayın falan okuyucularım; bu yazı kendi kendine söylenmek gibi bir yazıdır, kastım size değildir. Bir kere, senin bunu anlaman için kırk fırın yemen gerekirdi (ekmek lafını mı unuttum? Bence hayır) Ha sen bunu anladığına kanaat getirmişsin, e

Ben Montaigne olsam ağlardım, o da ben olsa ağlardı ve bunu kötü giden pek bir şey olmamasına karşın yapardı. Nedense duygusalım bu ara ve bir korkum da insanların kötü bir şey oldu sanıp kendince düşünceler kurması, sanki biri bana bir şey yapmış da saklıyormuşum gibi, zira öyle olmadığını kanıtlayamam. Okul da iyi kalan her şey de ama mesela

Şu yabancı dil mevzusu ne acayip, idealizm açısından da öyle ama ben başka bir taraftan bakıyorum... Örneğin biri bana ispanyolcayı betimle dese öpüşmek, fransızca için sarılmak, amerikan ingilizcesi için  göz devirmek, jamaika ingilizcesi için omuz silkmek, latince için parmak şıklatmak, almanca için ise hapşurmak falan derdim... Türkçe ise tam anlamıyla bir ayrılık konuşması yapmak, bir o kadar acı-tatlı