Saatte yüz kilometre hızla uzaklaşıp çarpan şeyler var içimden; çarpıp uzaklaşmak demiyorum bakın, kaçan eden yok zira, kaçamayan var, hala oraya sıkışmış çok şey var. 

Hiçbir yere değmemenin tedirginliği üzerimde, uzay gibi değil, yer çekimi var; sonsuz bir düşüşteyim. Alıştım sanırım, düşüş gibi, acı gibi şeylerin anlıklığı kalbimde mutasyona uğrayıp hayatıma yayıldığındam beri.

Beklemiyorum artık hiçbir şey, bazen dostlara bir şeyler anlatacak oluyorum hatta, sonra diyorum bunu anlatmam neyi değiştirecek. Kimseyle konuşasım yok, baş dönmesini kesmek için gözlerini kapatmak kadar çaresiz bir noktada bitesim var, öylecelik makamını kabullendim kurbanlık gözlerimle belli ki. 

Yine geldi çekip gitme mevsimim, daha geçen ay gördüm oysa bir halt etmediğini fiziksel gidişlerin; ne yapayım alternatifim mi var, gidebilsem daha benden bir yere, en uzağa yani belki, benden. 

Öylece esiyorum unutulmuş rüzgarlar gibi, ne kadar essem de geride kalıyorum, hiçbir şeye değmeden, tam aralarından geçerken en uzakta. Öylece bakıyorum kendi gözüme, kapan diyorum artık, dolma boş yere, bakmadan görmez kimse. 

Sanki kayganlıktan yapılmış bir yerde ayağa kalkmaya çalışıyormuşum da, kendime kalkma fikrini devre dışı bıraktığım bir yaşam biçimi sunduğum için aforoz edilmişim gibi kişisel gelişim kitapları üzerine; hani kimse sunmamış da kalkmanın yolunu, onu sen bulacaksın falan filan demiş de, denemediğim için yargılamayı da sürdürmüş gibi.

Yerden bakıyorum kendime kuşbakışı, düşüyor bir damla kuşun gözünden, yeşertmeye yetmeyecek çölümü biliyorum, geç kaldı her şey biraz; atıl bir arazinin tabelası yüzüm, atış talimi için kullanılan. Hiç bizim olmadılar, hiç bizimle olmadılar; yine de sarıldık...

Kollarımız boşluğa dönüp boğazımızı çevirene dek.

 "Yine de" demek için pozitif bir sebebim olsaydı keşke,

Hani o dünler var ya, beni dünlerin güzelliği değil kederi boğuyor; ne dönsem dediğim gün var, ne varsam.

Soğuk bir mermi gibi ense kökümde hatırlatıyor her şey kendini, iyi ki bazı hayatları bilmiyorum diyorum bazen, neler kaçırdığımı bilsem daha çekilmez olurdu, nelerin benden esirgendiğini bilirken bile böyleyse. 

İdealim çalındı benim, ideal ben çalındı daha doğrusu; hiç fark etmediniz mi, hani hiç içinizden geçirmediniz mi "Bu çocuk aslında şöyle olsa çok daha iyi olacaktı." falan diye? Hah, işte tam olarak onu çaldılar. Olacağım bir ben vardı, geriye enkaz bıraktılar. 

Sizse bana kızıyorsunuz, sizi de anlıyorum zira en kolayı bu, çünkü burada olan benim. Çoğu kişiyi anlıyorum aslında, bu da bir miktar üzüyor denebilir; Ezel'deki Kenan Birkan mesela, aslında o kadar haklı ki. Yöntemi tartışılır ama adam haklı işte, hakkı geçip yöntemi linç etmek yine kolay, hak para etmiyor neticede.

Hani bu şey gibi, bir zamanlar birilerinin bana yardım almamı tavsiye etmesi; Allah'tan ben söylemeden edemedim "Ulan salak, sorunun sebebi ben değilim, çareyi neden ben buluyorum?" Bir çocuk ekmek çalıyor onu bile cezalandırıyor toplum, sonra senden hayatını çalıyorlar, haklı olarak değişen ruh halin için bile yine sen suçlanıyorsun. Onlar? Mutlu mesut.

Başka bir dünya isterdim, anlaşılmak kavramının sadece "ne yaşadığımın farkında olmak"tan ziyade "bana hak verip benimle aynı doğrultuda olmak, hissimi paylaşmak" olduğu. Böylece beni anlamadığınızı söylediğimde yine bana kızmazdınız.

Başka bir dünya, en iyisi boş bir dünya, ben dahil.

Ne yana devrilir içerinden vurulan, anlar mısın dokunsan? Taşımak isteyecek biri olsaydı, ansızın omzuna devrilip ölebilirdim biliyor musun? Yağmur vururdu yüzüme, bir şeyleri örtmeye; "Dinle yağmuru dinle, teselli bul türküsünden..."

Bırakma şansım olsa... Bırakırdım. Ne aklına gekdiyse o işte, öyle. 

Her şeyi buğulu bir camdan ve çok uzaktan izliyorum, geç kalmış boğuk bir türkü duyuyorum. İçinden geçiyorum, kısa ve üz.

Yığılıp kalacağım bir kenara, öyle birikmiş ama birikeni görmeden kimse, birden sanki durup dururken. Her şey için bahane bulan insanlık benim için de bulacak, ilk iş beni suçlayacak. Neyse diyecek sonra, umursamanın yalanı bile dayanılmaz gelecek.

Sanki kendi kendime yaşamışım gibi her şeyi, 

Dışımda kaldım kapı kilitli; ne içeride var biri ne uğrayacak kimse. Bir gün Aa! denecek nerede.

Rahat uyusun herkes, 

Alptuğ çoktan gitti, içinden içinden.

Daha demin yanındaydı öyle mi? Değildi, sen de onun yanında değildin, olma da.

Becerebilirsen ağla şimdi, içinden. 

Evet unutlu, böyle bir kelime yoktu ben uydurdum, kendim gibi. Bazen o kadar yok hissediyorum ki, sanki uydurduğum bir şeymişim gibi; "Saçmalama ulan!" diye çıkışıyorum kendime sonra, "Sen hiç uymadın ki."

Unutlu ne biliyor musun, unutulmak kökenli ama tortu ile bileşik bir kavram, tortu nedir desem bilirsin diye umuyorum, arda kalan. 

Ya ben artık o kadar kabul ettim o kadar teslim oldum ki anlayamayacak oluşunuza, yanaşmıyorum bile; hani bi'hevesim falan vardı da, işte kapılar kapandı. Eriyip gidebilirim artık anca, kaldı ki bu uzak da değil.

Benim değilsiniz insanlar, olmayacaksınız da, benimle olmaya çalışsanız bile olamayacaksınız ki bu sizin de benim de değil suçumuz; benden sayacağım bir şey kalmadı, bırak beklentiyi hakkımdan da geçtim. Alptuğ değil unultuyum ben, üfleyin artık söneyim. 

Bulunduğunuz yerde bile olmadığınızda nereye giderdiniz? Varlığı yokluğu bir olanın, bir ikinciye olan o dayanılmaz ihtiyacı...

Bazı şeylere yaklaşabilecek kadar dayanıklı ve bilinçli olsanız onları anlardınız biliyorum, bunu bildiğim için yakıp geçmiyorum, anlayışla karşılıyorum sizi.

Yoksa her an elimin gittiği ve oldukça da cazip bir ihtimal her şeyi yok etmek; tüm ilişkiler, bağlar, tanışıklıklar... İçten içe biliyorum uzun süredir, artık hiçbir şeyin yetemeyeceğini yatışmama, farkı da yok hiçbir şeysizliğin dolayısıyla, anlamı yok neyleyim neyle değilim. Unutulması kolay biriyim, kolay kızılırım, üstüm kolay kapanır. Olmamış olurum. Biliyorum. Çok oldum. Çok kez. Her iki anlamda da.

Kendime gidiyorum. Artık kimseye bir şey anlatamıyorum, meşruiyetini yitirdi cevaplar. Konuştuğumu bile sanmıyorum, sanki öylece havaya karışıyorum daha çok. Anlanmak için geçim, bazı tasvirlerse çok güzel olsa bile gerçekçi değillerdi, artık unutmak üzereyim.

Pes okuyucu. Kuru bir chatbot'um artık, cevaplarım belli.

-Nasılsın Alptuğ?

-İyi, sen?

-İyi. Ee?

-Bu kadarı yeterli (zaten cevabımın önemi yoktu, aslında benim de olmadığım gibi) 

Bir beklenti içinde olmak kadar şaşırmayı da özledim geçen zamanda, zamana karşı geçip gittim biraz da, çevirdim başımı gittim, belki fazla çevirdim boynumu, kırdım belki boynumu, kırdım geçirdim belki gülmekten kötüleri, geçirdim belki taa...

Birden durup uzun bir gerçeği hatırladım sanki, birden durup yanımdaki herkesi öldürmek istediğimi hatırladım sanki; birden gözümü açtım belki, yoktu kimse... Ölüm buydu, belki.

Birden emin oldum memnuniyet değilse de ona yakın şeyler duyacağımdan bazı ölüm haberleri alsam, birden tiksinip belki biraz da olsa anladım kendimi kızarak. Bir çocuğu anlamak gibiydi bu, uçmak istediği için camdan atlayabilecek, sırtında takma kanat olan çocuğu. 

Çocuğa sorarsın bu ne? Kanat. Kanat ne içindir? Uçmak.

Çocuk mu suçlu bağlamı mı kelimelerin şimdi, hele de sevgi gibi, dostluk gibi belki biraz.

Belki biraz birden, hiçbir şey hissetmediğimi fark ettim, düştüm düşeli. Fırsat geçse, benim için bir şey değişmeyecek olsa, birden yapardım belli ki biraz, biraz öldürür biraz bırakırdım, kendim gibi. Biliyorum. Düştüm.