Çekilemeyeceğim bir yolda ters yöne koşuyorum, patronun çıldırdığı bir can pazarıyım anlatabildim mi?

Gerçek şu ki kimse görmedi, gerçek şu ki alıp önlerine atsan yine görmeyecekler. Gerçek şu ki, görseler bile bir önemi olamaz artık. Yalnız bile hissedemiyorum. Yanımda olanlar kendi yerlerini dolduruyor anca doğal olarak, içimdeki cereyan ne olacak peki? 

Eksiğimi kendimden çıkarıyorum farkındayım, başka bir hayat benimkisi, bir kıyas değil bu, başka olduğunu kabul edin bana yeter. Artık, yeter. 

Kötüye gidiyor sağlığım, e malumun ilanı bir yerde; hiç öyle durmasam da çoğu şeyi çoktan bıraktım. Dürüst olabildiğim bir burası var, burda demokrasi yok, kimse yok çünkü.

Belki de bir ameliyata daha girmeliyim, keşke çıkınca tek iyileşecek şeyin bacaklarım olmadığı garantisi sunulsa değil mi? 

Normalin ve her şeyin çok uzağındayız kuzum, 

"Geç" biziz artık, hatta ben "ez geç". Bu aşağı giden yolun ucu uçurum biliyorum, neresinde olduğunu bilemediğim kadar hızla gidiyorum. 

Uzatmaları oynuyorum, her an canım yanıyor, hiçbir şey de değişmeyecek, daha doğrusu her şey değişip netice aynı kalacak, bugüne kadar neydiyse o. Çok küçük bir adamım ben, kendi halinde, ki bilseniz çok komikti ama o konuda bile beni dinleyen yok:

Bana kızan birinin bana bir şey yapması gerekmiyor, seyretse alır hıncını zaten; kiminin buna gücü yetmezken, kimi de anlamaktan korkuyor beni.  Tüm insanları sevmiştim. Neden peki? Sanırım asıl bu yüzden affedemeyeceğim, ne kendimi ne kimseyi.

Bilmediğim şeyler çağırıyor beni 

Bir bağırtı artık kısıksa da devamlı orda

Kendini hatırlatıyor bilmek, biliyorum

Pek çok şeyce vuruluyorum,

Düşüyor ama düşünülmüyorum

Ne olmadığımı, kimler kimler olamadığımı

Yanıkları bedenimde hala yanılgılarımın

İnançların bedeli paranoya, aksi rüya

Tadı gibi ama tadı olmayan, benim yakışırdığım

Çok güzel şeyleri vardı geçmişin. Olsaydı yani.

Yeterince net olmayı becerebildiğim gün

Hiçbir şey değişmemiş, kalbim durmuş olacak.

Karanlık yeterince yabancı değil artık,

Yalnızca somut değil artık hep evimdeliğim

Bu karanlık, bu teklik benim.

Denedim ve bana hitap etmiyor artık 

Bilmediğim o çağrı işte, yabancılıyorum. 

Önce insanlara yaklaşmaya çalışıp, sonra sanki onları kafamda kurmuşumcasına tat alamıyorum.

Tadım kaçık, boğazım kuru, gönlüm kırık. Hep ama hep sızacak, unutabilse bile.

Sizlerin gündelik hayatta dikkat etmesine gerek olmayan o kadar da önemsiz detaylar, benim ne kadar haklı olduğumdur yalnızım derken.

Bunu mezuniyet fotoğraflarımda, düğünümde, bu gibi şeylerde göreceksiniz ama ben söylemesem dikkat bile etmeyeceksiniz, ne eksik, fark ne diye. Çünkü farkında olmadan bana böyle alıştınız, işin kötüsü ben de öyle.

Duyulsa keşke bağırtım uzak yakın, bu çare değilse bile tanık olma çağrısıdır insanlık, bitiyorum işte. 

Saatte yüz kilometre hızla uzaklaşıp çarpan şeyler var içimden; çarpıp uzaklaşmak demiyorum bakın, kaçan eden yok zira, kaçamayan var, hala oraya sıkışmış çok şey var. 

Hiçbir yere değmemenin tedirginliği üzerimde, uzay gibi değil, yer çekimi var; sonsuz bir düşüşteyim. Alıştım sanırım, düşüş gibi, acı gibi şeylerin anlıklığı kalbimde mutasyona uğrayıp hayatıma yayıldığındam beri.

Beklemiyorum artık hiçbir şey, bazen dostlara bir şeyler anlatacak oluyorum hatta, sonra diyorum bunu anlatmam neyi değiştirecek. Kimseyle konuşasım yok, baş dönmesini kesmek için gözlerini kapatmak kadar çaresiz bir noktada bitesim var, öylecelik makamını kabullendim kurbanlık gözlerimle belli ki. 

Yine geldi çekip gitme mevsimim, daha geçen ay gördüm oysa bir halt etmediğini fiziksel gidişlerin; ne yapayım alternatifim mi var, gidebilsem daha benden bir yere, en uzağa yani belki, benden. 

Öylece esiyorum unutulmuş rüzgarlar gibi, ne kadar essem de geride kalıyorum, hiçbir şeye değmeden, tam aralarından geçerken en uzakta. Öylece bakıyorum kendi gözüme, kapan diyorum artık, dolma boş yere, bakmadan görmez kimse. 

Sanki kayganlıktan yapılmış bir yerde ayağa kalkmaya çalışıyormuşum da, kendime kalkma fikrini devre dışı bıraktığım bir yaşam biçimi sunduğum için aforoz edilmişim gibi kişisel gelişim kitapları üzerine; hani kimse sunmamış da kalkmanın yolunu, onu sen bulacaksın falan filan demiş de, denemediğim için yargılamayı da sürdürmüş gibi.

Yerden bakıyorum kendime kuşbakışı, düşüyor bir damla kuşun gözünden, yeşertmeye yetmeyecek çölümü biliyorum, geç kaldı her şey biraz; atıl bir arazinin tabelası yüzüm, atış talimi için kullanılan. Hiç bizim olmadılar, hiç bizimle olmadılar; yine de sarıldık...

Kollarımız boşluğa dönüp boğazımızı çevirene dek.

 "Yine de" demek için pozitif bir sebebim olsaydı keşke,

Hani o dünler var ya, beni dünlerin güzelliği değil kederi boğuyor; ne dönsem dediğim gün var, ne varsam.

Soğuk bir mermi gibi ense kökümde hatırlatıyor her şey kendini, iyi ki bazı hayatları bilmiyorum diyorum bazen, neler kaçırdığımı bilsem daha çekilmez olurdu, nelerin benden esirgendiğini bilirken bile böyleyse. 

İdealim çalındı benim, ideal ben çalındı daha doğrusu; hiç fark etmediniz mi, hani hiç içinizden geçirmediniz mi "Bu çocuk aslında şöyle olsa çok daha iyi olacaktı." falan diye? Hah, işte tam olarak onu çaldılar. Olacağım bir ben vardı, geriye enkaz bıraktılar. 

Sizse bana kızıyorsunuz, sizi de anlıyorum zira en kolayı bu, çünkü burada olan benim. Çoğu kişiyi anlıyorum aslında, bu da bir miktar üzüyor denebilir; Ezel'deki Kenan Birkan mesela, aslında o kadar haklı ki. Yöntemi tartışılır ama adam haklı işte, hakkı geçip yöntemi linç etmek yine kolay, hak para etmiyor neticede.

Hani bu şey gibi, bir zamanlar birilerinin bana yardım almamı tavsiye etmesi; Allah'tan ben söylemeden edemedim "Ulan salak, sorunun sebebi ben değilim, çareyi neden ben buluyorum?" Bir çocuk ekmek çalıyor onu bile cezalandırıyor toplum, sonra senden hayatını çalıyorlar, haklı olarak değişen ruh halin için bile yine sen suçlanıyorsun. Onlar? Mutlu mesut.

Başka bir dünya isterdim, anlaşılmak kavramının sadece "ne yaşadığımın farkında olmak"tan ziyade "bana hak verip benimle aynı doğrultuda olmak, hissimi paylaşmak" olduğu. Böylece beni anlamadığınızı söylediğimde yine bana kızmazdınız.

Başka bir dünya, en iyisi boş bir dünya, ben dahil.

Ne yana devrilir içerinden vurulan, anlar mısın dokunsan? Taşımak isteyecek biri olsaydı, ansızın omzuna devrilip ölebilirdim biliyor musun? Yağmur vururdu yüzüme, bir şeyleri örtmeye; "Dinle yağmuru dinle, teselli bul türküsünden..."

Bırakma şansım olsa... Bırakırdım. Ne aklına gekdiyse o işte, öyle. 

Her şeyi buğulu bir camdan ve çok uzaktan izliyorum, geç kalmış boğuk bir türkü duyuyorum. İçinden geçiyorum, kısa ve üz.

Yığılıp kalacağım bir kenara, öyle birikmiş ama birikeni görmeden kimse, birden sanki durup dururken. Her şey için bahane bulan insanlık benim için de bulacak, ilk iş beni suçlayacak. Neyse diyecek sonra, umursamanın yalanı bile dayanılmaz gelecek.

Sanki kendi kendime yaşamışım gibi her şeyi, 

Dışımda kaldım kapı kilitli; ne içeride var biri ne uğrayacak kimse. Bir gün Aa! denecek nerede.

Rahat uyusun herkes, 

Alptuğ çoktan gitti, içinden içinden.

Daha demin yanındaydı öyle mi? Değildi, sen de onun yanında değildin, olma da.

Becerebilirsen ağla şimdi, içinden. 

Evet unutlu, böyle bir kelime yoktu ben uydurdum, kendim gibi. Bazen o kadar yok hissediyorum ki, sanki uydurduğum bir şeymişim gibi; "Saçmalama ulan!" diye çıkışıyorum kendime sonra, "Sen hiç uymadın ki."

Unutlu ne biliyor musun, unutulmak kökenli ama tortu ile bileşik bir kavram, tortu nedir desem bilirsin diye umuyorum, arda kalan. 

Ya ben artık o kadar kabul ettim o kadar teslim oldum ki anlayamayacak oluşunuza, yanaşmıyorum bile; hani bi'hevesim falan vardı da, işte kapılar kapandı. Eriyip gidebilirim artık anca, kaldı ki bu uzak da değil.

Benim değilsiniz insanlar, olmayacaksınız da, benimle olmaya çalışsanız bile olamayacaksınız ki bu sizin de benim de değil suçumuz; benden sayacağım bir şey kalmadı, bırak beklentiyi hakkımdan da geçtim. Alptuğ değil unultuyum ben, üfleyin artık söneyim.