Bağırtı

Bilmediğim şeyler çağırıyor beni 

Bir bağırtı artık kısıksa da devamlı orda

Kendini hatırlatıyor bilmek, biliyorum

Pek çok şeyce vuruluyorum,

Düşüyor ama düşünülmüyorum

Ne olmadığımı, kimler kimler olamadığımı

Yanıkları bedenimde hala yanılgılarımın

İnançların bedeli paranoya, aksi rüya

Tadı gibi ama tadı olmayan, benim yakışırdığım

Çok güzel şeyleri vardı geçmişin. Olsaydı yani.

Yeterince net olmayı becerebildiğim gün

Hiçbir şey değişmemiş, kalbim durmuş olacak.

Karanlık yeterince yabancı değil artık,

Yalnızca somut değil artık hep evimdeliğim

Bu karanlık, bu teklik benim.

Denedim ve bana hitap etmiyor artık 

Bilmediğim o çağrı işte, yabancılıyorum. 

Önce insanlara yaklaşmaya çalışıp, sonra sanki onları kafamda kurmuşumcasına tat alamıyorum.

Tadım kaçık, boğazım kuru, gönlüm kırık. Hep ama hep sızacak, unutabilse bile.

Sizlerin gündelik hayatta dikkat etmesine gerek olmayan o kadar da önemsiz detaylar, benim ne kadar haklı olduğumdur yalnızım derken.

Bunu mezuniyet fotoğraflarımda, düğünümde, bu gibi şeylerde göreceksiniz ama ben söylemesem dikkat bile etmeyeceksiniz, ne eksik, fark ne diye. Çünkü farkında olmadan bana böyle alıştınız, işin kötüsü ben de öyle.

Duyulsa keşke bağırtım uzak yakın, bu çare değilse bile tanık olma çağrısıdır insanlık, bitiyorum işte.