Kızıyorsunuzdur muhtemelen bana ve inanın haklısınızdır da birazınız fakat haklılığınız bir şeyleri değiştirmeye yetmez yazık ki, tıpkı uzun bir zaman bende olduğu gibi.
Bitince bitiyor işte, yoksa kendi kendime "İnsan sevgimi bitirmek istiyorum!" diye bir çaba göstermedim; şayet göstersem dahi beceremezdim ki, bu benim değil, ancak hayli kalabalık bir kitlenin, üstün iş birliğiyle mümkün olurdu, nitekim oldu.
Çokça hayallerim mevcuttu benim en güzellerinden, siz de bilirsiniz, ardına dek insan odaklıydı üstelik; bu yüzden sorup dururum zaten neden neden, neden beni bu hale getirdiğinize akıl sır erdiremem. Kimseden tek bir gün desteğimi, sevgimi, dostluğumu esigrememiştim ben, bir an olsun kimsenin körülüğünü yahut kendi çıkarımı gözetecek bir düşüncem olmamıştı, kimseye yalan söylememiştim...

Rahat mı içiniz? Benimki değil, tüm kalbimle soğumuş ve nefret dolmuş da olsam her türlü insan ilişkilerine değin topyekün, o eski kalbimi de özler oldum; o kadar can atardım ki içimdeki iyiliği, merhameti ve vesaireyi söndürmemek yahut yeniden alevlendirmek için... Ama yapamadım, kendi kendime yapabileceğim bir şey değildi bu, kandırmayın kendinizi, hepinizin parmağınca itildim ben bu boka, yalnızca ve yalnızca SİZİN YÜZÜNÜZDEN!
Kıymet mi verdiniz, halden mi anladınız, başka çare mi bıraktınız? Hayal bile edemezsiniz içimdeki bu nefretin üveyliğini ve buna rağmen sırf onu hak edişinizden ötürü onu ne derece benimsediğimi; yaşamak adna mecburdum kendime yabancılaşmaya, başka biri olmaya, SİZİN YÜZÜNÜZDEN!
Kendimden, başkalarından, masumdan-suçludan, iyiden-kötüden, kısacası herkesten gocunuyorsam SİZİN YÜZÜNÜZDEN! Kısasa kısas gidip en ufak bir şeyde kan kusturuyor, sürekli kavga gürültü çıkarıyorsam yine SİZİN YÜZÜNÜZDEN!
Asla güvenemem size, hiç bir insana; hiçbirinize asla sevgi gösteremem zira üzülürüm, merhamet edemem bilakis kaybederim, inanamam çünkü yara alırım; kaybolurum, binaenaleyh aranıza karışamam ve inanır mısınız bunların bile hepsi SİZİN YÜZÜNÜZDEN!

Siz insanlık,
Beni de iğrendirdiniz kendinizden, gurur duyun eserinizle; uzaksınız ve öyle kalın mümkünse. Tarifsiz bir öfke koydunuz içime belki ama yine de izin vermeyeceğim, beni diye diye kötü kılmanıza.
Ben yalnızdım, yalnızım ve öyle kalacağım, "medeniyetiniz" (!) size kalsın, ben iyiyim -her anlamda- ve öyle kalacağım, hepinizden uzakta, en uzakta, sizin sayenizde...

Şimdi kimin yüzüne baksam gidici bir eda, kim ne kadar sıcak yahut samimi olursa olsun öyle; hepsi gidecek, ellerinde olarak ve isteyerek. Güvenmiyorum hiçbirinize, hiçbirinizi beklemiyorum, istemiyorum, sevmiyorum! Çünkü ben bugün bütün bu kimsesizliğimle "asılı" ağlarken... Kimseye güvenemem, hiç kimseye zerre güvenemem; sütten ağzım yanmadı çünkü benim, süt içtiğim bardak kendini kırıp bileklerimi kesti. Dayanmıyorum artık, sebebim yok, mutlu olmak için de öyle; şükretmek ayrı bir şey, bin defa şükürler ola şu günümüze ama yine de mutsuzluk için sebep çokken eser miktarda iyi herhangi bir şey için zerre yok. Bu kadar bu yazı, bu da yorgunluğun teminatı. Sonsuz bir sessizlik olsa şimdi...

Vicdan değilse bile iç ses eskisinden de muhalifleşince mesela... Yahu kalmamış ki kendime itimadım benim; sorsan kimseyi bırakmadık yarı yolda, unutmadık ya da ne bileyim azalmadı sevgimiz vesaire...
Öyleyse neden diyeceksiniz, galiba inanç ağır bastığından "eski" dostlara, rağmenlere rağmen belki de geçmişe sadakat ve özlemden.
Bilmem gerekiyor ki kötü adam ile sinirli adam farklı şeyler, hele ki sinirini birilerine borçlu olan adam bambaşka, aslında her şeyi seven adam daha da başka. Peki kimdir kötü kötü dediğimiz? Can yakmayı arzulayandır misal, nitekim benim tek yaptığım -yazık ki hayli katı da olsa- başkalarına kendime dair sınırlar çizmek, kaldı ki o da sırf kendi güvenliğim adına; bu dünyada dişlerimi göstermeden var olamadım ben, kök söktürmemin tek sebebi bu işte...


Sordum kendime, hiç can yakmayı, birinin başına bir fenalık gelmesini falan arzuladım mı diye; evet dedim, hem de çok üstelik ama devasa bir fark ile... Buna fırsatım olduğunda asla kullanmadım, asla o denli kararamadı gözlerim; ben her öyle anda, kimselere çaktırmadan, olması ihtimali bile ortada olmayan o canım kızımı hatırlayıp sustum.
Çok can da yakmışımdır, yaktım kabul; hala hepsi de şuramda dikili çividir üstelik ama yemin olsun, hiçbiri ne bilerekti ne isteyerek, tıpkı kendimi -en azından bu günlere dek- zerre gözetmemişliğim gibi.
Yine de kabul etmek na-kötülüğümü, garip hatta mağrur biçimde güç; sanki kabul edecek olsam, doğrusu sanki zayıflığımı, yenilmişliğimi vs. de beraberinde kabul etmiş olacağım, anlıyor musunuz?
Kendime inanmamın koşulu geçiyor mu dersiniz başkalarının bana itibardından, koşulsuz ve tıpkı benim -bir zamanlar onlara olduğu gibi- sonsuz itimadından.


Böyle sevmek diyorum bu kadar mı zordur beni -kendime de bu sorum- yani herkeslerin kendilerine karşı talep ettiği üzere "olduğum gibi"? Kızma beynim kızma, kalbim daha pek cahil; kendimi kabullenme hususunda başkalarınca edindiğim türlü zulmün doğurduğu ve doyurduğu, bitmek bilmeyeceği aşikar bir inanmak muharebesi işte bu.
Öyle ki 24 varyasyonunu satır ve sütun halinde tekrarsız birleştirsem bile 4 kelimenin 3 kıtada, hala daha inanamam kendime. Kendiliğim öldü benim, helvamı yer miydiniz?


Alptuğ yine yazdı, birileri okudu-okumadı, yine çare yok, yine havada kaldı.

Sinirimin küpünü alsanız pi sayısına tekabül edecek oldu, muhtelif sebeplerce insan yüzü görmeye tahammülüm kalmadı...

Sizin insan görünce mideniz bulanıyor mu?
Benim bulanıyor işte.

Bu öfkeyi ve hüznü devamlı son raddede bulundurup cebimde, hala birine zarar vermemişliğimse beyhude bir meziyet işte. Görünen köyün kılavuzu bir taraflarına giredursun dış mihraklarımın...
Anlamadı ve asla anlamayacak ne yardımını esirgemeyen -sağolsun- Ceren hoca, ne dostum Emir, ne diğer dostum Beyza, ne Eda, ne güya eski "dostum" Nihansu, ne bir zamanlar öz kardeşim dediğim Miray, ne sevdiğim ama bensiz mutluluğunu görünce -diğerlerinde de olduğu üzere- kendimden vazgeçtiğim, daha da karşısına bile çıkmayacağım Beyza, ne beni seven (şüpheli) Meltem ne İlyas, ne beni anlamaya en yaklaşan olsa da Sena, ne de herhangi başkası!

Kısa olmayı hak eden hikayeler gibiyim...

Siz de anlamıyorsunuz, bu bahsettiğim şey yalnız olmanın gocuntusu değil ve asla da olmadı; her yerde, herkesin ellerinde kanım var sanki, herkes ama herkes yabancı, kimseyi tanımadığıma yemin edebilirim, kimse hiçbir şeyim değil adeta, sanki önceleri bütün o şeyleri biz değil de bir başkası... Uzatmanın alemi yok, bilmediğim bir dünyadayım, ben eskide kaldım.
Hakan Günday yazınca edebiyat gibi geliyordu ama harbiden "İnsanın kullandığı ilk alet, başka bir insandır." Yanisi, yapmam fakat sözgelimi kesiversem kendimi; bu kendimde yara açmak falan değil, yalnızca ve yalnızca içimde açılı ve kapanması için yeterince çok gecikilmiş bu yaranın (bir kısmının) vücuduma taşınması olur.... Siz bir ben olmadıkça -ki aman ha- beni iyi neyim edemezsiniz, anca geçici sakinleştirir, ama kaçınılmaz sona -yani her ne ise ona işte- engel olamazsınız, ben delirirken dört duvar arasında bir başıma, orda yahut burda, yahut kalabalıkken etraf ama ben sessiz kendi kendimeyken... Ben delirirken zaten göremezsiniz!

Belki de derdime tek çare -ve sanırım olması gerektiği üzere- bir deus ex machina, yanisi tesadüf vs. adı altında ilahi bir müdahale; ibadetlerim noksan iste de kesmedim asla duayı, ellerim semaya bakmasa da her anımda içimden bir ses yükselir oraya, kurtar beni dercesine ama konu bu değil, konu Niçe'yi yahut Tolstoy'u bir hususta anlamak işte...
Niçe'nin eziyet gören ata sarılıp hayatının geri kalanını nasıl geçirdiğini de, Tolstoy'un gitmek isterken (bir yerden tanıdık geliyor) "tren" istasyonunda hayatını kaybettiğini de ilk duyduğumda; onları ve kendi istikbalimi çoktan hissetmiştim derinde, o günden beri... Neyse.
İster kendini soyutlama, ister başka bir şey diyin buna ama ben etrafımda bırakın insan, canlı namına hiç görüyorum. Alttan alanın canı çıktı bir kere, şimi bana sükunet öğütlemek farksızdır küfürden bile.

Deus ex machina beni buluncaya dek, tansiyon yahut kalp kriziyle ardımda götürürsem bu vehameti, vasiyetimdir Yeraltı filminin son sahnesi ve hakkım da helal değildir, umudum ve gençliğimin bayatlayışı misali.

DEV ULAN DEV! Canım yanıyor anasını satayım, bilmek istemeyip bu sayfayı kapatmaya can çekişeceğiniz denli fazla ve de uzun zamandır, üstelik suratınıza haykırmadıkça hepiniz bi'habersiniz! Nefret ediyorum, bağırmak, kırmak, yakmak istiyorum ve artık o çok istediğim kızım bile girmiyor hayallerime, törpülemiyor öfkemi. Allah seni kahretsin insanlık, üstün kalsın.
Ne istedim, alt tarafı huzur, alt tarafı sevgi, sakinlik; istediklerimi kat kat sun"muş"tum üstelik... Düşmanşığım da çok görülmesin artık, üstüm kaldı, hatrım kalmamış ama hakkım kaldı.

Sessizlik istiyorum
Değil hiç kimseyi
Bu yazı da ben gibi
Bitti!

Kendi kendime yine önce Beyza'yı, sonra Meltem'i, ardından eski dostları... Verilip tutulmayan sözleri, içi boş olduğu anlaşılan onca güzel sözleri... Hatırladım ve konumum acı verdi işte, unutulmuşlukça önemsenmeyişim, onca dostluğun meğer hiç oluşu ve beni bu...

Ben daha ne yazabilirim ki ey okuyucu sen anla... Kalemimden günübirlik lakin her günlük ölümler sızıyor daha nasıl yeter dermanım anlatmaya da ne gelir elinizden? On sekiz yıldır yaşıyorum bir yalan ve hiçi katiyen sektirmeksizin; kömür karası göbek bağım kopa da kurtulam, gürz misali hücum eden beynime, hatıralar skalasından... Güç kere güç iken dayanmak ve yalnız ailem kalmışken, bir nefeslik çabam da yalnız ve yalnız derslere işte; üniversiteyi kazanmak herkesin tek çaresi ama benim daha fazla; herkes üniversiteyi kazanamazsa geleceğini kazanamamış olacak ama ben sadece geleceğimi değil, insan yerine konma ihtimallerimi de, hakiki dost bulma ümitlerimi de, geçmişi silme şanslarımı da toptan kaybedeceğim.

Bir siper ardında patlayasım var zahiyatsızca çevreye, bilakis çevre bana duyarsız; dört yanım ihanet şarampolü, kalbim kan pompası değil kan gölü. Nefesim mücadele değil Allah öyle istiyor; gözden akamayan yaşım nefesimi darlıyor. Kimse de bir zıkkım bilmiyor, beni ben bilirim ve beni bu... Kendime ayıracak bir benim eksik, tamamına kalkışınca gitmek icap ediyor.
Ben bana sığamıyor, beni omuzlayamıyor, kendimle bağlantısını kuramıyorum; hoyrat bir başkalaşımca her yol mevcudiyetsizliğimi ifşa ediyor en dost bellediğim gönüllerde her defa... Ben bir önceki yazıdan hareket ve hararet ile neremdeyim ve nerelerindenim kimlerin en uzak en yakın; bir ağaç altında misali uçuşup sönüyor canım. Yalnız olmak değilmiş ki mesele, boşa çıkmakmış dostluktan bir avucunda sevgi, diğerinde güven ile... Hiç dost, hiç arkadaş olmadığımızın idrakına, tahmini namümkün acılarla vardığım insanlara beslemiş bulunduğum masum sevgi, sadakat, güven ve hisler...

Aramayacağım asla bu günleri, halt etmiş demişse her kim, asla ama asla gelemeyeck hatrıma zerre mutlulukla bu günler; ukte kere ukte hayatım, bitsin bitecekse... On saene de sevgi koklasam anca ayılırım, on sene de birine sarılsam gayri zor yatışırım. Uktelerimi ipe dizip çeksem tesbih niyetine, koparmadan bir dakikayı zor çıkarırım.

Ve beni bu halimle
Ve beni bu yaramla
Ve beni bu...
Kim kabul eder de
Koşulsuz basar bağrına

Ve beni bu gün ve gecelerde, rağmenlerini yanında getirip oyalayacak güzel sebebim nerde ki inandıra kendi kendine.

Gömün beni ve beni bu...