İnanmak Muharebesi

Vicdan değilse bile iç ses eskisinden de muhalifleşince mesela... Yahu kalmamış ki kendime itimadım benim; sorsan kimseyi bırakmadık yarı yolda, unutmadık ya da ne bileyim azalmadı sevgimiz vesaire...
Öyleyse neden diyeceksiniz, galiba inanç ağır bastığından "eski" dostlara, rağmenlere rağmen belki de geçmişe sadakat ve özlemden.
Bilmem gerekiyor ki kötü adam ile sinirli adam farklı şeyler, hele ki sinirini birilerine borçlu olan adam bambaşka, aslında her şeyi seven adam daha da başka. Peki kimdir kötü kötü dediğimiz? Can yakmayı arzulayandır misal, nitekim benim tek yaptığım -yazık ki hayli katı da olsa- başkalarına kendime dair sınırlar çizmek, kaldı ki o da sırf kendi güvenliğim adına; bu dünyada dişlerimi göstermeden var olamadım ben, kök söktürmemin tek sebebi bu işte...


Sordum kendime, hiç can yakmayı, birinin başına bir fenalık gelmesini falan arzuladım mı diye; evet dedim, hem de çok üstelik ama devasa bir fark ile... Buna fırsatım olduğunda asla kullanmadım, asla o denli kararamadı gözlerim; ben her öyle anda, kimselere çaktırmadan, olması ihtimali bile ortada olmayan o canım kızımı hatırlayıp sustum.
Çok can da yakmışımdır, yaktım kabul; hala hepsi de şuramda dikili çividir üstelik ama yemin olsun, hiçbiri ne bilerekti ne isteyerek, tıpkı kendimi -en azından bu günlere dek- zerre gözetmemişliğim gibi.
Yine de kabul etmek na-kötülüğümü, garip hatta mağrur biçimde güç; sanki kabul edecek olsam, doğrusu sanki zayıflığımı, yenilmişliğimi vs. de beraberinde kabul etmiş olacağım, anlıyor musunuz?
Kendime inanmamın koşulu geçiyor mu dersiniz başkalarının bana itibardından, koşulsuz ve tıpkı benim -bir zamanlar onlara olduğu gibi- sonsuz itimadından.


Böyle sevmek diyorum bu kadar mı zordur beni -kendime de bu sorum- yani herkeslerin kendilerine karşı talep ettiği üzere "olduğum gibi"? Kızma beynim kızma, kalbim daha pek cahil; kendimi kabullenme hususunda başkalarınca edindiğim türlü zulmün doğurduğu ve doyurduğu, bitmek bilmeyeceği aşikar bir inanmak muharebesi işte bu.
Öyle ki 24 varyasyonunu satır ve sütun halinde tekrarsız birleştirsem bile 4 kelimenin 3 kıtada, hala daha inanamam kendime. Kendiliğim öldü benim, helvamı yer miydiniz?


Alptuğ yine yazdı, birileri okudu-okumadı, yine çare yok, yine havada kaldı.