Derdim birinin bu yükümü omuzlaması değil ki benim, hiçbir zaman da olmadı; bu konuda en nacizane isteğim, biriyle yaralarımızı dokundurup birbirine kaynatmaktı diyebilirim, o zaman ayrılamazdık bile. Biyolojik olarak bunun mümkün olmadığı, tenlerin asla uymayacağı söylenir durur; tenden söz eden kim oysa, evet onun da sırası var, başımı omzuna yaslamak ya da dizine koymak suretiyle bir şeyler mırıldanmak yahut okumanın da, ister açık ister kapalı bir mekanda yıldızları seyretmenin de, ister belediye bankında ister herhangi bir evin kanepesinde, belki de hayatımda ilk defa yana yana değil de yan yana uykuya dalmanın da sırası var... Ama daha çok, daha kalbimin panik ya da korkudan değil de, harbiden çok uzun zaman önce olduğu gibi, umutlu bir heyecandan gümbürdemesi lazım, bu defa hiçbir olumsuz ihtimale açık yahut kapalı kapı bırakmaksızın; daha o enerjiyle hayatımı daha da düzene sokmam lazım, hepsi içinse daha, annemden başka bir kalbin benim için titreyebilmesi lazım. Ben o biri karanlığıma aydınlık olsun derdinde de değilim, sadece ben fevkalade eğlenceli bir konserin rengarenk sahne ışıklarıyım ve konserin başlaması için birinin beni "yakması" lazım, bu defa iyi anlamda. Belki de bu karanlığın ardında öyle bir ışık yattığını bilmediğinden dokunmuyordur kimse ama olsun, hele devir sahte ışıldaklar devriyken ben kimselere göstermemeliyim mucizemi; iki kişiye saklıyorum, onlar geldiği vakit bu ışık sönmemek üzere aydınlanacak. Yıkılmıyorsam kendim için değil, kızım ve annesi için; onlar henüz yoklar, belki de asla olmayacaklar ama siz bana bakmayın, ben arada bir umudumu kaybetsem de onlara, dayanamaz yine özlerim; öyle bir özlem düşünün ki hafifleticisi dahi beklemek, hiç olmamışları, bir hatta birkaç ömür. Bu kadardı, şimdi ışıklar tekrar kapanıyor, umarım o gün bir gün gelir.
Bu mektubu Tuba abla için kaleme alıyorum, kısaca tanıtmak gerekirse, onun için gece terzisi denebilir bence, ben Dalgacı Mahmut'a benzetirim kendisini, neyse. Bu öyle sanabileceğiniz üzre spariş ir mektup değil, daha çok benle alakalı... Ne diyim ki şimdi abla? Öyle klasik mektuplardaki gibi sevgili mevgili bir hitapla başlamam gerekirdi normalde ama kısa zamanda oluşan hukukumuz karşısında hayli samimiyetsiz kalıyor böyle şeyler... Lafı uzattığımın farkındayım, zira ne anlatayım ki sana, bilmediğin ya da tahmin etmediğin ne olabilir ki? Ben sana desem ki abla böyleyken böyle, eskiyi özlüyorum desem; yedi, bilemedin on yaşımdan sonra her şey boka sardı desem, tek tek değer verdiğim insanların -hiç bilmediklerinin dahi- her bir ettiğini sana kindar bir pislik gibi öfke eşliğinde anlatsam; sonra da tüm başarısızlar gibi, en ufak bir adımda, hatta bırak adımı, adımı andıran herhangi bir şeyde kusursuz bir biçimde o öfkeyi en az nükleer atıkları gömdükleri kadar derine gömüp, tekrar darbe aldığımda ise hatasından asla ders alamayan çocuklar gibi gerisin geri gün yüzüne çıkardığımı, yetmezmiş gibi hak edenlere en ufak değmeyen bu öfkeyi elimde olmadan da olsa başka herkese kullandığımı, üstüne üstlük gazabımı hak eden fakat aslında zerre görmemişlerinse, sanki görmüş gibi dönüp beni suçlaması karşısında sıranın çocukluğumdan beri asla onların suçlarına gelemediğini ve yine yetmezmiş gibi bir süre sonra benim de onlara katılıp kendimi suçladığımı... Doğruyu yanlışı ayırt edemediğimi, bir yandan kendimi suçlu bulup "Buna ne ekmek ne de su verin!" der gibi davranırken, diğer yandan iyi niyetimi ve olup biteni bildiğimden olsa gerek kendimi anladığım ve yıllardır istediği, aşk gibi, gerçek aşk ve sıkı birer dostluk gibi şeyleri hak ettiğini düşündüğümü; ancak bu iki davranış birbirine tezat olduğundan kimseye samimi gelmediğimi, fakat gerçekte kanımın son damlasına kadar her şeyimin samimi ve doğru olduğunu, yer yer bu doğruluğun kanıtlanamayışının bile verdiği utanmaz azabı anlatsam sahiden şaşırabilir misin? Hem de kimsenin kendini ispatlayamadığı için gerilmeksizin önüne baktığı bu cağda. Bence hayır, çünkü bana yakınsın; bu yakınlık mesafe, arkadaşlık boyutu ya da kader benzerliği bakımından değil; bugün ikimiz de karanlığı aydınlık kılan ne diye sorsalar Ay'dan veya ampulden farklı bir cevap veririz, tanırız, ondan. Sana az evvel bahsettiklerimi daha iyi özümdemen için bir iki şarkı adı bırakıyorum buraya: Schubert - Serenade Zbigniew Preisner - Lacrimosa Hayko Cepkin - Balık Olsaydım Ete Kurttekin - Sorunum Var Ete Kurttekin - Benden Adam Olmaz Zeki Müren - Sen Hep Beni Mazideki Halimle Tanırsın Bunlar henüz aklıma gelebilenler yalnızca hepsini dinlemeni, klasiklerde ritme ve Türkçelerde sözlere odaklanmanı rica edeceğim mümkünse. Ha bu arada şu yazma hususuna açıklık getireyim, gerçi burada daha önce bahsetmiştik ama tekrar etmekte fayda var; nedense çoğu kişi senin düştüğün yanılgıya düşmeden geçemiyor, "Acıdan besleniyor, ondan böyle." gibi pek çok zırva. (Bu laf sana değil) Çok aşırı içim kararırsa midem bulanır, uyumak isterim, her şeye bilmem diyesim gelir, bir şey düşünemem ve yazamam, biraz daha az -az deneme aldırma sakın- olduğu vakit yine midem aynı şekilde bulanır, yine uykum gelir ama içimde de yazmazsam geberecekmişim gibi bir şey oluşur, milleti darlamayayım diye de buraya yazarım, ne edebiyat ne okunma maksadı içermeyen yazılardır onlar ama sık sık söz sanatı yaptığımdan olsa gerek öyle görür millet. Başka ne anlatabilir ki sana ikinci planların hep cepte olan adamı? Hastalıktı, oydu, buydu, farklı yaşam tarzıydı derken çoğu istem dışı ama önemli ir kısmı da bile isteye ötekileşmiş bu adam, yine yetmezmiş gibi "geçmişten ders çıkarmak" kılıfı içinde ve "temkin" adı altında duvar örüyor insanlara ki bu noktada tekrardan o demin bahsettiğim tezatlığın pençesine düşüyor; e bu defa bir de işin diğer kanadı mevcut tabii, üzüm üzüme baka baka kararır deyimini mi önemsiyor nedir, kimse ona bakıp kararmasın diye, bir nevi kötülüğü, mutsuzluğu kısırlaştırmak babında kendini soyutluyor; daha önce oldu çünkü bu, o gençlerin dünyasına fazla gelirdi, kimle muhabbet ederse etsin muhabbetin bir yerinde illa boktan bir konu açılır, suratlar bir bir düşerdi uçurumdan; çok sevenleri ona üzülürdü, çok sevse de o kadar içli dışlı olmayanlarıysa bezerdi haklı olarak. Yani senin anlayacağın, o böyle yıllarca İncir Reçeli 2 senaryosunun devreye girmesini bekledi hayatında, birinin onu çekip almasını yani; öyle kuru kuru beklemek olmayacağını bildiğinden, beklerken cidden o kişi bir gün kaderin tatlı bir cilvesiyle u izbe bloga girer, okur da üstüne alınır diye mektuplar yazdı dizi dizi; yetmedi, o olabileceğine ihtimal verdiği her kadından bir şans istedi, sorun şu ki o bu defa da "Ummadık taş baş yarar." kafasıyla çok fazla kadından bekledi bu şansı ama o kapı bir an olsun açılmadı... Açılsa olurdu, vallahi de billahi de olurdu, gülmeyi de hatırlardı o zaman, bu at hırsızı kılığı da bırakırdı, o hastası olduğu çiçekli gömlekleri giyer yine etrafa neşe saçardı, yeniden formuna dikkat edip, çok değil bir sene önceki filinta haline geri dönerdi, inanır mısın o nefret ettiği egzersizleri bile özene bezene yapardı... Eğer olsaydı çok kral adamdı aslında, eğlenmeyi de, diskoyu da valsi de, espriyi de, belki yemek yapmayı bile herkesten iyi bilirdi; zira ciddi ciddivo günlerin geleceğini umup -misal sevdiği hastalandığında ona yemek yapıp yedirdiğini- kendini geliştirmişti. Onun herkesin istediği Alptuğ olabilmesi için, Bir tek kişinin ona aşık olması kafiydi, olmadı. Olmadı da ne oldu, herkes bildi ki bunun tek derdi aşk; Allah var o da böyle olsun istedi gerçi, yapsa hasta edebiyatının da acitasyonun da bilmem nenin de en ağırını yapardı ve aksine bu defa kimsecikler ağzını açıp tek kelam edemezdi... Ama sustu, kendinden başka kimsenin ömrünce hissedemeyeceği, bilemeyeceği, anlamayacağı onca şeyle her gün değil her an boğuştu, insanların hayatlarınca aklının ucundan geçmeyecek ihtimalleri ve kaygıları oldu fakat anlatmaya yeltenmedi; onu aşk meşk herifin teki sansalar daha iyiydi... Bir de kalıtsal mıdır nedir sevgisini göstermeyi pek bilmezdi, anca yazılarda işte; ailesine karşı da arkadaşlarına karşı da öyle, oysa arkadaşları ona "Sen beni hiç sevmedin!" vesaire dediğinde ve o u lafları her hatırlandığında ne denli üzülmüştür, kaç aylar ağlamış, uyumamıştır bir tek Allah bilir. Bu son paragraf sana değil insanlığa abla: Değdi mi yani, çok muydu, ne vardı, aha da bu çocuk bu kadar işte, bitti. Bu çocuğun ne burnu havada, ne tepeden akmaya çalışıyor ne bir şey; olsa olsa krizi fırsata çevirmeye çalışıyordur; tıpkı çürük olduğu için askere gidemeyeceğine üzülürken, yine de çaktırmayan bir gülümsemeyle "Siz askerdeyken ben yüksek lisans yapacağım." derken olduğu gibi. Ah bu çocuk hepinizi seviyor da işte... Neyse 3 saattir yazıyorum, Behlül kaçar.
Bu yazıyı yazmaya, Serdar Ortaç'ın Türk Sanat Müziği sözleri yazdığını öğrendiğim dünden karar vermiştim, kafam en az onun kadar karışık zira. Hani kovalamaca oynadığını düşün mesela, öyle bir oynuyorsun ki iki taraf da kaçıyor, kazan kazanabilirsen, bitir bitirebilirsen bu oyunu. Bizim bir fenci Mahmut vardı ortaokulda, çok kalender adamdı; şey derdi bize çok iyi hatırlıyorum, "Çocuklar siz siz olun sakın ha birine size "Dün okunan sela seninki miydi?" dedirtecek kadar kötü olmayın." Dedirtmedik hocam korkma sen, ha dedilerse de şayet, kötü olduğumuzdan değil, kötü durumda olduğumuzdandır olsa olsa... Olsa olsa deriz ama olmaz, olmayacaktır işte. Hani Gökhan Kırdar diyor ya "Yerine sevemem." diye, o hesap işte, yerlerine sevemiyoruz, zaten o yüzden kitap okuyoruz; kendi yerimizi de yadırgıyoruz onlarsızlıktan, onlarınsa umrunun yörüngesine isabet ediyor muyuz dersen, asla. Bugün komple alıntılardan gidiyorum ama olsun, bir alıntı daha patlatayım en acısından. Cemal Safi'nin, en çok Muazzez Abacı'nın seslendirişini sevdiğim Rücu şiirinde onlardan şöyle bahseder: "...O senin aslına rücu edişin."
Canı sıkılan kalbimizi kırıyor böyle böyle, kendini inkar ede ede, hadi gittin niye geldin, hadi geldin niye yoksun gibisinden ne idüğü belirsiz soruları sordura sordura yaşatıyorlar bizi; bundan zevk mi alıyorlar ne yapıyorlar bilmem ama hoşnut oldukları kesin. Öyleler işte onlar, onlar sana takılmaz ki neden takılsın, sen üzülmüşsün üzülmemişsin, beklemişsin beklememişsin nedir ki; hayat onların ertafında döner, bir de onlara onca zulmü reva görenlerin, hatta onlar yüzünden senin hayatın bile... Önemsizsin. Bitti. Daha geçen gün bir arkadaşımı inanın yalnızca ama yalnızca nasılsın demeye aradığımda "Senin saçma salak dertlerine ayıracak vaktim yok kızgınım!" dediğinde bir kez daha anladım dünyanın kaç bucak olduğunu ben, üç bile değil, iki buçukmuş bize. Sildim attım ama tek kalemde, bir saniye düşünmeksizin; ona ulaşmamın tek yolu telefon numarasıydı, gözümü bile kırpmadan yok ettim... Bunu neden mi anlattım? Vaktiyle ben kızgınlıkla neler yaptığımda olup bitene siz dahi şahitsiniz, eğer o an onun kadar ben kızgın olsaydım onun bu tavırları kuş tüyü kalırdı, belki küfre boğardım... Ama yapmadım. Buymuş çünkü büyümek, hocalarımıza diklenen serseri öğrenciler olduğunda, hocalarımız onlara misliyle haddini bildirebilecekken, her haltı rahatlıkla yapabilecekken neden yapmadıklarını ve nasıl hazmettiklerini merak ederdik; etmiyorlarmış halbuki, şimdi anladım, yalnızca hatanın ne olduğunu bilenlere mahsus ve yine lanet bir özellikmiş bu sessiz kalış; tıpkı empatide olduğu gibi, tıpkı sevmekte olduğu gibi, her şeyi anlayabilen ve herkese çok fazla değer verebilen, dışarıdan mükemmel gözüken o adamın sonsuz acısı gibi, en çok da Murat Kekilli'nin Bu Gece Aklıma Gelmeyecektin şarkısında 1:50'de başlayan solo gibi.
Daha fazla tarif etmeyeceğim, kitaplar var, yalnızım kitaplar var ve aklıma takılan acı bir cevabın sorusu tabii ki: Neden yazmazsın ki? Hayır neden yani? Sen gittin, sen geldin, sonra yine niye sen gider gibisin; kıyamadım diye mi geldiğin vakit, ben kesin yine şey olmuşumdur biliyorum, üstüne titremişimdir falan; sen titrememişsindir tabii, soğuk kanlısın sen, belki ve muhtemelen yalnızca bana karşı, tıpkı her katil gibi... Gökhan Kırdar ne kadar "Üstüme basıp geçme..." derse desin sen yine beni ezip geçeceksin, bense ne yazık ki biliyorum:
Eğileceğim, daha iyi ezmen için eğilmeyeceğim belki ama eğilmem sadece buna yarayacak, bunu bile bile yapacağım, kim bilir belki kaç defa... İnsanların öve öve bitiremediği o masumiyetim, yok edebi kişiliğimmiş yok bilmem neymiş; kimse kimseyi kandırmasın şimdi, davulun sesi yalnızca uzaktan Kerim Çaplı'nınki gibi gelir... Bal gibi de yalnızız hepimiz, kitaplara sığınıyoruz evet ama kitaplar çare değil, eminim bizim gibileri bulsam onlar da iter; şahidim zira çok defasına, şiir seviyoruz diyen çoğu kadın bile kendine şiir yazanın değil, belki ileride onu öldürecek olanındır... Bizim olan ne mi peki? Yaşamak değil, en azından uzun vadede.
Ne oluyor anlamıyorum ama bir şekilde dünya benim etrafımda dönüyor, her şey bende düğümleniyor sanki, böyle dediğimde kızan dostlarıma inat; her şeyin suçlusu, sorumlusu benmişim gibi. Ya ama nasıl oluyor vallahi akıl erdiremiyorum, şakadan anlamayan ensesi kalın birinin oyunu falan mı bu? Halimi en iyi özetleyen bir şarkı sözüdür: "Çıldırır bedenim, ruhum daralır; tersdüz olur her şey,gözüm kararır; bir şeyler aklımı başımdan alır, bir anda dünyayı yakasım gelir." Fazla endişeli biriyim ben kabul, kendimden başka çok zayıf noktam var kabul, saklamayı da bilmiyorum kabul... Ama kötü niyetli değilim işte, asla olmadım, en nefret beslediğim günlerde bile nefretimden daha çok utandım, bak işte bunu herkesten saklayabildim, en azından bu güne kadar. İnsanlar yoruluyor daha dinlerken bile, saçma ve komik geliyor, bakmayın ben de öyle düşünüyorum aslında ama işin bizzat içinde olduğumdan içimi kemiren manalı manasız o "Ya gerçekten de öyleyse." düşüncesi... Cümlenin sonunu bile getiremedim, bazı arkadaşlarım yazmak uğruna abarttığımı düşünüyor üstelik; ben de öyle düşünürdüm onların yerinde olsam, ancak ne yazık ki benim korkularım "Yeter ki bitsin artık da yazmayayım." diye dilendiğim türden. İçimdeki çocuk hala ölmemiş baksanıza, biliyorum bunlar bir çocuğun dibine kadar gerçek ama mantıklılığı ise her daim tartışma konusu korkuları ve biliyorum bu acılar, yetişkinlerin her daim abartma göreceği fakat çocuğun tüm samimiyetiyle çektiği acılar... Biri beni büyütsün yoksa midem bulanıyor, bu çıktı bir de, kafam en ufak yerinde olmasa bulanıveriyor namussuz; çünkü korku doğruyla yanlışın, gerçekle kurmacanın, kısacası iki tarafı da bok olan kuyunun arasındaki perdeyi çekip alıyor, donarak ölmekten son anda kurtulmuş birinin üzerinden yorganı çekercesine... Benim gibi bakabilseydiniz belki, ne denirse işte buna; aşırı önem, aşırı özen, üstüne titreme, altına titreme... Kısacası bin kötü ihtimalin o bokka hayalgücümle birleşip birbirine yol açığı ve en ufak gerçekleşmeden zihnimde adeta sanal gerçeklik gibi devamlı acımasızca oynadığı o aslında ucuz olan ama heyecanın etkisiyle fark edilmeyen tiyatro oyunu... O oyun tek birinizin bile beyninde oynansa, anlarsınız korku nedir, kafa karışıklığı nedir, herkese inanıp kimseye inanamamak nasıl olur, en önemlisiyse ne duymak gerekir. Bu yazıyı istediğim için yazmadım ben, kıvrandığım için yazdım, belki dikkatim dağılır diye yazdım ve evet dikkatim dağılsın diye konunun dibine inecek kadar da geri zekalıyım. Öyle işte sayın okuyucular, hikaye uzun, hep öyleydi ve hep de öyle kalacak biliyorum... Merak ettiklerimden biri de şu, bu dünya biraz olsun mantığını değil de duygularını kullananlar için dönemez mi? Yahu kullanamıyorum işte, bu konular öyle konular ki mantığa elini attığında vicdan azabı, anlamadığınız ve inanın anlamak zorunda da olmadığınız o durum işte bu... Boşversenize, ben yalnızca artık endişe etmek istememiştim o kadar, biri gelse, geçecek dese, yüzümü Demirkubuz'un Yeraltı'sının son sahnelerindeki gibi okşasa belki yeterdi, belki yetmezdi bilmiyorum... Kendim için olsa tüm bunlar, zerre umurumda olmazdı, iki elim kanda olunca... Çocuk kaldım ben, korkularımla, heyecan ve paniklerimle ufacık bir çocuk, çocukluğumda yaşayamadığım o çocuk. Çocukların çok konuşmaması gerektir belki de... Ben sana olanı söyleyeyim mi okuyucu? O da tıpkı benim gibi, dostum Eda gibi ve bunu belli etmeyen pek çok kişi gibi sıkıldı benim bu çocuksu sevgim ve korkularımdan... Şimdi giderse bir daha terk etmiş olacak beni, bunun için gitmiyor; ona gidebilirsin demek isterdim ama gitmek mevzusu nerede ne zaman açılsa feci can sıkar bilirsin, buna gerek yok. Zarar veriyorumdan kastım buydu mesela.BİTTİ.
Kendini üç kelimeyle tamamen tanıtabilir misin deseler bunu derdim işte, Ay'ın karanlık yüzü. Beni bu hale belki Müzeyyen Senar, belki Kemalettin Tuğcu, belki başka biri getirdi, belki de hepsi garip hastalığımın psikolojik neticesi ama umurumda değil. Bu bir lanet, her işin sonunu düşünüp efkarlanmak, en mutlu anların en fazla bir saat süreceğini düşünüp -ki asla şaşmaz- o an dahi hüzünlenmek. İnsanlar fıkır fıkır, insanlar yerinde duramıyor, coşku, sevinç... Ben? Ben ölü toprağıyım kardeşim. Bu melet bir de kendi kendini körüklüyor biliyor musun, nasıl anlatsam sana; böyle olduğun için uzak durmak zorunda gibisin insanlardan, tamam belki onlar sadece senin inadını kırıp seni bundan kurtarabilir, sadece onlar seni mutluluğa inandırıp yaşatabilir belki ama bir ihtimal daha var -Tıpkı "Bir ihtimal var o da ölmek mi dersin" dediği gibi şarkıda- ve o da en fenası, ya onlar sana benzerse? Senin için fazla sorun olmuyor, sen hep böyleydin çünkü, Hayy'dan geldin Hu'ya depar atıyorsun; sen hissetmezsin ama senin dinlediğin çoğu şarkıyı onlar dinlese günün sonunda ya bir yerlerini keserler ya bir şey, tehlikelisin işte.
Her lanetin güzel de bir yanı olmalıdır, kimsenin bilmediği, kimsenin bakmadığı, bakanın görmediği o "öteki" yüzün de bir faydası var aslında. Ben bilirim bir insan hüzünlenince ne olur, ağlamış insan nasıl gözükür, ağlayacak insan nasıl anlaşılır, bir ortamdaki en kaygılı kişi kimdir, hangi dertliye ne zaman nasıl yaklaşmak gerekir, kiminki aşk acısıdır kiminki ölüm acısıdır ve neden ikisinin çoğu zaman farkı yoktur... Buraların adamı benim, karanlık çöktüğünde en iyi ben görürüm, en iyi ben yol gösteririm; onlar korkar, alışmamışlar ki, göremezler önlerini, kaybolmak pahasına bilinmeze koşarlar... Ama ben, yani bu bilinmeyen karanlığın esas adamı orada olur, onlara yol gösterir; ben varken o kadar kötü olamazlar, ben hafifletmeyi de bilirim, istisnalar hariç geçirmeyi de kederi, acıyı. Bu halimden duyduğum derin mutsuzluğu ve acıyı ancak bu törpülüyor işte, ben karanlığın içinde yapayalnızım belki ama, sırf ben hala nefes aldığım için bile, bu karanlığa düştüğünde temiz çıkacak o kadar insan var ki... Biliyorum anlamıyorsunuz dediğimi, anlamayın da mümkünse; hani derinlik sarhoşluğu diye bir şey vardır bilmem duydunuz mu, işte benimki biraz ondan, biraz da ağlanacak haline gülmek sanırım. Bir şeyden eminim ki, bu yazıyı burada kesmek gerek. Atilla İlhan'ın dediği gibi "Aysel git başımdan, ben sana göre değilim... Kötüyüm, karanlığım, biraz çirkinim."
*Bu yazı genç kardeşlerime bir uyarı mahiyetindedir. Ölüm nedir dostlar? Çoğumuzun korktuğu, hadi korktuğu demeyeyim de kaçındığı, hepimizin yaklaştığı, belli belirsiz ama kesin şey. Ölmek kolay mı bilmem, örneğin can dostum İlyas'a kurşun gelecek olsa Allah korusun, tek saniye düşünmeden silahın önüne atlayacağımdan adım gibi eminim ama bugün bir şey öğrendim; mesele ölmek değil, mesele bir ölümle, başka bir ölümle, ihtimal bile olsa baş başa kalmak. Düşünün, sevdiğiniz biri her şeyin güzel geçtiği bir gece aniden acı çektiğinden bahsediyor, dayanamıyorum, gidiyorum diyor, size veda ediyor, siz çok iyi biriymişsiniz falan bir şeyler diyor ve belki de sizin ömrünüz boyunca iyiliği kötülük olarak görmenizi sağlayacak, biri size iyi biri olduğunuzu söylediğinde boğazınızı düğümleyecek o ilk adımı atıyor... Birkaç kişiyi bulmanızı istiyor ve sonra kayıp... Sadece siz biliyorsunuz bunu, yapma diyorsunuz, değmez diyorsunuz, bak bugün Yavuz Çetin'in intihar yıl dönümü zaten, bana bunu yapma diyorsunuz ama ses yok soluk yok... Elinizde iki seçenek var, susmak, bir ömür boyu tarifsiz vicdan azabıyla kalakalmak, bu durumdan haberdar olan tek kişi olarak, elinde imkan var iken hiçbir şey yapmamış olmak ve bunun hesabını o kişinin ne ailesine ne arkadaşlarına verememek var; bir de o ne derse desin, gecenin o saatinde ambulansı aramak var, güç bela konuşmak var telefonda, sürekli, dilinden iğrene iğrene "İntihar." diye cümle kurmak var telefondaki kadına, o seni bir hattan diğerine bağlarken aradaki her dıt sesinde acaba geç mi kaldım telaşı var, beklerken verilen o klasik müziğe sövmek var, rahatlatmayacağını, belki bir daha asla rahat olmayacağını bile bile. Elinden gelen her şeyi yapıp haber alamadığında, çaresizlikten telefonu bırakmak var, vücudun titreye titreye, kalbin ölecek gibi ata ata balkona çıkmak var; şehir senin gibi değil, o sakin, seninle alay ediyormuşçasına kendi halindeyken ona bakmak var. Asla evde, annenin yanında bir şey için ağlamamışken -buna özen göstermeksizin- gözünden ığıl ığıl akan yaşlar var ve utanmıyorsun, umurunda değil. On beş dakikan bir yıl gibi, belki daha fazla, atığın her adımda saçların ağarıyor sanki, bir de o devamlı sorduğun "Neden?" sorusu var ki tabi, kimse cevap vermiyor, telefonlar susuk ve belki bir daha çalmayacak... Elinden geleni yapmış olmanın rahatlığıyla, elinden gelenin aslında bir bok etmediği gerçeğinin kapışması bile seni dümdüz etmeye yeterken sabahın dördü, galiba hayatı o zaman anlıyorsun. Düşünüyorsun ki bugüne kadar hiçbir korkun, başına gelen hiçbir kötülük, hatta bunların toplamı dahi sana böyle hissettirmemiş... Bu hikayede en masum belki sensin ama bu umurunda değil, kendini suçlamak için bahane aramana dahi gerek yok, oracıkta bulabilirsin; biraz daha erken davransaydım dersin, yeterince yanında olamadım dersin, aranızda geçen en ufak tartışma bile aklında ağır bir külçe gibi kalır, beyninden seni yerin dibine bastırır... Eskiden derlerdi ki ölürken insanın gözünün önünden film şeridi gibi geçiyormuş hayat, işte o zaman anlarsın ki meğer burada kastedilen ölüm kendi ölümün olmayabilirmiş; yaşadığınız iyi kötü her şey, her görüntü, hatta bazen screenshot tarzı mesajlaşma görüntüleri dahi aklında dünyanın o bizim farketmediğimiz dönüş hızından daha hızlı dönerken aklında olan soru, bu zamana kadar sorduklarının en büyüğüdür, daha büyük olduğunu sandığın soruları da silip süpürür: O yok mu şimdi? Bu sorunun en elem tarafı da şudur, o varım demedikçe ondan başkası tek kelime edemez, yok bile diyemez, denir mi; o da yokum diyemez, yoktur da ondan; sense beklersin, yokum diyebilmesi için beklersin, hala ama hala bir umut beslersin, ölmedim ama artık sende yokum demesini dahi umarsın çünkü artık bu cümle seni kanatamayacak kadar basitleşir, feda olunursun, o zaten sana bu geceyi yaşatarak feda etmiştir seni ama sen bir daha olursun. Eee ne derler bilirsin: Sağlık olsun. Yine de düşünmekten utanırsın akla gelen ve yazık ki gerçek olması muhtemel bir ton ihtimalden, iğrenirsin çünkü tüm bunlarla boğuşurken, boğuşmasan dahi akar zaman bilinmezine; gece rüzgarı suratına adi bir fahişenin nefesi gibi hain hain vurarken aklına gelebilen tek şey, sabah kalktığında -şayet kalkmak diye bir ihtimalin varsa- haberlerden ve gazetelerden gözünü ayırmamaktır: Nefes almakla kusmak arası bir git gel yaşamak... Cehennem bazen dünyadadır ve cehennem... O bizi nasıl acıtacağını çok iyi bilir; benim bir filmde duyduğum seninse şimdi burada okuduğun bu cümle, aklına tam da ummadığın gibi, herkesin hala hayatta olduğu bir sabah için yattığın uykuda, sokaktan geçen arabanın çıkardığı basit fren sesine kan ter içinde ve kalbin patlarcasına uyandığın o anda gelir... Aynı anda, bakmaya utanıp kenara fırlattığın ve bir boka yaramadığını düşündüğün o aptal telefonuna bir mesaj gelir, ondan... Kalırsın, tıpkı paragtaflara ayrılmamış bu koca bölüm gibi dümdüz, hantal ve ifadesiz. Sevinemezsin bile, benim gibiysen kızman da pek tabii imkansızdır, bütün tehlike geçmiştir bilirsin ama artık rahatlaman imkansızdır, ertesi gün bile üstüne sinik durur o korku, etkisini yitirmeksizin. Sonraki gün mü? Henüz yaşamadım, umarım yaşayabilirim. Şimdi sakın kimse bana intihardan söz etmesin, o kadar çok insan görüyorum ki bunu düşünen; oysa bir ok bildiğiniz yok kalanlar adına, ne rahatlayacaksınız ölünce ne bir şey, bilmiyorsunuz, benim saniye saniye yaşadığım bu bıçaklanmayı yaşayacak kadar şanssız olmadığınız için yaşamak bu kadar kötü geliyor, asıl olan terkediş biçimindeki bir ölümün ardından, arda kalan yaşayan olmak. Allah'a bin defa şükürler olsun ki bu gecem kötü bitmedi benim ama benden şanssız aileler, arkadaşlar biliyorum ve sırf bu yüzden, dün geceyi yaşarcasına acı çekerek bile olsa bunları yazdım, yazdım ve biliyorum ki içindekinin zerresini dahi anlatamadım. Bunları okuyarak hissedemeyecek beni anlamayacaksınız ama yalvarırım kulağınıza küpe olsun çocuklar. Benim de aklımdan geçmedi değil gençken ama ben istiyorum ki vazgeçmek için benim yaşadığımı yaşamanıza gerek kalmasın. Yalvarırım arkadaşlar, en samimi yazım budur inanın, sizi üzenler için sevenleri atacağınız ateşin gücünü biraz olsun hissedin; üzgünüm ama çoğunuz benim yaşadığımı bile kaldıramazsınız bir de geri dönüşü olmayanların kat kat fazla ateşi var; onu hissedin, çünkü eğer gerçekten yanar yakarsanız değil bu abi, kimse sizi kurtaramaz. Belki bana uyuyacağım dedi ama... Şimdi beni anlıyor musunuz? Muhtemelen artık yok, içimde umut olsa dahi saat öğlen bir buçuk ve o YOK! Acımı asla anlamayacaksınız ama olsun, yazmasam ölürdüm ve tek tesellim başka hayatların yitmesine engel olma ihtimalim bu yazı.
İnsan büyüdüğünü bilir mi? Bilirmiş, ben bugün büyüdüm işte. Ben bugün büyüdüm, hata yaptığım ve kimsenin el uzatmadığı günlerihatırlayıp büyüdüm belki de bilmiyorum, herkesin sırt çevirdiği o yapayalnız günlerin belki de bugüne varmakmış gerekçesi, bugün beni büyütmek. Ben bugün, bana o günlerde sırt çeviren birisine, hala da değer verdiğim birisine, hem de bütün insanlığın "Onlar seni üzdü sen de üzmelisin yoksa ölürsün!" mantığına kafa tutarak el uzattığım an büyüdüm, bildiğim ve anladığım için çok teşekkür ediyorum hayata, ayrıca Teoman'ın da dediği gibi: "Güzel bir gün ölmek için."... Bundan sonra kimse çocuk diyemez bana, hele onlar hiç diyemez, sözde eski kafalı olmayan, yeniliğe ayak uyduranlar, bana dönüp "Dünya değişti!" diyenler! (Okan ağbiyi tenzih ederim) Bu dünyayı onlar değiştirdi, tamam acı çektiler ama acı çekerken doğru dahi gelse iyiliklerini sattı onlar; iyilik sınırlandırıldığı takdirde iyilik değildir, saf olmak, salak olmak, geri zekalı gibi on defa aynı tuzağa düşmek bile iyiliktir ama acıya dayanarak bile olsa birilerine iyilik edip diğerlerine etmemeyi istemek kötülüktür... Hem sanki Hitler'den bahsediyoruz, her pişmanlıksa bir eli hak eder, o el olmaksa yalnız iyilerin harcıdır, bunu bilir bunu söylerim ben. İyi ki şimdiki onca berbat Youtuber'a ve uyduruk çizgifilmlere kıyasla zamanında çizgifilm izlemişiz; orada öğrendim ben bunları, düşman uçurumdan düşecek olur, el uzanır; nefret ederdim o düşmanlardan ama o zaman bile yumuşatırdı o el içimi... Bilmiyorum ama eğer şimdi o el olabildiysem, tamamdır, muradıma erdim ben. Bu yazı da sırrına erdi galiba, kısa ve öz, olması gerektiği gibi.
