Alptuğ'un Mekanı

12 Ekim 2016

09 Ekim 2016

Ah yaşım ve kel başım,
Yani yalnızca balık yiyip uyumak olabilirdi; bir dersten sorumlu tutulmak, sınav olmak, başarısızlık. Dersi ben mi yarattım oysa, tüm bunların temeli ise bizi işe sokmak, lakin sanıyor musunuz ki işe girdiğimde yine aynı şeyleri yapmayacağım? İnsan sıkışık olmamayı özlüyor, ekseriyetle bir pazar sabahı, tıpkı böyle bir pazar sabahı yoganın altına gömülmüş, sıcacık, uykuyla uyanıklık arası bir haldeyken yarına gidecek ödevler veya dünkü deneme sınavının berbat sonucu beynini hilti gibi delmeden insan olduğunu hissetmek istiyor. Bir klişe olarak da "İleride rahat etmemiz/mutlu olmamız için" var, bunu söyleyenler buna can-ı gönülden inanıyorsa benim için de bir sorun yok, ama sanmıyorum işte...

Başarısız oldum, çok da emin çıkmıştım üstelik, gerçekten de çalışmıştım; ilk defa bu kadar soru soruldu ve ben ilk defa olabildiğince fazla yapma hırsına büründüm ki sonuç ortada, utanmasa alnımın ortasında. Atılan ufacık bir mesaj, gerçi biz biraz doğal ve biraz haklı olarak, birazsa çaresizliğimizden bunda bir yanlışlık olduğunu düşünmekteyiz...
Kaydırdım, ya da bir şeyi başından yanlış öğrendim, belki de cevap kağıdını yanlış kodladım falan filan...
Bu başarısızlık beni yermiyor, gerçekten çalışıp sınava girdiğimde, soruları çözerken ve sınav bitişindeki cevaplarımın doğruluğuna olan inancımın pompaladığı sevincin neticesinin bu hüzün olması hayatın her insana her zaman sunduğu bir kırgınlık gibi değil işte...

Ayrıca anlamıyorum, söz konusu birini seçmek ise toplum niçin bunları baz alır, niçin kendimi ifade edebiliyor, insanları gözlemleyebiliyor, bunca duyguyu ustalıkla yaşayıp tecrübe edinebiliyorken benim matematiğimdir önemli olan? Biri size iki kere ikinin dört ettiğini söylerse mutlu olmaz hatta sizi salak yerine koyduğunu düşünüp kızarsınız, ama biri size şiir yazsa tebessüm etmeme ihtimaliniz azdır; madem mesele ileride mutlu olmak, madem öyle olduğunu iddia ediyorsunuz neden ipteki cambaz eder, düşene kadar panik, düşünce de rezil edersiniz insanları...
Allah'ın yarattığı pozitif bilim kimse yapmasa da orada duruyor işte, hep geçerli; ama benim yazdığım bu yazıyı şuan yekten silsem kim aynı kelimeleri aynı yerde ve anlamda kullanarak yazacak bulun, zira bulamazsanız ben de sizi başarısız ilan edeceğim...

04 Ekim 2016

Ne Mana?

Bazen düşünüyorum, az evvel bugün ben bir arkadaşla konuşurken kafamı öylesine çevirdiğimde az bana baktığını gördüğüm, anlık da olsa gülmüş ve şaşkınlıkla fakat hiç bir şey olmamış gibi kafasını çevirmiş kızı düşündüm örneğin...
Sadece düşündüm ama, imkansız bundan bir mana edinmek, kaldı ki benim manalarım teker teker boşluğa çıkmakta; beklentilerimin halüsinatif halleridir belki bu izlenimler, muhtemelen ve pek tabii yaşanmamıştır böyle bir şey. Buna kesin gözüyle yaklaşıyorum çünkü yaklaşmamamın sonucu çok zor oluyordu, hatırlayabiliyorum hala geçmişten bir şeyler...
Saat bulmuş dokuzu, otuziki delikli vicdanım yan flüt gibi sesler çıkartıyor ve ben bunları harflere dönüştürüyorum yorgun argın; vicdanım kendime, mahvetmişliğim yahut etki etmişliğim dahi yok zira birininkini, hele ki bahsedebileceğimiz kişi bir kadınsa. İğne deliğinden çekip alıyorum sanki olmazları bir bir, olmayacak diye bakıyorum olmuyor, olacak diye bakıyorum ve yine olmuyor; artık demin bahsettiğim gibi durumların da yalnız birer yanılma olduğuna eminim, en azından gibi davranıyorum...

İşin korkulur yanı; bir gün harbiden birinin seveceği tutacak falan, o böyle kendini gözüme sokacak ama ben onu kendi kuruntumdan ibaret sanacağım, belki adım kendini beğenmişe dahi çıkacak lakin bilinmeyecek ben içeride kıvranmaktayım...
Bunun işin imtihan kısmı olduğunu sanmıyorum artık, daha da fazlası; eğer öyle bir şey olur ve tam anlamıyla kayıp gidersek birbirimizden her kimse onunla, ben her pencereden baktığımda onun ışığı kapalı, perdeyi her çektiğimde eve giriyor olacaksa bu kader değil, makus bir kederin arifesidir ki kederden kasıt yalnızlık. Sanki yalnız değilmişim gibi yani, istemediğimi iddia ettiğim manaları kendim mi uydurdum yoksa gerçek mi bilmeksizin içimde her defasında gözüme baka baka hür hür uçan aynı kelebek, neden hiç ölmez?

Yanlış anlamak, yanlış anlaşılmak ya da anlaşılmamak, anlamamak da, doğru anlaşılmışı yanlışa çevirmek bilmeden, yahut anladığını yanlış sanmak. Hepsi... Ben sevdaların salağıyım, çakamadım bir türlü köfteyi, öyleymiş gibi gözüksem, bunu benimsesem bile çekemedim inzivaya yüreği. Coşkunsun madem doğrusuna ol, madem uçacaksın uzaya değil göğe çık yoksa öleceksin; tutmuş dün bir kızı beğenmiş hafiften, Allah'tan hafif ha, zira bugün bir öğrendik kız herhangi birini sevmeye karşıymış, yani sevmeye demeyelim de zamane gençlerinin çıkmak dediği şu şeye; doğrusu şudur ki ben onlardan değilim, benim çıkmam bel bağlamak olur sevdaya, yemin içmek falan olur, eminim ki o da benim olmadıklarımın ilişkilerinden tiksinip böyle bir tavırdadır, lakin gel de anlat...
Kim inanacak, olsa olsa bizim hikayemizi bilen birkaç dost, onlar da zaten bizden; tutup herkese aynı şeyi baştan anlatmak da sıkıcı, üstelik de kanıtlayamam güzel seveceğimi gülümseyerek bilmem ne, yakışıklı bile değilim zati öyle...

Birbirine zıt bu ikilemlerden çekilip alınmak, içimi halka arz edip dokunmasını sağlamak adına; sonuçlanmayacağını bildiğim klişe bir yazı daha...
Açık olamıyor insanlar, bir şey de diyemiyorum ondan; herkes acımasız biraz, farkında veya değil; herkes korkak biraz, ben de korkak pek. Sevmeye korkan ilk insanı kim korkuttuysa Allah onun bin türlü belasını versin başka da yok diyeceğim; ben susayım şarkı konuşsun, "Bakışların bana biraz cesaret versin, korkuyorum sana aşktan söz etmeye ben. Bir sevdiğin varsa ne olur söyle..." lafları boşuna yazılmış olamaz, lakin ne mana bu? bu hayat bu? bu düş ve um? Son olarak da bugüne kadarki bütün doğru anladığım ama yanlış sandığım kadınlar, ne demeye söylemediniz sanki, bari bir arkadaşa bir şeye söyleseydiniz; siz de mi yoktunuz yoksa, gerçekten mi kimse sevmedi beni? Sorduğuma bakmayın ben bu gerçeği ezberleyeli 16 yıl artı sekiz saniye oluyor, yine de bu soru ürküttü, yanıtıysa öldürecek...

İstirham ederim bu şarkı eşliğinde okuyunuz, gerekse birkaç tekrar ile...

03 Ekim 2016

Dilin Kemiği

Bugün öğle arası volta atıyordum yemekten sonra, yanisi yalnızdım sınıfta ve çıktım dışarı; yan sınıfta bir kız, o da öyle tek başına, camdan bakıyor. Şaşırdım, neden şaşırdım, çünkü daha önce bunu benden başka yapana rastlamamıştım. Kim bilir aklından neler geçiyordu, ne derdi vardı, belki de derdi yoktu direkt o öyleydi, tıpkı benim gibi, zati muhtemelen de benim aynı şeyi yaparken düşündüğüm milyon şeyden birini düşünüyordu o da, örneğin ölüm, yaşamak, insan olmak, yalnızlık, aşk...
Aşk dedikten sonra bu cümlenin nereye gidebileceğine az çok aklı ermiş okuyucularım var ne mutlu, ondandır ki direkt lafa gireceğim; belki o da birini bekliyordu, bekleyen insan böyle olur çünkü bilirim, ama öyle dümdüz var olan birini değil de benim gibi bir meçhulü bekleyenler; buradansa hareketle belki de birbirimizin beklediği olma ihtimalimiz doğar tabi akıllarda, ancak bunu canlandırmak istemiyorum kafamda...
İnsan kendi gibisini zor buluyor onu diyeceğim, zor mu zor ama buluyor mu? kısmen.

Anlaşılmadığımız dünyada bizi anlayabilecek olanın birkaç adım ötemizde olduğunu anlamak üzerine kaç deniz mili yol gitmek gerektiğini bilseydim üniversite sınavına girmeme gerek kalmazdı sanırım... Peki ya bu kendimizi andıranın ve anlaşılmanın etkileyici olması? Kafam karışırsa bundan karışır, dilin kemiği yoktur çünkü; çünkü tanışmamışızdır ve ben tanışmadığımız için ona basit bir afiyet olsun bile d(iy)ememişimdir, demediğim için de tanışmamışızdır; ortak arkadaşlarla bir araya gelmek falan filan, bu olsa bile aynı etkiyi vermez. Zira biliyorum yoldan geçen biri bana selam verse bir sevindirik olurdum çünkü belirsizdi, ama biraz olsun tanıdığım birinin selamı da hoş olmasına rağmen normal oluşu büyülü olmasını engelliyor; iyi ki de engelliyor zaten, düşünsenize...
Aklımda bir soru, yarın aynı şey olsa bu cümleyi kurar mıyım, bu çok basit cümleyi; yoksa onu kafamda günümüz insanına uyarlayıp kafamda benim hakkımda düşünme ihtimali olduğuna inandığım bütün olumsuzlukları gözden geçirip susar mıyım; en basitinden durup dururken sana selam veren bir karşı cinsin kötü niyetli olduğu fikrine kapılmayı düşün, eğer erkeksen bu biraz zordur ama kadınsan... Biz o dünyayı anlamanın peşindeyiz zaten...

İhtimallerin dilime etkimesi, keşke dilin gerçekten kemiği olmasa, yani yok zaten ama demin ters anlama çevirdiğim bu deyimi doğru anlamıyla ve kendi lehime hem de mecazen olmaksızın gerçekleştirmek imkansızlığını yitirse. İhtimallere boğulmaktansa söylesem aklımdan geçeni ve doğru yanlış saçma sapan her ne olacaksa olup bitse eski günlerdeki gibi...
Tempomu kaybettim, normalde bunun ardına bir "yaşlandık" yapıştırır maytap geçerdim kendimle ama gariptir şu an kendimi kandırasım yok; yara aldık, elimizi dokundukça yandık hayata, bir süre sonra dokunmaktan korktuk, sonra hayatı istememeye başladık, isteyecek gibi olduğumuzdaysa unutmuştuk...
Bu da kısa bir yazı olarak tarihimdeki yerini alacak, zira düşünmek daha uzun sürecek...
Ama ne düşünürsem düşüneyim yapacak gibiyim, ki siz bunu aşka çekmeden söyleyeyim aşka dair bir umut beslemeksizin; ben bugüne böyle geldim bundan sonra da böyle gideceğim, artık ırgalamıyor işte dedim ya, unutuyorsun...

Dil şad olsa, gönül rahatlasa, varsın olsun bacaklar aynı kalsa; meselem bu bacaklar gerçi, farklı olurdu biliyorum pek çok şey; bu saatten sonra sıfır bile olsalar buna alıştım gerçi, başka bir hayata alışana kadar da bilirim ömür tükenir. Dert etmem ondandır bunu, arada bir düşünürüm olsun o kadarı da; onu düşünmesem başka bir şeyi düşüneceğim, birilerini düşüneceğim falan filan ve illa ki kota dolacak, tıpkı bizim evin interneti gibi. Sonra bütün gün kafası yangın yeri dışarıdan mezarlık biçimli bir adam ne ilgi ne dikkat çeken, dolaşacak boşlukta boydan boya ve düşünürken bir cam kenarında dilsizler gibi(lakin kemikli) aklına o kız gelecek ve yine başa...
Tüm bunlardan sonra adım atmak, seyri değiştirecekse olur; korkum değişmemesidir...
Her ne olursa olsun amacım anlaşılmadığını düşünen birini anlamak olacak, duygularına dokunmak; kimse yetiştirmedi ama böyle yetiştim ben, nasıl olduğunu bilmem, muhtemelen de uzun hikayedir. En azından onu anlarsam, bu dünya biraz daha gülünç kalmış olabilir dipte bir yerde ve ben; artık bir şeyleri saklamak amacıyla değil de, dümdüz kendi amacına hizmet eden sade, belki de daha güzel gülüşler barındırırım dudaklarımda...

Arkadaş ve Geçmiş

Dünya neden benim etrafımda dönüyor sanki, daha bundan bir önceki yazım "Ama Gittim"i yazma sebebim olan kadın, yakın bir dostumun okuluna gitmiş. Bunu birkaç gün önce yapsaydı ya, ben oraya gitmeden, onu görmeden önce falan; belki de sırf o gün bir arkadaşın zoruyla oraya gittim ve onu görmek durumunda kaldım diye gitmiştir oradan; olur ya, kafa sonuçta bu...
Bana bu durumu dostum haber verdi, oysa kızgın; sebebini sorduğumda bana "Sen benim arkadaşımsın" dedi. Normal bir durumda normal bir insanın buna sevinmesi gerektiğini ben de biliyorum ancak sevinemedim işte, olmadı, beceremedim; çünkü aklımda binbir senaryo vardı-boşuna dramatik yazarlık okumak istemiyoruz-, mesela bir gün bir tartışma çıkabilirdi, buysa ya benim yüzümden olurdu ya da ilerleyen safhalarında konu bana gelirdi. Sözlü kız kavgası görmeyen arkadaşlar bu kaygımı yersiz bulacaktır, ama bir dizi mümküniyet yine bende düğümlenmiş durumda ve evet bu yeni bir kelime...

Arkadaşımın ona benimle onun arasındakiler yüzünden kızgın olması doğru değil, ama pek çok şeyi diğer herkesten çok bildiği göz önünde bulundurulursa haksız da değil... Diyemiyorum bir şey, elim kolum bağlı; belki de bu çok yersiz bir kaygı-umarım ve inşallah-, lakin öyle bile olsa önümü göremeyişim o kadar çok ki kendimi bundan alıkoyamıyorum. Tartışmaları falan filan da değil benim umrum, tek düşündüğüm dostum; çünkü o kadın, ister kötü niyetle yapmamış olsun hiçbir şeyi isterse de zebaninin önde gideni olsun benim için önemi yok. Ama bir şekilde, özellikle de benimle bağlantılı bir şekilde dostumun hayatında da bendeki kadar asla olamayacak olsa bile kötü izler bırakırsa o yazıda sustuğumdan söz ettiklerimi, daha da kötüsü hiç söylemediklerimi bile ağzımı açıp gözümü yummak suretiyle tek çırpıda tükürürüm. Bu kimse için iyi olmaz...
Bu bu kadar kısa bir yazı işte, umarım uzatacak sebepler doğmaz, ya da doğmadan ölürüm...

30 Eylül 2016

Ama Gittim...

Bu yazımı "Eski Okul" yazımın devamı mahiyetinde değerlendiriniz...
Zira iki hafta oldu o yazıyı yazalı takriben, bense elinde sonunda Emir'i kırmayıp gittim oraya. Peşin peşin söyleyeyim bir daha da gitmem!

Daha kapıdan girdiğimde onu gördüm abi, oysa sevgilisinin yanından elini bırakıp kalktı, koşarak benden tarafa geldi, -tıpkı filmlerdeki gibi- lakin bana değil... Gelmesin de zaten istemez, aman uzak olsun; ah ulan Emir! Sana da yazıklar olsun, ne demeye götürdüysen beni o eski cehenneme sanki...

Beni gördü, baktı, ben de onu görmüş bulundum, baktı, baktı ve bir daha baktı. Okula girdik, merdivenlerden çıkarken arkasını döndü; hiç değişmemişti yüzü, ben kendimi biliyorum mesela benimki değişmişti, suratsız lanet bir herif olmuştum, bir dönem iyi gibi hatta bir dönemse gerçekten iyi oldum ama o dönemlerin izi hep kalmıştı; hani bir de kelimenin tam anlamıyla şeytan tüyü, bilincim biraz az olsa, biraz olsun unutkan olsam mesela, tüm bunları yapan sanki o yüzün sahibi değilmiş gibiydi. Ben onun yüzüne baktığımda aşık olduğum kızı gördüm, ama o gördüğüm dışında her şeydi, şükür beynim tuttu beni...

"N'aber?" dedi her zamanki iyiye mi kötüye mi alamet bilinmez gülümsemesiyle, bunu sanki herhangi birini çevirip saat sorar gibi yaptı.-bir arkadaşım "ya ne diyecekti?" dedi haklı olarak, mesela susabilirdi, susmalıydı; zaten o hiç olması gerektiği gibi davranmamıştı ki, mesela bir ara da sevmeliydi... Neyse.-Ben de dönüp "Bana ne hakla n'aber diyebiliyorsun?!Hiç canın acımadı dimi, hiç umurunda değildi, düşünmemiştin bile ve eminim çok da eğlenmiştin, öyle mi?!" gibi cümleler sıralayamadım, bunu yapacaktım, örneğin "Hiç için cız etmedi mi?" diyecektim ama sustum, örneğin bu yazıyı okuyup kayık bir ağızla "Edebiyat yapma yea" diyebilecek herhangi kimsenin ağzına vuracağım küreğin sertliği kadar sustum... Ya öyle bir sustum ki, bunu yapabileceğimi bilmiyordum; tusunaminin tam şehrin kıyısına geldiğinde olduğu yere direkt düşmesini ve şehre tek bir damla bile düşmemesini düşünün mesela, bunun gibi ama daha etkileyici... Kimse etkilenmedi tabi, kimse sustuğumu bilmiyordu, konuşacak olsaydım diyecek bir şeyim olduğundan haberleri yoktu çünkü. Susmazdım bakmayın, tam da korktuğumu yapardım. -çünkü o an bunun olacağını hissettim, lakin kılım kıpırdamadı- O böyle yaptıklarından habersizken, umurunda değilken yahut her ne zıkkımsa artık... Eğer orada başka insanların neşesini sömürme ihtimalime karşı gelmeseydim rahatlardım ama kalan her şey tahribat olurdu...

İki gündür turuncu desenli beyaz bir gömlek giyiyorum, metreler öteden fark edebileceğiniz bir gömlek. Bunun birinci nedeni zevk, ama ikincisi insanların size baktığında üzerinizdeki gökkuşağından her ne kadar tarumar iseniz onu görmeyişi...
Büyün hayatınız, şu an bunu okuyor olduğunuz hatta tam ortaya yazdığım bu s harfini okumaya başladığınız ilk saliseden taa anne karnında var olduğunuz ilk ana kadar hepsinin birleştiğini ve bir insan olduğunu düşünün, ardından da onu gördüğünüzü; ben o insanı görmüştüm, oysa beni unutmuştu... Unutmak dediysem hiçbir unutmak ki unutmak değildir, sadece şu yazımda yazdığım gibi bir şey beklemiştim hakkım olarak, hakkım çünkü bugün 30 Eylül 2016 Cuma günü ve ben okuldan gelir gelmez bu tertemiz sayfayı ona ayırdım, bu berbat bir şey...

Aklımdan ihtimallerin geçip geçmediğini bilmek ister gibi bilinçaltınız; ve evet geçiyor, muhtemelen geçmeye devam edecek. "Belki de öyle değildir", "İsteyerek yapmamıştır" ve bilmem ne bilmem ne, tüm bunlar da pişkin pişkin onun bugün gördüğüm o masum yüzüyle kendini bağdaştırma çabasında, ben yine deli, ben hep deli zati...
Yine de bu gün hakkımda ne düşündüğü bilmek istediğim bir şey olurdu, ama yalın ve yapayalnız bir merak olarak sadece, altından bir şey çıkarmaksızın, "Haa öyle miymiş? Tamam." gibisinden ve de bu cümlenin noktasına en ufak bir tebessüm dahi sığdırmadan...

Şuan daha bu yazıya bir ad bile biçmemişken söylemem lazım gelir, beş para etmemiş meğer; aşkımız, bine yakın yazı-şiir, acılarımız, göz yaşlarımız, biz, yaşayıp yaşattıklarımız, harcadığım 3-4 sene ve artçı sarsıntı misali böyle günler... En kibar ifadesiyle bir erkek cinsel organı kadar, kusura bakmayın ama içimden geçeni buraya koymam gerekirdi. Keşke bu gün ortam olsaydı da dediklerimi yapsaydım örneğin, filmlerdeki gibi bağırıp çağırsaydım, herkes bana baksa umrum olmasaydı, vakti zamanında da olmamıştı teklif ederken... Filmler gibi kussaydım öfkemi hüznümü bir arada ve birbirinden ayırt edilmez şekilde, öyle ki birileri de arkaya bir fon müziği koysaydı, o da bu olsaydı... Ama işte... İçimde kaldı, kalması gerektiği gibi bile olsa...
Gitmem umarım bir daha, görmem umarım bir daha, duymam umarım bir da...
Ah...Af...

Af bana yakışan bir eylem, tam ettiğim anda güzel duruyor üstümde; ama şimdi bunu düşünmek istemiyorum, zaten yapmadıklarımdan yola çıkarsak yeterince düşünceli bir adamım ve bugün fazlaca düşündüm. İşin düşünülmez yanı affet kurtul gibi bir şeyin olmaması, vicdanım güller gibiyken ihtiyacımın artık unutmak ve önemsemenin birkaç boyut üstü olması, ama var olmaması. Susmak...

N'olur bunu dinleyin dostlar...

Sen... Bu uzun yazıyı okumaya cesaretin olursa, hiç bir şey anlamayıp sana olan bu öfkeme kızarsan; defol. Sana bir açıklama borçlu değilim, sense bir ömür borçlusun bana, ama hayatımın kalan yarısında-artık her ne kadarsa-kaderce bile karşıma çıkmazsan bu borçtan razı olacağım... Burada "Allah belanı versin!" diyecektim birkaç satır daha, ama değmez, ben de öyle bir adam değilim zaten, seni şanslı kılan da bu, okur okur gülersin belki; yüzünde gördüğüm küçük kız çocuğundan en ufak iz yoksa şayet kalbinde, ki yoktur bilirim; olsaydı aşık kalırdım zaten bunu herkes bilir, bir Alptuğ Dağ klasiğidir...

İçim rahat, nasılsa bu hikayenin klişe hikaye "senelerdir dargın ama aslında birbirini yanlış anlamış insanlar" ile bir benzerliği kalma ihtimali yok...

Aslında o gün, ikimizin de aklından geçmemesine karşın her şeyi ama en ufağını dahi unutup sarılsaydık tek bir an... Bilmiyorum...

Bu da... Ne bileyim, belki aklına bir şeyler getirir diye...

28 Eylül 2016

Beklemeliydim

Yalnızca aramızda kalması kafasıyla sevgili dostlar...

Birini beklemem gerekiyordu bugün, kapının önünde beni bekleyen bir araba vardı; içimden bekleme sebebimin çok da önemli olmadığını düşündüm bir süre sonra, zaten takriben bir iki dakika belki beklemiştim; arabaya bindiğimde anladım ancak, bekleme sebebim olmasa bile, beklediğim kişi benim için önemli olabilirdi. Bu lafı sündürmeyin bak, çeşitli anlamlar yüklemeyin-doğru dahi olsalar-. Size anlattım çünkü bir yanlış yaptım geldi gibi, yanlışları çoğu zaman size anlatırım bilirsiniz. Salaktım çünkü düşünemedim, birine bekleyeceğim dedikten sonra onun gelip beni orada bulamayınca ne hissedebileceğini düşünmedim; daha da kötüsü düşünmeme bile gerek olmamasıydı, vakti zamanında ben de beklemiştim çünkü, galiba geçmişi unutayım derken tecrübeleri de unuttum...
Siz beni anladınız biliyorum, yani şuan aklımdan geçen onca ince cümleyi sıralamak istemesem de buraya, anladınız. Şimdiyse gerçekten aramızda kalması gereken kısmına hücum ve kahır ediyorum meselenin...

Ben, o bir avuç ahmak ben... Gelmezse ve unuttuysa gibi fikirlerle, normalde hiç yapmayacağım ama nedense bugün bir şeyin kanıma girdiği boşverme haliyle çekip gittim gibi oldu sanki. Kadınlar kadınlar deyip durur, millete ahkam keser ama bir kadını ortada bırakmış gibi oldum bugün...
En fenası da ne biliyor musunuz? Hala beynimin diplerinde bir nokta bu durumda kendini ferahlatmak için eski defterleri açıp beklediğim ve gelmeyenlerden dolayı böyle bir şey yaptığımı savunuyor, bunu hissedebiliyorum. Ne farkım kaldı şimdi onlardan benim?! Tamam o mevzu aşktı, aşkım da yere batsın zaten benim!
Peki sakinleştim... Ayıp ettim ama, eşek gibi farkındayım, kendime inanamamakta ve yine kendimden utanmaktayım. "Baktım yoktun" dendi ve ben sanki birini hayal kırıklığına uğratmış oldum, bu belki ilk defa oldu ama ne önemi var, Alptuğ Dağ bugün birini hayal kırıklığına uğrattı... Düşündüm de sankisi bile yok, ben bunu nasıl yapabildim? Ölür müydün be adam, incilerin mi dökülürdü? Güçlüsün şöylesin böylesin eyvallah da, içinden çıkamadığın beynine yenik düştün ve şimdiyse ondan azar işitiyorsun...

Telafi edermişim, buna kendim de inanıyor muyum? Etsem bile... Bile'si bir bugün etmeyeceği, bir olayın ancak benzerinin gerçekleşebileceği gibi olumsuz gerçekler silsilesi...

Tamam beklediklerim gelmemişti, ama öyle oldu diye onu beklememi isteyenlerin gelmeyeceğini aklından geçirmek veya beklemeyi önemsiz bellemek nefret ettiğim ölçüde realist bir davranıştı, hayat bir genelleme, hele ki matematik hesabı hiç olamazdı; benim için yaşasın romantizm'di-şu Fransız ihtilaliyle başlayan romantizm-, lakin onu öldüren de bendim bugün...
Kendime bir ceza vermeyeceğim, buraya yazamadığım çoğu şeyin aklımda yer edinmesi ve benim böyle şeyleri unutmayacağım hesaba katılırsa, bana şans dileyin; bense tıpkı bugünkü gibi, içimin rahatlamasını da beklememeliyim...
Doğru bile olsa demiştim ya, onlar doğruydu; bunu bile itiraf ettim ama bak, hala rahatlamadı içim...

Ah be Alptuğ, neden çoğu konuda böyleliğini hiç eksik etmezsin; yapmak istediğinin tam tersini yapmak gibi, içinden geçenin tersini dışa vurmak gibi... Bunu kontrol edemediğini biliyorum ama bilmem yetmiyor yazık ki; çünkü hem ben senin içinden ibaretim, hem de bir başkası bunu bilse bile ona mantıklı bir şekilde açıklayamayacağını biliyorum. Mantık yok bizde çünkü, alabildiğine duygu var; duygu kabuğumuzun dışına çıkana dek ölüyor, bu sert, duygusuz, kaba ve inceliksiz kabuğu biraz incelttiğimiz zamansa bu dünyada dayanıklı kalamıyoruz. Sonrası kuyu hesabı, birilerinin gelip kalbinin başka türlü attığını, gözlerinin başka bakmak istediğini ama o bakışı başkalarının görmesini istemeyişinin daha ağır bastığını keşfetmesini bekle dur ondan sonra böyle, bugün beklemediğin gibi, senelerdir ve seneler daha...

Beklemeliydim, keşke...

Kaydol: Yorumlar ( Atom )