2016'da bitiyor, her ne kadar 31 Aralık akşamının 20:52'sinde olsak dahi bitiyor işte, bir şeyleri dank etmek için 12'den medet ummak biraz umutsuzca geliyor bana. Açıkçası içimde bir sıkıntı, o da bu seneye çok alıştığımdan falan filan değil ha; saçma gelecek, çok saçma gelecek ve hakikaten de öyle, fakat zannımca bunun da sebebi yalnızlık. Bu seneyi gözden geçiriyorum,

*Aşağıdaki şarkı eşliğinde okunması tavsiyedir. Alacalı lafların meşrebi olmadığı gibi ben de yalnızım, aynı ilahi takdirde istisnasız tekerrürler halinde ve sevip de sevilmemek neticesiyle, üstelik üslup kaygısı dahi gütmeksizin, alelade ve destursuz, saçma sapan ancak kurgusuz. Yahu insan bazen, nasıl desem... Her şeyi bir şekilde gerçekten ifade edebileceğinin farkına varıyor -ya da bir nevi özgüven mi geliyor bilemedim-

Gitsem, desem ki ellerimi tut... "Tut bak, düşerim şimdi, tut!" desem. Giderim gitmesine, hatta çoktan gitmiştim dahi; lakin gelmeyişi var, tam orada bulunup bulunup susması var deli eden, göz temasından dahi kaçınması, bana aşağılık bir yabancıymışım hissini veren -aramızda kalsın ki bu çok kötüdür- bütün o etkileşimsizliği... Bir umut, sanki bile isteye gelmediği fikri yalanmış gibi düşünmelerim, azar

Anlamam ne hikmetse hiç, betim ihtiyacı doğuracak denli kaba taslak bir beyana muhtaç kılınmış olsa dahi mevzubahis olan sevmek, öyle ya da böyle bir açıklama yapmayı nasıl hak etmez? Hak ya da haklıdan ne denli söz edilebilir yahut bilmem ki. Zaten kırk yılın bir efsun gibi sakındığın çözümlemesi de doğrudur yazık ki; bazen birileri anlat der, anlatsan gideceklerini

Kafam karışık, bunu şimdi geceye yoruyorum, yarın ertesi günün pazartesi oluşuna yoracağım, pazartesiyse belki bir kadına, salı günü yalnızlığa; derken en sonunda yine ben, ta kendim, kendi kendimi bir yerlerde yorgun bulacağım, tutup kaldıracak gücüm olacak mı Allah bilir. Garibime gidiyor yani ister istemez, insanı yalnız kendinin fark edebilmesi, özelikle de bir kibrit çöpüne karşı bile üstünlük barındırmadığı