Özlemediğimi çok iyi biliyorum hiçbir şey ve kimseyi, hatta el artırmam gerekirse, artık ansızın karşımda dahi görsem bazı insanları, en ufak değişim olmaz halimde, yaprak kımıldamaz; asli düşkünlüğüm bariz eski kendime benim. Ha şundan da eminim ki ben hala aynı kişiyim, çok çok dikkat ettim zira sadece buna; çaresizce bana yapılanları anlamlandırmaya çalıştığım dönemde dahi bokunu çıkarıp kötülerle empati kurmamaya, kendi derdini başkasından çıkarıp faillerinden farkı kalmayanlardan olmamaya... Hep düşünüp durdum biliyor musunuz, değişime karşı soy adım gibi dikili öylece durdum ya...

Aynı kişilere olmasa da aynı duyguları aynı yoğunlukta yaşayan yeni ve çeşitli anlamlarda daha büyük biri olmak da sorunmuş halbuki bir nebze. Bana hiç sunulmamışlarsa da yalnız iki seçeneğim vardı: Kaskatı bir taşa dönmekle, ikide bir geçmişe saran sulugöz olmak, ben "diğerleri için" ikinciyi seçtim, ayrıca ilki çok klişe ve sonu da bir boka varmıyordu belli. Benim özlediğim şey o eski temiz duygularım da değil esasen o yüzden, inanabiliyor oluşum.

Şimdilerde içimde sakin bir paranoya, bu ki birilerine güvensizlik biçiminde olmadığından, ortalığı velveleye vermemi sağlayacak bir zarar asla üretemeyecekse de; çeşitli konularda, yapılan yahut yapılmayan ufacık bir şeyden, o şeyin geçmişteki bambaşka bir şeyle dudak uçuklatıcı benzerliğinden ötürü... Çok korkarım hep, aynı filmi baştan mı izleyeceğim diye. Oldu çünkü birkaç kez, evet birkaç kez; sıradan bir insanın hayatta ancak bir kez olmasına ihtimal verdiği fakat ister istemez tekrar ederse kuruntusunu yaşadığı şeylerde, birkaç kez doğruladım paranoya sandığım işaretleri ve şimdi... Her ne zemine bassam, sanki altı su, anlıyor musun beni?

Bir kez olsun yeniden kapatabilmek isterdim gözlerimi birilerinin hayatlarının sağ koltuklarında, bak yine diyorum bu onlara güvenememek değil, kendimle de bir derdim yok inan ki; sadece bir tür huylanma, zihinsel bir refleks, belki de istemeden şartlanma.

Keşke bir kefil, garanti, bir şey olsaydı böyle durumlar için hayatımda; "X asla ama asla y gibi olmayacak." gibi ütopik yeminler edebilseydi ve en güzel ihtimal de ne biliyor musun? Böylece zamanla X yerini alsaydı Y'nin ve bir noktada Y gerçekten hiç olmamış, tam manasıyla, bütün boktan iziyle unutulmuş olabilseydi. Ben bunu yapabilirim, inan bana; açıkçası hayret ediyorum kendime öz inancım hususunda bu aralar ama birilerinin iyi etkisi var, ah bir de o dayanaksız ve tıpkı dayak yemiş bir köpeğin diğer her insana duyduğu misal ürkekliklerim olmasa.

Doludizgin sevmek isterdim.

Bazı şeyleri eksik olarak görmüyorum artık benden koparılan, aynaya bakar gibi seyre dalmıyorum içimdeki boşlukları, boktan bir kayıp puzzle parçasıymışçasına önem affetmiyorum uzun süredir; zira eksik sandığım halimin de tamam olduğunu anladım çok iyi, uzun da sürse vardım farkıma, yeri dolmayan şeylerin yerlerini, bizatihi yerlerinin dolmayışının doldurduğunu ve bunun ben yaptığını beni.

Ah eski, içi boş, riya ve yalan dolu dostluklarım, ah incelikten nasibini almamış yüksek yollarım, kapaklandığım Ankara kaldırımları, çok uzun süredir önünden geçmediğimden olsa gerek bana bir şey hatırlatmayan köşe başları... Bir daha teklesin istemem zira kalbim, bir daha eskinin münasebetsiz bir anısına, kör kötü birisine denk gelirsem biliyorum... ölebilirim.

İyiyim gibi geliyor uzun zamandır, aklıma gelmeyi bırak kasten düşünmem dahi üzmüyor bir şeyleri ama yıkılır sanki duvar, itin biri yaslanırsa tutup, eski bir dost belki; sahi eski diye dost mu olur Allah kahretsin albayım, peki ben değil ama toy bir insana nasıl açıklayacağız şimdi dost olmayanın eskiden de olmamışlığını onca tatlı anısına rağmen ki?

Bir süredir atlatmış, iyi durumda, yangısı alınmış biriyim 

Bunu biliyorum, kendimi seviyorum, her şeyi anlıyorum da

Doğrusu korkuyorum, hak etmeyeni hsk etmediği biçimde

Es kaza görmekten mutlu mesut ve hatırlamaktan, hiç ellenmemişliğimi

Siktiret okuyucu,

Yani ben de bir ara denerim işte onu diyorum.

Başka biri olmayı, şiirdeki gibi dar çevre yitiklerinde önem kazanmayı, büyük çoğunluğunu zaten -yazık ki- başardığım unutulmanın herkese yayılmasını, bir noktada sadece cismen varolmayı ve artık bunu sorun etmemeyi belki de tam tersi ne bileyim, ölmeyebileceğim her yerden atlamayı; denerim işte bir ara, fırsatım olursa sevip "sevilmeyi", kadirşinas, kalıcı, yakın, yüksek, temiz, nitelikli bağlar kurmayı, öyle devamlı ölme halinde gibi hissetmemeyi, bir şeyler güzel giderken dahi çok yakında nasıl ters gideceğini bal gibi bilmemeyi bu denli, yanılmamayı beklentilerimden, alışmayı insanlara, kendi kendini dinleyerek kuruyup giden vasıfsız itin teki olmamayı, karanlığa bu kadar yakışıp her yarayı anlamamayı, adeta aslım gibi bilmemeyi, her yitik ve yalnızda bir sarılma aramamayı, her kuyunun başında içinde olanlar için nöbet tutmamayı... 

Kimi kandırıyorum ki, biliyorsun ne elimden gelecek ne deneyeceğim; geçiştiriyorum seni, bakma en çok da kendimi, zira hiç fırsatım olmayacak, keşke daha da olmasaydı, kaldırmasaydım başımı hiçbir meşgaleden de, boktan bir kobay hayvanı gibi hiçbir mevzuya, hiç ama hiç kimseye değmeden, tanışmadan, bilmeden, öylesine var olan berbat bir yaşam formu gibi sorunsuz ve sessiz geçip gidebilsemdi.

İnsan var olmayı da, "biri için" biri olmayı da, bir hiç olmayı da var gücüyle beceremiyor ne acı; belki de bu yalnızca benim acılığımdır, yaklaşanın tadını duyumsayıp kaçtığı, sanki Dilovası'ndan geçiyormuşçasına genizlerin, belki daha da derinlerin yandığı; yangından kaçan insanları nasıl izah edeceksin yanan ağaçlara, "Senden kaçmıyorlar." ne fark edecek yahut onun için? Bir ağaç olsaydım, yanmak merkezinde olurdu odağımın ama benim aklım kaçanlarda işte, bu düşünmek yaşlandırdı beni, bil.

Gerçekten orda mısın bilmiyorum? Her gün bu yazıları bilmem kaç kişinin okuduğuna dair aptal istatistiklerden başka hiçbir şey görmüyorum ama tam bu satırların üstünden, üstün körü biçimde geçmeyen biriysen lütfen benimle iletişime geç, sanırım buna her zamanki kadar ama en çok da bugün ihtiyacım var. Ha sana ne söylerim bilmiyorum, belki koca bir hiç ama şu kesin ki korkma ısırmam, yalnızca benden başka birilerinin de "benimle" "var olduğunu" bilmek gibi önemli ve en de acilinden bir derdim var.

Kapan ey hayatım, fazla gibi görünse de yetmez, daha kapan

Işıklı görünen geceler dahi aldatıcı, yalnız başkalarının uğultusu o sana vuran;

Kayıp git, çekil, düş... Hiç durmamış bir göçebe gibi, görülme, en temizi bu.

Çalma kapıları, bekleme, durma dışarıda; yalnız bir acaba ol, gaipten bir ses.

Başka türlüsü dalgalı bir beste, sonu belli yara; kolaysa önce ben ol, sonra peşin hükümlü olma

Bir ara denerim iyi hissetmeyi, söz de vereyim hadi;

Şimdi beceremeyeceğim, zaten dinleyemiyorum da seni, özür dilerim.

Her şey için, çokuncu kez.

Keşke cevabını bildiğim sorular tedavülden kalksa, hiç olmamış olsa(m).

Bazı insanları da -hoş belki yalnız bir tanedir ya (her anlamda)- kayırasım gelmiyor değil okuyucu; hani bembeyaz bir sayfa keşke olabilseydim, kendi dertlerinden, benim dertlerimden, kötü, buruk ve hüzün içerme ihtimali olan iyi de dahil her şeyden münezzeh kılabilseydim var ve de yok gücümle dahi.

Önceden kalbine yağan yağmurların tortusunu alabilseydim ne vardı, kendime de yer açılsın isterdim doğrusu amenna, istemez mi insan tabii ama... Ehemmiyeti en öncelikli ve incelikli olan, tek değen şeydi belki onun öyle böyle mutluluğunun tarafımca garanti altına alınması.

Tam da bundan işte, zarif bir valse ayak uydurur gibi bir ileri bir geri adımlarım, hislerimin mevcut sıcak, sımsıcak havayı dağıtıp yerini küllere bırakmasından ıslak bir köpek yavrusu gibi korkan kalbim var ya, aynı zamanda nihayet sesine uygun bir şarkı bulmuşken, daha da susarsa bir gün unutmaktan korkuyor konuşmaya ve konuşulmaya dair her şeyi.

Yine de çok iyi bilen biri olarak bu filmi, her şeyi bir daha mahvetmeyeceğim, neticede taş basılmış bir yürek nece daha kötü olabilir ki bir dostluk yahut ad konmaya dahi gerek duyulmamış denli mühim, baskın, gerçek bir yakınlığı; adı sevgi ve aşk gibi güzelce kavramlarla anılsa bile bir kalıba sokma inadıyla hızlı yahut yavaş biçimde -ne fark eder- hiç etmekten.

Keşke ben diye bir şey benlik duzleminde var olmayıverseydi diyorum bazen, en azından yalnızca onunla konuşurken; kendim olduğumu, ona karşı hissettiğim ve hoşlanma denebilecek lakin öyle dendiği takdirde de sanki ciddiyetsiz ve hafif kalabilecek muhteşem şeyi güç bela olmaksızın rafa kaldırabilseydim de dört yanım, ben bulaşmamış bir biçimde ondan ibaretleşebilseydi, bir şey ne kadar yalın olabilirse yani.

İkili ilişkilerimde kendimi bir leke hatta fazlalık olarak görüyorum nadiren de olsa, sanki biz denen şeyin bilinmezliği ve değişkenliği ister istemez zedeliyor karşıdakinin biricikliğini, odağı bölüp dağıtıyor gibi.

Şimdi anladın mı neden

Kayırmak istiyorum birilerini

Kendim ve her şeyden ayrı

Sevgim dahil buna en çok

Yalnız onlar ve benlikleri kalsın

Ben seyirci gibi, lakin değil uzaktan

Bir ömür bakayım, orada olayım 

Gözümü, elimi, desteğimi 

Asla ayırmadan

Adlı bir melek misali

O kadar da öcü görünmeyen şeyler var artık okuyucu, sanki bir tek onun olduğunu ve sımsıcak kucak açtığını gördüğün için, bir mecburiyetten ziyade anlamaya çalışmak yahut şans vermek biçiminde koynuna girdiğin, oysa evvelde kötü bildiğin birileri gibi düşün.

Parlak mavi oyuğuna yerleşip yaşamın, bir yok kadar azade seyrederken herkesi, görürken en hayvani yerlerini kravatlar, parıltılar içinde; ateşe vermek istiyorum tek kez gençliğimi, her şeyden geriye tek kalmadığımı, en iyi bildiğim şey ilan ederek; nazik ve anlar ellerce tutulu ilerlemek, düşmeyi tedavüldeki yerinden etmek nihayet.

Her şeyi anlıyorum artık ve en daha önemlisi belki, bunu yalnız yapmak istemiyorum; bir silah arkadaşı arıyor gönlüm birbirimizi ateş etmekten de ateş almaktan da uzak tutacağımız, bir suç ortağı arıyor aynı şekilde, tüm gün suçun neliğinden bahsedip suçsuz kalacağımız, yapmadığımız şeylerin olmayan günahlarını karşılıklı çıkaracağımız, geriye geçmişe dair ne bir hüznü, ne kini bırakacağımız.

Kendim dışında ve benim kadar etkili bir karar merciine, ek görüşe ihtiyacım var, asli bir hayata ve bu ancak mümkün başkasıyla; yüzümü döndürdüğümde görebileceğim birini, oradalık bilgisinin kalbimi teskinini istiyorum bunca zamandır yalnızca ve her şeyimle, birleşip yeni ve hep de taze kalacak bir bütüne vakfolmaya kefilim, neden sadece ben?

Şimdi herhangi bir şey için -ki bu olabilir tek bir cümle yahut bit savaş bitimi dahi- karşılık bulmak ön koşulu mudur anlamlı olmanın? Öyleyse ben anlamlı biri değilim ve tam da bu noktada ilk kez oturuyor taşlar yerine, kafamı ve kalbimi bu zamana dek yaranların her biri üstelik.

Elimdeki o hiç tanımadığım kalem mukavemet gösterebilseydi bana keşke, belki yazıyor olduğumla düşünce, his yahut her ne dersen adına o da değişirdi. Nedenini anlamadığım bir beyazlık yüklü bu gece, beyaz ki yalnız güzelle anılmaya layık da olsa mevcudiyet gereği; ait değil ya geceye, öylesine sakil ve yabancı ya... Yalnız ya.

Tersine mühendislik gerek bana, en başıma dönmeliyim belki, başıma toplanmalıyım bir kazazede gibi, ilk yanılgımı göğüs uçlarından ve yalnız kendim için, unutulmuyor bir revolver'la vurmalıyım, evet vurmalı bir çalgıyım, bozuk bir algıyım, yanıcı bir madde, koyu bir gündüz, maviden en uzak deniz gibi bir şeyim. En kötüsü se ne biliyor musun? Ben biliyorum okuyucu: Şu günkü aklımla dahi en baştan başlasam şimdi, buraya dahi gelemezdim hayatta; kalbim aynı ya zira, ha kızmıyorum da ona, seviyorum hatta ama onun iyi diye yaptığı ve gerçekten de iyi olan şeyler bizi öylesine kötü etkiliyor ki, içten içe sanki yük olmaya başlamış bir yaşlı gibi huzur evine göndermek istiyorum kendisini, olmadı bir ormana sürüp arabayı, yavru bir köpek gibi indirip de bakmamak ardıma, üstelik de val gibi bilirken onsuz kalacak benin bir boka da yaramayacağını.

İnsan öyle bir canlı ki, biraz bile düşünse illa varabildiği sonuçlardan birini hakiki gereklilik sanms eğilimi gösteriyor, üçüncü halin imkansızlığı ilkesini can siperhane savunuyor; bense bugün tam tersini yapıyorum, ilk defa herhangi bir plan, hayal, eylemimin beni "olması gerekenin" kıyısına bile getiremeyeceğinin asil bilincine vararak bu kadar net itiraf ediyorum bilmediğimi, ne yapmam gerektiğini bilmiyorum herhangi konuda, sen de bilmiyorsun -yani benimkini- ve en kötüsü de bundan da emin olmak işte, üçüncü bir şahıs dahi dışında kalacak denklemin hep, ben bilmiyorsam da bilen biri çıkmayacak ve bir gün...

Belki de risk alma biçimim sorunludur ha ne dersin? çelik zarlar mı taşımalı yanımda ve onları mı atmalı her bir kerer arefesinde; hiç mi bana bırakmamalı ya da, özgür iradem, sanki sırf benim olduğu için bile o kadar hak etmiyor gibi özgür olmayı. Ah benim determinist atmayı öğrenememiş kalbim, keşke yalnız ben olsam arkandan oldukça sıkıca bir kelepçeyle sürüklediğin. Kim dedi sana açılabilirsin diye ki?

Ah benim zararlı ve her anlamda sevgili kalbim, keşke senden başka birileri olsaydı kızmam gereken.

Ve saat ikisi işte gecenin, balkondaki o yalın tatlı rüzgara baskın gelen cırcır böceği sesi yer yer sekteye uğratıp varlığımı, en çok bana unutturuyor sanki beni.

Bireyselliği düşünüyorum şu sıralar ve konjonktüre göre bir acının maskelenmesini, misal geçim sıkıntısının yine bazı kaydadeğer dertleri anlık gibi de olsa örteyazmasını yani; yanmaya yüz tutacak dahi kuru kalmış ehemmiyeti misal -en azından benim nezdimde- dostluk gibi kavramların, en çok bu hiç çıktın çıkmadığı vakitlerde kendimken ve anlıyorken her şeyi -başta bağlar, duygular ve yaşanmayasıları önde tüm durumlar belki- artık birileri ile bir yaşamı paylaşma fikri, benim gibi biri için bile, adlı bir külfet biçiminde devleşiyor her gün.

Evlenmek örneğin, yahut eş dostla, herhangi birileriyle belirli ve açıkçası epey kısa bir uzunluğun ötesinde zaman geçirdikçe benliğimi yitirir oluyorum sanki; kendi kendimelik zehrini bir kere aldım ya, akıl hastanesinde zorla yutturulup bir de dilimin altının falan kontrol edildiği acı bir ilaç gibi bunca zaman düzenli aralıklarla geçti ya boğazımdan yalnızlık ben hiç istemesem de ve çaresi gibi görünerek her şeyin... Öyle yabancılaştım ve huzuru sadece, ölüme asla yaklaşmayan bir mutlak sessizlikte bulabiliyorum artık ne acı; oysa öyle böyle duygular beslemeyi, kadirşinas bağlar inşa etmeyi ne de içten isteyip bekledim onca yıl, neyden sonra bu baskın ve kesinlikle beni ben yapan hevesim kuru bir toprakça emildi bilmiyorum ki.

Oysa bildiğim bir şey var, güvenli sınırı çoktan aştım ve bu kadarı fazla biliyorum, kendini yalnızlığın korunaklı panjurları içine hapsetmiş çoğu kimse gibi bunun güzel olduğu masalını uyduramıyorum insanlarlalık her ne kadar üzerimde sakil de dursa, güvensiz de olsam ve ister geçmiş kaynaklı isterse artık bir şeylerin vakti geçmiş gibi hissettiğimden olsa gerek kimseye değin herhangi anlamda bir "onunlalık" arzusunu eskisi gibi yüce taşıyamasam da.

Birilerinin dostlarım olduğuna ve birbirimizi karşılıklı sevip önemsediğimize, el üstünde tuttuğumuza inandığım yıllar ne güzeldi, doğrusu onları öyle yapan da yalnız buydu ya; şimdi ne geriye baktığımda dönme dürtüsü uyandıran tatlı bir geçmiş, ne önümde devam ettiğimde bir şeylere değeceğine olan umut.

Bana tek gerekenin inanabileceğim birileri olduğunu bildiğim saatlerdeyiz şimdi.

Belki de kafamın kaldıramadığı asıl şeyimdir ben okuyucu, ancak ikincil bir şey yahut biri olmaksızın beklentiye uygun yaşayabilen bir beta balığından yoktur pek de farkım.

Yine de bir parantez gibi açılmak ve büsbütün yanılmak isterdim, gerçekten aşık olabildiğim, gerçekten birileri ile derin, sıkı ve kesinlikle kalıcı dostlukları yirmibeşimden sonra dahi olsa kurabildiğim ve bu defa doğru insanlara denk geldiğim paralel bir gerçekliğe uyanmak isterdim bu geceden sonra.

İstek dediğime bakma, cam kırmalık acillikte bir ihtiyaç bu ya;

zaten ne cam var ne ben değilim kırgın,

iyi ki varsın, bu yazıyı her kim okuyorsa.