Bir belediye otobüsünün takriben ölü camından dışarı bakarak yazıyorum bu yazıyı, üstelik yanlış yönden bindiğim için bütün Ankara'yı dolaşacak olduğum gerçeğiyle birlikte. 

Çok daha soyutlanıyorum böyle zamanlarda, kalabalıklara bakıp "Senin neyine" diyorum; ya cazip gelmiyor ya da cazip yanları çok uzak benden. "Kimsin" diyorum kendime, tamam insanlar insanlarla da, birileri birilerinin bir şeyi de, sen Alptuğ? Ait değilim, olamıyorum, ne benimseyebiliyor ne tat alabiliyorum. Camın dışındayım aslında ben, hep, biliyorum. 

Islak yollar, ıslak içim; tek başımalığımı vurgulayan neoklasik bir anlatı olsaydı bu hayatım, durmasın derdim bu otobüs; bir geçtiği yerden bir daha geçmeksizin, yolcu almaksızın, tam gaz ben ve yalnızlığım. Ama... 

Biliyorum bu otobüs duracak, inmem gerekecek 

Bazı şeyleri unutamayacağım, dinmeyecek

Kimler kimler olsa da yanımda; o günlerden beri, hep yalnız hissedeceğim. 

Doludizgin gidiyor olsam da şimdi, 

Bu bilgiyle ben, hep aynı yerde kalıyorum. 

Bu sefer dönmem ama...

Kararır önce gece, çekerim ipleri sudan, eskir

Kayıp olur adım, belki rüzgar da eser, yoktur ışık

İster gibi bakar sönük yıldızlar benim olmayanı

Hiç hatırlamıyor gibi olup biteni

Her ne vardımsa, yarım bile değil

Yokmuş

Bildiğim bilmediğim, 

İçinde boğulduğum

Benim sandığım -yokmuş-

Ben sandığım

Bu sefer dönülmeyecek yerde

Giden, yalnız biriyim ben

Başka türlüsü mümkün değil artık

Başkalarıyla bile, yanıbaşlarında

Yapayalnızım.

Çoktan alıp çıktım ceketimi hayattan

Bu sefer dönmem

Çünkü dönmeye, ait olduğun bir yer gerek

Kendi gözlerini duyabiliyordu, üzüntüsünden büyüyen yaşlar, akmadan buharlaşıyordu sinirden. İyi değildi ve önemi yoktu. Onları eline geçirse bir şey yapmayacağını ama onlara bir şey olması gerektiğini biliyordu, her ne olursa olsun bunun kendi durumunu değiştirmeyeceğini bildiği gibi.

Denemek istedi, yaktı yıktı ve olmadı; tersini denedi, sarıp sarmaladı dünyayı ama... Kendi dünyasını unutamadı, başından beri tek başına olduğu, bunu uzun zaman önce fark ettiği. Hala oradaydı aslında o, her şeyle arasında ince, acı bir duvar vardı; onun koyduğu sanılan, kimsenin o kadar da direnemediği...

Keşke o günlerden birinde noktalansaydı bu dedi, kendini bir artık gibi görüyordu epeydir, başına gelenlerden kalan bir artık. 

Hayalleri vardı ama artık boşa olduklarını biliyordu, elde ettikçe etti çünkü, başarılı oldu, istediği şeyleri aldı ama... Niye bir şey değişmemişti? Bugün ruh eşini bile bulsaydı, her an yanında olacak bir duygudaşı bile olsaydı; mutlu olurdu belki, değmiş bile derdi belki ama eksik kalırdı yine de. Çünkü şöyle diyordu: Herkes ancak kendi boşluğunu doldurabilir.

O kız da biliyor olacaktı bunu, bir süre sonra delirecekti, birkaç eski dostun bıraktığı kurşun deliği gibi boşlukları doldurup iyi edemediğini görünce onu, gidecekti; hem de herkes gibi, onu suçlayarak, iyi hissedemediği için. 

Ya hep ya hiç derdi dostlarıyla sevdikleri için, 

Hiçmiş.

Öğrendi, nefes alıp verdi, tepki verdi, yaşar gibi davrandı. Bitti. Kendi gözlerinde bitti hikayesi, hiç göremedikleriyle, bir daha görürse gözleri kararacaklarla. Çok yorgundu, bekleyeni de yoktu. 

Belirip belirip kayboluyorum kendi hayatımda

İhtimaller uydurarak... Anca öyle uyanıyorum

Gidiyorum gün be gün, baksana, ben miyim sahi?

Vazgeçtim, baksan utanırım yeni gözlerime, bulamasan ne beni ne kendini.

Alptuğ olmanın adı kaldı sadece, bir numarası yok çoktandır, albenisi yok. 

Hevesim, nefesim, sıcak hislerim, o dünkü güvenim, kırık da olsa sevgilerim;

Bir karton kutuya konulduğunda görüldü en son

Şimdi nerde kim bilir, epeydir soğuk burası. 

Hiçbir zaman bulamayacağım kadar kaybettim aradığım onca şeyin tarifini, geç kalınmış bir bulma bile benim değil artık. Savruldum, iş işten geçti.

Sanırım ben korka korka

Gözlerimle gördüm

Geri dönüşüm olmadığını 

Ey dünya beni de affedersin bir şekilde

Senden olamadım ama yine de biliyorum 

Bir zamanlar en çok bana yakışırdın. 

Şimdi ben; kötü, karanlık, çirkin

Her şey önemsiz, birden bırakmak tatlı. 

Ait değilim, ait olamıyorum

Kimseyi, hiçbir yeri evim gibi hissedemiyorum

Çoğu zaman bir rüya sanki,

Yanımdakilerleyim ama orda değilim

Dostlar, binbir iyi insanlar, bunu değiştiremiyor

Ait değilim, her şey yabancı geliyor

En iyi arkadaşları bile benden hissedemiyorum

Ki bu onlardan bağımsız, suçları eksikleri yok

Ev gibi gelmiyor hiçbir kavram. 

Meğer benim derdim dediğim şeyin adı

Aidiyetsizlikmiş yalnızlık değil,

Bir yabancı gibiyim, misafir

Eğreti duruyorum, ek, sonradan gelen bir şey

Kendi hayatımın davetsiz misafiriyim, 

Binbir izzeti ikram görüp el üstünde tutulsan da

Bilirsin ya senin değildir, rahat edemezsin. 

İşte o his uzun zamandır hayatımın kendisi

Ben eksik değilim sanki de,

Tek eksiğin ben olduğum bir dünya var bir yerde

Ama bulamıyorum sanki, iş işten geçmiş belki

Mahsur kalmışım kendi hayatımda

Asla ısınamayacak gibi tam olarak, 

Ne bir kadına, ne bir aziz dosta, ne kendime. 

Her an diken üstü, her an ölmek üzere. 

Önce o sırtını döndü, sonra sırtı onu

Benim gibi bir şeydi, öncesi kırık 

Birkaç ışığın kapandığını bildi, içindendi

Sebepler artık, sebepler bile üzgün birer kişiydi.

Ölüm sizin için anca yaşandıktan sonra hüzünlü

Uzun bir ölmekteliği küçümsüyorsunuz insanlar

Üzülmek değil benim için,  acımak içinizdeki

Kırılsın istemem, aramızdaki utanç duvarı.

Bitiyorum insanlık, az kaldım, duy, var ise önemi

Önüne dön, işine bak, hepki gibi

Üzülerek belirtmeliyim, ölüyorsam bile;

Henüz sana somut, reel bir ceset vermeyeceğim.

Daha değil, daha çook burdayım

Kendim için değil ama... Keşke öyle olsaydı.

Laf kalabalığı geliyor sana,

Keşke kötü bir insan olsaydım diyorum bazen

Ya duyduklarına mecbur kalır ya haklı çıkardın

Kötü bir şey yapmış iyi biri,

Kötü bir şey olmuş iyi biri, 

Sadece biri olmak... Yoruyor. 

Biri için bile birinden öte olamadan,

Önce sırtımı dönüyorum, sırtım beni sonra

Önce kırılıyorum, sonra diye bir şey hiç olmadı

Canının yanacağı yeri önceden görmeyi öğrendi artık kalbim, bakıyor ve "Şimdi tatlı geliyor ama şu şu sebepten bir gün böyle sürmeyecek" diyor; canının yanacağı yerde kalmamayı bile öğrendi, "Şimdi iyi geliyor ama boşlukları doldurduğu yok, aksine yenilerini açacak" diyor ve alıp ceketini çıkıyor.

Peşin hüküm değil bu, benim gözardı ettiğim, o umutlu halle halı altına süpürdüğüm kabulü zor apaçıkları, beni kırmadan ama kendini kırarak o bağırıyor bana. 

Bana kızıyor artık, sen de öğren diyor, öyle olmasını istediğin ile gördüğünü karıştırma, kendi umudunu gerçeğe yorma diyor; iyi biliyor, nasıl oyun oynar kendine insan, nasıl kaybeder. 

Tek bir soru soruyorum, hiç cevap vermiyor. Diyorum "Ey kalbim, nereye, kime gitmeyeceğini iyi biliyorsun artık, anladım da... Nereye gideceksin peki?"