Öğrendi Kalbim

Canının yanacağı yeri önceden görmeyi öğrendi artık kalbim, bakıyor ve "Şimdi tatlı geliyor ama şu şu sebepten bir gün böyle sürmeyecek" diyor; canının yanacağı yerde kalmamayı bile öğrendi, "Şimdi iyi geliyor ama boşlukları doldurduğu yok, aksine yenilerini açacak" diyor ve alıp ceketini çıkıyor.

Peşin hüküm değil bu, benim gözardı ettiğim, o umutlu halle halı altına süpürdüğüm kabulü zor apaçıkları, beni kırmadan ama kendini kırarak o bağırıyor bana. 

Bana kızıyor artık, sen de öğren diyor, öyle olmasını istediğin ile gördüğünü karıştırma, kendi umudunu gerçeğe yorma diyor; iyi biliyor, nasıl oyun oynar kendine insan, nasıl kaybeder. 

Tek bir soru soruyorum, hiç cevap vermiyor. Diyorum "Ey kalbim, nereye, kime gitmeyeceğini iyi biliyorsun artık, anladım da... Nereye gideceksin peki?"