Karanlık işte, o kadar. 

Bir izaha muhtaç bile değil uzun zamandır. 

Sence o kadar önemli mi gerçekten? Değil.

Olsa bilecek kadar yaşlıyım, emin olabilirsin. 

Gelir bana beyazı anlatırsın, gri bile imkansızken

Biliyorum biri beni çekmeden gelmeyeceğim

Ama sen bilmiyorsun, sinirle elini koparabilirim.

Bu ısrar benim için değil biliyorum, unutmaya;

Yerine oturmayan taşları görmemek derdiniz. 

Engelim başınızı çevirmenize, boynu kırık ben

Karanlık işte, o kadar. Bir Alptuğ söndü. 

Zamanın koynuna da yatsam, 

Birden sizden biri de olsam

Yarın sabah birine aşık bile olsam. 

Son çıkış geçti artık, değişmeyecek bir şey.

Karanlık işte, varlığımla yokluğumun farkı

Bilmiyorsun sanıyorsun ama biliyorsun 

Çünkü yokum zaten, ne zaman oldum ki?

Benim bireyselliğim sana bi'şey hissettirmiyorsa

Bir benden söz etmemiz mümkün değildir.

Karanlık işte, ne heves ne tutkum kaldı 

Keşke gidebilseydim, madden ve manen 

Mesele insanlar değil, ilk bunu kabul ettim

bir anda olmasam, çok az kişinin hayatı değişir,

Bundan başladım yaşamaya, en sonundan

Gitmek dediğim çok daha fazlası, biliyorsun

Kendimi unutmak, alternatif bir ben olsaydı

Bu kuru kırgınlıkla çöküp bir yere, yitseydim

Kimse hakkımı aramadı, hesap sormadı

Ben bilmiyor muyum, tepki koyabilirdiniz

Ama yalan, bendim çünkü öteki, benimle bile

Karanlık işte, gidebilsek keşke, hiçliğimle ben öte

Bir Alptuğ söndü, zaten ısınmıyordu. 

Bulamam artık seni.

Sen beni bulsan da, kaçmamış bir fırsat gibi diksen de gözlerini tam karşımda, göremem.

Şarkımızı kaybettim artık ruh eşim, ne seni bulabilirim ne kendimi.

Kimseyle konuşmak bile gelmiyor artık içimden, adeta adetten diye yapıyorum çoğu şeyi, tadı yok. İstemeden oldu bu, istemesem de anlamsız geliyor her şey, elimde değil böyle hissetmek. Vücudum bile çok ciddi şekilde bırakıyor beni, bunun müsebbibi en çok ben olsam bile görüyorum onun da bana benzediğini.

Burda sana yazdığım onca mektubun her biri, en umutsuzları bile bir yerlerde varlığına dair öyle inanç taşıyordu ki, buysa doğrusu sadece sana konuşabilecek kadar yalnız hissettiğimden ötürü yazılıyor bu defa. Bunun suçlusu sen değilsin, ben içten içe eriyip bitmişim meğer, dışımda tedbiren sana kadar sakındığım gülücükler de olsa.

Esasen en kötüsünü şimdi söyleyip rahatlamak istiyorum: Belli ki herhangi bir şey gibi, senin gelmenin de bir önemi yok artık, en kötüsü oldu çünkü: Kabullendim ve alıştım. Batan bir şey değil bir süredir bu yalnız, bitkin, aşağı doğru ilerleyen hayat benim için. Sadece öyle işte, olmasa daha iyiydi ama öyle.

Senin için kurduğum onca düş, birbirimize her manada sarıla sarıla, tazelene tazelene, hüzünleri geçe geçe yaşayacağımız şeyler vardı, hepsi için her şeyim hazırdı. Ama ben değilim artık, kafamı bile kaldıramadığımı fark ettim. 

Hayatın değil belki ama ona benzer pek çok şeyin sonuna geldim. Utanıyorum bunun için senden, yeterince dayanamadım... Ama bunun böyle olacağını daha ilk günden biliyorduk değil mi aslında, sadece denemek ile beklemek çok tutkuluydu, içten içe vakit geçiyordu. 

Her kimsen, neredeysen, sana rastladığımda muhtemelen bunu asla dile getirmeyecek bir duruma gelecek olsam da şimdi peşin peşin: Seviyorum seni.

Çekilemeyeceğim bir yolda ters yöne koşuyorum, patronun çıldırdığı bir can pazarıyım anlatabildim mi?

Gerçek şu ki kimse görmedi, gerçek şu ki alıp önlerine atsan yine görmeyecekler. Gerçek şu ki, görseler bile bir önemi olamaz artık. Yalnız bile hissedemiyorum. Yanımda olanlar kendi yerlerini dolduruyor anca doğal olarak, içimdeki cereyan ne olacak peki? 

Eksiğimi kendimden çıkarıyorum farkındayım, başka bir hayat benimkisi, bir kıyas değil bu, başka olduğunu kabul edin bana yeter. Artık, yeter. 

Kötüye gidiyor sağlığım, e malumun ilanı bir yerde; hiç öyle durmasam da çoğu şeyi çoktan bıraktım. Dürüst olabildiğim bir burası var, burda demokrasi yok, kimse yok çünkü.

Belki de bir ameliyata daha girmeliyim, keşke çıkınca tek iyileşecek şeyin bacaklarım olmadığı garantisi sunulsa değil mi? 

Normalin ve her şeyin çok uzağındayız kuzum, 

"Geç" biziz artık, hatta ben "ez geç". Bu aşağı giden yolun ucu uçurum biliyorum, neresinde olduğunu bilemediğim kadar hızla gidiyorum. 

Uzatmaları oynuyorum, her an canım yanıyor, hiçbir şey de değişmeyecek, daha doğrusu her şey değişip netice aynı kalacak, bugüne kadar neydiyse o. Çok küçük bir adamım ben, kendi halinde, ki bilseniz çok komikti ama o konuda bile beni dinleyen yok:

Bana kızan birinin bana bir şey yapması gerekmiyor, seyretse alır hıncını zaten; kiminin buna gücü yetmezken, kimi de anlamaktan korkuyor beni.  Tüm insanları sevmiştim. Neden peki? Sanırım asıl bu yüzden affedemeyeceğim, ne kendimi ne kimseyi.

Bilmediğim şeyler çağırıyor beni 

Bir bağırtı artık kısıksa da devamlı orda

Kendini hatırlatıyor bilmek, biliyorum

Pek çok şeyce vuruluyorum,

Düşüyor ama düşünülmüyorum

Ne olmadığımı, kimler kimler olamadığımı

Yanıkları bedenimde hala yanılgılarımın

İnançların bedeli paranoya, aksi rüya

Tadı gibi ama tadı olmayan, benim yakışırdığım

Çok güzel şeyleri vardı geçmişin. Olsaydı yani.

Yeterince net olmayı becerebildiğim gün

Hiçbir şey değişmemiş, kalbim durmuş olacak.

Karanlık yeterince yabancı değil artık,

Yalnızca somut değil artık hep evimdeliğim

Bu karanlık, bu teklik benim.

Denedim ve bana hitap etmiyor artık 

Bilmediğim o çağrı işte, yabancılıyorum. 

Önce insanlara yaklaşmaya çalışıp, sonra sanki onları kafamda kurmuşumcasına tat alamıyorum.

Tadım kaçık, boğazım kuru, gönlüm kırık. Hep ama hep sızacak, unutabilse bile.

Sizlerin gündelik hayatta dikkat etmesine gerek olmayan o kadar da önemsiz detaylar, benim ne kadar haklı olduğumdur yalnızım derken.

Bunu mezuniyet fotoğraflarımda, düğünümde, bu gibi şeylerde göreceksiniz ama ben söylemesem dikkat bile etmeyeceksiniz, ne eksik, fark ne diye. Çünkü farkında olmadan bana böyle alıştınız, işin kötüsü ben de öyle.

Duyulsa keşke bağırtım uzak yakın, bu çare değilse bile tanık olma çağrısıdır insanlık, bitiyorum işte. 

Saatte yüz kilometre hızla uzaklaşıp çarpan şeyler var içimden; çarpıp uzaklaşmak demiyorum bakın, kaçan eden yok zira, kaçamayan var, hala oraya sıkışmış çok şey var. 

Hiçbir yere değmemenin tedirginliği üzerimde, uzay gibi değil, yer çekimi var; sonsuz bir düşüşteyim. Alıştım sanırım, düşüş gibi, acı gibi şeylerin anlıklığı kalbimde mutasyona uğrayıp hayatıma yayıldığındam beri.

Beklemiyorum artık hiçbir şey, bazen dostlara bir şeyler anlatacak oluyorum hatta, sonra diyorum bunu anlatmam neyi değiştirecek. Kimseyle konuşasım yok, baş dönmesini kesmek için gözlerini kapatmak kadar çaresiz bir noktada bitesim var, öylecelik makamını kabullendim kurbanlık gözlerimle belli ki. 

Yine geldi çekip gitme mevsimim, daha geçen ay gördüm oysa bir halt etmediğini fiziksel gidişlerin; ne yapayım alternatifim mi var, gidebilsem daha benden bir yere, en uzağa yani belki, benden. 

Öylece esiyorum unutulmuş rüzgarlar gibi, ne kadar essem de geride kalıyorum, hiçbir şeye değmeden, tam aralarından geçerken en uzakta. Öylece bakıyorum kendi gözüme, kapan diyorum artık, dolma boş yere, bakmadan görmez kimse. 

Sanki kayganlıktan yapılmış bir yerde ayağa kalkmaya çalışıyormuşum da, kendime kalkma fikrini devre dışı bıraktığım bir yaşam biçimi sunduğum için aforoz edilmişim gibi kişisel gelişim kitapları üzerine; hani kimse sunmamış da kalkmanın yolunu, onu sen bulacaksın falan filan demiş de, denemediğim için yargılamayı da sürdürmüş gibi.

Yerden bakıyorum kendime kuşbakışı, düşüyor bir damla kuşun gözünden, yeşertmeye yetmeyecek çölümü biliyorum, geç kaldı her şey biraz; atıl bir arazinin tabelası yüzüm, atış talimi için kullanılan. Hiç bizim olmadılar, hiç bizimle olmadılar; yine de sarıldık...

Kollarımız boşluğa dönüp boğazımızı çevirene dek.

 "Yine de" demek için pozitif bir sebebim olsaydı keşke,