Alptuğ Söndü

Karanlık işte, o kadar. 

Bir izaha muhtaç bile değil uzun zamandır. 

Sence o kadar önemli mi gerçekten? Değil.

Olsa bilecek kadar yaşlıyım, emin olabilirsin. 

Gelir bana beyazı anlatırsın, gri bile imkansızken

Biliyorum biri beni çekmeden gelmeyeceğim

Ama sen bilmiyorsun, sinirle elini koparabilirim.

Bu ısrar benim için değil biliyorum, unutmaya;

Yerine oturmayan taşları görmemek derdiniz. 

Engelim başınızı çevirmenize, boynu kırık ben

Karanlık işte, o kadar. Bir Alptuğ söndü. 

Zamanın koynuna da yatsam, 

Birden sizden biri de olsam

Yarın sabah birine aşık bile olsam. 

Son çıkış geçti artık, değişmeyecek bir şey.

Karanlık işte, varlığımla yokluğumun farkı

Bilmiyorsun sanıyorsun ama biliyorsun 

Çünkü yokum zaten, ne zaman oldum ki?

Benim bireyselliğim sana bi'şey hissettirmiyorsa

Bir benden söz etmemiz mümkün değildir.

Karanlık işte, ne heves ne tutkum kaldı 

Keşke gidebilseydim, madden ve manen 

Mesele insanlar değil, ilk bunu kabul ettim

bir anda olmasam, çok az kişinin hayatı değişir,

Bundan başladım yaşamaya, en sonundan

Gitmek dediğim çok daha fazlası, biliyorsun

Kendimi unutmak, alternatif bir ben olsaydı

Bu kuru kırgınlıkla çöküp bir yere, yitseydim

Kimse hakkımı aramadı, hesap sormadı

Ben bilmiyor muyum, tepki koyabilirdiniz

Ama yalan, bendim çünkü öteki, benimle bile

Karanlık işte, gidebilsek keşke, hiçliğimle ben öte

Bir Alptuğ söndü, zaten ısınmıyordu.