Sen hep kaçarsın da, gün gelir alelade bir anda onu görürsün.

Başına gelen her kötü şeyin asıl sebebini, bugün olduğun senin kötü yanlarının asıl sebebini, rastlamamak için onlarca yere gitmediğini.

Ben bugün onu gördüm işte, beni bir ömür bu kadar güvensiz, kaygılı, hüzünlü, karanlık kılan o kişiyi gördüm; uğradığım ilk ama en büyük ihaneti, hiçbir şeyin eskisi gibi olmayışını, KAÇTIĞIM HER ŞEYİ gördüm.

Ben bugün ilk dostumu gördüm, ilk de yalan olan.

Ben bugün emin oldum, hani hepimiz düşünürüz ya bazı kişileri uçurumda görsek ellerini tutar mıyız diye, bugün anladım ki tutmam. Bugün uçurumun kendisi olduğumu anladım. Bugün bunca çabamın, bunca iyiye ve güzele ısrarımın, bunca gülümsememin bir bok etmediğini bildim ben.

Artık gerçekten pes,

Biliyorum hiçbir dost hiçbir kimse bunu hafifletemeyecek artık, çok geç

Bu saatten sonra sadece boşa çaba harcanabilecek bir hüzün hatırlatıcısıyım

Ve son kez, sahiden, en önemlisi sevdiğim için sevdiklerimin hayatından çekiliyorum.

Affetmek dahil tüm çare görünen şeyleri denedim ve içinde bulunduğum durumu değiştiremediler, melek oldum zalim oldum ama aynı boşluk. En azından sadece beni içine çeksin ve n'olur öğütsün artık.

Herkes onu, onları iyi, mutlu görecek. Ben mi? Alptuğ ne zaman kimdi ki? Bırakın Allahaşkına!

Bir daha olmayacağına emin olsam bile

Bilsem bile

O bir kere oldu ya

Bütün tatlar kekre

En güzel duygular bulanık artık

Bir kere oldu ya

Ne heves kaldı ne can

Her şey düzelse bir şey eksik

Eskiye dönsek, eski biz bile olsak

Bir kere oldu ya, sevinemeyiz

Affetmenin değiştirmediğini hiçbir şeyi

Kimse bunca yıl niye susmadı? 

Kin değil tersi, yanlış bilgi mesela 

Affın tersi yangın, afla sönmeyen

Bir kere oldu ya

Bir kere üzüldük ya,

Gerisi gelir, gelecek

Bir kere umudumuz, inancımız kırdılar ya

Artık kim gelse bir değişmeyecek

Olan oldu, ölen olduk. Eyvallah

Çoğu zaman zor geliyorum farkındayım da, aslında inanın bana, oturup yarım saatcik beni düşünse herkesin ama herkesin anlayabileceği bir insanım ben; bile bile yaptığım hatalarımın dahi o denli açık ve esasen anlaşılır sebepleri var ki, istemeseniz bile beni anlardınız, emin olun kızamazdınız, düşmanlarım da öyle.

Hep denedim işte, öyle olmadı böyle denedim, şöyle denedim falan. Derken geldiğim nokta o kadar boktan ki, çare sandığım şeyleri tek tek elde edip yine de yetemediklerini gördüm. Siz mi? Bunların bir şeyin denemesi olduğunu göremeden beni suçladınız; nitekim sorun yok, çünkü göremeyeceğinizi kabullenmiştim ve suçlamalarınız benim için bir şeyi değiştirmedi.

Ben hep kendimi bildim, iyimle kötümle, zayıflıklarımla bildim, gücümü, sınırımı bildim... Siz bilmeseniz de ben bildim, ders almadığım veya inadımdan değil de sadece içimde başka bir ihtimale inanma ihtiyacı, doğmamış kardeşlerimin eksiği olduğu için bu kadar affettiğimi, bu kadar bağlandığımı bildim.

Zaten bir heybesi olan, gün sonunda onun da boş olduğunu öğrenen biri gibi. Siz bilmemekte ısrar etseniz de ben öğrendim artık, değişemeyeceğimi. Eylül yine haklıydı; sertleştim sandım yalandı, onca zaman sonra bana gelenlere ettiğim her hakaret ve küfür, başa dönme korkusu barındırıyordu içimde. Biliyordum hep de, yanılmak istemiştim.

Bu saatten sonra değişemem ya; beni bıraksalar her şeyi severdim, ben de her şeyi bıraktım, her şey beni çoktan bırakmadan. Size ağırdı bir tek, bana değildi; sizdiniz abartı bulan sevgileri, değer vermeleri, ben değildim. Eksikti çünkü, en azından bana verdikleriniz. 

İşte şimdi gerçekten kayboldum okuyucu.

Beni güzel hatırla.

Dönebilmekle de dönülmüyormuş desem "Ne diyor bu?" diye gülersiniz doğal olarak. Ben de gülerdim, bir zamanlar, belki, bilmiyorum. Bildiğim bir şey var evet, hatta altında eziliyorum; dönebilsek dediğiniz yere dönseniz de biraz burada kalıyorsunuz a dostlar, vallahi öyle. Hani içiniz çekmiyor, bir zamanların o en güzel şeylerini canınız almıyor. Kolay olmadığını ben de bilirdim de, istemeyeceğimi...

Her şey tamam olsa insanın hevesi, kursağının mezarlaştığı hevesi gidince asıl gerçekten sönüyormuş gözlerinin feri. Yanisi sen istediğin kadar iyi ol, hoş ol, kabul et, sindir, affet, geçiştir ya da her ne dersen artık... Bir bugün olmuyor işte tekrar o günler. Hoş, bugün bile bugün değil ya uzun zamandır, neyse.

Git işte arkadaş, öyle bir kovuk yaratıp girmeye çalışma geçmişte ben gibi; denemiş ve hep de yakınken yenilmiş biri olarak söylüyorum. Tamirlik değildir bazı şeyler, düzeltip devam edemezsin, daha iyisini isterdin biliyorum, seni en çok ben anlıyorum ama lütfen at gitsin. Dönebilsen bile en başa, bil ki tadı tuzu yok artık, en önemlisi de "olmayacak", ne yaparsan yap olamayacak özür dilerim... Kimse dilemedi muhtemelen, o yüzden ben dilemek istedim.

Dön arkanı çek git, bırak patlasın, şansın varsa bari biraz ısınırsın.

Çok eskiden sıkılmış bir kurşun uzun zamandır içimden geçen, içimden önce aklımdan, aklımdan çıkmayan, çıkmayan lekelerden ibaret geri kalan.

Bir göğsü bir de göğü değişmiyor insanın; kimi için unutabilmek ulaşılamayan deva ama... Oldu ya bir kere, hatırlıyor ya da hatırlamıyor olmak değiştirmiyor ya bize yapılmışı hani; kimi de bunda hapis. Bazı dertlerin devası yoktur, kendi hastalığımdan biliyorum; kaynağını yok etmek ve yüzde yüz iyileşme mümkün değil, en fazla etkileri minimum tutulabilir; bir virüs gibi kovulabilen değil benden bir şey çünkü.

Bu da öyle bir şey işte, yalnızca bir iki dost biraz hafifletir, ki o da her zaman işlemez ya, bir şekilde geçer işte günler.

O kurşun orada işte anlıyor musunuz? E anlamak zorundasınız, çıkış deliği yok ki? Ama anlamıyorsunuz siz, çoğunuz da iyi niyetinizden; size deseler ki geçmiş, kurşun Alptuğ'un içinde erimiş; sırf o "geçmiş" lafına hasretinizden seve seve inanırsınız benim güzel insanlarım.

Gerçek şu ki, öyle gibi görünmesi sosyal sistemin işleyişi ve sizler için daha doğru olduğundan iyi duruyorsam da, o kurşun her an içimi yara yara dolanmaya devam ediyor. Duracağı yeri hepimiz biliyoruz, hani adından bahsedince aman ağzından yel alsın dediğiniz o yegane kavram. 

Sadece haklı çıkamadığınızı bilin isterdim bir yandan da; zaman ilacı falan değilmiş hiçbir şeyin, yatıştığı yok hiçbir şeyin, değişebildiğim yok benim. Siz yanıldınız, cefası bende, hiçbir zaman haberiniz bile olmadı aslında benden çünkü dönüp bakmadınız, kızmıyorum, halının altına süpürdüklerinizi bende görmekten korktunuz. Neyse. Canınız sağolsun ne diyeyim. 

Keşke aynı olsaydı arkasında olmakla yanında olmak bir şeyin, gerçi toplum öyle sanıyor ama değil işte.

Bu yüzden yalnız olduğumu söylüyorum ben, bugün bana herhangi konuda destek çıkacak onca insan olsa da bir değil be okuyucu. Benimle yürümüyor ki onlar, aynı yolun yolcusu değilim kimseyle. İkinci bir yarım yok benim, benden parçam yok yeryüzünde. Hani herkes varken bile eksik ya bir şeyler dost olsun aşk olsun; niye eksik, ben biliyorum.

Beraber sanıyordum kendimi çünkü, hani birine yürürken laf anlatıyorsundur da bir bakarsın geride kalmış o, kendi kendine konuşmuşsun; düşünürsün ya nereye kadarını duydu diye, işte beni hiç duymamış hiçbiri. Geldiğim her yere hep bir başıma gelmişim. Yarın öbür gün bir yerde söylesem aynını, bana egoist derler, ağlanacak halimle övünüyorum sanarlar.

Ben o hiç duyulmamış adamım okuyucu, nerden yakarsan yak, kimi gösterirsen göster etrafımda; bil ki bir süredir, bitmeyecek bir süredir yapayalnızım. Üstelik de her şey beraber anlamlıyken.

Onlar öyle mi oysa, her şeyin tadı damaklarında kalacak kadar birler, sesler, nefesler. Bir bendim fazladan, bir ben dibi tutmuş. Şimdi her şey kemikleşmiş, başta bu yalnızlık, tut ki denedi kırdı bir deli, kırığın batacağı yine ben. 

Hani gitmek gitmek diyorum ya hep, ansızın şeyi düşündüm geçen: Bu tek başına mı olmalı?

Bir Afrika atasözü der ki hızlı gitmek istiyorsan yalnız, uzağa varmak istiyorsan birlikte git.

Öte yandan hani kim niye gelir ki benle? Yani herkesin kurulu düzeni, bırakamayacağı ve daha doğrusu bırakması gerekmeyecek kadar onunla olan şeyleri vesaire, bilirsin işte. Bir ben miyim yabancı dersen, e öyle. Kaldı ki benim gidişim yarım kalmaktan, kime güvenebilirim yolu yolda bırakılmadan tamamlayacak? Esasen, öyle biri olsa gitmek aklıma gelir miydi zaten.

Biliyor musun bazen habada yatay ilerleyen bir bilye gibi hissediyorum, durursam düşeceğim, dünden belli. Yatırım fonları vardır ya hani, para piyasası fonu özellikle, onun gibiyim. Çok çok yavaş ama daima yukarı, hatta o kadar yavaş ki giden bir şeyin aslında anlar içinde hareketsiz oluşu gibi. 

Ne diyorum ben değil mi, ne saçmalıyorum gene. Dur bu sefer de ben vereyim cevabı: Gide gide bir söğüde dayanamadığımı, çünkü gitmek sanıp sadece aynı yerde hareket halinde kaldığımı görüyorum. Hem de yalnız. Hepsi bu işte.