Geçmişten kaçarken kendime çarpmışım gibi bir his, kırılan kemik olsaydı keşke ama kalbim işte. Geçiştirilmiş özürler gibi gözlerimin içine bakıyor, canım acıyor; beni burada bırakma dercesine son kez tutuyor elimi, bizim için olduğunu söyleyemeden ölüyorum onun oradalığıyla.

Hala rüya görmeseydim belki yeni insanların ellerini tutabilirdim, birilerine güvenip kalbimi açabilirdim ama bu kırgınlık boyu aştı...

Bilmiyorsunuz ama nasıl mahçubum, hem kendime hem size, güzel şeylere inanamadığım için artık.

Soğuk yahut kendini beğenmiş değilim, sadece zangır zangır titreyen duvarlarım var, dokunsan ağlar belki de; ah o yenidenler; hem burnumda tüten, hem burnumu sızlatan, çoğu zaman dinmek bilmeyen basit ihtimaller... İsterdim. Çok isterdim ama herkes bilir, akıllara bile gelmiyorum bir an olsun, kendimi sevmiyorum üstü kalsın.

Uzak olmam düzgün işlemesi gibi hayatın; herkes için belki elzem, belki müjde benden başkalarına... Bir camın ardından bensiz seyrettiğim dünya: Biliyorum bilmeksizin unuttuğunu beni.

İz bırakamadığım için affet beni. 

Kaybedecek bir şeyim kalmadığına göre, korkum kalmadığına göre, yalnız kalmamak adına alttan alamayacak kadar yalnız kaldığıma göre "nihayet" okuyucu... Artık baştan başlayabiliriz. 

Kızma bana n'olur, ben bir gecede bu tahammülsüz, insanlıktan nefret eden adam olmadım; sen de biliyorsun ben her şeyi hep sevdim ve herkes için her şeyi denedim. Ama bu noktadan sonrası benim suçum değil. Artık geç. 

Dostluk yere batsın, arkadaşlık yere batsın, tanıdıktan ötesi yok artık; bırak tutuşsun kuru da yaş da, benden daha kül olamazlar ya?

En çok neye içerliyorum biliyor musun, üzülür gibi yapıyorlar. Dünkü çocuk değilim artık, bilmiyor muyum varlığımla yokluğum arasında olumsuz bir fark olmadığını, bilmiyor muyum ayıp olmasın diye ve göstermelik yanımdalıklarınızı, bilmiyor muyum gün sonunda herhangi birini hatta bir şeyi bile rahatlıkla bana tercih edeceğinizi. Benim için o kadar da içerlemediğinizi, umurunuzda bile olmadığımı...

Tek bir hatam var benim,

Başından beri yanıldığıma inanmaya çalıştım.

Şimdi dünyanın en iyi insanı gelsin, geleli otuz yıl geçsin gene güvenemem, sokulamam, candan olamam. Bana niye kızıyorsun bunun için okuyucu? Ben mi öldürdüm beni? 

Çok sert olduğum, gereken tepkilerin on katını hemen sorgusuz sualsiz verdiğim için beni suçlama lütfen, anlaşılabilir bir hassaslık var üzerimde, anlaşılabilir bir nefret var, görmediğin bir ölüm var. 

 

Hani çantanda bir şey ararsın, bulamayınca tepetaklak edip içindeki her şeyi bir kenara atarsın; ben de öyle yapım işte, ne acı ki tek bir tanesinin bile aradığım şey olmadığını gözlerimle görmüş oldum. Kızan kızsın, ne yazık ki benim için bile önemi yok artık; kim geride kalmış, kimle ne yaşanmış... O kadar da mühim değil, çünkü ben de değildim, kimse gözümün yaşına mı baktı, hiç sanmıyorum.

Geri dönüşü olmayan yolda yürürken, yolun kendisi oldum bilmeden,

Eşim, dostum, can yoldaşım bilmem nem, hatta ve hatta tanıdığım dediğim kimse yoktur artık buyrun bu da son sözüm, kırılan kırılsın, gücenen gücensin; bambaşka bir yoldayım ben, o hiç anlamadığınız, peşimden gelmeye cesaret etmek değil, sevgi bulamadığınız.

Sempati duyamıyorum artık hiç kimseye, suçlu suçsuz değişmiyor SOĞUDUM İŞTE, HAYVAN GİBİ SOĞUDUM anlasanız da anlamasanız da. Herkesle her şeyim buraya kadardı özetle, kimseleri İSTEMİYORUM gayet net bir şekilde, herhangi bir sıfatta, asla ama asla.

Kimseye düşmüyor bu kararımı sorgulamak, hiçbirinizin haddi değil çıkarımda bulunmak; sadece kendi günlerimi biliyorum ben, adını dahi bilmediğiniz, haberinizin bile olmadığı ama benim asla tarihlerini unutamadığım, köpek gibi can çekiştiğim günleri.

Verecek bir damla hesabım yok kimseye, neden gitmişim, neden bırakmışım; anlamsız, istediğimiz kadar konuşalım bu sadece oturup kalbinizi paramparça etmeme yarar, istemiyorum işte bu hepsi, hiç mi hiç istemiyorum herhangi canlı sureti!

En başından kimsem yoktu, olsun diye, varmış gibi de davranmayacağım artık.

Biz bize bile değil, ben bene sadece!

Bunlar mı? Hadi oradan, söyle neredeler

Yediğim yemek değil, içtiğim su değil

Kaldıramıyorum bu yabancılığı

Sokulup sarsanız da,siz değilsiniz 

Söyleyin, benim insanlarım nerede

Hafızasının son yıllarını yitirmiş biri gibi

Arkama bakıyorum boş, önüm dolu anlamı yok

Nerde benim insanlarım, yanında gözümü kapatabildiklerim, ısındıklarım. 

Nerde söylesene, hiç var olmamışlarım.

Ölümü bile kabulleniyor insan da, olmayışı kendine bağlı olan geri döndürülemez şeyleri özlemek...

Çok özlüyorum her şeyi, burda ben bile yokum

Nerede benim insanlarım, yoksa ölmek mi gerekiyor.

İşte öyle bir kimse gibi, öylece 

Bittim. Bitti. Bittik

 Kendimi unutmaya başladım okuyucu, bazen sanki başka bir yerde, başka insanlarla başka bir hayatım varmış da unutmuşum, burada öylece oyalanıyormuş gibi hissediyorum.

Çok uzaklardan gelmişim de sıcacık bir çorbaymış gibi bel bağladığım ufak, hakikaten ufacık şeylerin suyunu bile sıksam tadı gelmiyor artık. Serdiğim kılıflar fayda etmiyor artık, ben de görüyorum çoğu kimse de, gözlerime batıyor kendi çırpınışım.

En uzun yollar beni çağırıyor okuyucu, tek başıma. Sanki bilmem kaç parçalık tabak takımından tek kırılmayan benmişim, beni de başka bir takıma koymuşlar ama göze batıyormuşum gibi. Tek başıma olmalıyım ben, değil beraber gitmek, herhangi birinden destek alıp dertleşmek bile saçmalık artık.

Gerçek manada anlaşılmadığımı biliyorum kimse tarafından, olsun, zaten bir olmuşa yok bir ölmüşe care, var mı fark aramızda gel sen söyle. 

Aslında hiç benim veya benimle olmamış şeyleri öylesine özlüyorum ki, farkında falan olduğunuz yok.

"Bir rüya olsa her şey, bir şaka. " avuntum, nefes almaya yetiyor anca. 

Realizm kisvesi altında kafama sıkıyorum

Meydanı boşaltıyorum, her şeyi kaldırıyorum

Ucunda hayatımsa bile, artık dönüp bakmıyorum

Olamadım ve gidiyorum, üstüm bari bana kalsın

Tenhaya astım cekedimi, yaslandım bekliyorum

Gerekenin çok üstünde alıştım geçmesini beklerken

Atıl kaldım kendi gözümde bile, düştüm düşeceğim

Sarılasım dahi gelmiyor kimseye,

Anca kadere, anca kadere... Bakıyorum ama

Nasıl yabancı, nasıl uzaktan, nasıl da özenerek.

Tanıdığı her şey, herkes, her yer uzakta olan gurbetçiyim

Şimdi gurbetim, geçmiş yanılgım, gelecek kaygım

Bir uzansam idam şimdi,

Bir utansam düştüğüm halden

Çıkmasam ne çıkar karaya daha, insan yüzü görmesem

Birden başımı alıp gidersem affedin beni dostlarım, gerçi siz söyleyin bilhassa son dört aydır var gibi miyim ki de gitmeyeyim? Hiçbir şey hissedemiyorum, size bile sıcak hissedemiyorum, bunun farkında olduğunuzu biliyorum, ki bu tamamen benim suçum.

İçimden gelmiyor hiçbirinizle konuşmak aslında, tamamen kaybolmak, yitmek istiyorum, kimseyle hiçbir manada alakam, ilişkim olmasın istiyorum. Bu sizi incitmeden olmaz farkındayım ama zaten hayrım mı kaldı sanki? O çok korktuğum, kaçıp durduğum yalnızlığı ayna karşısına dikince, kendimi görüyorum.

Artık saklamayacağım, daha iyi falan değilim, hiç olmadım, böyleymiş gibi olması için de umurumda bile olmayan gündelik / komik muhabbetler etmek için gücüm de kalmadı artık... Ait değilim, olmayacağım, bundan ötürü değil üzgünlüğüm, zira kabullendim. Üzgün olduğum için bana kızmamanız adına susamam artık, siz kızdığınız için iyi de olamam, elimde olsa zaten olurdum. Oturun alışın, benim hesabımı benden sormayın, geçtim çünkü ben, çok eskidendim, alışın.

Şimdi bir anne gibi hepinizin gitmesini bekliyorum camları açmak, ya üşümek ya da atlamak için. İşin garibi, bu dahi fark etmiyor.

Kötüyüm, karanlığım, çirkinim. Beni affedin.