Affedin Dostlar

Birden başımı alıp gidersem affedin beni dostlarım, gerçi siz söyleyin bilhassa son dört aydır var gibi miyim ki de gitmeyeyim? Hiçbir şey hissedemiyorum, size bile sıcak hissedemiyorum, bunun farkında olduğunuzu biliyorum, ki bu tamamen benim suçum.

İçimden gelmiyor hiçbirinizle konuşmak aslında, tamamen kaybolmak, yitmek istiyorum, kimseyle hiçbir manada alakam, ilişkim olmasın istiyorum. Bu sizi incitmeden olmaz farkındayım ama zaten hayrım mı kaldı sanki? O çok korktuğum, kaçıp durduğum yalnızlığı ayna karşısına dikince, kendimi görüyorum.

Artık saklamayacağım, daha iyi falan değilim, hiç olmadım, böyleymiş gibi olması için de umurumda bile olmayan gündelik / komik muhabbetler etmek için gücüm de kalmadı artık... Ait değilim, olmayacağım, bundan ötürü değil üzgünlüğüm, zira kabullendim. Üzgün olduğum için bana kızmamanız adına susamam artık, siz kızdığınız için iyi de olamam, elimde olsa zaten olurdum. Oturun alışın, benim hesabımı benden sormayın, geçtim çünkü ben, çok eskidendim, alışın.

Şimdi bir anne gibi hepinizin gitmesini bekliyorum camları açmak, ya üşümek ya da atlamak için. İşin garibi, bu dahi fark etmiyor.

Kötüyüm, karanlığım, çirkinim. Beni affedin.