Kist Şiir

Realizm kisvesi altında kafama sıkıyorum

Meydanı boşaltıyorum, her şeyi kaldırıyorum

Ucunda hayatımsa bile, artık dönüp bakmıyorum

Olamadım ve gidiyorum, üstüm bari bana kalsın

Tenhaya astım cekedimi, yaslandım bekliyorum

Gerekenin çok üstünde alıştım geçmesini beklerken

Atıl kaldım kendi gözümde bile, düştüm düşeceğim

Sarılasım dahi gelmiyor kimseye,

Anca kadere, anca kadere... Bakıyorum ama

Nasıl yabancı, nasıl uzaktan, nasıl da özenerek.

Tanıdığı her şey, herkes, her yer uzakta olan gurbetçiyim

Şimdi gurbetim, geçmiş yanılgım, gelecek kaygım

Bir uzansam idam şimdi,

Bir utansam düştüğüm halden

Çıkmasam ne çıkar karaya daha, insan yüzü görmesem