Nasılsın okuyucu? Beni sorma konuştuk bunları. Biliyor musun bazen üzerine bardak kapatılmış bir sinek gibi hissediyorum... Söz gelimi Kızılay'da koca bir kalabalığın ortasında insanlara bakıyorum: Çiftler, dostlar, dilenenler, çocuklar, satanistler, kursa giden gençler...

Çok insanın doğrudan gözünün içine bakıyorum -kalabalığın tek güzel tarafı, içindeyken ondan bile saklanabilmek zira- Ve kendime benzer bir şeyler hariç her şeyi görüyorum.

Sonra da düşünüyorum, artık adına her ne dersen yaşadığım bu şey, çok farklı. Ne denir bilmiyorum hakikatten, yaşam tarzım mı herkesten farklı, yalnızlığımın mahiyeti mi...

Her neyse o kadar farklı ki adım gibi eminim, asla ne bir gruba parça ne birine ait olabileceğim.

Ne ulan bu yalnızlık. Yanımda yöremde kimse yokken de bulunduğum dört duvar tıklım tıklım doluyken de benimle, kimse beni anlamadığında da anladıklarında da benimle; derin bir kesik gibi, mühim bir eksik gibi, adını koymaya gerek bile yok gibi.

Başkalarına değilse bile kendime cok belli ediyorum, koca bir meydanda onca kişi arasında bile adeta nokta gibi kapkara duruyorum, nokta gibi küçük ve bitmiş.

Öyle farklı bir biçim ve dozu ki bu yalnızlığın, nasıl insanlar grubuna dahil olduğumu bile görmüyorum, herkes farklı, herkes incitici, hiçbirinin yaşadığı bana göre değil, yaşattıklarını ise asla yaşamayacağım biliyorum; bağ gibi, sadakat gibi.

Tek sen varsın okuyucu, olsun, buna şükür.

Keşke daha derini olsaydı içimin, kalbim dışarıya fazla yakın anlıyor musun okuyucu. Duyulmasın isterdim göğsüme steteskop değdiğinde, ben de duymayayım sesini isterdim bilhassa geceleri, bana neden böyle olduğunu sorup durmamasını... Durmak demişken, aslında durmasını isterdim. Bu kadar sıcak olmasaydı bari, bu kadar hızlı...

Bin kere lanet okuyucu, dünden başlayarak hiçe kadar eskiye bin kere lanet.

Tek defosu benmișim gibi dünyanın, insanların ezip geçip musmutlu devam ettiği bir yaratıktan pek de farkım olmadan açıkçası; yine sadece ama sadece insanların gözüne batmamak adına, yaşıyor gibi taklitlerimle ben...

Keşke kimseyle tanışmadan, bütün ömrümü hiçbir şey bilmeden dört duvar arasında başlayıp bitirseydim; sanmıyorum bir şey kaybedeceğimi, hele şimdiye nazaran.

Bu hiçliğimle devam edemem, rahatsız ediyor mutlulukları, rahatsız ediyor her şeyin hepsinin yanına kâr kalması okuyucu ANLASANA, her şeyi yapsınlar etsinler o zaman nasılsa biz kaldığımız yerden devam ediyoruz öyle mi? Hayata giydirdiğiniz bu basitlik elbisesi ayrıca yakıyor işte canımı, görmüyorsunuz. Herkes nasıl da memnun, olan Alptuğ'a oldu, kim görüyor okuyucu, kim ne zaman pişman olacak söyle? Biliyorum okuyucu, kimse, kimse ve sen de... Hiçbir zaman o kadar anlamadın beni en içinden işte.

Bu zamana kadarki, zerre anlam ifade etmediğim onca dostum ve aşkıma karşılık; adına noter güvence verse bile, hiç suçu olmasa bile güvenip yaklașamayacağım onca insan... Uzak olsa keşke kalbim, sesini duyamayacağım, belki yașamayacağım kadar uzak.

 

Yalancı bu bahar okuyucu, sen de biliyorsun. Bu gülüşlerim, güneşlerim, umutlarım, bulutlarım... Yalan akıyor dallarımdan, kendimi bile inandıramadım daha iyi herhangi şeye, mutlu olduğuma ya da olacağıma...

Resmen hoşlanmaya çalışıyorum hayattan, polyannayı klonlarıyla birlikte zincirledim adeta zihnime ama ne çare... Güzel şeyler güzel tabii ona ne şüphe. Oysa ben, güzel herhangi bir şeyle aynı hayatta olduğumu sanmıyorum, gizli bir duvar gibi arada, bilmiyorum ne kadar anlıyorsun. 

Denedim olmadı ki. Şimdi diyeceksin niye olmuş gibi yapıyorsun. E gördün, görmedin mi nasıl öteki oldum, korkudan bir yakmadıkları kaldı yalan mı? Kimsecikler de demedi ki bu garibin zararı kendine rahat bırakalım. Gerçi özür dilerim, bıraktılar ama rahat değil komple bıraktılar.

Çocuklar nasıl öğrenirse yalan söylemeyi aynı öyle işte, doğrumu duyunca beni mutluluğa zorladılar, doktora git bile dediler, hiç ilgilenmedikleri mutsuzluğumun kendilerini etkilediğini öne sürüp gittiler. Şimdi yalancıyım diye mi kızacaklar. Buyursunlar okuyucu.

Bugün bir ekran görüntüsüne rastladım okuyucu, 2017 yılında bile bunu konuşmuşum biriyle, muhtemelen artık olmayan biriyle gidenleri konuşmuşum yine, yine atlatamamıșım gidişi. Kişileri değil gidișlerini... Ne o gün ne bugün kimsecikler beni böyle basamamıș bağrına, yazıklar olmasın mı yani şimdi okuyucu? Canım okuyucu, diyememişler "Yahu bu çocuk da hassas işte bu konuda." aksine, aksi ne gerektiriyorsa aynen yapıp etmişler.

Belki de bahar diye bir şey yoktur, en azından benim için.

Recep Aktuğ - Neredesiniz

Önce dinle, sonra ağla okuyucu...

En kötü hız geriye doğru olandır okuyucu, korkarım benim de sonum geriden gelecek. Arkadan çarpan kusurludur benim bildiğim, oysa eminim yine ben hariç suçlu çıkmayacak.

Bırakanın kendisi geride kalansa kalmış sayılır mı, yahut gitmek mi bizimkisi? Yerinde sayarken bir gün öylece nefesi tükenesi, sakin kabuller yüklü bir hayat işte bu, üstelik benimki başkaları için bile bana olduğu kadar gelip geçici.

Hüzün o kadar her şeye içre ki, hayatta kalmak için ufacık ve manasız sıradan şeylerden bir espri damıtıp gülümsemeye çalışırken iliğini kurutuyorum hayatımın, yalnızca kendi hayatımın, hani şu güneşler arasında tek karanlık oda gibi duran.

Hiçbir şey değişmedi okuyucu, sadece anladım ki ifadesinden rahatsız insanlar. Sen şimdi toparladı görüyorsun ya, öyle görmen gerek çünkü beni, olduğumun değil gördüğünüzün önemi var.

Ben hala parçalandığımı, hala ne halde olduğunu göstermeye kalksam bana yapacağınız en iyi şey deli demek olur. Biliyorum.

Canım dediğim ama canımdan açık ara fazlası olan insanların en gözde hiçi olarak ben... Hızla ama hızımı belli etmeden -dünya misali- dönüp duruyorum, daha çok duruyorum. Var gibi, mutlu gibi, gibi gibi... 

Şiirdeki gibi sımsıcak bir merhaba ne de yakışırdı oysa dilimden,

Korkmasaydım seni üstüme alınmaktan

Yanıbașımda sır gibi bedenin, utana sıkıla hissederken kalp atışlarını

Korkmasaydım, merhaba deseydim bir baktığında

Belki yapayalnızken ikimiz, o en güzel ihtimale yakınken

Korkmasaydım adını sorsaydım

Bana döndüğünde, kaçamak gözlerle sana bakacağıma, korkup kitaba sığınmasaydım

Sabah sekizdi, Tehlikeli Oyunlar okuyordum

Sabah sekizdi, tehlikeden korkuyordum

Sabah sekizdi, aşka en yakındım yeniden

Gece iki şimdi, bakışını unutamıyorum

Sen ben ve altımızdaki tahta sıra,

Bir an için yakışıyorduk dünyaya

Her Perşembe sekiz gibi yine

Bekleyeceğim, korkmadan sevgiden

Belki sen gelirsin, belki ben öleceğim.

Bilen bilir, benim devasa fotoğraf albümlerim vardır, anı biriktirmek benim için çok değerlidir. Kocaaaa bir albümüm vardır; onun gölgesinde kalan bir albüm daha vardır ama o albüme, görünce canımı acıtan insanlarla olan, yine de bir gün belki geçmişe döneriz diye sakladığım fotoğrafları koyarım; bir küçüğü daha vardır, ona da hiçbir şekilde geri dönemeyeceğimiz günler olduğunu bildiğim ama silmeye kıyamadığım insanlarla olan fotoğrafları koyarım. Bakamasam da dururlar orada, kıymet vermek böyle bir şey galiba; ölsün istediğim, hakikaten çok derinden ve tereddütsüz ölsün istediğim insanlara bile hala içimde süren kıymet... Böyle deyince kızıyorsunuz, "keşke o gün ben ölseydim" dediğimde daha kızıyorsunuz, size de yaranamıyorum.

BEN KENDİ KENDİME BİLE KİMSELERE KIYAMIYORKEN ONLAR NEDEN OKUYUCU?

Neyse,

İçim acıya acıya sildim bugün hepsini, tamamen. Tamamen diyorum çünkü genelde çöp kutusuna atarım, otuz gün geçmeden oradan silinmez; belki derim o otuz gün geçmeden önce, belki geliverirler belli mi olur.

Bu kadar sadık itin teki olduğum için nefret etmeli miyim kendimden? evet okuyucu. Bu yüzden telefon numaralarını da sildim, mesajları, konuşma ekran görüntülerini, hatta ve hatta onların olmadığı ama onlarla bulunduğum bir anda çekildiğim kendi fotoğraflarımı bile...

Hiçbir şey kalmadı artık okuyucu, önceki yazıda da dedim ya, sadece sen ve ben. Arkadaşlarım bilmem nem var ama... Bir noktada hepsi öylesine uzak ki, durumun farkında olmayı onu anlamak sanıyorlar. Anladıkları konusunda öyle diretiyorlar, içinde bulunduğum durumu öylesine kabullenemiyorlar ki... YAHU SEN SÖYLE BE KIZILIR MI BİR İNSANA... Değer vermeyi durduramadığı için ha?

Hatırlamaya değer bir şeyim yok, bir geçmişim yok, okul arkadaşıymış ıvır zıvırmış bilmem ne YOK. Ha ama diplomam var korkma, nerede olduğunu hatırlamasam da. Ha-ha-HA!

Herkes bir şeyleri zor siler biliyorum ama ister inan ister inanma benim için çok daha zordu bu okuyucu. Kötü şeyler söylemem gerekti kendime, boğazımı sıkmam gerekti, başka türlü dinlemezdim.

KİMSENİN OLMADIĞINI, HERKESİN GAYET RAHAT VE MUTLU OLDUĞUNU, SANKİ HERKESİN HAYATTA BAŞINA GELEN EN KÖTÜ ŞEYMİŞİMCESİNE YOKLUĞUMUN HER ŞEYİ MÜKEMMEL KILDIĞINI, KİMSENİN ADIMI DAHİ ANMADIĞINI VE ASLA ANMAYACAĞINI, KİMSENİN GÖNLÜNDE ONLARIN BENİMKİNDE OLDUĞUNUN ZERRESİ KADAR NE İYİ NE DE KÖTÜ BİLE YERİM OLMADIĞINI kendime bağırmam gerekti özür dilerim.

O yüzden, Alptuğ kim demeyin artık, verecek bir cevabım kalmadı...

Şeyi sor bana illa soracaksan: Acını silebildin mi? 

Artık bir sen bir ben varız okuyucu. Sadece sen varsın hatta. Geçmiş diye bir şey yok, burada bir zamanlar adı övgüyle geçmiş kimse yok artık. Sadece sen varsın.

Bu yüzden son damlasına kadar samimiyetle günler sonra sana yazıyorum, sadece sana.

Kimsenin bize değer falan verdiği yok okuyucu, yalnızca onların alıştığı düzen sürdüğü müddetçe yanlarında kendimizi var sanmamıza müsaade etmişler hepsi bu. Sen bile beni anlamıyorsun artık okuyucu, biliyorum.

Kendimi hayata kazandırmaya çalıştım, eski alışkanlıkları devam ettirdim, arkadaşlar edindim, yeniden gülümsemeye başladım ama... Ama bu yazıyı yazmaya karar vermeden hemen önce, dev bir tiyatroda, bir oyun oynadığının farkına yeniden varıp büyüyü bozan bir başrol gibi tökezledim, her şey koca ve açıkçası boşa çırpınıştan ibaretti.

Bir kıymet edinmeye çalışmıyorum artık, sadece kabulümün en derin bir imzası bu. Kaybettim okuyucu, herkes halinden memnun, kimse arkasına dönüp bakmayacak, görenler bile gördüğünü kendilerine dahi belli etmeyecek. Kimse geri gelmeyecek, yeni kimse de gelmeyecek. Hadi diyelim yenisi geldi, asla inanmayacağım biliyorum, asla kalbimi teslim edemeyeceğim ne dost ne aşk olarak artık kimseye; hep içimde derin ve tamir edilemez bir şüphe ile, herkesle aramda görünmez, kalın ve soğuk bir duvarla yaşayacağım.

İşime verdim kendimi, tam anlamıyla başarılı bir hiç olmak için, belki hayat daha çabuk geçer diye.

Biliyor musun ölmeyi o kadar çok istedim ki okuyucu, iş işten geçmiş olsun istedim, geri dönüşü olmayan bir pişmanlık olmak istedim ama en acısı şu ki kimse için bunun bile bir şey ifade etmeyeceğini biliyorum artık.

Sadece sen ve ben varız okuyucu, lütfen artık kimse olmasın.

Bıraktım geçmişi, her şeyi, beklemiyorum, çaba harcamıyorum. Bir şeylere sahip çıkmaya, ayakta tutmaya çalışıp değer verdikçe saplantılı damgası yiyorum çünkü ben hiç değer verilmedim okuyucu.

Sildim numaralarını insanların, içinden çıkamayacağım zamanlarda mesaj atıp, arayıp o değerli, bensiz mutlu vakitlerini çalmama engel olmak için. Herkesin keyfi yerinde zira.

Ben mi? Gerçekten de önemi var mı bunun?

Benim için de bir şeyler yapılabilirdi be okuyucu, haksız mıyım? Hem sen de biliyorsun, benim yaptıklarımın onda biri dahi gerekmezdi... Neden beni kaybetmek kötü, üzücü, istenmeyen bir şey değil okuyucu, neden kimse bundan kaçınmadı bile? Kimsenin mi içi titrememiș. Evet okuyucu. Acı ama başka çaremiz yok kabulden. Koca bir evet. Değmemișim, değmezmiș. Bensizlik bırak boşluğu, en ufak fark dahi değilmiş. 

Küçük bir öykü bu okuyucu, küçük bir "herkesin başından geçen".

Yerim yok artık, beklerim yolum bitsin.