Hız ve Durmak

En kötü hız geriye doğru olandır okuyucu, korkarım benim de sonum geriden gelecek. Arkadan çarpan kusurludur benim bildiğim, oysa eminim yine ben hariç suçlu çıkmayacak.

Bırakanın kendisi geride kalansa kalmış sayılır mı, yahut gitmek mi bizimkisi? Yerinde sayarken bir gün öylece nefesi tükenesi, sakin kabuller yüklü bir hayat işte bu, üstelik benimki başkaları için bile bana olduğu kadar gelip geçici.

Hüzün o kadar her şeye içre ki, hayatta kalmak için ufacık ve manasız sıradan şeylerden bir espri damıtıp gülümsemeye çalışırken iliğini kurutuyorum hayatımın, yalnızca kendi hayatımın, hani şu güneşler arasında tek karanlık oda gibi duran.

Hiçbir şey değişmedi okuyucu, sadece anladım ki ifadesinden rahatsız insanlar. Sen şimdi toparladı görüyorsun ya, öyle görmen gerek çünkü beni, olduğumun değil gördüğünüzün önemi var.

Ben hala parçalandığımı, hala ne halde olduğunu göstermeye kalksam bana yapacağınız en iyi şey deli demek olur. Biliyorum.

Canım dediğim ama canımdan açık ara fazlası olan insanların en gözde hiçi olarak ben... Hızla ama hızımı belli etmeden -dünya misali- dönüp duruyorum, daha çok duruyorum. Var gibi, mutlu gibi, gibi gibi...