Sildim

Bilen bilir, benim devasa fotoğraf albümlerim vardır, anı biriktirmek benim için çok değerlidir. Kocaaaa bir albümüm vardır; onun gölgesinde kalan bir albüm daha vardır ama o albüme, görünce canımı acıtan insanlarla olan, yine de bir gün belki geçmişe döneriz diye sakladığım fotoğrafları koyarım; bir küçüğü daha vardır, ona da hiçbir şekilde geri dönemeyeceğimiz günler olduğunu bildiğim ama silmeye kıyamadığım insanlarla olan fotoğrafları koyarım. Bakamasam da dururlar orada, kıymet vermek böyle bir şey galiba; ölsün istediğim, hakikaten çok derinden ve tereddütsüz ölsün istediğim insanlara bile hala içimde süren kıymet... Böyle deyince kızıyorsunuz, "keşke o gün ben ölseydim" dediğimde daha kızıyorsunuz, size de yaranamıyorum.

BEN KENDİ KENDİME BİLE KİMSELERE KIYAMIYORKEN ONLAR NEDEN OKUYUCU?

Neyse,

İçim acıya acıya sildim bugün hepsini, tamamen. Tamamen diyorum çünkü genelde çöp kutusuna atarım, otuz gün geçmeden oradan silinmez; belki derim o otuz gün geçmeden önce, belki geliverirler belli mi olur.

Bu kadar sadık itin teki olduğum için nefret etmeli miyim kendimden? evet okuyucu. Bu yüzden telefon numaralarını da sildim, mesajları, konuşma ekran görüntülerini, hatta ve hatta onların olmadığı ama onlarla bulunduğum bir anda çekildiğim kendi fotoğraflarımı bile...

Hiçbir şey kalmadı artık okuyucu, önceki yazıda da dedim ya, sadece sen ve ben. Arkadaşlarım bilmem nem var ama... Bir noktada hepsi öylesine uzak ki, durumun farkında olmayı onu anlamak sanıyorlar. Anladıkları konusunda öyle diretiyorlar, içinde bulunduğum durumu öylesine kabullenemiyorlar ki... YAHU SEN SÖYLE BE KIZILIR MI BİR İNSANA... Değer vermeyi durduramadığı için ha?

Hatırlamaya değer bir şeyim yok, bir geçmişim yok, okul arkadaşıymış ıvır zıvırmış bilmem ne YOK. Ha ama diplomam var korkma, nerede olduğunu hatırlamasam da. Ha-ha-HA!

Herkes bir şeyleri zor siler biliyorum ama ister inan ister inanma benim için çok daha zordu bu okuyucu. Kötü şeyler söylemem gerekti kendime, boğazımı sıkmam gerekti, başka türlü dinlemezdim.

KİMSENİN OLMADIĞINI, HERKESİN GAYET RAHAT VE MUTLU OLDUĞUNU, SANKİ HERKESİN HAYATTA BAŞINA GELEN EN KÖTÜ ŞEYMİŞİMCESİNE YOKLUĞUMUN HER ŞEYİ MÜKEMMEL KILDIĞINI, KİMSENİN ADIMI DAHİ ANMADIĞINI VE ASLA ANMAYACAĞINI, KİMSENİN GÖNLÜNDE ONLARIN BENİMKİNDE OLDUĞUNUN ZERRESİ KADAR NE İYİ NE DE KÖTÜ BİLE YERİM OLMADIĞINI kendime bağırmam gerekti özür dilerim.

O yüzden, Alptuğ kim demeyin artık, verecek bir cevabım kalmadı...

Şeyi sor bana illa soracaksan: Acını silebildin mi?