Bir ötenazi biçimi olarak sana açılmak.

Rehberimde kayıtlı olmadığı için açmadığım, geri de dönmediğim telefon numaralarısın

Yaşamaya dair sonu rica ederimle biten, göndereni bilinmeyen resmi bir mektupsun avcumda yanan

Evden uzaklaşırken görülen o kargo arabası gibi... artık çok geçsin belki de bilmiyorum

Doğuştan âmâ birinin niteliği bilinmeyen, bitmek bilmeyen rüyasısın bir nevi

Bir ötenazi biçimi olarak sana açılmak

Üzerinde "camı kırınız" yazan bir çekicin kullanılmadığı her güne şükrüce

Pamukluğun indirgerken zararını dikenlerimin, zordur ayrılmak da büsbütün senden

Annemin temizlik arası içip mutfakta unuttuğu yarısı kola dolu bardaklara özenen

Nitekim bir o kadar da yediremeyen yarım kalmışlığı bir "sevgiyle" damarlarımda

İhtimalinin artıp azaldığını bilmemenin telaşını duyarım her nefeste

Sana varmadığından emin olduğum için yollar, sindirdim yavaş kullanmayı

Kekre bir ümidin var ıslak toprak gibi kokar, yeşermeye gün sayar da suyu nerden bilmem

Yavaşça biriken her şeyde sanki izin var, tüm sakinliklerimsin.

Yaşlanıyor muyum sen mi çok güzelsin? Harbiden merak ediyorum sabrın sonu sen misin?

Sana yakışmakla umduğunu bulamamak arası tereddütlerim, gelgitli kişiliğim

Daha iyi olursam çabuk mu gelirsin, sen diye diye kazıklar mı yerim.

Aldanma, bu zamana kadar senliği yakıştırdığım hiçbir kadın sürdüremedi intibanı,

Öyle ki sen dahi olsan gelen, bir ötenazi biçimi olarak yürürlüğe girer sana açılmak.

Altı yanı boş bir zarın sekiz köşesinde adın yazılı gibi talihim anlıyor musun?

Yine de seni beklemek bir yanıyla, sana hazırlanarak arınarak büyümek belki

Dokunmadan sardıran sana yaramı, benden bir parça oluşunla yeten bir o kadar

Cennete gideceğinden emin birinin intiharı gibi tezat bile olsa seni sevmek

Seni beklerken düşen dikenlerim, darbe aldıkça dahi öpmen için zırhsız bıraktığım kanlı derim

Boğulan duygularım, içindeki ışığına rağmen kararan yüreğim

Ben ki her şeyimle...

Beklemeyi bile sevdim, bir otokontrol biçimiydi beklemek seni, törpüledim kötü beni.

Eksik kaldım yine de. Geç kalınmış bir ötenazi olmadan önce...

Gelsen diyorum.

Uzun bir refakate ihtiyacım var.

Durumumu politik kılan tek unsurun, hayatımı sadeleştirmeme insanlardan başlamamın insanlarda yarattığı o kesinlikle suni ve geçici vicdan azabı ile belki de herkesleșmeleri gereği toplumsal bir görev aczettikleri o çok boyutlu yol gösterme adı altındaki yargılamaları olduğu kanaatindeyim, ki öyle olmasa bile bir şey değişmez artık.

Suçlamayınız beni, ben seçmedim insansız hayat aracı olmayı. 

Durdum sadece, mermer olsa çatlardı da durdum işte.

Böyle bir şeydir soğumak, buz kesmek; ilintili dahi değildir vaziyetle kimi zaman, haksızken hatta bunun farkındayken dahi soğuyabilirsin insanlardan.

Bütün mesele bundan korkmamak, her insanın sonsuza dek senin için bir şey ifade etmesini sağlamaya çalışmak hem yorucudur hem de kötü. 

Hadi benim başımı alıp gitmelerim, iyi kötü herkesi kovup inzivaya çekilmelerim meşhurdur vesaire ama doğru olanın bu olduğunu siz de hissetmiyor musunuz Allah aşkına?

Çok sesliliğin gürültü halini aldığı oldukça ufak ortamlara dönen hayatlarınızdan hanginiz memnunsunuz gerçekten?

Biliyorum acı, biliyorum zor, kimseye masal okuduğum yok; ölülerin gömülmesi gerekir ama işte, kalplerinde olmadığımız insanları hayatımızda muhafaza etmek bizi cenaze arabası kılmadan evvel o ölülerin ordan indirilmesi elzemdir kabul edelim.

Biliyorum sizi suçlarlar, ilişkinizi siz bitirdiğiniz ve bunu belki bininci kez yaptığınız için geçimsize çıkar adınız. Ama bırakın öyle kalsın, topluma şirin görünmek adına yüklenmeyin gizli yabancıları. Bir gün patladığınızda hepten filizlenir peşin hükümler. 

Sana inanmıyorsam inandırmadığın içindir, olamaz mı?

Henüz konuşmadık bile, sen yani okuyucu, sana diyorum.

Yekten sana evet, dümdüz sana işte, kalmadı gönderme-kinaye.

İyiyim ben okuyucu, iyi biriyim; bir şeyi kırk kere dersem gerçek olur çünkü.

Yalnız değil gibiyim okuyucu, buz gibiyim, kırık yalnızca.

İzin dahi okunmaz karanlığımda.

Tercih edilmemiş kuruyemişin ontolojik kaygısı üzerimdeki. Anlamlandıramıyorum insanların ikili ilişkilere değin rahatça söyledikleri "böyle olması gerekiyormuş"ları, silikon göğüsler kadar eh işte geliyor doğrusu. Kan ve ter mesela, teorik olarak özdeşler bile denebilir ama aralarındaki paha... Hele gözyaşı, üstelik onun değeri sanıldığının aksine aktıktan sonra biter, spermle aynı mahiyeti taşır bir anlamda.

Her gözyaşı bir çocuktur aslında teorik bazda, kimi beklentilerin ölü doğan çocukları.

Bir cümle kurarken insanları kırmamak adına cümleyi yumuşatmak için harcadığımız zaman kırıldığımız zamana eşdeğerse burada bir terslik olduğunu söyleyemez miyiz?

Bu zamana kadar eriyenler yanlış iklimin buzlarıydı belki de insanlarla aramızda; birbirimize ısınalım derken küresel ısınmayı bulduk kucaklarımızda.

İnfazının ertelenmesine dayanamayan bir idam mahkûmu gibi, peşin hükmümdeki sürati cezamda da beklememin nesi suç peki?

Afrika sıcağıyla Antalya sıcağını ayıran şiddeti hariç o öncül neyse onu getirin işte bana.

Bazen sadece bir sonuca bağlansın istersin, sonucun niteliği, akıbetin bile önemli olmaz; bir şeye bağlansın, öyle ya da böyle kapansın gitsin, düşünmeye fırsatın olmasın. Gömülmemiş ölülerin kesif kokusu gibi orda bir yerde zuhur edeceğine devamlı, hiç var olmamış seller gibi aksın istersin.

Bu birini özür dileyip engellemekle aynıdır aslında, vedalar çoğu zaman iki taraftan biri için hak edilmeyen uzatmalardan dahası değildir. Bir noktadan sonra düşünmezsin iyi-kötü, ne kadar yaraladığına, yara aldığına bile bakmazsın. Anksiyete atağını düşün, aklındaki tek şey bulunduğun yeri terk etmektir, durumdan kurtulmak, kaçmak...

Kaçmanın bir hali onurludur aslında: Sıkılıp da kaçmak.

Dingin bir hayat isteyenler, tüm dışarılarından özlerine, tıpkı iltihap gibi kaçarlar.

Kaçmaktan birine söz ettiğinizde sizin için hep başka bir çare sunar, iyiliğinden yapar bunu ama kabullenmek istemediği o acı, bunun bir çare olmadığını görmesine de en büyük etkendir ve nitekim anlatmaya çalışırsanız yine sizi suçlar.

Sessizce gitmek,

Tahriz ve tahripsiz,

Olmamışçasına.

Bazen olmaz. On küsür Alptuğ vardı bu güne kadar: Kendine zarar veren Alptuğ, romantik Alptuğ, ponçik Alptuğ, deli dolu Alptuğ, öfkeli hayvan Alptuğ, hiçbir şeyden zevk almayan ve çağa uyum sağlayamamıș ihtiyar Alptuğ... Ve sizi temin ederim sapına kadar gerçektiler hepsi, hala da öyleler... Sorun mu ne? Sorun hangisinin iyi olduğu.

Şayet mutlu olmayı iyi durumda olmakla eş tutuyorsanız bu saydıklarımdan birkaçının toplamı olan şuanki Alptuğ için her şey yolunda olmalı ama değil işte, n'apıcaz? Diğerlerine geçsek daha mı iyi? Kesinlikle değil, haklı tarafları olduğu için kendini mâl etmiş bir aptaldan dahası değildi o Alptuğ'lar, sonucu değiştirmeyen bir sürü şiddet ve türevi aktivite içinde debelenmektiler yalnızca.

İnsanları kovdum, olmadı, herkese kucak açtım ve oldu da aslında ama yine de öyle aman aman olmadı. Bütün bu Alptuğ'lar gerçek olmasaydı gerçeğini bulur ondan devam ederdim, peki hepsinin bir diğeri kadar gerçek olduğu bu vahim düzlemde neye göre hareket edeceğim? 

Kendimi tam olarak sevsem böyle olmazdı, kendimden düşündüğüm kadar tiksinsem yine böyle olmazdı ama böyle oldu işte... Yani 'olmadım.'

Aslında bütün bu Alptuğ'ları kelimenin tam anlamıyla aynı anda barındırıp yașamak ve hiçbirinin bu kadar zıt olmalarına karşın bir çakıșma göstermemesi -ki gösterseydi kişilik bozukluğu olurdu- harikulade bir şey, bunu inkar edemem... Belki de insan dediğimiz şeyin bütün hatası yanlış yerde yanlış kendi olmaktı. Olmadı.

Memnun muyum peki tüm bu kendilerimden? Ekstrem bir şart olmadıkça artık gün yüzüne çıkmayacağı neredeyse keskinlik kazanmış bir psikopat olanı hariç hepsinden şüphesiz elbette memnunum. Benim işte, bu, evet bu kadar kalabalık, evet bu kadar çeşitli, hem renkli hem kara, ee ne olmuş yani, tuhaf mı, bırak tuhaf kalsın o zaman, nadir mi... Orada dur işte. Sanırım inciten nadirlik, herhangi bir insan bir Alptuğ'u karșılarken diğerlerinin her fırsatta boşta kalması belki de, olmaz olması.

Körelmesine ihtiyacım var zannımca birtakım benlerin, daha doğrusu artık onlara hiç ihtiyacım olmayacağından emin olduğum bir yaşama ve dolayısıyla onları tetiklemeyecek insanlara.

Çoğunuz başkalarına bu denli bağlılığımı anlamlandıramıyor ama sebebi bu işte, karşımda mutluluktan beslenen biri olursa ben de öyle olurum mesela ve bu bir rol olmaz, yalnızca ağır basan tarafımdır, bukalemun yahut kaypak değilim ben.

Peki sen okuyucu? Sen diğer taraflarımı gömecek kadar yanımda mısın? Benden razı mısın? 

Bu tek başına yapılmaması gereken işlerden biri, bunu kendi kendime yaparsam yaşadığım şey yaşamak olmaz. Kim benim için elini taşın altına koymak ister? Tıpkı benim hep sizin için yaptığım gibi ama karşılık olarak değil, bu çok önemli. Olmaz mı diyorsunuz? Tahmin etmiştim. O zaman insan sosyal bir hayvandır demeyin, sosyal de sizsiniz, hele hayvan hepten sizsiniz. 

Zor dönemler olur bazen, kendimizinkini şöyle böyle atlatırız veya atlatamayız ama konu bu değil...

Bazen başkasının zor dönemi olur, çok değer verdiğin birinin; mayın tarlasına girmiş gibi hissedersin, emin ol her zamankinden daha da az bilirsin ne yapacağını. Yanında olmak istersin, bunun için çeşitli yollar denersin ama yetememekten korkarsın daima, o sana yettiğini diliyle belirtse bile bazen...

Kendini onun yerine koymaya çalışırsın, koyamazsın; hatta bir şey der bazen, verecek bir cevap bulamaz ve korkarsın, oysa senin onu umursamadığın fikrine kapılır belki doğal olarak.

Genelde sen kendini suçlarsın, bazen de o seni suçlamaya başlar; kastı farklı olan iyi niyetli bir cümlen bile öylesine müsaittir ki yanlış anlaşılmaya. Çok sert gider belki sana, belki izin vermez kendini anlatmana ama...

Burası önemli:

İşte o zamanlarda, bazı midesizlerin hak gördüğü gibi "Başka şeylere kızıp/üzülüp acısını benden çıkaramazsın." deyip gitmemelisin. Gidebilirsin belki, hatta çevrene anlatsan seni haklı bile bulurlar ama... Ne kötü gün dostluğun kalır, ne bir parça insanlığın.

Çiçekle gelenin herkes yanında olur, yarası kanayanın da acıyanlar yanında olur ama arkadaşlık bunlardan biri değildir. Arkadaşlık demek, onun iki göğsünün arasından bıçak da çıkıyor olsa o sarılmaya ihtiyaç duyduğu vakit ona sarılmaktır.

Dost mu olmak istiyorsun? Dostuna onun yapamadığını ver, başka türlü olmaz. Birilerine mi vurmak istiyor, bırak sana vursun, sana bari vurabilsin; bir şey olmaz, canın mı acır, acısın, geçer... Bağırmak mı istiyor, bırak sana bağırsın. Öyle bir dost ol ki, onu anladığını, kırılmayacağını bilsin, en azından seninle rahat olsun, korku duymasın, kendini tutmaya uğraşmasın...

Her insan kendini sık sık kaybeder,

Mesele gerçek ona sadık olmaktır.

Aradaki farkı bilecek kadar çok yaşadım ben... Sana değer vermeyen, seni kendi çıkarı için suistimal eden biriyle, sana değer verdiği ve kırgın hissettiği için kızan birinin farkını... Seni kullanan, senle beslenen birinin nefretiyle, içinde nefretin zerresi bulunmayan, sadece fazla sert bir üzüntüyü ayırt etmek o kadar da zor değildir. Birincisinden çek git evet, kişisel gelişim kitapları falan doğru söylüyor, bir an bile tutma hayatında, oysa ikincisi... Her gidiş kalanı zor durumda bırakır belki ama ikincisinden, yani gerçek bir dosttan gitmek belki de bu dünyada onca insanın girmek için dahi çabaladığı sınavı kaybetmek gibidir.

İyi bir dost, dostunun derdine karşı her zaman dostundan güçlü olmak zorundadır.

Öyle bir anlık gaza gelip gitmek falan... Piyasada çok var ondan.

O yüzden severim arkadaşlığın böylesini, canı acıyan birine dayanması için elimi sıktırmayı, elimin "o yüzden" kanıyor olmasını...

İyi birer dost olun.