Başka bir gerçeğim olabilir miydi sorusu balık gibi çırpınıyor beynimde. Sen olsan farklı olurdu belki, bu kadar inanmıyor olmazdım dostluğumu istediğini söyleyenlere, kadınlara yahut. Hiç tekmelenmemiș, hiç üşümemiș, hiç yalnız kalmamış birinin budalaca yaşam sevgisi dolu olurdum; saçlarım dökülmezdi belki, kendime ihtiyar demezdim, kapkara bir odada tüm günleri öldürmezdim. Sen olsan müesseseden der geçerdim kimi dev acıları, hiç bakmazdım arkama, eski olmazdım.
Çabuk sinirlenmezdim,
Anınca gözlerim kararanları
Bir ihtimal affederdim.
Daha güvende hissederdim, arabayı babası sürdüğü için gözü kapalı gitmekte beis görmeyen ufak çocuklar gibi; güçlü de hissederdim muhakkak, tek olmak nedir bilmezdim ve batmazdı bu yüzden karşının herkes dolu olduğu. Hiç iç çekmezdim sen olsan, yüzüm düşmezdi, milleti etrafımdan kovalayıp dökülmezdim kıyıda köşede, öyle anlık ve donuk, sahteliği dünden bariz bir gülüş, neşeyle dolanmazdım artık. Özgül ağırlığım olduğunu sen
Renkli biri olurdum sen olsaydın, en az sevdiğim kıyafetler kadar renkli olurdum, inadı temkini kırar topluma karışırdım belki, arkadaş edinirdim, kendime batmayan bir varlığım olurdu kim bilir...
Eğlenmeyi öğrenirdim senden, bir grubun falan parçası olmaya alışırdım, eşlik etme yetisi kazanırdım mutlu şarkılara, dans etmeyi ve en önemlisi nefes almayı öğrenirdim, yeniden...
Üşengeçliğimi yarı yolda bırakırdım belki, bunca yıldır yalnız başına yapmaya anlam veremediğimden hayatımda hiç yapmadığım şeyleri ilk defa yapmaya başlardım...
Klozete atılan japon balığı ölülerini daha iyi anlıyorum şimdi. Aslında bakarsanız her şeyi hep anladım, hatta bir yerden sonra o kadar anladım ki kendimden bile saklayamadım. Bazı değerli vazoların tuzla buz olma vakti bugün, kendime bazı gerçekleri birer bıçak gibi vura kıra, gerekirse döve söve itiraf etmeliyim. Ayağa kalkmak için düştüğümü kabul etmeye mecburum zira.
Var olmaya çalışıyorum dişimle tırnağımla
Gören olur da bakan varsa ne âlâ.
En yakınlarım dediğim insanların yakını olmadığımı
Yazılarımın da șiirlerimin de kaile alıp okumadığını
Aslında başarılı falan olmadığımı, insanların başarı nitelendirdiği özelliklerime yalnızlıktan bir şeylere derinlemesine yönelip durmam sayesinde sahip olduğumu
Aslında yapayalnız olduğumu, bir elin parmağını geçecek kadar insanım olmadığını
Pek kimsenin çok da umrunda olmadığımı, işleri düştüğü için geldiklerini
Sesimin kötü olduğunu, șiir okumalarını sadece zihnimdeki şeylerden kaçmak için yaptığımı
Çoğu insanın ruhi yahut fiziki benimleliğinin insani vicdanlarını rahatlatacak düzeyden öteye gitmediğini...
Bu liste bitmez, bitiresim de yok esasen. Tek sormak istediğim şu: Sizler ve diğer tüm insanlar, hepiniz kafanızda iyi kötü şöyle böyle türlü türlü şekillerde kodladınız beni muhakkak, bu sorumsa kötü kodlayanlara: Neden diye sordunuz mu hiç? Bu çocuğun şu huyu kötü, messla bu çocuk çok arabesk dinliyor, bu çocuk çok yabani ama neden? Sormadınız. Benim nedenlerim sizi hiç ilgilendirmedi, kimseninkiler ilgilendirmedi aslında; kuruydu çünkü tuzunuz, bir an bile yalnız kalmadınız siz, yalnızlığın ne olduğu hakkında okuduğunuz boktan kitaplar ve dinlediğiniz saçma şarkılarda geçen aforizmalar dışında zerre fikriniz dahi olmadı hiç. Siz hiç öteki olmadınız, farklı değerleri olup kendi de farklı ilan edilen... Ulan siz size kötülük yapılmadıkça gerisine bakıyorsunuz, iyilik de yapılmamış olmaması yaralamıyor sizi.
Neymiş, ben fazla hassasmıșım, çoğunluk olduğunuz için kendinizi standart bellemenizin kurbanı olamam artık. Ben fazla hassas değilim ama hepiniz ucubesiniz özür dilerim. Sizin o asla sormadığınız neden sorusu var ya... Ulan benim "neden" ormanlarım var be, her gün birkaç hektarı dallarında cesetlerle birlikte yanıp yanıp gidiyor var mı haberiniz?
Neden diyorum neden, ben diyorum ağzımda kuş tutuyorum, ben o kadar çok şey yapıyorum ki, o kadar çok şey deniyorum ki... İnsanlardan uzaklaşıyorum olmuyor, yaklaşıyorum olmuyor, hareketli cıvıl cıvıl oluyorum olmuyor, ölüm gibi soğuk duruyorum yine olmuyor; ilgiye de boğsam yerin dibine de soksam hiçbir şey yapmayıp öylece de dursam... Neden abi? Beni neden yalnız bıraktınız?
Kabul kötüydüm, düşkündüm kabul; deneyebilirdiniz ama, elinizi taşın altına koyabilirdiniz. Ben mi inar ettim? Ben mi attım kendimi çöpe? Pimi ben mi çektim? Tüm günü hayata dair bir bakış açısı olduğuyla övünmekle geçip ancak kolay yolu seçen insanlık... Seni nasıl affedeyim? Yanlışım yoktu ama olsa bile kızıp kapıyı kapatmadan on saniye gözlerime bakacak yüreğiniz olsa, başımın öne eğik olduğunu görürdünüz.
İçimde sönen ihtimaller var, boynumu kesen emniyet kemeri gibi bir şey belki de yalnız olmak; alamadığım bir risk gibi beklemek, gariptir ki zaman hala geçmekteyken. Yaşlı kabul et beni, huysuz, bitkin, bilhassa yaralı. Elleme ama gitme anlıyor musun?
Öylece seyretmeyi teklif ediyorum sana sakince, en fazla elimi tutabilirsin başkası güç; koşma işte benim için, ben zaten koşamam bacaklar malum...
Öylece durmayı sev benimle, dahası değil; şiir okur şarkı söyleriz, sarılır uykuya dalarız ama hayır. Elini kalbime sokup onu temizleyemezsin orda dur. Dur ki bana değil, afedersin, çok çok afedersin sikik geçmişime değil bize kalalım.
Benim için fedakâr olunmaz, unutulmak tabiatım, sen de uy buna, yanıbaşımda bile olsa.
Böyle alıştım ben kızım, korkutur sıcağın beni, öyle ani büyük bir sevgi.
Ben seni beklemekten başka bir şey bilmedim, kızma ama bazen diyorum gelmesen mi?
Hayır başkalarının beni ötelediği uzakla yahut bana yaşatılan veya yaşatılmayan, gözümün yaşına bakılmamış şeylerle cezalandırmıyorum seni; aptalca da gelse, gerçek bir yakınlık korkutuyor işte beni... Çünkü yanmak nedir biliyorum... ama yakmaya alışamam.
Ben senin yaramı sarmak için kedi gibi öylece gözümün içine bakmandan, ben senin için aynısını yapmaktan asla tereddüt etmeyecek olsam da benimle efkarlanıp karanlığa dalmaya, solmaya hazır olmadan katiyen hoşnut değilim.
Ben istiyorum ki içimdeki bu kof ihtiyarı senleşerek söküp atayım, tut çek beni neşene silah zoruyla ama n'olursun... Yağmurlu bir günde ansızın benleşme...
Hiç en büyük ihtiyacına hazır hissetmediğin oldu mu? Şimdi tanış benimle, belki öp bile, zira anca hazırlanırım.
Bir şeylere fark etmez dedikçe kendimizi de silik kıldığımızı fark ettim, biz bunu karşıdakinin arzusuna öncelik verme niyetiyle yapsak dahi ister istemez varlığımızı ve belirginliğimizi zedeleyen bir hareketmiș bu; bir anlamda karşımızdaki kişi oluyormuşuz, daha doğrusu kimse... Ve bir de bakıyormuşuz ki bizim de olup olmamamız fark etmiyormuș...
Biz böyle "ince" düşünerek aslında karşımızdakilerin bizi hesaba katma, bize şu kadarcık olsun bir değer biçme gibi "zorunluluklarını" ellerinden alarak kafamıza sıkmışız.
Benim de bu hayatta bir özgül ağırlığım var mı? Ben nelerden hoşlanırım, ben nelerden nefret ederim ve daha da önemlisi kim bir şey yaparken bunları göz önünde bulundurma ihtiyacı hissetmiş bu güne kadar? Bakın işte asıl soru budur, yakınla uzağı, heple hiçi bu ayırır. Kimim ben? Teoride standart bir insan, pratikte Alptuğ Dağ, onun arkadaşı, bunun nefret ettiği kişi, şunun youtube kanalına abone olduğu çocuk... Bu mu yani? Bu kadar mı? Sen de düşün lütfen okuyucu, sen kimsin, kendin için değil başkaları için kimsin; en önemlisi başkaları için sadece bir tip misin yoksa bir karakter mi? Kıyısından köşesinden kurgu hikayelerle ilgilenenler ne demek istediğimi çok net anlayacaktır. İnsan önce kendine bakmalı falan ama bugün paranın değeri bile diğer paralara göre, kendimizi kandırmayalım.
Varlığını hesaba katmak demek bir şeylerin sana göre düzenlenmesi demektir, kırılgan bir insansan seni kırmamak için ekstra özen harcanması mesela sana kendini var hissettirir, değerli falan demiyorum çünkü bu türden bir var olmak değerli olmanın ta kendisidir. Peki senin hayatında kaç kişi için geçerli bu okuycu? En yakın arkadaşın için geçerli mi mesela? Yahut sevgilin? Başka?
Dibi tutmuş kalbimin, hiçliğimden bu yanık kokusu; yanlış duvarlara çakılmış çiviler gibi aldanmış sevgilere ve geri dönüşü yok işte... Kırık bir mevsim gibi, damaktan ziyade boğazda kalır gibi bir hal almış yaşamak; sadece bir detayken hoş gelmişim belki de, zira ne vakit konunun merkezi ben olsam uzaklaşır gözler; kenarda biri olmakmıș benimkisi, adım desen "merhaba merhaba" belki de. Belli etmezler ama belli, en az bozuk balık kadar keskin kokar zira yalnızlık.
Kendine "Ne kadar varım?" diye sorduğun zaman iki daha büyük soru doğar: "Nerede?" ve daha önemlisi "Kimde?" aslında bu soruların hepsinin de cevabı hayvan gibi kolaydır, herkes en başından bilir; zor olan, bildiğin cevabı söylemektir, söyleyemeden yaşamak...
Hani hiçbir şeyi meşhur olmayan, sadece bir yere giderken geçilen boktan il ve ilçeleri bildin mi okuyucu? Tamam işte, diyeceklerim bu kadar.
Hepinizin ilk defa duyacağından emin olduğum bir şarkı bırakıyorum buraya:
