Dur İhtarı

Ateş açmışım kadere

Ateş açmışım bilinmeyen yüzlere bir gece vakti

Siliniyor lambası altında sokağın, dünüm yarınım

Bağırıyorum, kanla karışık tükürüklerim ölüyor

Sirenlerim inliyor yalnızlığa, kırılıyor her oluş

Dur diyorum durmuyorsunuz, bu son uyarım

Ateş açmışım diyorum! Geliyorum!

Zimmetli mutluluğum, benden değil mecburi

Alıp gitmeyin diyorum, bu bir dur ihtarı!

Bir el havaya sıkıyorum, diğeri kalbime gidiyor

Benmişim akan, geceye düşen

Ekip otosu doldurmayan tek kişiliğim

Arasında mavi-kırmızının

Sıkışıyorum

Dayadığım duvar batıyor sırtıma

Yıkılan duvar değil sırtımmış

Kanım orda uzunca

Unutulmak bürüyor rozetimi

Bazı şeyleri çok özlüyorum...

Her gece kimsenin duymadığı

Bir dur ihtarını sayıklayıp

Kafama sıkıyorum

Barut kokuyor kalbim.

Dur! Bu son ihtarım!