Methaba okuyucu, belki de bu sana son gece seslenişim, zira yarın okul -ya da yeni hayatım diyeyim- başlıyor; sevinçliyiz hepimiz, yaşasın okulumuz... Ama...
Aması bilinçaltım, ben demir kadar sağlamlaşsam dahi o hala çokça hassas ve en eskilerde tıkılı; öyle ki bir başına sırtlandığım acılarıma, uğradığım haksızlıklara ve vesaireye saygım olmasa afedersiniz özleyeceğim.

Çok seviyorum kendimi artık, en başta ailemin yüzünü kara çıkarmadığım hatta üstüne üstlük hiç ummadığımız başarılara imza attığım için, gururum sığmıyor naçizliğime, Allah bozmasın şansım da bolca yaver gidiyor, hayat yüzüme açık açık gülüyor... Ben de ona gülümsüyorum ama eskiyi de öyle özlüyorum ki, birtakım insanları kendimden öte sevişim aklımda bozuk bir plak sanki, asla durmuyor. Çok sevmiştim Allah'ım çok... Neden böyle yaptılar?
Şairin dizelerindeki gibi yarından da yakın güzel günler, net ve su götürmez bir şekilde mutlytum da fakat yine de... Adını koyamıyorum anlasanıza, karnı doyan insan şükreder ve etmeli de tabii ama her tok da mutlu değil ya hani, işte öyle bir şey.
Içimdeki ürküntü şu amansız hisse bağlanıyor: İlk defa tam karşımda duran ve gerçekten beni çağırdığından emin olduğum o bahar... Sanki benim değil, sanki ben o en acı biten, yakan dostlukların ve her şeyin bileşkesi yalancı baharda kalmışım.

Titrek benliğimi kim alıştıracak tekrar inanıp güvenmeye? Eski beni ben bile bilmiyorum sanki, bambaşka birinin hayatı gibi geliyor sorgusuz sualsiz güvenip kendimden öte sevdiğim günler birilerini; şimdiyse biri el uzatsa tokat atacak sanıp kaçınacağım sanki, ürkek bir kuşa dönmek ne kolaymış...

Eskiden güneş sıcak gelir, yakıp bunaltırdı oysa mesela, artıksa ısıttığını hissediyorum, şükür ve merhametten başka bir şey kalmadı hayatımda, inanabiliyor musunuz samimi bir biçimde gülebiliyorum ya, ben ya ben, yılların yıllanmış Alptuğ'u... Bir de o şeyler olmasa işte, önceki cümledeki "yıllanmış" kelimesini yazarken güya EN İYİ ARKADAŞIMIN yıllığında bana yazdıracak kadar dahi değer vermemişliğini anımsamamış olsam mesela...

Kronik kursakta kalma hastalığı benimkisi, anılarca batması mutluluğun kaburga misali; şuönümüzdeki doğrucu bahar çekip alsa bari, alzheimer şükür sebebi, anlıyorsun değil mi?

Ömrümün yüzü gülen nadir gecelerinden birinde daha beraberiz, neden buradayız derseniz bir sebebi yok, e olması da gerekmez; bu dünyada her şey ilaç olacak diye bir kaide yok neticede, şayet öyle olsa hangimiz burada olurduk dersiniz? Demem o ki bir şeyi yapmak için ona sebep bulmayı beklemenin de nece bir ızdırap olduğunu yeni ayıktım ben; nicedir omuzlarımda asılı o yüklerin binde birini dahi olsa ben yüklemişim kendime...

O çocuk yeni hafifledi...

Acı günleri unutmak için bana uzanacak el, eskiden dostum olan insanların değiştiğine ve kötü olduğuna kanaat getirmek için dev gibi bir kabahat... Bekleyip durmuş ve iyi bok yemişim. Şüphesiz en fenasıysa mutlu olmak için her şeyin birden yoluna girmesini beklemekti, aklım hep mutlu olamadıklarımdayken mutluluğun en gizli öznesi de daima hüzündü benim "eski" hayatımda. Şimdi ne mi değişti? Sayın kaderim benim birtakım mutluluk ihtimallerini feda edebilip var olan mutluluklara sığınabilme yeteneğimden etkilenmiş olsa gerek, ne kadar süreceğini bilmesem de bana bütün mutluluk ihtimallerini aynı anda ardına kadar açtı, bu kadar cömert birini en son aynada görmüştüm ben; günlerini, gecelerini, sevgisini, gözyaşlarını hatta sağlığını müstakbel değmeyeceklere saflıktan ve bolca umuttan olsa gerek, bir umutta dağıtmıştı para saçarcasına, aslında hayatının patlayan bir vücuttan saçılan organ parçalarına döneceğini aklına dahi getirmeksizin dost bildiği insanlara kusursuzca güvenerek o çocuk...

Ama işte geldi bu günler, uyku bitti, yaralar kabuk bağlamasa da sızlamayı bıraktı, gündüzler soğuyup yapraklar düşeyazdı ve o hasta çocuk ayağa kalkıyor... Önce dirseklerinin üzerinde oturdu, bir nefes aldı, biraz daha doğruldu, yatağın kenarından tuttu, kendini kenara çekti, bacaklarını sarkıttı, ayakları soğuk yere değince bi'ürperir oldu ama alıştı, iki elini birden itti aşağıya yatağın kenarlarına bastırıp, karşıya baktı, aynaya yetiyordu artık boyu... O çocuk kendini ilk defa ayakta gördü, o çocuk bazı geceler kabuslarla ve ağlarcasına uyansa da, bazı hatıra ve benzerlikler günlerine beklenmedik anlarda limon da sıksa herkesten mutlu şimdi...

Artık düşmemek bile değil derdi,
Düşse de yalnız kalkabilir çünkü,
Kaldı bir tek gayesi,
Yalnız bırakmamak hiçbir düşeni.

O çocuk yeni, şimdi yepyeni.

Görüşmeyeli nasılsın kızım? Benimki de laf işte, babaların o hiç komik olmayan esprilerinden biri. Uzun zaman oldu yazmayalı ama en çok da sana, daha annenin bile var olmamasına karşın öyle özlüyorum ki seni her nasılsa... Neyse, sana bolca iyi haberle geldim babacım merak etme.

Öncelikle ismin hakkında düştüğüm fikir ayrılıkları son buldu, şayet anneni de ikna edebilirsem adın Şiir Gece Dağ olacak; biliyorum okulda dalga geçebilirler ya da resmi işlemlerde soyadını Gecedağ falan zannedebilirler ama isminin benim için nelere dayandığını bir bilsen ne gururlanırsın kim bilir.

Korkma kızım, o bir dönemki baban kalmadı artık; tamam hala hüzünlü ve umutsuz bir yanım ama söz azaltarak bitireceğim, hem bak küfretmeyi de bıraktım artık, intikam planları falan da yapmıyorum güzelim Allah'larından bulsunlar, hakkım bolca var ve helal de etmiyorum, o kadar. Sinirli değilim kızım, hapsediyorum öfkemi içime, iyi biliyorum kendimk sakinleştirmeyi epeydir, sadece huzur var artık kuzum sana bırakacağım. O insanların da zerresiyle de tanışmadım varsayıyorum, geride nice amcaların-teyzelerin var daha korkma, babanı yalnız bırakmıyorlar çok şükür, Allah hepsinden razı olsun... Üniversiteye başladım biliyor musun canım kızım, aklımın bir köşesinde senin hayalinle çalışıp sana iyi bir baba olmak umuduyla girdim sınava ve istediğim üniversiteyi tam burslu kazandım bebeğim.

Babanın başı dik, baban dimdik, onurlu ve artık sevgi dolu; senin için bırakıyorum kötü huyları bir bir, en başta üzüntüyü, evvela o içine kapanık babayı öldürüyorum, güvenmekten ve sevmekten korkarak iki yıl daha yaşayamam zira, şayet yine darbe alacaksam da cevabım misliyle hazır şimdiden, rahatım ben. Hem belli mi olur belki anneni de bulurum.

Hoşçakal canım kızım,
Her zaman dediğim gibi: baban iyi bit adam
Ve artık daha güçlü bir adam.

Sıkıntının esas başlangıç noktası şurasıdır: Birileri için çok uğraşırsınız, çok ama çok çaba sarf edersiniz, koşturursunuz vesaire ama herhangi bir geri dönüş alamazsınız ve kalbiniz kırılır falan ya; sonra kendinize çeki düzen verirsiniz, işte "Beni düşünmeyen insanları bu kadar düşünmeyeceğim!", "Bir daha kimse için bu kadar uğraşmayacağım!" gibisinden... İşte o ikinci cümlede bir açıklık vardır, sıkıntı burda başlar.

Bazen siz de birini istemeden incitebilirsiniz ve vesaire, bunlar olağan şeyler, insanlık halidir ancak böyle bir şey yaptığınız takdirde kendinizi affettirmeye vb. çalışırken bir anda o ikinci cümleyi hatırlayıp çabanızı birden söndürür, bir bakıma hem suçlu hem güçlü konumuna geçerseniz bu hatadır işte.
Peki bu iki durumu neye göre ayırmak gerekiyor? Şöyle izah edeyim: Bu noktada uğraş bir öncekindeki gibi kendi kendine anlamsız bir çaba değil, koşu bandında bir yere varmaya çalışmak gibi bir şey değil kısacası; birinde açık net "değmeyen" kimi kimseler için ortaya dökülen bir çaba vardı, diğerindeyse "Ben kimse için çaba harcayamam artık!" diye kendi hatanızı dahi kestirip atıyorsunuz, işte yanlış olan bu.

Ben eminim ki buraya kadar anlattıklarımın siz de farkındasınız ve yapıyorsanız da farkında olarak fakat sanki ilahi bir güç tarafından yönetilirmişçesine kendinizi engelleyemeden yapıyorsunuz. Üzülmeyin, halinizden anlamayacaklar belki ama burada bu durumu tüm taraflarıyla bilen ve sizi anlamaya hevesli bir arkadaşınız daima var.
Şunu da anlayabiliyorum, tamam iki durumun farklı olduğunu falan her şeyi kabul edebilmişsinizdir lakin yorulmuşsunuzdur, birileri sizi o kadar yorup incitmiştir ki kendi hatalarınızı dahi temize çekmeye dermanınız yoktur, sadece çekip gitmek istersiniz ve de o suçlu damgasını bir ömür boynunuzda taşımak... Çünküsü insan cezalandırmaya meyillidir, en çok da kendini, burada esasen karşı taraf için çaba sarf etmeyerek herkes tarafından "pişkin" gibi ilan ediliyor olsanız dahi ben biliyorum ki içten içe kendinizi cezalandırıyorsunuz çünkü siz pislik bir insansınız (kendiniz için) ve nedeni de size bunları yapanlara olan öfkenizle şöyle ya da böyle onlara benzemeniz hatta belki de benzemeseniz dahi birilerinin sizleri onlarla onlar hakkında hiçbir şey bilmeksizin bir tutması.

Acı çekiyorsunuz kardeşlerim görmez miyim ben.
Anladığımı bilin istedim.

O acı benim işte, bilmem ağlatabiliyor muyum? Benim sırtındaki ilk bıçak, ilk öksüz-yetim kaldığın o anım ben, ilk kaldığın dersim ben, kocanın, babanın sana vurduğu ilk fiske de benim, ilk aldatılışınım ben senin, ilk hor görülüşünüm, herkesler arasında akan ilk göz yaşınım, çocukluğuna hasretle bakışınım, işten kovuluşunum, sokakta taciz edilişinim, itilip kakılışınım çocukkenki, kanser olmuş babana ilaç alamayışın da benim, ilk boşa çıkan güvenin de. Başını yastığa koyunca uyuyamadığın o ilk geceyim aynı zamanda, ilk pişmanlığınım, belki de ilk hatanım, öyle ki bu cümleyi okuyunca aklına kalabalıklarda utandığın bir an geldiyse şayet -altına işemek gibi misal- o bile benim anlıyor musun okuyucu? Seni asla sevmemiş fakat annesi tarafından bu sürekli inkar edilmiş lakin apaçık da belli olan öz çocuğunum sözgelimi, elinden bir şey gelip de kılını kıpırdatmadığın her durumdan sonra üzerine çöken vicdan azabının da ta kendisiyim, o aptal gururuna uyup gitme diyemediğin ve özür dileyemediğin anlar da benim, odanın bir köşesinde eski dostlardan kalan atmaya kıyamadığın ama hayli de canını acıtan o ufak tefek objelerden tut da arabayla ilerlerken radyoda çalıp değiştiremediğin ama nefret ettiğin ve sana o eski günleri anımsatan şarkıya kadar her şey benim anlasana, ilk reddoluşun dahi benim.

Bu yüzden sevmiyorsun işte beni içten içe, kendine söylemekte güçlük çektiğin şeyi her zamanki gibi şimdi de benden duy öyleyse: Zerre dahlim olmasa dahi hatırlattığım için tüm bunları, yani zaten aklına bir mıh gibi kazılı olan ve senin unutmak için olağanın üzerinde çaba harcadığın bütün bu acıları; onların bir timsali gibiyim adeta, hepsinin birleştirilip alüminyum bir potada eritilmek suretiyle kalıba dökülmüş salt haliyim. Senin için ben Alptuğ Dağ değilim işte, senin için aslında o kara günlerim, bilmeden, istemeden...
Beni okumaya koşarsın bazen, acı çeken birinin mutlu şarkılar açmaktansa acısı yetmiyormuşçasına arabeske sarılmasından zerre farksızdır bu da; halbuki o zaman bile beni sevmezsin aslında, senin için önemli olan da, sevdiğin de, kızdığın da asla ben olmamışımdır, varsa yoksa hatırlattıklarım. Kaldı ki bu söylediğim dahi eminim yine hayatındaki birinin sana yaptığı can yakıcı, sert bir konuşmayı anımsatmıştır, olur öyle...

Sana seslendim bu yazıda okuyucu ama sen de tahmin ediyorsundur ki pay çıkarmasını ümit ettiğim başkaları var elbet bundan; bilakis bir insan birini seviyorum diyebiliyorsa ona karşı ilgili olmalıdır yaptıklarına ve yapacaklarına bir sevgi, sevgi olmasa dahi en azından bir merak gibi bir ilgi falan duymalıdır, yanlış mıyım? Bir bir deyip duruyorum ama kendi birliğimden dahi emin değilim, bana kalsa her bir adım beni tama yaklaştırmak şuraya dursun sıfırlığımın altını çizer hükümde. Hoşçakal.

Erkin Koray'ın o dediğinde aklım kalıyordu işte: Yoldan geçenler var da her akşam gelenler nerde? Akşamların sabahlaşmadığı ve Berrak'ın sadece bir ünlü adı (Tüzünataç) olduğu beyhude hayatımda bu düşünce de diğer yüz milyonlarlaydı maalesef; yanisi onlar kadar boşa ve hüzünlendirici fakat bu hüzünlendiricilğin tesiri aynı bir balığa nemlendirici sürmek misali belli belirsiz...

Yeni biriyle tanışıp adını ilk duyduğum esnada içimden ona veda eder oldum sonrası için, herkesn benden kaçabilecek ölüm harici yolları olduğunu ve bu yolları seve seve kullanıp kullanmayacaklarını ancak hayatımı avuçlarımdan çekercesine onlara olan kusursuz sevgimi dahi götürdükleri vakit acıyla anlayabileceğimin farkına varayazdığımda son sabahımı öldürüyordum belli başlı sadakatlerimce geçmiş ve dostluğa karşı ki şimdi inkar etsem dahi kimse gıkını çıkaramazdı, şayet birileri olsaydı.
Kimsenin, daha doğrusu kimsemin bile olmadığı bu boyutta insandan daha ziyade, mikronluk lakin bedeli bütün bir insanlığı olgilendiren boktan bir hatadan farksız hissediyorum kendimi... Sanırsın tüm dünyayı karşıma oturtsalar beni tanıyan tanımayan herkesin tek yapacağı nefret dolu gözlerini bana dikmek olacak...

İnanır mısınız bugün arabada gidiyorum, bir kadın kırmızıda duran bir arabaya hayatımda gördüğüm en acımasız trkmeleri ardı ardına sıralıyordu fakat arabanın içindeki şahıs her nedense tepki dahi vermedi... İşte galiba o kadın bendim, o araba iyiliğimi düşünenler, arabadaki adam ise düşman ve eski dostlarım veyahut hayatın ta kendi; benim bu kusursuz öfkem sadece etrafına siper aldığı iyi insanlara bulaşabiliyordu hayatın ve umurunda dahi olamıyordum kendisinin... Ağızda kuş tutmakla başlayıp kuşlara düşman olmak şeklinde devam eden bu iklim benim suçum bile olamadı, öyle söyleyeyim.
Derken nihavend de acemaşiran da benim bu halime zırlarken benim bu paragraflarca anlatmaya çalıştığım tek bir gerçek vardı: Mümkünlüğü kesinleşmiş dahi olsa güçlük çekiyordum yeni bir hayata inanmaya; meğer inancımın kırıldığı tek şey arkadaşlık, aşk ve vesaire değil, daha ziyade bakir umutlarım ve hayallerimmiş. Pratikte çakmak yakmaktan daha kolay olan hayallerim dahi kaf dağını geçmekle kapışıyor imkansızlık hususunda; dağın geçilmezliğine mi, yokluğuna mı yoksa insani manada net yoksulluğuma mı dert yanayım; mesele yanmaksa daim bir ucu da benim zati, batar gölgeme zarar gelmez diye yaslandığım onca gölgeler misal şu vakitte dahi, hemzemin geçitleri anımsatır gibi...

Önceki yazının aksine daha sakin, hatta daha mutluyum bugün; aslında bunun mental bir sebebi yok, tek açıklaması artık öyle ya da böyle geçmişin tümüyle hayatımdan çıkmış olması olabilir. Üzücü mü? Evet, hala hayvan gibi üzücü, hala öfkeden deliye döndürücü... Ama...
Aması, bitti işte... Yani o insanları çok sevdim, açık net kendimden öte sevdim -ne yazık ki- ve onlar da defoldu işte, tamam Allah hepsinin belasını versin, tamam gün yüzü görmesinler, tamam en az benim kadar yalnız bırakılsınlar hepsine amenna ama bitti işte...
Yeni bir hayat kurmak zorundayım artık, ben de biliyordum zaten bu olayların doğurduğu güvensizlikle vesaireyle çok zor olacağını yeni bir hayatın, sadece bu hislerle başa çıkabilecek gücü kendimde bulamıyordum ama artık neye istinaden olduğunu bilmesem de bir yerlerimde hissediyorum.

Bülent Ortaçgil dinlerken alınan o derin nefesi bildin mi?

İşe ilk olarak o nefret ettiğim eylemi sonlandırarak başlayacağım: Küfretmek. Sonrasında sanatım üzerine yoğunlaşacağım ki sakinliğimi koruyayım; malum, çok yıprandım bir dönem, derim yüzülmüşçesine çatıyordum dokunana ama artık gereği yok. Susuz gittiğim dereden döndüm artık ben, bedelini hak etmeyenlere ödetemem... Hak edenler mi? Aklımda türlü intikam var evet, yine de aslını sorarsanız bunları gerçekleştirmekten çok bir daha asla yüzlerini görmeyip haklarında bir şey duymamayı daha arzu ederim, ben kötü bir adam olamadım ki hiç... Sorun şu ki boşverebilen biri de olamadım, irili ufaklı her şeyin ama en çok da insanın ölesiye değerli olduğu biriydim ben, bir lanet gibi sanki; öyleydim ve öyle kalacağım, ben değişmem çünkü, yapmam gerekenler değişir, yaptıklarım değişir belki ama ben asla... Değişebilecek olsam çoktan değişirdim, değişebilecek olsam en iyi arkadaş dediğim birkaç kişiyi ellerimle döverdim hiç düşünmeden şimdiye... Beni değiştiremeyecekler, beni kendilerine benzetemeyecekler, bana dostluk gibi, sevgi gibi kutsallarımı unutturamayacaklar.
Sinirsiz stressiz kendi halime çekileceğim artık, sakinlik üzerine tamamen yenibaştan bir hayat kuracağım; aklıma gelmez mi? gelir, yine kabuslarla uyanırım belki ağlayarak, yine umudumu kaybederim, ömrü boyunca yalnız olmuş ve öyle de ömrünü noktalandıracak biri olduğum gibi fikirleri peşisıra noksansız kabullenirim, insanları ne kadar ne kadar sevdiğimi onlar içinse ne denli önemsiz olduğumu kafamda kurar dururum yine... Ama bu defa durabilirim, dostlarımı düşünürüm, tam manasıyla gerçek dostlarımı, Beyza'yı, Emir'i, Sena'yı, Şura'yı, Yarkın'ı, Esra'yı, İlyas'ı... Ve yeniden ayağa kalkarım, çünkü yetiştirmem gereken essay'ler falan vardır mesela, yahut okulda beni bekleyen yeni insanlarım vardır.

Öpün de geçsin.

Bu defa o kadar sancılı olmayacağına dair söz veriyorum kendime,
Yani tamam kabul ediyorum, on sekiz yaşında sanki yeni doğmuş gibi bir hayata girmek oldukça zor olacak ama ben neyin kolayına kaçabildim ki söylesenize? Artık yine bir zamanlar olduğu gibi dingin bir adamım, telaşsız, yine bir şeyi otuz defa düşünen ama bu sefer sonunda aklına eseni değil de biraz daha içinden geleni yapmaya odaklı olan; yine eskisi gibi sessiz bir adamım ama bu defa ölü toprağı gibi olmayacağım, o kısım harbiden eskide kaldı, bilakis başkaları uğruna ilmek ilmek harcadığım seneleri geri almak için epey çabalamam gerekecek.

Kim bilir, belki de günün birinde, bir film çektiğimde yahut öyle bir şeyde... Kürsüye çıkacağım ve o koca film ekibine, bir anlamda aileme bakıp, kendimi yalnız hissetmeyi bırakacak ve şanslı bile olduğumu düşünecek, mikrofona dönüp eski, bu günlerde elimden tutan tüm dostlarıma ve çaycısından görüntü yönetmenine tüm ekibime teşekkür edecek, ağlayacağım kim bilir.

Geçti gitti diyemiyorum sözün özü, geçmedi,
Ama geçmiş olsun diye omzuma vuranlardan güç alabiliyorum artık.
Ben eski benim, klasik seri.☺