O Çocuk Yeni
Ömrümün yüzü gülen nadir gecelerinden birinde daha beraberiz, neden buradayız derseniz bir sebebi yok, e olması da gerekmez; bu dünyada her şey ilaç olacak diye bir kaide yok neticede, şayet öyle olsa hangimiz burada olurduk dersiniz? Demem o ki bir şeyi yapmak için ona sebep bulmayı beklemenin de nece bir ızdırap olduğunu yeni ayıktım ben; nicedir omuzlarımda asılı o yüklerin binde birini dahi olsa ben yüklemişim kendime...
O çocuk yeni hafifledi...
Acı günleri unutmak için bana uzanacak el, eskiden dostum olan insanların değiştiğine ve kötü olduğuna kanaat getirmek için dev gibi bir kabahat... Bekleyip durmuş ve iyi bok yemişim. Şüphesiz en fenasıysa mutlu olmak için her şeyin birden yoluna girmesini beklemekti, aklım hep mutlu olamadıklarımdayken mutluluğun en gizli öznesi de daima hüzündü benim "eski" hayatımda. Şimdi ne mi değişti? Sayın kaderim benim birtakım mutluluk ihtimallerini feda edebilip var olan mutluluklara sığınabilme yeteneğimden etkilenmiş olsa gerek, ne kadar süreceğini bilmesem de bana bütün mutluluk ihtimallerini aynı anda ardına kadar açtı, bu kadar cömert birini en son aynada görmüştüm ben; günlerini, gecelerini, sevgisini, gözyaşlarını hatta sağlığını müstakbel değmeyeceklere saflıktan ve bolca umuttan olsa gerek, bir umutta dağıtmıştı para saçarcasına, aslında hayatının patlayan bir vücuttan saçılan organ parçalarına döneceğini aklına dahi getirmeksizin dost bildiği insanlara kusursuzca güvenerek o çocuk...
Ama işte geldi bu günler, uyku bitti, yaralar kabuk bağlamasa da sızlamayı bıraktı, gündüzler soğuyup yapraklar düşeyazdı ve o hasta çocuk ayağa kalkıyor... Önce dirseklerinin üzerinde oturdu, bir nefes aldı, biraz daha doğruldu, yatağın kenarından tuttu, kendini kenara çekti, bacaklarını sarkıttı, ayakları soğuk yere değince bi'ürperir oldu ama alıştı, iki elini birden itti aşağıya yatağın kenarlarına bastırıp, karşıya baktı, aynaya yetiyordu artık boyu... O çocuk kendini ilk defa ayakta gördü, o çocuk bazı geceler kabuslarla ve ağlarcasına uyansa da, bazı hatıra ve benzerlikler günlerine beklenmedik anlarda limon da sıksa herkesten mutlu şimdi...
Artık düşmemek bile değil derdi,
Düşse de yalnız kalkabilir çünkü,
Kaldı bir tek gayesi,
Yalnız bırakmamak hiçbir düşeni.
O çocuk yeni, şimdi yepyeni.
O çocuk yeni hafifledi...
Acı günleri unutmak için bana uzanacak el, eskiden dostum olan insanların değiştiğine ve kötü olduğuna kanaat getirmek için dev gibi bir kabahat... Bekleyip durmuş ve iyi bok yemişim. Şüphesiz en fenasıysa mutlu olmak için her şeyin birden yoluna girmesini beklemekti, aklım hep mutlu olamadıklarımdayken mutluluğun en gizli öznesi de daima hüzündü benim "eski" hayatımda. Şimdi ne mi değişti? Sayın kaderim benim birtakım mutluluk ihtimallerini feda edebilip var olan mutluluklara sığınabilme yeteneğimden etkilenmiş olsa gerek, ne kadar süreceğini bilmesem de bana bütün mutluluk ihtimallerini aynı anda ardına kadar açtı, bu kadar cömert birini en son aynada görmüştüm ben; günlerini, gecelerini, sevgisini, gözyaşlarını hatta sağlığını müstakbel değmeyeceklere saflıktan ve bolca umuttan olsa gerek, bir umutta dağıtmıştı para saçarcasına, aslında hayatının patlayan bir vücuttan saçılan organ parçalarına döneceğini aklına dahi getirmeksizin dost bildiği insanlara kusursuzca güvenerek o çocuk...
Ama işte geldi bu günler, uyku bitti, yaralar kabuk bağlamasa da sızlamayı bıraktı, gündüzler soğuyup yapraklar düşeyazdı ve o hasta çocuk ayağa kalkıyor... Önce dirseklerinin üzerinde oturdu, bir nefes aldı, biraz daha doğruldu, yatağın kenarından tuttu, kendini kenara çekti, bacaklarını sarkıttı, ayakları soğuk yere değince bi'ürperir oldu ama alıştı, iki elini birden itti aşağıya yatağın kenarlarına bastırıp, karşıya baktı, aynaya yetiyordu artık boyu... O çocuk kendini ilk defa ayakta gördü, o çocuk bazı geceler kabuslarla ve ağlarcasına uyansa da, bazı hatıra ve benzerlikler günlerine beklenmedik anlarda limon da sıksa herkesten mutlu şimdi...
Artık düşmemek bile değil derdi,
Düşse de yalnız kalkabilir çünkü,
Kaldı bir tek gayesi,
Yalnız bırakmamak hiçbir düşeni.
O çocuk yeni, şimdi yepyeni.
0 Yorum:
Yorum Gönder