Alptuğ'un Mekanı

02 Nisan 2017

Görüldü

Başlık bir yana dursun, böylesi görülmedi ne zulmün ne ölümün...

Görüldü atılması, takipten çıkarılması gibi saçmalıkları önemsemeyen adamın, çok da yerinde bir mazereti vardır; sevgisine, aşkına görüldü atılmış, hayatı onu takipten çıkarmış... Şimdi bu adam, sırf kalabalıklara yerli yerinde görünmek adına bir günden sonra kaybolan hikayelerden mi paylaşsın? Ya da dur daha iyi bir fikrim var, iyisi mi yalnızlığını örtmek adına köpek filtreli, sahte gülüşlü fotoğrafları ile donatsın üç tarafı çaresizlikle çevrili insanlık yarımadasını. Gerçekten gerek var mıdır bilmiyorum bu kadar kasmaya, mesela sırf "Ben yalnız kalmam!" mesajı vermek adına parayla takipçi kasmalara, tanımadığın insanlara yirmibirinci yüzyılın yeni mahremi olan profilini açmaya, her bir fiiline karşılık bekleyip -örneğin arkadaşlık isteği- bulmadığı vakit düşünmeden geri çekmeye. İstek istektir ve isteğini bu kadar tez döndürebilen, ne istediğini bilmeyendir.

Kaybolacağız sanırım bu insanlar arasında, acı da olsa, istemesek de gururla kabullenip sorulmadan belirttiğimiz yalnızlıkla, en çok da onların kendilerini yalnız olmadıklarına inandırıp içten içe bu gerçeği değiştirememeleri ve bu yüzden bizi ezmeleri ile. Salt yalnızız biz, ne sahte, ne gizli, ne de saklı...
Siz de kabul edin, yalnızız işte bu kirin ortasında; onlardan birine yanaşmamak adına birbirimizle tanışmaya cüret edemediğimizden biraz da. Bilsek keşke bu kuru kalabalığın arasında kim bizden kim onlardan; ah bir tahmin edebilsem sokulacağım samimiye, gidermek için harcayacağım başta kalbim her bir uzvumu yalnızlığını ve inanır mısınız bilmem lakin bu bana yetecek.
Ah o farklı olmaya dair aynı aynı paylaşılan her bir içerik ve gerçek farkın yalnızlık acısını yaşayan bizler; matah değiliz biz, öyle olsak yalnız olmazdık sanıyorum, iyisi mi bir şeyi seviyormuş gibi görünüp nefret kusmayın kıyıda köşede, olmadığınız kitabı da cekinmeyin okur gibi mesela.

Görüldü görüldü, bütün kötülükler bir bir görüldü; ne cevap yazayım, samimiyetsiz bir peki ya da tamam mı? İyisi mi son görülmemi kapatayım, gerçi çok oldu zaten mutluluk son görüleli. Bizler bu dünyaya ait olmaksızın batarken içine, birileri çerezler yolluyor kalbimize, hangi sekmeyi açsak kıyısında köşesinde beliriyor sevilenin reklamı; ha evet siyayey de bizi dinliyor dinlemez mi, çok yalnızım siyayey hanım, benimle çıkar mısınız? Çıkmak derken bu blogu kastediyorum, zira biliyorum pek sarmıyor satırlarım.

30 Mart 2017

Adamcılık

Çok fena bir şey bu adamcılık. Ben kimsenin adamı olmadım, kimsenin tayfasına dahil olmadım, kimseyi arkama almadım, kimseye kendimi yamamadım, ayıya dayı demedim vesaire vesaire. Yine de iyi ki yapmadım fakat elbette ki dehşete düşürdü tanık olduklarım. Çok çakal var piyasada çok, kızlı erkekli hem de, hiç fark etmiyor. Gruplaşma mıdır ne deniyorsa artık, öyle bir bok mevcut, birileri birileriyle bir çıkar ilişkisi içinde, söz sana gelince kimse kılını kıpırdatmıyor; üstelik bunun asıl acıtan yanı, söz konusu o seni müşküle sokan kişi dahi olsa senin her daim elini taşın altına koymaya hazır olman. Lakin fazla bu kadar cömertlik, ezip geçmekle kaim madem bu oyun, biz de kurallarına göre oynarız; o zaman da çeşitli şeylere ses çıkartmayıp aksi yöndeki en ufak şey için demokrasi elden gidiyor çağrısı yapan medyaya benzerler. Varsın benzesinler, aman karalayabildikleri kadar karalasınlar; neticede alnımı bir tek ben karalayabilirim, o da pek mümkün gözükmüyor bunlardan biri olmadıkça...

Adamcılık işte... Birisi sana hiç bir şey yapmasın, seninle en ufak derdi olmasın ama sen ona uyuz ol, onun kuyusunu kaz. Oldu canım. Eğer ki senin yaşamaya teşebbüs dahi edemeyeceğin bu hilkat mağduru ömürden biraz olsun pay çıkartmamış olsaydım düşerdim ağına, öfkelenirdim, kızardım ve işler sizin lehinize bir hal alırdı. Lakin mahal yok telaşa, ben göreceğimi de gördüm alacağımı da aldım -anladın sen- ve şimdi sakin bir köpekbalığı gibi bana işinin düşmesini bekleyeceğim, sonra ham... Sinsilik mi bu? Belki, öyleyse bile gerektiği kadar asla değil zaten merak etme.

Ya aslında doğru yoldasınız, normalde bu adamcılık mevzusu beni derinden etkilerdi, bir gruba dahil olmadığımdan içime falan kapanırdım; ama neyse ki biraz inatçıyım, ee bu da sizin talihsizliğiniz n'apalım.☺

Yalnız olmak çok büyülü bir şey, kendi doğrularından ilerlemek, sapmamak ve sapmadıkça birilerinin seni saptırmak yönünde hamle yapması; şayet biraz bilincindeysen, büyük resme erebiliyorsan tüm bu çabalar işe yaramaz ve komik bir tiyatro uzaktan bakınca, bu yüzden arada kendi kendime sandığınız şekilde gülüyorum, bu tiyatro bana çok belli ediyor kendini. Ha bu arada benim şikayet ettiğim yalnızlık "yalnız bırakılmak" falan değil, yani bu tür işler beni o kadar da derin etkilemez esasen; benim asıl şikayetim, tıpkı sizin bana yapmaya çalışıp beceremediğiniz üzere birileri tarafından hırslanılan, itilip kakılan vesaire insanlara ulaşamamak, bakarsın onlar benim kadar dayanıklı değildir yahut benden de iyisini görür ibret alırım... Ah biz, biz bu aidiyetsiz tayfa bir birleşsek çekeceğiniz var da işte, neyse. Kendi adamınız kimse ona çalışırsınız siz, o da size çalışır, arada bir birbirinizin kuyusunu kazarsınız, bazen kişiler değişir, bakarsın sonradan tekrar aynılaşır... Ulan düzeniniz batsın be, güldürdünüz Allah'sızlar!

Hayat biraz olsun öğretmedi mi anlamıyorum onurlu olmayı falan, istikrar göstermeyi, ya da ne bileyim kendinle müsemma olmayı; ha siz şimdi diyeceksiniz ki müsemma nedir, ohoo-o ben kime konuşuyorum zaten!

Hadi canım hadi, bu yazı size fazla gelir, müsait bir yerde düşün iyisi mi -gözümden zaten düştünüz, ben seviyenizi kastediyorum- ki layığımız insanlarla birleşelim her birimiz. İyi ki bu gün taraf tuttun aslında, iyi ki derdin belli oldu ve işimi kolaylaştırdın İzmir'li kız, şimdi git güya "dost"larına yama kendini. Lakin onların da bazıları iyi adamlar, dikkat et gün gelip anlamasın, sana bilenmesinler; çünkü eğer bilenirlerse, onlardan olmayacağım gibi araya da girmem, seyretmek de bir meziyet neticede.

Unutmayın a dostlar:
"Sahte sürülerdense, yalnız kurtlaşmak makbuldür."

26 Mart 2017

Çiçeğim

Varacağı kadar eften püften sevinç ve beklentilerimizin olmaza, yokuş çıkmak gibidir o dudaktaki menem titreme, o çok da önemli değilmiş gibi tavırlar, aniden karga gibi katılaşan yüz. Ve o yüz öyle kalıyor bir süre sonra, gündelik gülüşlere eyvallah belki ama hepsinin altında o asık surat kor-k-uyor mevcudiyetini, olmamışların daha da asla olamayacağını zoraki kavrayıştan. O vakit akla ilk gelen şeylerden biri de, umudun henüz bitmediği anlarda kişinin sürekli olarak ettiği bir laf: "Bu defa olacak gibi." Defa İstanbul'da bi'semt adı mıydı sadece, pardon o Vefa'ydı; lakin ne fark eder ki, ikisinden de eser yok çok şükür, arada bir eser miktarda umut çalınıyor ağzımıza ki aman çalınmaz olaymış, nazar değiyor belki de, hatta bu değmek ile de olmaz, nazar taciz ediyor bildiğin umutlarımızı. Kara birine dönüyor insan, benzimden beter kara; gün olup onu güneşe kavuşturacak denli aydınlık bir simaya yaklaşsa dahi, kendinden olmayan bu karanlık bir duvar örüyor aralarına görünmez bilinmez ve kararmasın diye o aydınlık sima, vazgeçip yollara vuruluyor insan.

Gitmek dediğin kimsenin dilinden düşuremediği, çoğunun beceremediği, becerenlerin geçmişi ardından sürüklediği; her şeyimiz geçmiş ehemmiyetini yitirsin diye, yeni bir kalp bulalım geçsin diye ama yok, kırık kalp kapakçıklarımızın dahi biziz sanki sorumlusu. Biri çıksın diye beklemek, bir şeyler yapmak yahut yapmaya çalışmak, yahut birinin karşısına çıkmak; ancak bu son ihtimal sallantıda elbet, kim bekliyor olsun ki bizi gidelim, kim peşine düşsün bu sahte dünyanın, bozuk düzenin ardında açmak isteyen bir çiçeğin. Erkekler çiçektir diyen biri olmadı daha önce, lakin ben öyleyim ve tüm izahsız mahçubiyetlerim belki de bundan, kaldırımlar arasında hiç olmazsa biri beni koparıp götürsün umuduyla sağ kalmak savaşım biraz fazla uzun sürmedi mi?
Kaç bucak gerçekten dünya, şu maverahünnehir meselesi sizi de darlamadı mı biraz? Ben hala ıslanıyorum durmaksızın gövdem içinde doğmuş o kurşuna binaen, lakin yalnız bana işliyor tehlikesi, yalnız beni acıtıyor yarası; onu güle çevirecek marifetli bahçıvan her neredeyse söyleyin gelsin, durum vahim, yosun tutuyor duygularım ve kalbim, soluyor gözlerim ve iyice kaybediyor anlamını çok da düzgün olmayan fiziğim. Ben bir çiçeğim.

Köprücük kemiği diye bir gerçek varken
Eminim ki dünyayı hiçe saymanın otuzaltıncı yolu
Tanımadığın bir çiçeğin yaprağını sevindirmektir
Bir çiçeği tanımaksa yalnız geceden geçer.

Şaşırt beni hayat, hadi bunu yap; gecikirsen ölürüm, yok şöyle olur, böyle olur bilmem ne demeyeceğim hayır, çünkü evvelki 1568 düşüşten sonra kavrama imkanı bulduğum üzere düşen çiçek değil kopan çiçek ölür. Kırmızımdan ödün vermemeye ve beyazımı saklamaya kararlıydım oysa, fakat bu düşüşler beni öldürmeyip tıpkı lanetli bir ızdırap edasıyla çiçeklikten çıkarttı biraz. Erkek olan için bu zordur, erkek için. Cinsiyet meselesi yapmıyorum yanlış anlaşılmasın, bu bizatihi cinsiyetini taşıma meselesi; kimilerine bu yüzden deniyor odun, zira taşıyacak ruhları bulunmuyor.
Odunlar bile bu kadar yanmazken, odunlar bile iç içeyken, odunların bile, yalnız yakmaya dahi olsa bir taliplisi bulunurken bu çiçeğin hala yalnız anlamlandırması bazı sosyolojik kaygıları, örneğin bir karahindiba olabilir kendileri, hatta kesin öyledir; bilakis bir üflüyorsun, perperişan...
Adım adım gitmek pek çok şeyi değiştirmese bile bir gidişin var olması her zaman gerekir ardında bırakmayı, inanır mısınız bilmem lakin bu bir fizik kuralıdır üstelik, elbet bu defa da aleyhime işler tabiki. Çiçek olmak isterdim ama ne dağda, ne çölde, ne şehirde; her ne kadar doğal ortamım olmasa bile daha sıcak gelirdi bana sevgiliye verilen bir buketin arasından gülümsemek, çok geçmeden solacağımı bilsem dahi. Çiçek olmak belki solacağını göze almaktır, en çok da beklemektir muhakkak; alınası bir çiçek değilim belki, ne parlağım, ne hoş duruyorum ne de iyi bir duyguya hitap ediyorum, lakin o kokusuz papatyalara bakınca benim de bir şansım olmalı sayın çiçeksever.

Çiçekli günler insanlık, çiçekli günler...

24 Mart 2017

Şey Oldu

Unutulmuşlar ülkesi
Zalimin kendini ispat endişesinin yanında
Gözlerimin karası adına belki de
Otobüs şoförlerinden kalanlarla...

Saniyenin seksenaltıda birinde cereyan edeceği düşünülürse ölümün ve pişmanlığın ve aşkın ve annenin; eskimek de bir nevi merhamet sanki dünyaya, sütten çıkmış ak kaşık da olsan sorun bu zaten, sütten "çıkmış" olman. Kız annelerinin kafalarında taşıdığı sansasyonel ve biraz asparagas biraz haklı, fatura gibi uzayıp giden çekingeler, hatta çekirgeler, tarladaki çekirgeler, tam olarak kalbim tarlasını sömürüp gitmiş o adi çekirge sürüsü. Anlıyor musun? Anlama, buna değmem değmem, ister bir Fatiha oku ister şiir, ister mum yak, istersen mum dik oyuna gir, kaybedenlerin aşık olma ruletine... Bu aşık olma ruleti çok daha farklı bir şey, çekine çekine değil de isteye isteye çekiyorsun tetiği ve şey oluyor işte. Diyeceksin ki neden rulet deniyor; cevap çok basit, namlunun ucundan aşk da yükselebilir, kahredilecek anılar da...

Dudaklarını ısıran kızlar
Siyah-kırmızı kareli gömlekler
Hepsi bir parça yanık geceden kalan
Uç kutusunu doldurmayacak hasretler

Feryadı asla yetkiliye erişmemiş müşterinin, geçiştirilmiş sümüklü çocuğun hatrına da pek çok şey olur dünyada; belki çiçekler o yüzden açmaz ya da güneş doğmaz ama bir yerlerde -örneğin benim aklımda- geçmişin izlerine dair çok şey değişir ve silinir. Eteği uçuşan Marilyn abla, biri de demedi mi normal bir mazgaldan öyle hava çıkmaz. Şey diyecektim: Bunlar bilinmedik sorular işte sayın sevgilim, sanırım bir an evvel kalp kapakçıklarında yürüyüşe çıkmalıyım; lakin bana el sallaman gerek, zira bu nalburcular, takım taraftarları, simit tezgahları, sokak kedileri, kendini beğenmişler ve kimseyi sevmemişler arasından her kimsen seni çekip almak, salladığın o el hatrına bana zor gelmeyecek.
Bir elin nesi değil, bir elin çok şeyi vardır; asıl mevzu çoğul olan "eller"dir ki, Sezen bile şey der: "Eller günahkar".

Domatesçinin pikabı kadar
Apartman önündeki sarmaşıklar ve yerdeki o sakız gibi
Biraz bizden
En çok da kimsesizliğimizden

İlk defa aşık olmuş çocuğun burukluğunu kafese koysak o da "İlle de vatanım!" der mi acaba, edebiyat yapmayı mı acilen bırakmam gereklidir aşkta unutlanmayı mı, babam böyle evlat yetiştirmeyi nerden öğrendi? Herkes kadar gidesim var, emekliler kadar ayvalığa yerleşesim, üniversiteliler kadar karavan alasım, çocukla çocuk olasım... Geliyor işte geliyor, arada bir bana da böyle huylar geliyor, zaten sağolsun yanlış seçimler hiç de eksik olmuyor. Buraların adamı değilim ben belli, baktığınız, gördüğünüz, dokunduğunuz, duyduğunuz hatta öpüştüğünüz hiçbir zaman yahut mekana ait olmadığımı özümsüyorum ağırdan ağırdan da; birincisi ben nerenin yanlışıyım, ikincisi kafamda tasarladığım doğrular hakikaten ne derece gerçekçi ve üçüncüsü: ne zaman beni de bırakmayacak biri çıkacak ki "Ne me quitte pas" demekten daha önemli şeyler yapayım artık, ödev gibi örneğin.

Peçeteye kuru mendil denmesi gibi
Hayata da yaşamak deniyor ama yaşamak yok
Ben, bu yazılar, babamlar ve yazılılar var
Lakin seven biri dediğin vakit, yok işte.

Şey oldu içimizde, çok şey oldu, kimse şey etmedi. Biz de şey edemedik zamanında, bu böyle böyle diyemedik, dedikse de geçiştirildik, şey edildik aslında biraz... İhmal edildik evet, ihmal... Aslında bakarsan işgal edildik daha çok, hatta sürgün edildik hem onların hem de kendi kalbimizden. O an durumu tam da şey edemedik haliyle, çünkü tarifsiz hisler şey olmuştu içimizde, adı üstünde, olan olmuştu. Şey diyorum iyisi mi bir hafta sonu mangala gidelim yüreğimize, mangal yürekli miyiz, yanan ateş miyiz her ne isek işte.

23 Mart 2017

Altmış Küsür

Altmış küsür insana rastlıyorsun ne garip; kimisi aşk boş iş diyor, kimisi ben gibi aşkı referans alıyor, aha kimisi de yaşamı bel altından ibaret, türlü fesatlık içinde sapık fikriyatlara girişirken bizi eleştirmeye yelteniyor, gerekçesi ise "Sen yalnızsın ben değilim." Ulan ben bu heriflere yıllardır anlatamadım be, yıllardır; bir türlü diyemedim "Ey gerizekalı, sen kendin bir faydasızsın, yanına da sen gibi boş muhabbetler yapacak, geçici, anlamsız, sevgisiz bir faydasız ararsın; ondan çok da piyasada, ben gibisi yok, olsa da sen taşıyamazsın!" Uzun ve güzel bir cümle oldu, keşke bunu o an kurabilseydim; bu durumun psikolojide de bir adı vardı ama neydi, kaba tabirle "geçmiş bir ana dair diyalog geliştirmek" diyelim biz buna.

Ben aslında bunu anlatmayacağım sizlere de, sonra dememiş olmayayım dedim. Hah altmış küsür insan demiştik en son...
Farklı telden çalıyor herkes, herkesin bakışı ayrı gayesi ayrı, biri hep hainliğine inanıyor karşı tarafın ve kendince sinsilikler geliştiriyor ayakta kalmak adına, diğerine bakıyorsun adam elli kere itilmiş lakin hala elini tutacak birini arıyor. Dünya işte, dedim ya altmış küsür insan, beraberinde bir o kadar hikaye, bir o kadar yara ve vesaire... Peki size bir soru; bu kadar farkın içinde nasıl mümkün ki iletişim, anlamak, anlaşılmak yahut herhangi anlamda sevip sevilmek? Aslında soruyu yanlış sordum kabul ediyorum, zira gayet basit ve normal bunları gerçekleştirmek, insanın doğasında var; sanırsam sorulması gereken, hatta sormakla vakit kaybetmeyip derhal çözülmesi gereken başka bir sorusu var insanlığın: biz bunu şu anda neden beceremiyoruz?!
Farklılıklarımız keskinleşti çünkü, ten rengidir cinsiyettir falan hep ikinci plana atıldı hatta; kafasından bir şey uydurdu insan, o salak ben zekiyim diye, o anlamıyor ben anlıyorum diye, belki de en kötüsü ben yaşadım o yaşamadı diye diye. Çakallık peşinde insanlar arttı, çünkü diğerleri, yani bencil olmayanlar, yani nispeten ahlak ve dünya daha bir umurunda olanlar üstünlük çabasına girmektense üzüldüler, çünkü yalnızdılar.

Örneğin şiirler, şairler... Duygunun, hissetmenin, anlaşmanın, belki de bir şeyleri paylaşmanın anlamsız görüldüğü bu kara dönemde, aksi şekilde görenlerin de etkilenip bunların varlığına dair umutsuzlaşması dahilinde kendini birer hiçliğe bıraktı; bunlarla yaşayan insanlar ne oldu dersen, hiç. Başka insanlarız biz, ayrı insanlarız, altmış küsüre dahil olmayanlarız, olmak istemeyenleriz, hatta o kadar az bir kitleyiz ki şu anda birinci çoğul kişi anlatımını kullanışımdan dahi tereddüt etmekteyim. Biz ne anlarız onların kirli dünyalarından, işimiz gücümüz saçma salak sevgi falan işleri, ne önemi var cinsellik varken şiirin di'mi, duygu da neymiş yahu bırak, kullan at işte insanları; sadakat mi? sadakat ne be oğlum, adeta kendini tasmalamak, hem kimseyi sevme çünkü onlar seni sevmeyecek zaten, sen onlara az değer veriyorsan onlar sana daha azını veriyor zaten hiç kafanı yorma...
Böyle mi yani gerçekten? hanginiz inandı az evvel okuduğum bu masala, tek bir cümlesine dahi katılan varsa sanırım gerçek masalların aksine uyumasının değil, uyanmasının vaktidir şimdi. Bazı kendini bilmezler, bazı benciller, bazı kolaya kaçanlar... Onlar bunları uydurdu çekti gitti, sıkı sıkıya inandı; adeta putperestler gibi kendi gerçeklerini uydurup bağlandılar, bu da yetmezmiş gibi bağlanmayanları dışladılar. Biz belki dünyada sadece altmış küsür kişi, biz bu dışlanmayı marifetten saydık ama bazılarımız onların bu aptal masalına inandı çaresizlikten ve masumiyetten, bazılarımızsa bile isteye onların tarafını aldı, zaten hiç bizden olmamıştılar...

Ucuz insanlar.
Altmış küsür de olsak, daha az da olsak daima kafa tutacağız size; çünkü hala bu dünyada sevgi gibi, güven gibi şeyler var, siz varsanız biz varız, siz şerefsizseniz vesaireyseniz biz tam tersiyiz. Belki de buna en basit örnek ben; birilerinin beni gerçekten masumiyetle seveceğine inancım, yalnızca bütün sevişlerimin noktası virgülüne masumiyet kokmasındandır. Güzel insanların olduğu yerlere gitmek amacı elbette ki hepimizin kalbinden de derinde, bu ilçeden gitmek mesela, bu ortamları terk etmek, öylelerinin giremeyeceği, hatta girmeyi asla istemeyeceği kadar iyi yerlerde, onların istese de olamayacağı kadar güzel insanlarla bir arada olmak. Bunu yapmanın tek yolu birleşmek tabii ama bunun için de tebligat yayınlayamayız nihayetinde "Tüm düzgün insanların dikkatine!" dercesine. Yine de yakındır bu düzenin bozulması ve egoistlik gibi olmasın fakat sanırım bunu yapan da bizzat ben olacağım, sevinçle bildiriyorum. Altmış küsür kişi olacağız bir gün, belki de daha fazla; bu defa biz imrenileceğiz, kirli işlerle kazananların devri kapandığında, pişmanlıksız gülümseyeceğiz. Ha böyle olmayabilir de tabi, yalnız da ölebilirim, kimse bu yazıya hak da vermeyebilir; açıkçası rahatım ve umurumda değil, çünkü yanıbaşımda yaşanan türlü adaletsizlikten, ahlaksızlıktan ve dahasından failleri olmasa bile ben utandım, fakat kendim utanılacak pek de bir şeye bulaşmadım, ne mutlu! Başkaları adına utanabilmek de güzel, yüreğinin sağlamlığı hafif acıyla da olsa belli oluyor insana; lakin belki de en ama en güzeli, onların söz ettiği gibi kaybeden bile olacak olsam, bunun aslında kaybetmek olmayacak olması.

Altmış küsür olmasak da,
İki küsür insan dahi deviririz dünyayı,
Aman aman...

21 Mart 2017

Bülbülle Gülden Çıkarımla

Rahmetli Aşık Veysel'in bir lafı vardır hani bildiniz mi? Der ki,

"Şu geniş dünyaya sığmayan gönül, şimdi bir odaya kapandı kaldı."

O hesap işte, hatta şarkıda da dediği gibi "Sevdi yandı garip bülbül, zindan oldu altın kafes." Neden iki saattir hunharca alıntı yapıp neticeye bir türlü varamadığımı inanın sizin kadar ben de sorguluyorum. Mekanların ne etkisi vardır mesela olmuşla ölmüşe? Çaresi olmadığını neden inkar edemez de söyleyip durur insan çare olmayacağını olup bitmişe? Hadi bunu kendi klişe usulüm ile somutlaştırayım sizler için: Siz buradasınız, oradasınız, hatta ve hatta şuradasınız diyelim... Sevdiğiniz de orada olmadıkça, daha doğrusu siz onun "şurasında" olmadıkça, kim nerede olursa olsun ne faydası var ki? Yüksek askeri şura var bir de ama ona hiç girmeyelim en iyisi...

Bizim bülbülün maruzatı şöyle farklı bir de, bülbül bu ya işte, diyor ki "Benim vardır bir gülüm, ne o beni tanır ne ben onu görürüm; o beni bilirmiş, demiş bana "bülbül kardeş", ben diyemem ona "Kardeş mi olur bülbülden, gel iyisi mi eyleş benle.""... Yanisi ey dostlar, sevdiğim kız bana abi dedi diye ağlayan Youtube videosundan farksız bülbülümüzün hali.
Ha bu bülbülcağızın bir de arkadaşı var, bülbülü güle selam ettiren de o arkadaş hatta, o da bülbüle der ki "Ey bülbülcağızım tasalanma, bilesin, gül çehrenin deyişi samimiyettir, bu da ziyadesiyle iyidir; asma hemen yüz mübarek, bakarsın bu gül sana açıverecek." Bülbül beyim de çaresiz perişan, kanatlarının ardında hoş bir umudu var rüzgar misali, buna da eklenince yürekten dost tesellisi, pırpır edip uçuyor yeniden, aklından düşme ihtimalini esirgemeden.

Bülbülün hali hal değil, halbuki bülbül de gül gibi, gül de bülbül; ama demezler mi bülbüle, "Yahu bülbül babam istediğin kadar haline ortak ol gülün, gül bunu bilmedikçe bir hiç; hadi desen güle bunu öğrettin, onca açmamış gülden sonra, onun sana açmasını nasıl bekleyeceksin?" Bülbülüm iyidir ama benim, umudunun ardına inat edecek kalmadıysa bile dermanı, en iyi benim bülbülüm bekler tüneyip bir yerlere. Hem gülü görseniz, o da bülbül misali kendinden bir gül bulamamış, kaldırım çiçeği edasıyla betonların ardında cesaretiyle açmış; bülbül ne mi yapıyor? kendi o altın kafesten çıkamasa da, sesi sedası güle ulaşır diye yazıyor, pardon ötüyor... Gül de ötüyor işte, bunun klişe hikayelerden farkı bu; hatta bir tek bu bülbül ile bu gül ötüyor, nice bülbülle gül var bazısı bir bazısı ırak, lakin hiçbiri onlar gibi ötüşemiyor. Bülbülün haberi var da gülün sedasından, gül işitsin diye uğraşır can yuvasından.

Sanırsın Kızılay meydanı kuşlarla ve güllerle bezeli, göz gözü görmüyor da tek bu gülle bülbülün sesi yankılanıyor; onlarsa birbirinden yoksun, ama ilk defa yaklaşmış. Belki bülbülün yeni kafesi gülün yapraklarının ardı olur, bakarsın bırak bülbülü gülü, bütün insanların uğruna yaşadığı, bu kavuşmak payıdır.

Ey gül demiş bülbül,
İnşallah nasip olur karşılaşmak bir şekil, bir şekil göz göze değer, gönül gönüle, bildiğinle bildiğim birleşir, bir olur, bilgi olur, sevgi olur kokunla göğe, kanadımla dünyaya duyulur. Ne de aynı bir bilsen arzularımız, hislerimiz, yaptıklarımız... Ey gül kısa kesiyorum, zira pırpır ediyor yüreğim; sana öyle bir kanat çırpsam ki halimden ilk defa sen anlasan.

15 Mart 2017

Olamamalar Hikayesi

Ne bana ait ne ona, beni sevmiyor onu seviyor, "Mutluluklar" diyorum onlara, "olamayız" diyor. Ben hiç olamam Serkan, sen benim mutluluğumu gördün mü, hem Funda'dan önce hem Funda'dan sonra bir defa dahi olsa şahit oldun mu? Olmadın, olmayacaksın, olamayacaksın. Onlar nasıl mutlu olamıyorsa sen de benim mutluluğuma şahit olamayacaksın; ancak bu senle değil, bizzat benle alakalı.
Hatırlıyor musun tam 6 sene önce, Balat'ta... Ya da boşver hatırlanmaya değmez, ben de değmem, hatta ne hatırlanan ne de sevilen biri olabilirim. Olamayız, onunla ben olamayız, biz olamayız, bir bütün olamayız, sen var olamazsın, ben seninle konuşamam, Alptuğ diye bir salak bunu hikaye diye yazamaz; peki yazdıysa, sence bir umut var mı demektir?

Değildir, hayır, olamaz işte. Bu senaryoyu bin defa yaşadım da, mutlu olun dediğimde "olamayız" demesi başka bir boyut açtı. Hadi ben olamam da, onlar nereye olmuyor anlamıyorum; ben yokum lan işte hayatınızda, mis gibi değil mi, o çocuğu da tanımam etmem zaten. Bari onlar olsun, onları da siktiret ama biri olsun anlıyor musun? Yanımdan biri gülümseyerek geçsin mesela, düşündüm de sorun bu aslında; yanımdan biri gülerek geçse bile, adı üstünde "geçmek", yani geçip gidecek. Şaşırdık mı? Elbette ki hayır dostum, o yüzden şu anda yedi oda bilmem kaç salonlu şatomda kendimden bile uzağım. Funda iyiydi, kötüydü, her şeydi, her şeyimdi, gereksizdi, belli başlıydı, ağır başlıydı, sokulgandı... Funda işte, Funda'yı Suadiye'nin martılarına sormayan biri onu tanımış sayılmaz. Ben? Onu martılara ben öğrettim, simitle falan da değil, eğlence seslerinin arasında baş gösteren keskin, kuru yalnızlığımla.
Funda'yı özlüyorum, biliyorum belki mesaj atsam hemen cevap verecek lakin ne diyebilirim ki? Serkan, Funda bana bu konuları açmayıp arkadaş kalamaz mıyız diye sordu da ben "bilmiyorum" mu dedim neden öyle bakıyorsun? Haklısın dedim, içkili falan da değildim, kendimdeydim; olay olan da bu ya, her zamanki gibi kendimdeydim, kendimde tek başıma.

Funda bendim belki de Serkan, şu saatten sonra sen de, masanın üstündeki portakal suyu şişesi de biraz Funda aslında; hepsi birer anı, yanmış birer anı, yanmalı da zaten, muhtemelen hiç de yaşanmadı. Şizofren bir at arısı doğuruyorum sanki köprücük kemiğimden anladın mı? Hayır sarhoş değilim, ya da sarhoşum ulan vazgeçtim; derinlik sarhoşuyum ben Serhat, dipteki herkesin -herkes demek de ben demek bu arada- olduğu türden, sana Serkan dememi sağlayan türden.
Yansın anılar Seher, olmamışım ben böyle, baştan yapın beni sayın Firuze ve İdris, çok rica ediyorum bakın değerli Merhum ailesi, nolursunuz şu Yalnız Merhum'u -inanır mısın gerçekten adım bu- baştan yapın. Yalnız Merhum ile Funda Dündengelim, çok mu hayaldi ha bu? Haklısın aslında, kusursuz bir tasarımdı, Suat aslında tuzluktu falan. Bütün bu "S" ile başlayan isimlerin tek bir şeyi ifade etmesi hayatın bana "Siktir git!" deme şekli midir, babam böyle yalnız yapmayı nereden öğrenmiş, seni anan yalnız için doğurmamış mıdır? Hadi hepsini bir kenara koy Semaver abla da, on yüz bin milyon baloncuk muhabbetinin bendeki karşılığı yalnızlık, ondandır içtiğim gazoz mideme inmiyor, adına bir iki tabip hazımsızlık diyor. Hazımsızlık falan değil bu, olmamışlık; okuduğunsa olmamalar hikayesi, aman ne iç açıcı değil mi? Olmadı bu hikaye biliyorum, Alptuğ'a söyleyin bir ara baştan yazsın.

Kaydol: Kayıtlar ( Atom )